ERVARINGSVERHAAL
Ruim 18 jaar na de transplantatie:
We hebben een goed leven, maar het wordt nooit meer Inmiddels zijn we jaren verder en is het 2020. De kinderen zijn uitgevlogen, Jean en Marella runnen hun administratiekantoor en maken lange wandelingen met de hond in het prachtige Zuid-Limburgse landschap. Zo op het oog een ‘niets aan de hand’-plaatje, zo’n 19 jaar na de transplantatie. Tijd om weer eens bij te praten over hoe het leven er nu uitziet en of het wel zo onbezorgd is als het lijkt. Wat er gebeurde is zeer illustratief voor hun leven nu. Op de avond, voorafgaand aan de avond voor onze afspraak om eens bij te praten, kwam het bericht: ‘Jean ligt in het ziekenhuis met een fikse ontsteking in de lever. Het gaat wel door hoor, hij voelt zich weer goed maar hij mag nog niet weg.’ In plaats van hun huis, verplaatste de afspraak naar het ziekenhuis.
V I
Vijf jaar geleden schreef ik over de familie Vossen en de tumultueuze periode, tussen 2000 en 2002, die zij hadden doorgemaakt. Toen bleek dat Jean getransplanteerd moest worden. Marella reisde destijds elke dag van Zuid-Limburg naar Leiden en weer terug. Thuis bleven een kleuter en peuter bij opa en oma achter en ook was ze zwanger van de jongste. Daarbij waren Jean en Marella ook net een administratiekantoor begonnen…
8
NLVisie maart 2020
Risico van een ontsteking Jean: “Dit gebeurt me af en toe. Het is iets dat veel getransplanteerden kan overkomen. Probleem zit in de aansluiting van de galwegen. Hoe knap de galwegen van de donorlever ook aan die van jezelf worden verbonden: er blijft altijd een risico dat er bij die aansluiting toch een ontsteking ontstaat.” Dan krijgt hij plotseling heel hoge koorts en weet dat hij dan weer een paar dagen in het ziekenhuis moet verblijven. “Het rare is dat je je na de eerste antibioticatoediening weer prima voelt. Ik lig hier voor mijn gevoel dan ook voor niets.” De artsen
