Vegtollar í Noregi og á Spáni Löng hefð er fyrir því að bíleigendur í Noregi leggi fjármagn til vegagerðar með sérstökum veggjöldum. Það er kannski í það grófasta að segja að flestir Norðmenn hafi tekið þessum gjöldum, svokölluðum „bompenger“, með brosi á vör en þeir hafa lítið agnúast út af þessum vegatolli þar til nú. Ríkisstjórnin hefur nefnilega haft í hyggju að auka þá verulega til að standa undir kostnaði við ný umferðarmannvirki víða um Noreg. Þetta finnst þeim, sem kusu Framfaraflokkinn og komu honum í ríkisstjórn einmitt til að afnema vegatollana, ekki góð hugmynd. Vegna þessa hafa deilur um vegatollana sennilega aldrei verið meiri en nú síðustu árin. Stofnaður var sérstakur stjórnmálaflokkur, Bompengepartiet, árið 2015 sem hefur aðeins eitt mál á sinni stefnuskrá. Að afnema vegatolla. Vegatollar eru enn og verða áfram notaðir til að fjármagna hraðbrautir, jarðgöng og nýjar samgönguæðar í borgum og bæjum konungsríkisins. Oftast eru þeir lagðir af þegar búið er að greiða umferðarmannvirkin niður en þó ekki alltaf.
Höfuðborgin, Osló, heldur enn í alla tolla sína og notar þá m.a. til að takmarka notkun einkabíla þegar fólk fer til vinnu á morgnana, frá kl 06:30–09:00 og síðan heim á kvöldin frá 15:00–17:00. Fyrir utan borgarfólk, sem sækir vinnu í miðborginni á eigin bíl, er vegtollurinn fyrir venjulega fólksbifreið, bensínbíl, 77 norskar krónur (nkr) á háannatímanum. Þeir sem aka dísilbílum þurfa að borga 85 nkr. Utan háannatíma eru þessi gjöld hinsvegar 59 krónur fyrir bensínbíl og 69 krónur fyrir dísilbíl. Hvergi í Evrópu eru fleiri rafbílar en í Noregi. Lengi vel gátu þeir ekið ókeypis í gegnum tollstöðvar en það breyttist þó 31. maí á þessu ári. Ástæðan var sú að tekjur hins opinbera af vegatollum höfðu dregist mikið saman vegna rafvæðingarinnar að þær nægðu varla fyrir viðhaldi á þjóðvegum hvað þá nýframkvæmdum. Þess vegna velti ríkisstjórnin fyrir sér að hækka enn álögur á bíleigendur auk þess að leggja lágmarkstoll á rafbíla sem nemur um 5 norskum krónum.
Megintilgangur veggjaldafjármögnunar er og verður að ná hraðari og markvissari uppbyggingu vegamannvirkja. Auk þess geta stjórnvöld notað hluta af vegtollinum til að styrkja almenningssamgöngur í þéttbýli. Þar er að sjálfsögðu átt við strætisvagna, sporvagna, neðanjarðarlestir og járnbrautirnar. Öll eru þess almenningssamgöngutæki vel nýtt af launþegum á leið til og frá vinnu og hópum eins og skólafólki. Spánverjar eru með ágætis kerfi á innheimtu vegatolla á hraðbrautum sínum. Þar borga menn algerlega eftir notkun, þ.e. nokkurs konar kílómetragjald. Þannig að sá sem ekur 300 km eftir hraðbraut borgar þrisvar sinnum meira en sá sem ekur 100 km. Þá má geta þess að nú eru Spánverjar búnir að ákveða að leggja niður vegatollana á AP 7 hraðbrautinni frá og með næstu áramótum. Hún mun að mestu vera niðurgreidd auk þess sem kostnaðurinn við vegatollstöðvarnar er orðinn svo mikill að talið er að stöðvarnar standi vart undir sér.
17
