Bekentenissen van een oude hond
Jos Ahlers is naas t schrijver, spreker en onde rnemer voorzitt er van COC Kennemer land.
Hoewel ik behoorlijk hard mijn best doe het anders te doen voorkomen, ben ik inmiddels behoorlijk middelbaar. Eerlijk is eerlijk. Als je op de leeftijd komt dat je er met kleren beter uitziet dan zonder, moet je de harde waarheid onder ogen durven zien. Mijn generatie is inmiddels ingehaald door de jeugd. Mijn toekomst is het verleden.
De wereld was lekker overzichtelijk. Met mooi dichtgetimmerde hokjes creëerden we schijnveiligheid. Iedereen die zich niet kon of wilde conformeren aan die indeling vonden we moeilijk en zeikerig. ‘Geaardheid’ was een soort marmottenrace. Je werd losgelaten in de bak en rende zo snel mogelijk naar het juiste poortje. En eenmaal binnen, mocht je er niet meer uit.
In mijn dagelijks leven word ik op verschillende manieren geconfronteerd met deze harde waarheid. Thuis, in mijn werk en als voorzitter van COC Kennemerland. Jongeren die nu opgroeien kijken fundamenteel anders naar de wereld van vandaag en soms moet ik echt hard werken om ze bij te benen. Ik ben er zelfs boeken over gaan schrijven. Kun je nagaan.
De jonge mensen van vandaag hebben geleerd dat het in werkelijkheid niet zo werkt. Alles is vloeibaar. Daarom spreken we ook niet meer over ‘geaardheid’, want dat veronderstelt onveranderlijkheid, maar over seksuele- en genderdiversiteit. Termen waar ik, in alle eerlijkheid, tot een paar jaar geleden behoorlijk jeuk van kreeg. Inmiddels weet ik beter.
Tot nu toe heb ik altijd geleefd vanuit het idee dat ik aan de goede kant van de beschaving sta. Ik denk dat ik een groot gevoel voor rechtvaardigheid heb. Ik ben niet bang voor nuance. Ik ben ook niet bang voor feiten. Mensen kwetsen is altijd fout en beleefdheid is geen teken van zwakte.
Ik ben opgegroeid als ‘homoman’, maar voel me nu lid van de lhbti+-gemeenschap. Dat vraagt soms wat aanpassingen. Om te voorkomen dat ik een deel van mijn publiek buitensluit, open ik mijn speeches niet meer met ‘dames en heren’, maar met ‘lieve mensen’.
Dat zelfbeeld staat inmiddels regelmatig onder druk.
Tip: als je even niet weet wat beleefd is, doe dan Mies Bouwman na. Werkt altijd.
Vooral wanneer ik me begeef tussen de jonge leden van mijn regenbooggemeenschap voel ik dat. Dan merk ik vaak hoe houterig en lomp ik ben. Als een olifant in een regenboogkleurige porseleinkast. Ik probeer hier wanhopig het woord ‘ouderwets’ te omzeilen, maar moet toch toegeven dat ik merk dat ik het hard werken vind mijn verleden los te laten en onderdeel te zijn van de toekomst. Toen ik opgroeide was je hetero, homo, lesbisch of biseksueel. Al namen we die laatste groep toen nog niet helemaal serieus.
Deze oude hond probeert dus weldegelijk nieuwe trucjes te leren, maar, lieve mensen, wat is het soms moeilijk. En wat blunder ik nog vaak. Tegelijkertijd weet ik dat de keuze heel simpel is: haak aan of haak af. Voorlopig haak ik nog even aan. De toekomst is uiteindelijk toch aanlokkelijker dan het verleden. En met een beetje hulp van jongeren kom ik er wel.
74 HRLM ✶ 37
Fotografie: Linda Llambias.
Jos
