Reflectie Een supervisor en een supervisant gaan een korte periode intensief met elkaar om. Een tijd van jezelf tegenkomen, reflectie en heel veel leren. En dat geldt meestal voor beide partijen. Foto's: De Beeldredacteur
Leertherapie zelf invullen Leertherapie was een heikel punt voor Yvonne. Ondanks haar passie voor het gedachtegoed van Aaron Beck en andere grondleggers, koos ze er daarom bijna voor om de opleiding tot cgt’er niet te volgen. Om persoonlijke redenen was ze al eens naar een psycholoog gegaan; ze had geen zin om weer door haar persoonlijke misère heen te gaan. Betty wist haar ervan te overtuigen dat leertherapie niet het opentrekken van een beerput hoeft te betekenen.
“T
ijdens onze intake was ik sceptisch. Van een eerdere leertherapeut had ik afscheid genomen, omdat hij het over mijn verleden wilde hebben. Dat was verplicht, zei hij. Betty maakte ik telefonisch al duidelijk dat ik daar geen behoefte aan had. Ze wist me gerust te stellen. ‘Kom maar langs’, zei ze, ‘dan zien we wel hoe het gesprek loopt.’ Tijdens die intake voelde ik me al snel op mijn gemak bij haar. Betty is een ervaren therapeut met een duidelijke visie, die degene tegenover haar de ruimte geeft om zelf met gespreks onderwerpen te komen. Ze vroeg me waar ik het wél over wilde hebben. Ik ben een vakidioot en had een ervaren dame voor me, die ook nog eens met mensen met een beperking had gewerkt. Dus ik vroeg haar hoe ze aankijkt tegen cgt bij deze doelgroep, of ze vindt dat mensen met een beperking kinderen mogen krijgen en wat zij vindt van het tekort aan psychologen bij deze doelgroep. Onze sessies gebruikte ik om te sparren en om van Betty te leren. We voerden discussies, lieten elkaar interessante literatuur lezen en deelden werkervarin gen met elkaar. Natuurlijk prikte ze door me heen en hadden we het op een bepaald moment ook over mijn persoonlijke
30
Jubileummagazine
uitdagingen. Maar dan wel altijd met als doel om mij als cgt’er verder te brengen. Ik herinner me een afspraak die ik eigenlijk had willen afzeggen. Ik had een volle agenda, kamp met diabetes en was die dag ontzettend moe. Ze zag het en confronteerde me ermee. ‘Wanneer is het genoeg?’, vroeg ze. Ik herkende het, ook in mijn werk. Nee zeggen is geen optie. En een cliënt met een depressie help ik graag, maar psychiatrische cliënten vind ik eigenlijk interessanter. Mensen met een persoonlijkheids stoornis of een verstandelijke beperking vormen een rode draad in mijn werkzame leven. Waar kwam dat vandaan? En dus: wat maakt mij authentiek? Door daar dieper op in te gaan, leerde ik mijn authenticiteit bewust en als kracht in te zetten. Dat gebruik ik nu nog steeds. Of mijn verleden helemaal niet ter sprake is geko men? Jawel. Je voert zo’n vijftig uur gesprekken met elkaar, dan komt het er op een bepaald moment wel op. Heftige gebeurtenissen hebben altijd een uitwerking en ook dat had invloed op de manier waarop ik cliënten benader en waarop zij mij kunnen triggeren. Maar we hebben er nooit iets heel groots van gemaakt en er nooit een hele sessie aan gewijd omdat dat verplicht was. Betty had een duidelijk doel voor ogen en pikte op waarvan zij dacht dat het aan
