K
arbonkel
GDGL GRN Toen Robbie Rensenbrink in 1978 een paar minuten voor tijd op de paal schoot, was de Nederlandse voetbaldroom, die met de overwinning van Ajax op Benfica in Parijs in het stralende voorjaar van 1969 begonnen was, voorgoed ten einde. Het was allemaal al een soort toegift, die finale in Argentinië – in afwezigheid van de Echte Sterren uitgevoerd door wat understudies en tweede violen, niet eens onder leiding van de echte regisseur-dirigent, maar diens plaatsvervanger. Maar toch: de oude glorie sputterde nog één keer door, als de oude vulkaan uit Brels Ne Me Quitte Pas – zoals ooit het Gouden Ajax ook best wel kon schitteren in afwezigheid van Johan Cruijff, omdat zijn licht zelfs bleef schijnen als hij geblesseerd op de bank zat – een merkwaardige magische zeepbel, die uiteenspatte zodra de meester naar Spanje vertrok. Maar in Buenos Aires deden Het Publiek en De Coke hun werk (waar zijn die virussen, als je ze écht nodig hebt?) en alles viel stil. Vanwaar ineens deze Terugblik op Mindere Tijden? We horen het je zeggen. En zullen dat nader verklaren. Geduld! Toen er definitief een berg zand werd gelegd over en een steen werd gebeiteld voor die Gouden Periode (‘Hier rust zacht / Neêrlands kracht / de voetbalpracht / voorgoed ter nacht’) was het algemene gevoel: dit komt nooit meer terug. Nummer Veertien is eenmalig. En dan ook nog eens die Perfect Storm van al die andere Zeer Groten eromheen, die nu ook langzaam, op hun eigen manier, away faden als old soldiers… Met bezwaard hart keken we naar de volgende generatie krabbelaars, die best hun best deden, zoals hun onillustere voorgangers in de late jaren vijftig en vroege jaren zestig dat ook hadden gedaan, en die zich bijvoorbeeld niet plaatsten voor het EK in Spanje (1964) en het WK in Engeland (1966), omdat respectievelijk Luxemburg en Zwitserland een
Karbonkel is pu blicist, geschiedenisfrea k en Haarlemoloog. Hij laat zijn licht schijnen op zaken van Wisselende Imp ortantie...
brug te hoog bleken te zijn. Luxemburg! Zwitserland! Alsof de naderende Herdenking van Drie Eeuwen Rampjaar zijn feestelijke schaduwen al vooruit wierp toen, toen we ook in algehele redeloze, radeloze en reddeloze paniek geraakten door de dreiging van, onder meer, Münster en Keulen. Münster! Keulen! Men roept wel eens, dat de geschiedenis zich herhaalt. En soms is dat maar goed ook. Tot ieders verbazing kwam het vaderlandse voetbal destijds na enige tijd gewoon weer terug van dus niét voorgoed weggeweest. En toen de generatie strijders die dat had geflikt ook weer ter Walhalla voer, en we weer in zak en as zaten, kwam er na enige tijd wéér een nieuwe lichting. En toen dié naar de Eeuwige Voetbalvelden vertrokken was, weer. Et ketéra, et ketéra – zou de Generaal zelve hebben gezegd. Waarmee, met dank aan jullie geduld, lieve teneergeslagen kijkbuiskinderen, maar gezegd zij geworden, dat niet alleen aan alle lékkers, maar ook aan alle vervelends, zuurs en gruwelijks een eind komt. Nog even geduld dus, dat wel. Maar eens zal de Betuwe in bloei weer staan, en groeit op Walcheren weer goudgeel graan. Zo mooi als ’t immer was, en wellicht zelfs nog mooier en voller dan voorheen…
73 HRLM ✶ 19
