Ważne dla praktyki Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego I. Uprawnienie kuratora dla uczestnika nieznanego z miejsca pobytu.
także wszczynanie takiego postępowania w jej imieniu i na jej rzecz.
W Uchwale 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2020 roku (sygn. akt: III CZP 41/19) Sąd ten, rozstrzygając zagadnienie prawne, stwierdził że kurator, który został ustanowiony w toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku przez sąd orzekający dla uczestnika postępowania nieznanego z miejsca pobytu (art. 143-147 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc), nie jest uprawniony do złożenia wniosku o ustanowienie dla tego uczestnika kuratora, o którym mowa w art. 184 kro (czyli kuratora dla osoby, która z powodu nieobecności nie może prowadzić swoich spraw, a nie ma pełnomocnika). Sąd Najwyższy wskazał przy tym, że kurator, o którym mowa w art. 143-147 kpc, nie ma umocowania do działania za osobę, której miejsce pobytu nie jest znane, w innym postępowaniu (postępowaniu głównym i związanych z nim postępowaniach pomocniczych) niż to postępowanie, w którym go ustanowiono. Sąd stwierdził również, iż skoro umocowanie kuratora, o którym mowa w art. 143- 147 kpc do dokonywania wszystkich czynności łączących się ze sprawą obejmuje wszystkie takie czynności dokonywane w postępowaniu, w którym kurator ten został ustanowiony, i w którym rozpoznawana jest ta sprawa, to nie rozciąga się ono na jakiekolwiek czynności w innym postępowaniu, w którym załatwiana jest inna sprawa. Wyłączenie umocowania kuratora do działania w innym postępowaniu niż to, w którym został ustanowiony, obejmuje nie tylko samo uczestniczenie w tym innym postępowaniu w imieniu osoby, dla której został powołany, ale
II. Tzw. polisolokaty a świadczenie główne.
12
Sąd Najwyższy w składzie 3 sędziów tego Sądu podjął w dniu 24 stycznia 2020 r. uchwałę (sygn. akt: III CZP 51/19), w której stwierdził, iż świadczenie wypłacane przez ubezpieczyciela w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym nie jest świadczeniem głównym w rozumieniu art. 385 [1] § 1 zd. 2 kc. Uchwała ta jest kolejną z serii orzeczeń prokonsumenckich, dotyczących tzw. polisolokat oraz związanych z nimi opłat, które ubezpieczyciele pobierali w związku z wcześniejszym zakończeniem umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. W omawianej uchwale Sąd Najwyższy w ślad za innymi, już dość licznymi orzeczeniami, nie zgodził się z często podnoszoną w procesach przez ubezpieczycieli interpretacją dotyczącą określenia świadczenia głównego stron w/w umów.
adw. Agnieszka Kapała-Sokalska
Gdański Kwartalnik Adwokacki nr 51/2020
