WIJ 2 2023

MOM DATGUILTEEUWIGE SCHULD GEVOEL

Zwangere

IS SCHEEPS RECHT 3X

De nummer 1* in baby vitamines

Alle baby’s en kinderen hebben tot hun 4e verjaardag extra vitamine D nodig.

Vitamine D ondersteunt de afweer van het lichaam en heeft een positieve invloed op de weerstand van kinderen. Ook is Vitamine D nodig voor de normale groei en ontwikkeling van de botten van kinderen. Daarnaast is het van belang voor de opbouw van sterke tanden.

Gezondheidsraad advies tot 4 jaar elke dag 10 mcg vitamine D

*Gebasseerd op NielsenIQ RMS gegevens voor de vitaminecategorie voor de periode van 12 maanden eindigend op 4 December 2022 voor de Nederlandse retailmarkt (SM/D/Overig), gemeten in euro (Copyright 2022 NielsenIQ). KOAG/KAG-nr. 24-0223-66

Ik vind het heel belangrijk om als moeder regelmatig op te laden

Pauline

Tablet?

Eeeeeecht wel.

Beste oppas ever Mara

Op een gegeven moment ben je gewoon een lopende zakdoek. Vingertjes die langs je broek gaan, groene snottebellen aan je mouw … Nika

Soms hilarisch, vaak ontroerend en vooral herkenbaar. De reacties van fans op facebook.com/wij en instragram.com/wij.insta over hun (aanstaande) moederschap.

Gaatjes schieten bij baby’s?

38%

moet verboden worden

Ik zei bij de bevalling van de eerste: Nou, ik vond het maken toch leuker Melanie

Mama wil ook weleens uitslapen in plaats van elke dag om 6 uur paraat staan

Irene

Ik ben met 33+1 bevallen, op mijn laatste werkdag. Een heftige periode, maar extra lang verlof

Wendy

IK GING EVEN PLASSEN EN HOPPA, IK BEVIEL VAN MIJN KIND

Mijn zoon is geboren met 39+5 en woog 6.010 gram

Monique Je kind zo’n originele, onuitspreekbare naam geven en dan gaan klagen … #eigenschuld

Sanne

Ik ga er gewoon van uit dat het een klotebevalling is, dan kan het alleen maar meevallen

Bianca

6 Zwanger! Thamara en haar vrouw verwachten hun tweede

8 Mode: zwangerschapslingerie

11 3x is scheepsrecht

17 Column verloskundige Marlies

28 Mode: newborn 30 Ontzwangeren: negen maanden aaaaaf

32 Relatie APK

36 Mijn verhaal: Lina’s brief aan dochtertje Juul

38 Drie generaties: top atleet Melissa Boekelman

44 Mijn bevalling: Meredith over de geboorte van Zane Noël

48 Mode: boys & girls

50 Column Roxanne

Ik f b voeding in t o nbaar, soms ietwat on makkelijk. Het z v edig n ma moe n zijn … Renske

Laat je het WIJ weten? Is jouw baby geboren? Laat het ons binnen 6 weken na de geboorte weten op wij.nl/gratismutsje. Je krijgt dan totdat je kind één jaar is het magazine WIJ thuis gestuurd én een gratis mutsje van simply colors met de naam van je kind. Doen!

Broly Hendrikus Beentjes 13-05-2023

Jake & Morris Wolff 08-02-2023

Sofie Noordhoek 27-03-2023

Kaj van der Meer 23-04-2023

Lot Cabo 19-04-2023

Ferron Hakvoort 11-04-2023

Mabel de Greef 13-05-2023

Leonore Ryckebosch 07-02-2023

Rens Dirksen 30-04-2023

‘Ik w er n ertuigd dat we n meiden zin z

den w den’

Thamara (40) is 31 weken zwanger van haar tweede kind, een jongen. Samen met haar vrouw Sylvana (38) heeft ze al een dochter, Harvey (3).

“We hebben best even getwijfeld of we voor een tweede wilden gaan. De dynamiek met ons drieën was zo goed, zou dit niet alles veranderen? Het ene moment wilde Sylvana het wel en was ik er niet klaar voor, het andere moment was het juist andersom. Wel was duidelijk dat áls we het wilden, het rond mijn veertigste wel moest gebeuren. Daarna wordt het risico dat er iets misgaat te groot. Bovendien wilden we ook niet als twee oma’s op het schoolplein staan. Vorig jaar hebben we de knoop doorgehakt. Sylvana zei: ‘Misschien moeten we het toch maar doen’. Ik heb nog diezelfde dag de kliniek gebeld.”

Donor

“Toen we besloten dat we ouders wilden worden, hebben we ons aangemeld bij een donorkliniek. Omdat de wachtlijsten lang waren, gingen we zelf ook op zoek. Een verre kennis als donor leek ons het mooist. Iemand die niet in je vaste kring zit, maar die je wel af en toe tegenkomt. We hebben wat mannen gevraagd, maar helaas zonder resultaat. De mannen die ervoor open stonden, wilden een rol in het leven van het kind. Daar hadden wij geen behoefte aan. We focusten ons op andere dingen en hadden net besloten om voor een paar maanden naar Bali te vertrekken, toen de telefoon ging. Er was een donormatch! Een man met groene ogen en half Indonesisch, precies wat we graag wilden omdat ik ook Indische roots heb. We hebben onze plannen meteen omgegooid: dit was meant to be.”

In de vriezer

“Het was meteen duidelijk dat ik degene zou zijn die de kinderen zou baren. Sylvana is dol op kinderen, maar een zwangerschap ziet ze echt niet zitten. Ik vond het prima. Het traject in de kliniek doorliep ik vrij soepel, al vond ik de eicel-punctie wel heel vervelend. Gelukkig leverde dat uiteindelijk voldoende bevruchte eitjes op, die voor deze tweede

zwangerschap al klaar lagen in de vriezer. Bij de eerste zwangerschap begonnen we met IUI. Toen dat na negen pogingen niet gelukt was, gingen we over op IVF. De eerste keer werd dat een miskraam, gelukkig in een heel vroeg stadium. De tweede keer lukte het wel. En nu was het in één keer raak, zo fijn!”

Balans

“Deze zwangerschap lijkt veel op de eerste. Ik heb op wat kleine ongemakken na niets te klagen. Wel was ik de eerste drie maanden ontzettend misselijk, maar dat vergeet ik steeds. Gek hè? Inmiddels kan ik volop genieten. Dat we een jongen krijgen, was even wennen. Ik was er van overtuigd dat we een meidengezin zouden worden. Nu denk ik dat het voor de balans juist wel goed is dat er naast deze drie pittige vrouwen een jongen komt. ‘Ik krijg een broertje’, roept Harvey vaak. We hebben bewust gewacht met een tweede tot zij wat ouder was. Zo konden we onze aandacht optimaal op haar richten en het is straks met een kleintje ook fijn dat zij al wat zelfstandiger is.”

Niet anoniem

“Als Harvey en haar broertje zestien zijn, mogen ze enkele gegevens van de donor opvragen en kan er – als de kinderen er behoefte aan hebben – een ontmoeting plaatsvinden. Als zij de behoefte hebben om te weten wie hun donor is, dan zullen wij dit absoluut supporten. Het is natuurlijk duidelijk dat wij niet de verwekkers zijn en het is goed om daar open over te zijn. We zijn heel dankbaar dat er mannen zijn die anderen helpen met het verwezenlijken van hun kinderwens. Zelf zou ik mijn bevruchte eicellen die over zijn ook graag willen doneren. Helaas kan dat niet omdat er een anonieme spermadonor bij betrokken is en voor zover wij weten is dit in Nederland bij wet niet toegestaan. Het had me mooi geleken om zoiets voor een ander te kunnen doen.”

MODE

Fijne lingerie is een must tijdens en na je zwangerschap. De lingerie van Prénatal zit heerlijk door het gebruik van zachte stoffen, waar jij je goed in voelt. Voor ieder lichaam en in iedere stijl vind je lingerie die bij jou past!

dat bij jou pastLingerie

Kijk voor meer lingerie op prenatal.nl/ kleding-voormama/ lingerie

Vintage Collection

IS SCHEEPS RECHT

Bij de eerste is alles nog nieuw, maar bij de derde kennen baby’s geen geheimen meer voor je en ben je een absolute prof. Toch? Drie moeders vertellen hoe anders – of juist niet – ze de komst van hun derde hebben ervaren.

De Nederlandse vrouw heeft tegenwoordig gemiddeld 1,62 kinderen, en dat aantal daalt al jaren gestaag (met een uitzondering voor 2021, waarin er sprake was van een lichte stijging). Gezinnen met één of twee kinderen komen in ons land het vaakst voor. Vorig jaar bestonden volgens het CBS 412.960 van de 2,6 miljoen Nederlandse gezinnen uit drie of meer kinderen. Hoe is het om drie kinderen te hebben? Sanne, Chamali en Mariska vertellen over hun gezinsleven.

Chamali Heijblom (33) is moeder van dochter Daya (4), dochter Maeve (2) en zoon Moïs (8 maanden).

“Na mijn eerste bevalling was de roze wolk ver te zoeken. Ik dacht eerst dat het kraamtranen waren, maar toen ik me na een maand nog neerslachtig voelde, heb ik hulp gezocht. Ik hield heel veel van mijn dochter, rationeel, maar ik voelde het niet. Daarbij stond ik constant aan; ik sliep niet, was alleen maar bezig met kolven, voeden en verschonen. Bij elk huiltje van Daya, die prematuur was geboren, stond ik gelijk naast het bedje of de box.

Vanwege de wachtlijsten in de ggz kon ik pas maanden later in therapie. Het heeft uiteindelijk ruim anderhalf jaar geduurd voordat ik me beter voelde. Ik wás niet die postpartumdepressie, ik was gewoon heel erg ziek. Zo’n periode blijft je natuurlijk wel achtervolgen als je opnieuw zwanger raakt. Ik wilde heel graag nog een kind, maar was bang dat me hetzelfde zou overkomen. Bij mijn tweede zwangerschap had ik niet alleen een geboorteplan, maar ook een kraamplan. Daarin kon de kraamverzorgende zien waar ze bij mij op moest letten.

Tegen de bevalling zag ik niet zo op, tegen de kraamweek des te meer. Viel dat even mee. Euforisch was ik na de geboorte van Maeve. Het was puur geluk, ik zat écht op die roze wolk. Alles was anders dan de eerste keer, en maar goed ook. Het was zo mooi.

Het leek ons heel leuk om een derde kind te krijgen. Dat het zo snel zou lukken, hadden we niet verwacht. Ook dat het deze keer een zoon was, kwam voor mij als een complete verrassing. Ik geloofde het gewoon niet, zo overtuigd was ik dat het een meisje was. Ik moest echt aan het idee wennen. Ik vond mezelf een meisjesmoeder. Nu hij er is, vind ik het heel leuk, zo’n jongetje, er gaat weer een nieuwe wereld voor me open. En met die meiden heeft hij er twee moedertjes bij. ”

> pag 16

‘Het is soms echt bikkelen’

Sanne Wiersma (25) is moeder van dochter Shira (3), zoon Raemi (1,5) en dochter Thyra (1 maand).

“In april mochten Wesley en ik voor de derde keer in iets meer dan drie jaar tijd ouders worden. Dat was precies hoe we het voor ons zagen: drie kinderen met weinig leeftijdsverschil. Maar kennelijk is dat ongebruikelijk, want we krijgen vaak de vraag of het wel de bedoeling was. Mensen denken dat het loodzwaar is, drie jonge kinderen. En oké, het is wat drukker dan met één of twee, maar ik vind het goed te doen.

Van mijn eerste zwangerschap kon ik volop genieten. Elk schopje of bijzonder momentje legde ik vast voor later. Dat wilde ik bij mijn tweede zwangerschap weer doen, maar omdat er dan al eentje rondloopt, heb je daar gewoon minder tijd voor – laat staan bij de derde.

Alle drie onze kinderen heb ik langer dan 40 weken gedragen. Mijn zwanger schappen gingen van een leien dakje; ik heb nergens last van gehad. Ik ben twee keer in het ziekenhuis bevallen en een keer

thuis. Raemi was er zo snel dat de verloskundige niet op tijd was. Wesley heeft hem opgevangen.

In de kraamtijd van de eerste was ik heel eigenwijs, ik wilde alles zelf doen. Na de stortbevalling van de tweede heb ik wel wat meer rust gepakt. Toch ben ik na een dag of vijf over mijn grenzen heen gegaan, waardoor ik last kreeg van mijn lijf. Bij de derde kon ik me voor het eerst helemaal overgeven aan de zorg van de kraamhulp. Ik heb echt uitgerust en genoten van die kleine meid.

Bij de eerste ben je nog heel onzeker. Op het moment dat zo’n kleintje bij je op de borst wordt gelegd, besef je pas hoe weinig je eigenlijk over baby’s weet. Bij Shira kon ik soms wanhopig worden als ze maar bleef huilen. Ik had toch alles gedaan, waarom huilde ze nou nog? Bij de tweede leer je al meer naar het kind te kijken en kun je makkelijker zien wat er scheelt. Nu bij de derde weet ik precies waar elk huiltje voor staat.” > pag 16

‘Drie kinderen: ik kan het iedereen aanraden’

Mariska Carels (32) is moeder van dochter Indy-Joan (7), zoon Bodhi (5) en zoon Nowen (2 maanden).

“Zo’n twee maanden geleden hebben we ons derde kind mogen verwelkomen. Ontzettend fijn om weer een baby’tje in huis te hebben. We hebben altijd drie kinderen gewild en droomden er ook al van dat één van hen een nakomertje zou zijn. Dat leek ons ideaal. Toch hebben we na de eerste twee even getwijfeld. Toen zowel Indy-Joan als Bodhi op school zat, werd het leven zoveel makkelijker. Moesten we dat nou wel doen, onze herwonnen vrijheid opgeven door helemaal van voor af aan te beginnen?

Uiteindelijk zijn we er toch voor de volle honderd procent voor gegaan en we hebben er geen moment spijt van gehad. Soms is het wel lastig om je tijd en je liefde te verdelen. Sinds we meerdere kinderen hebben, doen mijn man en ik daarom bewust éénop-één-uitjes met ze. Ik vind het echt alleen maar leuk, drie kinderen. Ik kan het iedereen aanraden.

Het is heerlijk om ze samen bezig te zien. Onze oudste is een echt moedertje voor haar kleine broertje, de middelste is een trotse grote broer. En omdat de oudste twee al op school zitten, heb ik veel tijd alleen met de kleine.

De derde zwangerschap was wel een stuk zwaarder dan de vorige twee. Zeker aan het eind had ik lichamelijk overal last van, terwijl ik bij de vorige twee geen centje pijn had. Het was ook de eerste keer dat ik overtijd ging. Ik ben met 41 weken van Nowen bevallen. Omdat ik wist dat hij de laatste zou zijn, heb ik heel bewust van alles genoten, en dat doe ik nog steeds. De laatste keer leven in mijn buik, de laatste bevalling, de laatste keer dat magische moment dat je je baby voor het eerst op je borst krijgt. Wat verlangde ik daarnaar. Mijn derde bevalling was weliswaar de zwaarste van de drie, maar ik had alsnog weinig reden tot klagen.” > pag 16

‘Bij ieder kind word ik relaxter’

Chamali “De derde zwangerschap was lichamelijk zwaarder dan de vorige twee. En toen Moïs drie weken oud was, kreeg hij plots hoge koorts. Hij bleek de E. coli bacterie te hebben, ook in zijn bloed. Hij heeft twee weken in het ziekenhuis moeten liggen. Op de eerste schooldag van de oudste was ik daar bij hem. Dan merk je wel dat je met drie kinderen letterlijk handen tekortkomt. Mensen zeggen weleens: die derde doe je erbij. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Hoewel ik veel makkelijker en zelfverzekerder ben geworden, is het soms echt bikkelen.

De eerste kijk je groot, nu denk ik: ho ho, je hoeft niet zo hard te groeien. Moïs is een ontzettend vrolijke en relaxte baby. We noemen hem weleens de kers op de taart. Hij voelt als een cadeautje. Ik voel me heel rijk met drie kinderen. Het is soms keihard werken, maar ik zou het voor geen goud willen missen.”

Mariska “Nowen was er na een kwartier persen. Voor mij was dat lang, want de oudste was er al na 3 minuten persen en de middelste na 9 minuten.

Bij de eerste luister je nog naar het consultatiebureau of laat je je beïnvloeden door anderen. Nu volg ik gewoon mijn moedergevoel. De drie R’en – rust, reinheid, regelmaat – werken voor ons heel goed. De baby staat even op nummer één; al het andere plannen we om zijn slaapjes en voedingen heen. Dat geeft voor iedereen houvast. Ik ben veel zelfverzekerder dan bij de eerste twee. Ik verbaas me erover hoe makkelijk ik in m’n eentje met drie kinderen op stap ga. Hoe gestrest ik bij de tweede was, zo relaxed doe ik het nu. We zijn overal makkelijker in geworden. Zo’n derde doe je er echt even bij.”

Sanne “Bij ieder kind word ik relaxter. Ik hoef er niet meer zo bovenop te zitten en kan nu ook prima hulp van anderen accepteren.

Bij de derde weet je ook precies wat je praktisch gezien wel en niet nodig hebt. Een draagdoek is voor ons bijvoorbeeld onmisbaar gebleken, maar de veel te dure flessenwarmer hebben we nooit gebruikt. Toch ontdek ik ook nog nieuwe dingen: pas nu ik voor de derde keer borstvoeding geef, kom ik achter het bestaan van lekschalen. Die kun je in je beha dragen in plaats van zoogcompressen om lekkende melk op te vangen. Ik wou dat ik dat eerder had geweten, dan had ik niet zoveel melk verspild.

Moeder zijn van drie kinderen vind ik echt het mooiste wat er is, hoe pittig het soms ook kan zijn. Als ze alle drie op de bank zitten, denk ik: jullie zijn gewoon míjn kinderen, ongelooflijk. Ons gezin voelt nu compleet.”

TIPS VAN MOEDERS-VAN-DRIE

CHAMALI “Als je je niet lekker voelt, neem dan iemand in vertrouwen. Niks is gek, vraag om hulp, je hoeft het niet alleen te doen. En maak je niet druk als je haar vet is of je huis niet perfect schoon, ga er maar van uit dat dat bij andere moeders ook zo is. Mijn huis is ook altijd een chaos. Geeft niks, dat komt ooit wel weer goed.”

MARISKA “Geniet van je relatieve rust als je er pas één of twee hebt, want het wordt alleen maar drukker.”

SANNE “Leg alles vast, zelfs de huiltjes. Het verandert allemaal zo verschrikkelijk snel en je vergeet het echt als je het niet hebt gefilmd. En blijf verder vooral dicht bij jezelf. Doe wat jij prettig en fijn vindt en luister niet te veel naar wat anderen je vertellen.”

‘Omdat ik wist dat hij de laatste zou zijn, heb ik heel bewust van alles genoten’

‘In de kraamtijd van de eerste was ik heel eigenwijs’

‘Alles was anders dan de eerste keer, en maar goed ook’

Verloskundige Marlies Koers (30) werkt met vier collega’s in haar eigen middelgrote stadspraktijk in Deventer. Zij woont samen met haar vriend. Marlies schreef twee boeken met eerlijke, ontwapende en inspirerende verhalen: Dagboek van een verloskundige en Sorry dat ik je wakker bel.

POEPEN IN HET VRUCHTWATER

Esther (41+5 weken zwanger van haar tweede) staat naast het verlosbed met haar heupen te wiegen. Zij en haar partner Vik wilden heel graag thuis bevallen, net als de eerste keer. Maar helaas heeft de baby in het vruchtwater gepoept. De vloer thuis lag bezaaid met handdoeken die groen verkleurd waren. Ik blijf bij hen in het ziekenhuis om de bevalling te begeleiden. In de verloskamer zijn de gordijnen dicht en komt er rustgevende muziek uit de speakers. Samen met Vik zet ik het bevalbad op en laat hem vollopen met warm water.

IK GA IN EEN HOEK VAN DE KAMER ZITTEN en aanschouw hoe dit koppel samen de weeën trotseert. Esther raakt beter in partu: de weeën komen een stuk sneller dan thuis. Ze kan zich laten zakken in het water van het bevalbad en we zien haar ontspannen. Haar schouders zakken omlaag, ze ademt dieper in en uit. Waar ze eerst nog kon lachen, raakt ze nu meer in haar bubbel.

GOFL NA GOLF VOLGEN ELKAAR OP, de tijd tussen de weeën wordt steeds korter. Het hartje van de baby klopt onverstoorbaar door. Het zachte tikken van het CTG horen we op de achtergrond, op verzoek van Esther zelf. Een uur na binnenkomst in het ziekenhuis roept ze: ‘Ik moet poepen!’

ESTHER OPENT HAAR OGEN EN ZOEKT MIJN BLIK. Ik ga op mijn hurken bij haar zitten en ze grijpt mijn hand vast. Ze fluistert dat ze het eng vindt, omdat de persfase zo lang duurde de vorige keer. Ik stel haar gerust en moedig haar aan. Er volgt opnieuw een perswee, Esther kan het gevoel niet tegenhouden. ‘Ik denk dat het komt! Hoef je niet te checken of het volledige ontsluiting is?’ Ik schud mijn hoofd en leg uit dat dit observeren voor mij voldoende is. Ik vraag haar of ze misschien zelf wil voelen? Ze knikt vastberaden. Met haar ogen dicht, voelt ze tijdens de wee mee. ‘Wauw’, roept ze, ‘ik voel de haartjes!’

VIJF MINUTEN NA DE EERSTE PERSWEE wordt er een prachtig meisje geboren in bad. Haar huidje is puntgaaf, maar het huidsmeer is groen van kleur. Dit is een teken dat de baby wat langer in het meconium (de eerste ontlasting) heeft gezeten. Gelukkig heeft het geen betekenis voor de gezondheid van de baby.

EEN BABY IN DE BUIK eet natuurlijk nog niets, want het krijgt voeding via de navelstreng van de moeder. Toch slikt de baby wel het vruchtwater in, met afvalstoffen en celmateriaal. Die bovenste cellagen komen in de darmpjes terecht. In het spijsverteringsstelsel wordt meconium gemaakt. Doordat dit kind een goede start heeft en ook in de uren na de geboorte geen irritatie van de luchtwegen en longetjes heeft, was het poepen in het vruchtwater waarschijnlijk een teken van volgroeid zijn. Geen wonder, als het bijna 42 weken heeft geduurd!

Op

het moment dat jullie samen een kind krijgen, schuif je ineens een hokje op. Van een leuk stel worden jullie een gezin. Wat betekent dat voor jullie relatie? Een lezeres vertelt.

“Toen Aimee geboren werd, zaten Michel en ik de eerste dagen op een roze wolk. Ze was prachtig, lief en ik was dolblij dat ze er was. Niet in de laatste plaats omdat ik een pittige zwangerschap achter de rug had. Ik was erg misselijk geweest en had last van allerlei andere fysieke klachten, waardoor ik na zo’n zes maanden al moest stoppen met werken en alleen nog maar op de bank en op bed lag. Al die tijd is Michel mijn rots in de branding geweest. Hij was er voor mij als ik er doorheen zat, deed al het fysieke werk in huis en zorgde voor me. Ik waardeerde hem enorm. Een paar weken na de geboorte werd Aimée zichtbaar onrustiger: ze huilde veel en leek vaak boos. Dat was het begin van een heftige periode. Ik was veel alleen met haar thuis en was constant aan het wiegen en het troosten. Langzaam braken de gebroken nachten me op en de dagen waren uitputtend. Ik veranderde in een schim van mezelf. Van de vrolijke Tara was niks meer over. Gelukkig heeft de arts van het consultatiebureau uiteindelijk reflux en koemelkallergie gediagnosticeerd, waardoor Aimée de juiste voeding en medicijnen kreeg en ze weer rustiger werd. Achteraf was die heftige periode het omslagpunt in onze relatie. Het ging weliswaar na een paar maanden beter met Aimée, maar ze bleek desondanks een pittig karakter te hebben. Nog steeds huilde ze vrij veel en werd ze nog regelmatig ’s nachts wakker. Dit heeft

uiteindelijk zelfs vier jaar geduurd. Pas sinds ze naar school gaat, slaapt ze de hele nacht door. Michel begon zich in de maanden na haar geboorte steeds meer op zijn werk te storten. Hij heeft nooit een ‘papadag’ geambieerd, maar vanaf het moment dat Aimées pittige karakter tot uiting kwam, merkte ik ook dat hij het lastig vond om alleen met haar te zijn. Geduld opbrengen. Voor de zoveelste keer naar haar slaapkamer toe om haar te sussen. Rustig blijven als ze boos werd. Ik denk dan: alsof het mijn hobby is om ’s nachts drie keer uit bed te gaan?

En alsof ik het niet moeilijk vind om geduldig te blijven? Maar hij schuift zijn verantwoordelijkheden gewoon weg. ‘Doe jij het maar, jij bent er beter in dan ik’, zei hij dan. En daar moest ik het maar mee doen. Hoe behulpzaam hij was tijdens mijn zwangerschap, des te meer hij zich afzondert sinds Aimée in ons leven is. Nog steeds maakt hij doordeweeks lange dagen op zijn werk. In het weekend slaapt hij uit en spreekt hij regelmatig af met vrienden. Hij laat ons gezin compleet in ouderwetse rolpatronen vervallen. Hij werkt en ik doe vrijwel alles in huis en met onze dochter – terwijl ik ook nog drie dagen per week werk. Zo gaat het sinds haar geboorte en zo gaat het nog steeds. Als we het over onze rolverdeling en relatie hebben, vertelt Michel dat hij het zwaar vindt met Aimée die alle aandacht opeist en regelmatig last heeft

Als dochter Aimée (4) geboren wordt, zijn Tara (37) en Michel (38) dolgelukkig. Maar van een happy couple veranderen ze langzaam in een gezapig stel wat volledig langs elkaar heen leeft. Hierdoor merkt Tara dat ze vatbaar is voor verleiding van buitenaf.

‘Michel was mijn rots in de branding’

van driftbuien. Ook vindt hij het moeilijk dat ik veranderd ben. Ik ben niet meer die spontane, zorgeloze vrouw waar hij op gevallen is. Maar ik heb het óók zwaar – júist omdat hij afwezig is. Dus ja: ik zeur regelmatig, ben ’s avonds te moe om lang op te blijven, laat staan dat ik nog zin heb in een stomende sekspartij. Als hij dat allemaal zo graag wil, moet hij ook zijn verantwoordelijkheid nemen en bijdragen aan de opvoeding van onze dochter. Hij laat mij voor het grootste deel voor Aimée opdraaien. Vervolgens verwijt hij mij eigenlijk dat ik eind van de dag moe ben van het opvoeden!

De afgelopen vier jaar zijn we hierdoor langzaam maar zeker uit elkaar gegroeid. Het is niet dat we veel ruzie hebben; integendeel. Alles gaat in harmonie, omdat ik me neerleg bij het feit dat ik alles in huis en met Aimée doe en hij zorgt voor een stabiel inkomen. Voor de buitenwereld zijn we een leuk, liefdevol gezin. Maar van binnen ben ik natuurlijk niet gelukkig. Ik had het graag anders gezien. Ik had graag het gevoel gehad dat we het samen doen. En dat we naast ouders ook nog geliefden zijn. Het is niet dat we een platonische relatie hebben en slechts huisgenoten zijn, maar het vuurtje is wel behoorlijk gedoofd. De aantrekkingskracht is verdwenen, als ik ‘m op de bank scrollend zie zitten in zijn joggingbroek. Ik heb me vaak afgevraagd of ik in dit stadium van onze relatie vatbaar ben voor

ONDER ONS

verleiding. Of ik snel op iemand anders verliefd kan worden, als ik van diegene wél de aandacht krijg die ik wil. Alsof het lot ermee tartte, appte onlangs een vader van een klasgenootje van Aimée mij voor een playdate voor onze dochters. Hij is niet iemand die me heel erg opviel, maar eenmaal tijdens die playdate vond ik het supergezellig om met hem te kletsen. Hoe vaker ik hem zag, hoe aantrekkelijker ik ‘m begon te vinden. Zijn ‘papadag’ is op dezelfde dag als mijn ‘mamadag’, dus laatst nodigde hij me na het wegbrengen van de kinderen bij hem thuis uit voor koffie. We kletsen honderduit en hij liet me enorm lachen. Ik voelde echt een chemie tussen ons en ik denk dat hij het ook voelt. Er is niks gebeurd wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik voel aan alles dat de spanning zich opbouwt. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik ben ontzettend bang dat als hij me nog een keer uitnodigt, ik niet voor mezelf in sta. Als er iets tussen ons gebeurt en het komt uit, is dat natuurlijk een drama. Ik kan zijn vrouw nooit meer onder ogen komen, Aimées vriendinnetje niet en wat als alle andere ouders het horen? En uiteraard zou ik Michel er enorm verdriet mee doen en Aimée ook als het zou leiden tot een scheiding. Ik moet de verleiding dus weerstaan, want hier kan alleen maar ellende van komen. Ik ontwijk hem nu dan ook zoveel mogelijk op het schoolplein, maar hoe lang ik dat nog kan volhouden ...?”

‘Een vader van een klasgenootje van Aimée appte mij’

HOERA!

Je kind wordt één jaar, wat een feest! En wat een mijlpaal. Een herinnering om nooit meer te vergeten. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Huub – Asja van der Zwan

Tess – Marianne Gevers

Jaina –Davita van Leeuwen

Ge lic rd!

Met deze foto wint Martijn het meest luxe fotoboek van albelli t.w.v. € 150.

“Het gevoel was onbeschrijfelijk. Emma's blije koppie en zoveel geluk en plezier wat ons overspoelde … Gewoonweg onbeschrijfelijk.”

Martijn Haeck

Teddy – Chantal Henze

Sophie – Laura Starmans

DAT EEUWIGE SCHULDGEVOEL

MOM GUILT

Dat je als laatste je kind ophaalt van de opvang. Of dat je juist eerder weg moet van je werk omdat je kind ziek is. Dat je niet meer die leuke partner bent nu je iedere avond doodop bent. Een greep uit talloze schuldgevoelens die je kunt hebben als moeder. Waarom voelen moeders zich zo vaak schuldig en lijken vaders hier vrijwel geen last van te hebben?

Journalist en moeder Karin Broeren ging op onderzoek uit.

De eerste keer dat ik me enorm schuldig voelde als nieuwe moeder kan ik me nog goed herinneren. Het was het moment dat ik besloot te stoppen met borstvoeding geven aan mijn drie weken oude zoontje. Het voeden ging niet goed en ik ging eraan onderdoor. Mijn ratio wist dat dit de beste keuze was voor ons allemaal. Ik moest er tenslotte voor mijn zoon kunnen zijn en als ik door zou gaan met de borstvoeding zou ik compleet afglijden. Maar mijn gevoel? Pfoe, dat zei iets totaal anders. Ik vervloekte mezelf dat ik het niet kon. En ik voelde me ongelóóflijk schuldig dat ik hem niet ‘de beste start’ kon geven, zoals al die andere moeders dat wel konden. Ik denk dat dit ook direct het meest extreme geval was in mijn vijfjarige carrière als moeder. Maar little did I know: er zouden nog vele schuldgevoelens volgen.

86% voelt zich schuld

Ik ben niet de enige, zo blijkt. 86 procent van de moeders voelt zich regelmatig schuldig tegenover haar kinderen. Er is zelfs een heuse term voor: mom guilt. De schuldgevoelens kunnen om tal van redenen zijn. Omdat je kinderen voor de tweede keer die week geen verse maaltijd voorschotelt. Of omdat ze nét iets te lang voor een scherm geparkeerd zitten dan je lief is. Of alleen al het feit dat je je baby meerdere keren per week bij het kinderdagverblijf achterlaat, geeft sommige moeders instant schuldgevoel. Of omdat je een keer een dag vrij hebt genomen van je werk en je je baby tóch naar de opvang brengt. Heerlijk, die tijd voor jezelf. Maar als je de helft van die me-time besteedt aan je schuldig voelen, heeft het alsnog weinig nut.

Goed genoeg

Meryem, moeder van twee dochters (3 en 1 jaar) heeft naar eigen zeggen erg veel last van mom guilt. “Ik word soms knettergek van mijn eigen gedachten”, legt ze uit. “Ik voelde me vaak schuldig toen mijn dochters nog baby’s waren en ik ze af en toe een potje gaf, omdat ik geen tijd had om apart voor ze te koken. Ik voel me nog steeds schuldig als ik éven tijd voor mezelf neem en alleen naar de stad ga. Of als ik een dag niet zoveel met ze gedaan heb.” Maar Meryem voelt het ook naar anderen toe sinds ze moeder is. “Naar mijn man, omdat ik veel minder aandacht besteed aan mijn uiterlijk. Naar mijn vriendinnen, omdat ik ze veel minder zie en spreek. Naar mijn collega’s, omdat ik minder flexibel en inzetbaar ben dan toen ik nog geen kinderen had. Voor mijn gevoel schiet ik overal tekort. En dat is ook niet gek als ik zie hoe druk ik ben en hoeveel rollen ik moet combineren, maar ik wil het zo graag goed doen.”

GZ-psycholoog en eigenaar van Psyche en Zwangerschap, Merith Cohen de Lara, snapt Meryem wel. “Zodra je moeder wordt, kiezen veel vrouwen om twee belangrijke taken in hun leven te gaan combineren: werk en de zorg voor hun kind. Maar het feit is: je kunt beide taken niet perfect doen. Je zult voortaan tevreden moeten zijn met ‘goed genoeg’. Echter, veel moeders nemen daar geen genoegen mee. Hierdoor voelen ze zich schuldig naar hun kind, partner en collega’s bijvoorbeeld. Dit kan veel stress met zich meebrengen.”

Werk + gezin = hoe dan?

Met name in de combinatie werk en gezin zijn het vaak de moeders die zich schuldig voelen. Dit blijkt ook uit promotieonderzoek van de Universiteit Utrecht uit 2020.

‘De mythe van de altijd aanwezige, liefhebbende moeder’

mijn gevoel schiet ik overal tekort’

Lianne (38), moeder van een zoon (5) en een dochter (2) herkent dit. “Ik vond het altijd zo’n aanstellerig gedoe als ik moeders hoorde zeggen dat ze zich schuldig voelden als ze hun kind naar de opvang brachten. Ik dacht dan: wat wil je dan, huisvrouw zijn? We leven toch niet meer in de jaren 50? Begrijp me niet verkeerd, ik moet er nog steeds niet aan denken om fulltime thuis te zijn, maar ik begrijp die moeders nu een stuk beter nu ik zelf moeder ben.”

Liannes dochter vindt het heerlijk op de opvang; over haar voelt ze zich nooit schuldig. “Maar mijn zoon is veel liever thuis, bij ons. Hij vindt een dag school en vervolgens nog naar de bso best heftig. Ik ga dan direct denken: moet ik niet minder werken? Tegelijkertijd vind ik die gedachte ook heel raar van mezelf: alsof ik de enige verantwoordelijke ben hierin. Mijn partner zou dat ook kunnen overwegen. Maar die peinst er niet over om nog meer minder te werken. Hij is al een dag in de week vrij voor de kinderen, net als ik overigens, en vindt dat geëmancipeerd genoeg.”

Ouderwetse rolmodellen

“Zo gaat het in veel huishoudens”, beaamt GZ-psycholoog Merith. “Dat heeft te maken met hoe wij als ouders hebben gezien hoe het vroeger ging. Vrouwen die moeders hebben die niet of nauwelijks werkten, hebben vaak het gevoel hun kind tekort te doen als zijzelf wel werken. Het werken gaat tenslotte af van de tijd met de kinderen. Bij mannen ligt dit anders. Veel mannen zien zichzelf nog steeds als kostwinner. Zij voelen zich hierdoor niet schuldig voor het feit dat ze veel werken; ze werken net zoveel of minder dan hun eigen vaders. Als zij meer in het huishouden doen dan hun eigen vader vroeger deed, hebben ze het gevoel dat ze het al heel goed doen. Maar ondertussen zijn vrouwen meer gaan werken en ontstaat er daardoor een enorme druk op moeders.” Bovendien gaat mom guilt ook over de mythe van het moederschap volgens de psychologe. “Over dat je altijd maar beschikbaar moet zijn voor je kind. De mythe van de altijd aanwezige, liefhebbende moeder. Dat is natuurlijk oerconservatief.”

Niet perse negatief

Tot slot: zit er ook iets positiefs aan dat eeuwige schuldgevoel dat je kunt voelen als moeder? Merith: “Soms helpt het om je alert te maken. Als je je bijvoorbeeld schuldig voelt omdat je met je gedachten alleen maar bij je werk zit als je met je kinderen bent. Dat gevoel kan ook nuttig zijn: wellicht groeit het werk je boven het hoofd en moet je het iets rustiger aan doen. Schuldgevoel hoeft niet perse iets negatiefs te zijn.”

1) Leg de lat laag

Accepteer dat je niet alle rollen in je leven perfect kunt vervullen en dat je op sommige vlakken tekort schiet of er minder in uitblinkt. Niks raars aan, je kunt niet altijd en eeuwig pieken.

2) Stel prioriteiten

Als je bovenstaande accepteert, kun je prioriteiten stellen. Wat vind je het belangrijkste in je leven? Leg daar je focus op en accepteer dat je (tijdelijk) minder zult uitblinken in je andere rollen.

3) Verdeel de taken thuis

Veelal ligt de mental workload van het ouderschap bij moeders, maar het is niet vol te houden om te werken en het volledige gezinsleven in je eentje te managen. Maak daarom een duidelijk takenlijst en verdeel de taken en verantwoordelijkheden eerlijk tussen jou en je partner.

4) Houd je weg van social media

Op Instagram lijkt het alsof iedereen het perfect voor elkaar heeft, maar dat is natuurlijk niet zo. Probeer niet te voldoen aan het perfecte Instagram-plaatje. Instagram is niet de echte wereld.

5) Analyseer je gevoel

Voel je je zo nu en dan toch schuldig?

Analyseer waar dat gevoel vandaan komt en of het terecht is. Praat erover met je partner. Kijk vervolgens of je het gevoel lekker mag negeren of dat je wellicht iets kunt veranderen aan de situatie.

‘Voor

ON THE GO

Kinderkoffertje Stay Time van BAMBAM is een perfect logeerkoffertje. Er zit al in: een houten borstel en kammetje, een bamboe tandenborstel en een bijtring. Knuffel, pyjama en kleding erbij en gaan! Ook mooi als bewaarkoffertje voor de eerste spulletjes van je baby … bambam.nl € 21,95

DAG IN BEELD

Pictogrammen geven structuur aan de dag. Easyauti levert magneetjes voor allerlei activiteiten. Met de pictoset ‘Een baby erbij’ laat je je oudere kind zien (op de kºelkast of magneetbord) hoe zijn dag er nu uitziet. Wanneer de baby gaat slapen en jullie samen gaan spelen, wanneer er kraambezoek komt, etc. Handig! easyauti.nl € 15,60

Altijd verbonden

Via wifi ontvang je op je smartphone of tablet (nacht)beelden en geluiden real-time uit de babykamer van de grappig uitziende SmartBaby10 van Alecto. Met de gratis app maak je gebruik van de vele functies en neem je zelfs beeld op. Privacy en veiligheid zijn gewaarborgd. alectobaby.nl € 84,99

SPOT ON

‘VAN MIJ!’

Precies wat nodig is De voedingssupplementpakketten van MOM PWDR zijn steeds afgestemd op de fase van je zwangerschap. Zo krijg je elk trimester precies de vitaminen en mineralen, die de groei van je baby zo goed mogelijk ondersteunen. Verkrijgbaar via mompwdr.com

Handig om flessen, knuff eldoekjes, reservekleding, etc voor naar de opvang te merken met een naamlabel. Bij Goedgemerkt bestel je stickers, die bestand zijn tegen magnetron, vaatwasser en wasmachine. Er is heel veel keus en je kunt ze zelf ontwerpen! goedgemerkt.nl

Zeehond Senna van Happy Horse is dé knuffel (30 cm) om de zomer mee door te brengen. Leuk voor je babykamer in zeeen-strandthema ook!

happy-horse.eu € 18,99

Zomer, z … knu e n!

ALBELLI IS JARIG

en trak ert op € 15 k ting!

Er zijn veel mijlpalen in de eerste jaren van je kind: het eerste lachje, de eerste hapjes, woordjes en stapjes … Als ouder leg je dat allemaal vast met veel foto’s. Deze bijzondere herinneringen kan je vasthouden met de fotoproducten van albelli. albelli bestaat nu 15 jaar en viert deze mijlpaal graag samen met jou.

Al jullie belevenissen - de kraamtijd, het eerste jaar als gezin, het familiefeest bij opa, die superfijne vakantie – verdienen het om heel lang herinnerd te worden. Zulke mooie herinneringen wil je blijven koesteren en delen met anderen. Met albelli kan dat al 15 jaar op allerlei manieren. De fotoboeken ken je vast – misschien heb je er zelf al eens een samengesteld. Maar er zijn nog veel meer producten om jullie foto’s mooi op te verwerken. En in de 15 jaar dat albelli bestaat, is dat steeds makkelijker voor jou gemaakt.

PERSOONLIJK ERVAREN

Anne “Ik zag er enorm tegenop om uit de enorme hoeveelheid foto’s van het eerste jaar van onze Jurre een selectie te maken voor een fotoboek. Maar met de Smart Assistant van albelli is dat dus super makkelijk! Op de computer zet je alle foto’s in de map; dubbele en onscherpe foto’s worden automatisch verwijderd. Je kan een pre-design themaboek kiezen, het aantal pagina’s dat je wilt en er wordt een mooie indeling gemaakt van foto’s, die bij elkaar passen. Daarna kun je zelf nog aanpassingen doen, teksten, sjablonen, kaders en tekeningetjes toevoegen. Het saaie werk werd dus voor me gedaan en daarna kon ik al mijn creativiteit gebruiken om het echt óns album te maken!”

Kwaliteit en tevredenheid

Het is fijn om te weten dat alle fotoproducten met de grootste zorg en de hoogste kwaliteit in de eigen fabriek in Den Haag worden gemaakt. Bij albelli willen ze zeker weten dat jij blij bent met je creatie. De medewerkers zullen er dus alles aan doen om dat mogelijk te maken en daarom biedt albelli dus 100% tevredenheidsgarantie.

Met albelli doe je méér met je foto’s

Die ene supermooie foto van dat heel bijzondere moment … daar wil je iets mee. Wordt het een decoratie voor aan de muur bij oma? En laat je die dan uitvoeren als poster, op canvas, forex, aluminium of plexiglas? Of zet je de foto van je stralend lachende peuter op een mok voor de oppas? Verstuur je fotokaarten als uitnodiging voor een feestje? Of maak je een kalender voor in de keuken?

PERSOONLIJK ERVAREN

Koen “Met onze kinderen van 7 en 4 jaar en 5 maanden, is een familieplanner echt handig. Behalve baby Tom heeft iedereen daarop een kolom waarop we afspraken en activiteiten per persoon kunnen noteren. Eerst kochten we zo’n kant-en-klaar exemplaar, tot mijn vriendin ontdekte dat je die ook met eigen foto’s bij albelli kunt maken. Net als in verjaardags- en jaarkalenders is er heel veel keus in uitvoeringen. Ik verheug me alweer op de volgende, die ik ga maken.”

Gebruik jij de albelli app al?

De meeste foto’s maak je met je telefoon. Dus als je tussendoor een momentje hebt – bijvoorbeeld onderweg in het OV – zet je de leukste foto’s vast in de app. Ook vanuit je Dropbox, Google Photos of je favoriete social media account kun je er foto’s naar uploaden. Zo kun je als je even tijd hebt, meteen creatief aan de slag, overal waar je maar wilt. Zo wordt het maken van een fotoboek of ander fotoproduct nog makkelijker. En nu extra voordelig met € 15 korting!

ALBELLI’S VERJAARDAG = JOUW FEESTJE!

Wie jarig is, trakteert. En albelli deelt korting uit! Wie t/m 31 juli 2023 een bestelling doet van € 50 of meer, krijgt maar liefst € 15 korting. Gebruik de kortingscode ALBELLI15WIJ op albelli.nl en de korting wordt verrekend. Nu nog kiezen wat je gaat maken met je foto’s …

Wist je dat in 15 jaar …

… ruim 2,7 miljoen klanten in Nederland een bestelling deden? (Dat is meer dan het aantal inwoners van de vijf grootste steden bij elkaar!) in Nederland meer dan 9 miljoen fotoboeken zijn besteld? er maar liefst 66 miljoen foto afdrukken werden gemaakt? er als pre-design inmiddels 280 fotoboeken, 100+ kalenders en 1000 kaarten zijn? de albelli fabriek in Den Haag is gegroeid tot het formaat van 30 tennisbanen?

er nu 353 medewerkers zijn, die jouw fotowensen vervullen?

er elke dag 15.000 fotoproducten worden gemaakt?

… de webshop 14 keer in de prijzen is gevallen

Ga naar albelli.nl en ontvang €15 korting met code ALBELLI15WIJ*

BLOEM & BEER

In de nieuwe Hello New Day collectie van Prénatal vind je lichte en frisse kleuren met schattige beertjes en lieve bloemetjes. Comfortabele kleding waarin je je kleine makkelijk kan omkleden.

NEGEN MAANDEN AA AA AF

Negen maanden op, negen maanden af – je hoort het zo vaak, maar van tevoren denk je toch: dat zullen we nog wel eens zien. Als dat kind er eenmaal uit is, ben ik zó weer de oude. Valt dat even tegen …

Lees het eerlijke verhaal van columnist Roxanne.

WAT WAS IK BLIJ dat de bevalling erop zat, die eerste keer. Nu zou mijn leven weer beginnen! Ik kon weer lopen in plaats van waggelen – wat zeg ik, misschien zelfs wel fanatiek sporten. Die oncharmante zwangerschapsleggings kon ik ritueel verbranden en ik zou in no time weer in mijn normale kleding passen. En ik kon wijn drinken, véél wijn, om te compenseren voor alle wijn die ik de afgelopen negen maanden had laten staan.

DAT LIEP EVEN ANDERS. Het hielp vast niet mee dat mijn eerste bevalling nogal dramatisch verliep. Ik kwam niet uit het ziekenhuis als een stralende nieuwe moeder met een blakende baby, maar als een lijkbleke plofkip met ernstige bloedarmoede en een kapotte blaas (al wist ik dat laatste toen nog niet). En een blakende baby, dat wel.

GOED, IK HAD HEUS NIET VERWACHT dat ik direct na de bevalling weer een marathon zou kunnen lopen (ha, alsof ik dat überhaupt ooit zou kunnen), maar dat ik er zó aan toe zou zijn viel me toch vies tegen. De eerste weken kon ik in mijn eentje al nauwelijks de trap op komen, laat staan met mijn toch niet heel fors uitgevallen dochter in mijn armen. Ik was zo slap als een vaatdoek, na de minste inspanning zo duizelig dat ik bijna flauwviel.

IN DE KRAAMWEEK ONTDEKTE mijn alerte kraamverzorgende bovendien dat er iets niet helemaal klopte aan de stand van mijn baarmoeder. De verloskundige kwam langs voor controle en mijn blaas bleek 1,5 liter plas te hebben verzameld. Die deed dus niet meer wat-ie moest doen. Ik kreeg een tijdje een katheter, zo’n zak aan mijn been, maar dat was natuurlijk geen doen. Omdat mijn blaas kennelijk helemaal de kluts kwijt was, moest ik mezelf nog maandenlang elke vier uur katheteriseren. Zes keer per dag een staafje in je plasbuis duwen, tussen het kolven, borstvoeden en alle newborndingen waar je in die weken druk mee bent door. Ja, dat had ik me toch anders voorgesteld. Aan wijn drinken kwam ik niet eens toe.

MAAR HÉ, HET ANDERE UITERESTE is ook geen pretje. Vaker hebben vrouwen juist last van urineverlies, al dan niet tijdelijk. Moeder J: “Dat ik mijn plas niet meer kan ophouden, vind ik toch wel het vervelendste van alles.” Dat hele wcgebeuren is sowieso een ding als je net bent bevallen. Als je pech hebt, kom je met een zwaargehavend ‘onderkantje’ of aambeien uit de strijd en dan kan een simpele boodschap een heuse marteling zijn. S: “Blij dat niemand me van tevoren had verteld dat je na je bevalling een bekertje water over jezelf heen moet gieten tijdens het plassen zodat het niet zo brandt daar beneden.” Gewoon zítten kan in de kraamweek al een kwelling zijn. E: “Dat ging alleen op van die bevroren zakjes appelstroop, dat viel wel wat tegen.”

EN DAN HET BLOEDVERLIES. Alsof je lichaam even negen menstruaties inhaalt in zes weken tijd. Angstaanjagend grote stolsels zijn daarbij niet ongebruikelijk. Die hilarisch grote kraamverbanden uit je kraampakket blijk je écht nodig te hebben. En als je cyclus eenmaal weer op gang komt, gaat de rode tsunami vrolijk door. C: “De eerste menstruaties na de bevalling waren bij mij veel heftiger dan daarvoor.”

JE BEGRIJPT: DIE KRAAMTRANEN waar iedereen het over heeft, zijn echt niet alleen van vreugde. Ik heb wat af gejankt. Alles leek tegen te zitten, maar mijn kind was gezond en ik had het geluk dat borstvoeding geven lukte. Dat is niet iedereen gegeven en vanzelf gaat het al helemaal niet. C: “Ik moest kolven, kolven, kolven om de productie op gang te krijgen. En wat deden mijn tepels pijn aan het begin.” Ook zonder de gevreesde tepelkloven is het die eerste weken echt even tanden op elkaar elke keer dat de baby aanhapt.

OM MAAR NIET TE ZWIJGEN over die stuwing. Of zoals J. van mijn Centering Pregnancy-groepje het omschrijft: “Ik had wel gehoord over stuwing, maar tien nachten amper kunnen slapen van de pijn van ontplofte borsten is niet zoals ik het me had voorgesteld.” Zelf werd ik daarbij nogal overvallen door het feit

dat die dingen ’s nachts lekten als een gek. Ik lag in het begin niet zelden badend in de melk te slapen – voor zover ik al sliep natuurlijk. En als het geen melk is, is het wel zweet – of babyspuug – waar je in ligt te marineren. Medemoeder E.: “Dat nachtelijk zweten was de hel. Ligt de baby net lekker te slapen, moet je eruit om te douchen en een droog hoeslaken neer te leggen.”

O JA, EN NOG EVEN OVER DIE BORSTEN: in de eerste weken is je voorgevel indrukwekkender dan ooit. Maar als ze eenmaal zijn leeggezogen (ja dat klinkt goor, maar daar komt het wel op neer) blijft daar weinig van over. J: “Mijn borsten zijn for life veranderd.” J2: “Ik herken mijn tieten niet meer terug.” C: “Het zijn theezakjes geworden.” Ook je buik bouncet waarschijnlijk niet op wonderbaarlijke wijze terug zoals het geval lijkt bij de Doutzens van deze wereld. C: “De mijne is zeven maanden later nog een en al blubber.”

MENTAAL DUURT HET OOK EVEN voordat je weer de oude bent. De zogenoemde zwangerschapsdementie kan je ook na de bevalling achtervolgen. Alsof de baby een deel van je IQ heeft ingepikt. Ook irritant: dat anderen alles op je hormonen gooien. C: “NEE het komt niet door mijn hormonen, ik ben altijd slecht geweest in het onthouden van namen!” S: “Als ik iets vertel over hoe het gaat, beginnen mensen steevast over hormonen, tot mijn werkgever aan toe: ‘Jaaaa, maar je zit natuurlijk nog barstensvol met die hormonen!’ Aaargh.”

EN ALSOF JE NA NEGEN MAANDEN dragen, bevallen en vervolgens borstvoeden nog niet genoeg hebt geleden en opgeofferd voor dat kleine nachtbrakertje, word je op de koop toe nog half kaal ook. Thanks hè, Moeder Natuur. Maar het mooie is: ze heeft er ook voor gezorgd dat je dit alles zó weer vergeet. Voor je het weet verlang je naar nog een baby.

Dat hele wc-gebeuren is sowieso een ding als je net bent bevallen

En ze leefden nog lang en gelukkig …?

De kroon op je liefde, het krijgen van een kind, blijkt maar al te vaak een aanslag op je relatie. Een aanslag die de meeste stellen niet zien aankomen en velen niet overleven. Echtscheidingstherapeute Roos Boer pleit voor een jaarlijkse relatie APK om problemen te voorkomen.

Samen een kind krijgen is een prachtig geschenk dat verbindt voor het leven. Wat we helaas ook weten is dat zo’n 1 op de 2 relaties voortijdig stranden.

De meeste scheidingen gebeuren binnen huwelijken en relaties die tussen de 10 en 15 jaar geduurd hebben. Echtscheidingstherapeut Roos Boer snapt dit wel. “Veel stellen beginnen na een verliefde periode vol overtuiging aan een nieuw leven met kinderen. Maar de zogenaamde tropenjaren met jonge kinderen hakken erin. Het krijgen en grootbrengen van kinderen is in die zin echt een aanslag op je relatie. Het is naast het mooiste ook het moeilijkste dat je in je leven moet doen.”

Wie ben ik?

Dat het zo vaak mis gaat, is volgens Roos weinig verrassend en heeft alles te maken met veranderingen in de moderne tijd die nog niet in ons DNA zitten. “Modern ouderschap is niet meer zoals vroeger toen vader werkte en moeder zorgde. Tegenwoordig willen moeders ook werken en vaders ook zorgen. Dat hoort bij nu en is bovendien steeds meer een financiële noodzaak. Tegelijkertijd is het ideaalbeeld van het happy heterogezinnetje nog altijd een moeder die vooral zorgt en een vader die vooral werkt.” Niet zo gek dus dat statistieken ons vertellen dat na de komst van het eerste kind vrouwen gemiddeld genomen iets minder gaan werken en mannen juist meer. “Ik zou haast zeggen, natuurlijk zorgt dit voor een enorme druk op gezinnen. Ouders moeten een soort superwoman en superman zijn.”

Ik sta op 1

Volgens Roos leidt dit ertoe dat zowel mannen als vrouwen zichzelf gemakkelijk kwijtraken. Want wie ben je eigenlijk als je steeds maar in de weer bent al die ballen hoog te houden? Roos: “Na de komst van je kind moet je je meer dan ooit bewust zijn van de vraag: wie wil ik zijn? Als vrouw vrouw zijn en als man man zijn, is nodig omdat de spanning die dat oproept vuur geeft aan de liefde die de dagelijkse sleur probeert te doven.” Dit klinkt mooi maar is in de praktijk best spannend. “Voor vrouwen is het moederschap soms ook iets waar ze zich achter kunnen verschuilen. Stap je daarachter vandaan en kijk je in de spiegel, wie zie je dan? Welke vrouw staat daar? En voor mannen geldt hetzelfde wanneer

bijvoorbeeld hun werk een groot deel van hun identiteit bepaalt. Wie ben je als je dat loslaat?” De besluitboom van wat goed voor je is, bijvoorbeeld als het gaat om meer of minder werken, moet hoe dan ook eerst bij jezelf beginnen, dan bij je partnerrelatie en pas daarna bij je kind. Roos: “Ben je bang voor te veel kinderopvang? Als je daar een weloverwogen keuze in maakt, hoef je je daar echt geen zorgen over te maken. Kinderen van nu krijgen toch wel genoeg aandacht van ons.”

Traditionele rolpatronen

Dat bewust nadenken over de invulling van jouw nieuwe leven als ouder nog altijd geen vanzelfsprekendheid is, zag Roos recent nog bij een jong stel met een kind van anderhalf. Ze zaten al helemaal in een traditioneel rolpatroon doordat zij zes maanden met verlof thuis had gezeten en alles voor haar rekening nam. Toen ze weer ging werken, veranderde er thuis niet veel en bleef zij het meeste doen. “Dat was een tijdje goed gegaan want het voelde voor haar ook ‘natuurlijk’ en zíj was tenslotte een dag minder gaan werken. Maar uiteindelijk barstte de bom. Hij nam haar zorgtaken voor lief en zij nam hem kwalijk dat hij alleen maar werkte.”

‘ Naast het mooiste is het ook het moeilijkste dat je in je leven moet doen’

Toen ze bij Roos kwamen, vonden ze elkaar echt niet meer leuk. Dit veranderde gelukkig wel toen ze inzagen dat die ingeslopen rolpatronen hun liefde hadden gesloopt. Roos: “In mijn therapie focus ik – naast op samen – juist ook op het individu. Pas als je als man én als vrouw weer weet wie je zelf bent of wilt zijn, kan je weer voelen of de match klopt. Hun therapiewens was in die zin een schreeuw om een eerlijker verdeling in werk en zorg. En dat zie ik in de praktijk heel vaak.”

Financiële onafhankelijkheid behouden

Het betaald partnerverlof en betaald ouderschapsverlof is wat Roos betreft zeker een begin van een oplossing. “Pas als mannen zelf kunnen ervaren hoeveel taken er door de komst van een baby bijkomen en vrouwen mee de financiële last blijven dragen, kunnen dit soort veelvoorkomende relatieproblemen worden voorkomen. En betaald verlof voor beiden maakt dit mogelijk. Kies je alsnog voor een scheve verdeling qua werk en zorg, wat soms ook niet anders kan, zorg er dan voor dat je elkaar blijft waarderen in de last die je ieder draagt. Dus de man erkent de waarde van de onbetaalde klussen thuis en de vrouw erkent de waarde van het dragen van de financiële verantwoordelijkheid. En beiden spreken die waardering ook uit. Ontbreekt die wederzijdse waardering, dan komt er geheid een kink in de kabel. En komt die relatiebreuk er toch en je hebt financieel de boel niet eerlijk verdeeld, wees dan niet verbaast dat hij eindigt met het geld en jij met de zorg. Met alle gevolgen van dien.”

Vreemdgaan volgt op vreemd doen

Maar hoe weet je nou of je relatie steady is of aan het wankelen? Roos heeft een scherpe graadmeter. “Aan alle stellen die bij mij komen, stel ik dezelfde vraag: hoeveel intimiteit is er nog?” Het antwoord is veelzeggend. Is het weinig tot niets dan gaan alle alarmbellen af. Want een gebrek aan intimiteit in brede zin – dus naast seks ook knuffelen, aanraken, interesse tonen etc. – is de voorloper van vreemdgaan, aldus Roos. “Hoeveel jonge, lieve ouders ik hun kinderen niet

zie doodknuffelen. Geweldig! Maar tonen we diezelfde genegenheid bij onze partner? Vaak niet. Want, even gechargeerd, hij is alleen maar met zijn werk en sport bezig en zij alleen maar met de kinderen. Dus nogmaals: vind jezelf en vind elkaar. Zie de vrouw die zij is en de man die hij is.” Hoe? Dat kan heel klein en simpel zijn. “Stuur ‘m een appje: wat zaten je billen vanmorgen lekker in je fietsbroek. Als moeder ben je de saint, maar als vrouw mag je, moet je misschien zelfs, ook de sinner durven zijn.”

Jaarlijkse relatie APK

Voor een goede relatie APK hoef je in feite maar drie dingen af te spreken en je eraan te houden, weet Roos. “Eén: je plant tijd in voor jezelf (en dat mag inderdaad NOOIT in combinatie zijn met je kinderen, want dan gaat het niet puur om jou). Twee: je plant tijd in met je partner (idem). En drie: je plant tijd in voor de BV Familie (ja hier mogen de kinderen natuurlijk wél mee).” Als je dit plant, in die volgorde én het volhoudt, zit je goed. “Dat betekent dus ook dat je elkaar stimuleert om die tijd voor jezelf te nemen, je al heel snel start met een oppas zodat je samen leuke dingen kunt doen én leuke gezinsuitjes samen organiseert.” Oké, het is duidelijk, er is werk aan de winkel en wel nu. Wachten tot het misgaat is als wachten op een regenbui in een lagedrukgebied: die komt. En geloof het of niet, volgens Roos is met een beetje inzet echt bijna elke relatie te redden.

‘Voor vrouwen is het moederschap soms ook iets waar ze zich achter verschuilen’

10% KORTING

RUST VOOR JOU EN JE KLEINTJE

Rustig gevoel voor je baby, bij het horen van de vertrouwde hartslag, white-noise of 2 kalmerende melodietjes. Inclusief huilsensor en timerfunctie. Met de code WIJFA10 ontvang je nu 10% korting op al onze hartslagknu els (geldig t/m 30-09-2023) owamsterdam.com

BADDERTIJD!

Maak kennis met de dierenvriendjes van Rammelaartje. Gegarandeerd speelplezier in bad! De gaatjes in de dieren dienen ook als gietertjes. Gemaakt van baby veilige siliconen en gemakkelijk schoon te maken. rammelaartje.nl

HELP mijn kind krijgt tandjes …

Veel huilen, niet willen eten of drinken, maar ook symptomen als diarree, rode billetjes, kwijlen en zelfs oorpijn vallen vaak samen met het ontwikkelen van het melkgebit. De oplossing is Gengigel® Baby. Een kindvriendelijke gel vrij van alle ongewenste sto en die de pijn verlicht, en andere klachten laat verdwijnen. gengigel.nl

Gengigel is een medisch hulpmiddel. Lees voor gebruik de bijsluiter.

Samen VEILIG

OP PAD!

15% KORTING

Zorg dat jouw kind altijd alle belangrijke gegevens bij zich draagt met de SOS Naambandjes van Goedgemerkt. Nu 15% korting op het complete assortiment met code: GG-UIT0223 (geldig t/m 30-09-2023). goedgemerkt.nl

DUURZAAM DE WERELD ONTDEKKEN

Bobike ontwerpt hippe, comfortabele én veilige fietszitjes en accessoires die jou en je gezin helpen om de wereld te ontdekken. En die collectie wordt steeds duurzamer door het gebruik van gerecyclede, nieuwe en duurzame materialen. Het beste compromis tussen duurzaamheid en veiligheid om jouw gezin in beweging te houden. bobike.com

DÉ IDEALE

Wallabag is dé ideale tas voor elke gelegenheid, ruim genoeg voor al jouw en je kleintjes spullen. Elke Wallabag is in vele kleuren en sto en te bestellen! NIEUW in de collectie: bijpassende pouches & straps! Shop nu jouw favoriete mombag met 10% korting met de code: WALLABAGXWIJ (geldig t/m 30-09-2023) wallabag.nl

10% KORTING

KIJK EENS wat ik kan!

Fijne work-out voor je baby op het multifunctionele Playgro muziek- en licht speelkleed. Extra leuk: als je kindje tegen de transparante wand trappelt, worden er licht- en geluidse ecten geactiveerd. Dat wordt dolle pret! Verkrijgbaar bij prenatal.nl

Bio-Oil Huidverzorgingsolie, wereldwijd hét toonaangevende product op het gebied van littekens en huidstriemen. Ook verkrijgbaar in een 100% natuurlijke formule! bio-oil.com

‘Juul blijft lachen, zelfs tegen de artsen’

Voor Lina (33) en haar man Mark (34) maakte hun dochter Juul het gezin compleet. En toch schrokken ze, want ze werd geboren met een grote wijnvlek over de helft van haar gezichtje en een flinke op haar rug. Meteen stonden er artsen aan het kraambed, want was het wel zo onschuldig? De ontspannen kraamtijd bleef uit en nog is een beetje rust nauwelijks aan de orde. Deze brief schrijft Lina aan haar dochter.

Lief meisje van me,

Drie maanden geleden maakte jij ons gezin compleet. Het lieve, kleine meisje naar wie we zo uitkeken. En waarover ik mij tijdens de zwangerschap zorgen maakte. Bij de 20 weken-echo werd namelijk een asymmetrie in de kleine hersenen gevonden. Dit kon van alles betekenen. Om zeker te weten waar we mee te maken hadden, deden we een vruchtwaterpunctie, MRI en bloedonderzoek, maar de uitslagen leken goed. Alleen toen je werd geboren, kregen we een verrassing waar we niet op hadden gerekend. Een grote wijnvlek bedekt de helft van je gezicht en een andere zit op je rug.

We schrokken. Iets waar ik me nu heel schuldig over voel. Eerlijk is eerlijk, dit was niet hoe we ons jou hadden voorgesteld. Je vindt je eigen kind altijd mooi, maar we moesten even schakelen. Vooral toen er binnen een uur al artsen aan mijn bed stonden. Want die wijnvlek kon ook iets anders zijn dan ‘gewoon’ een vlek … Het zou het kenmerk kunnen zijn van iets anders, iets met meer impact.

Vanaf dat moment staat ons leven stil.

Ons hoofd maakte overuren

In de drie dagen die volgden, verbleven we in het ziekenhuis. Niet alleen vanwege mijn herstel, maar ook wilden er al diverse artsen naar je kijken. Elk uur stond er een arts in onze kamer. We werden steeds voorzien van nieuwe informatie.

Verschillende scenario’s werden uitgesproken en verwachtingen besproken. Net als je sliep, moest je weer wakker worden gemaakt. Je gaf geen krimp, maar ons hoofd maakte overuren  en de tranen vloeiden rijkelijk. Dit was niet hoe we ons de kraamdagen hadden voorgesteld. Ons prachtige, kleine meisje zou een heel traject in moeten.

Na die drie dagen mochten we gelukkig naar huis. Huidvlekken kunnen de eerste weken na de geboorte nog veranderen. We werden dus ontslagen uit het ziekenhuis, in afwachting van onderzoeken die zouden volgen als je een maand oud zou zijn. Na deze maand werden de onderzoeken bij de neuroloog en dermatoloog gestart. Er werd een biopt van de plek op je rug genomen om uit te sluiten dan wel te bevestigen wat de huidplek precies is. Uit het onderzoek bleek dat het geen wijnvlekken zijn, maar hemangiomen.

Hoezo naar oncologie?!

Daarna volgden andere onderzoeken. Bij de cardioloog, kno-arts, oogarts én oncoloog. De eerste

keer dat we een oproep kregen voor de oncologieafdeling, schrok ik me wezenloos. Oncologie, wat moeten we daar nu weer?! Ik belde meteen het ziekenhuis en besprak met de neuroloog of ze ons niet even hierop hadden kunnen voorbereiden. Ze legde me uit dat hemangiomen goedaardige vaattumoren zijn, vandaar het bezoek aan de oncoloog. Maar we hoefden ons geen zorgen te maken.

Ook heb je een MRI ondergaan. Dit vonden je papa en ik heel zwaar. Je ging onder algehele narcose, dus moesten we je achterlaten. Als er iets tegennatuurlijk is, dan is dat het wel. Op de MRI vonden ze nog een zwelling achter je longen. Voor nu geen probleem, maar hemangiomen kunnen groeien en tegen organen aan gaan drukken. Noodzaak dus om met medicatie te starten en zo schade aan je oog, luchtwegen en organen te voorkomen.

Inmiddels is bekend dat je geen hartafwijking, oogafwijking of knoafwijkingen hebt. Dus de vooruitzichten zijn gunstig. Wel is er inderdaad die asymmetrie in de kleine hersenen. Dit zou effect kunnen hebben op de (fijne) motoriek of bij de concentratie. Maar het kan ook zomaar dat je er helemaal geen last van heb of iets aan overhoudt. Pas als je twee tot drie jaar bent, is hier meer duidelijkheid over. De komende jaren blijven we dus onder controle.

Dankbaar voor alle hulp

Ons wordt continu gezegd om vooral van jou te genieten. Je hebt geen pijn, je doet het goed. Maar geestelijk is het zwaar, voor je papa en voor mij. Ja, ik doe hard mijn best. Ik probeer mijn angsten te parkeren en te genieten van jou. Maar het doet me veel verdriet om je elke keer weer bij een onderzoek te zien. Mijn schoonouders hebben veel voor ons klaargestaan in de afgelopen maanden. We zijn hier heel dankbaar voor. Want jouw broers Senn (6) en Cas (2) hebben ook aandacht nodig. Ze zijn trouwens allebei onbeschrijflijk dol op je. Daarnaast is ook papa’s werkgever heel flexibel geweest. Gelukkig krijgt hij alle ruimte om mee te gaan naar alle onderzoeken en daar zijn we heel dankbaar voor. Het is toch fijner om samen de onderzoeken te doen en uitslagen te bespreken dan alleen.

Je papa en ik zijn net een jaar getrouwd. We voelen ons zo gezegend, met elkaar, je broers en met jou. Maar wat was ik naïef om te denken dat situaties als deze alleen anderen overkomt. De meeste mensen hebben – gelukkig maar – geen idee hoe het is als je kind aan allerlei kabels ligt, steeds uitgekleed moet worden, al die onderzoeken moet ondergaan ... Het is zo zielig. We hopen nu vooral op rust, voor weer meer balans in ons leven. En we gaan vooral genieten, van jou, ons prachtige meisje en ons gezin van vijf!

Kraamfeest was topdag!

Geen minuut alleen laten

Inmiddels krijg je de medicatie om die groei te remmen. Het medicijn heeft verschillende bijwerkingen. Omdat je nog heel jong was, namelijk acht weken, is de opstart van de medicatie in het ziekenhuis geweest. Je bracht samen met mij vijf dagen door in een ziekenhuiskamer. Je lag aan monitoren, dus we konden niet van je kamer af. Hoewel ik dat wel mocht van de verpleging, waarbij zij even op je zouden letten, wilde ik je geen minuut alleen laten. Het was een lange week en heel confronterend. Maar jij, jij bleef maar lachen, zelfs tegen de artsen als ze je weer wakker maakten voor het volgende onderzoek.

We hebben hulp van maatschappelijk werk gekregen. Voor papa is dat nu niet meer nodig, Ik ga er voorlopig wel mee door. Daarnaast hebben we heel veel lieve kaartjes en berichten ontvangen. Ook mijn beste vriendin is regelmatig op bezoek geweest. Dat was fijn, want verder konden en wilden we gezien alle hectiek weinig bezoek ontvangen. Laatst hebben we eindelijk ons kraamfeest gegeven. Met vijftig volwassenen en twintig kinderen was dit echt een topdag. Even ‘gewoon’ genieten van jou met alle lieve mensen om ons heen.

Voor de toekomst hoop ik alleen maar dat meer ellende jou en ons bespaard blijft. Het goede – voorlopige – nieuws is dat hemangiomen meestal na het tiende levensjaar verdwijnen of in elk geval niet meer zo aanwezig zijn. Maar het belangrijkste is dat je mag opgroeien in gezondheid en dat ik de kans krijg om je alle liefde te geven die ik je, samen met je papa en broers, te bieden heb. Ik zal voor je vechten wanneer dit nodig is en ik bescherm je met alles wat ik in me heb.

Dikke kus van mama

Ik hou van jou, mijn lieve prachtige meisje!

‘Steeds weer een arts aan je bedje als je net in slaap was gevallen’

TOPATLETE MELISSA BOEKELMAN

‘Het draa ema om p zier’

Ook al zit Melissa Boekelman (34) nog in de tropenjaren, dat weerhoudt haar er niet van haar droom na te jagen: de Olympische Spelen in Parijs (2024). Hoe doet ze dat, en hoe combineert ze het moederschap met haar carrière?

“Melissa kan een pittige tante zijn, maar sinds het moederschap is er een bepaalde zachtheid in haar naar boven gekomen”, aldus moeder Ineke.

Melissa Boekelman (34) is meervoudig kampioen kogelstoten en tweevoudig Olympier (Sochi, 2014 en Rio, 2016). In 2005 won ze twee gouden plakken tijdens het Europees Jeugd Olympisch Festival met kogel en discus, in 2006 behaalde ze de wereljeugdtitel bij het kogelstoten in Peking. In 2009 werd ze uitgeroepen tot talent van het jaar. Met haar vriend Tom Corstjens heeft ze dochter Tess (1). Moeder Ineke (62) is getrouwd met Peter. Ze hebben twee dochters, Melissa en Fabiënne (31).

Topatlete Melissa Boekelman, gespecialiseerd in kogelstoten, stond van jongs af aan al op de atletiekbaan. Samen met haar ouders, die haar in de eerste jaren van haar carrière hebben begeleid. Melissa’s moeder Ineke was zelf óók talentvol atlete toen ze jong was. “Tot mijn zeventiende heb ik fanatiek atletiek bedreven - totdat ik een blessure kreeg. Toen was ik meteen uitgerangeerd. Moeilijk, want ik leefde voor de sport en viel in een zwart gat. Het was mijn alles.” Moeder Ineke ging werken, leerde haar man kennen, kreeg twee dochters en pakte het sporten weer op - met een brace om haar knie. Ze gaf atletiektraining aan kinderen van vier, vijf jaar oud toen Melissa met haar mee de atletiekbaan op ging. Ineke: “We hadden haar eerder al op gym gezet. Ik had toen nog gezegd: ‘Nou, dat wordt geen topsportertje, hoor!’ Later ging ze op zwemmen en atletiek, daarvoor bleek ze wél talent te hebben.”

Goede basis

Toen Melissa meedeed aan een wedstrijdje verspringen, won ze onverwachts. Ineke: “We hadden helemaal niet in de gaten dat ze dat goed kon. Stond ze opeens op het podium! Het viel ons ook op dat de stok waarmee ze gooide tijdens het buitenspelen steeds verder wegging. En hoe ver ze een balletje kon gooien.”

RONALD HOOGENDOORN

‘Ik heb een droom, dat helpt me door de moeilijke momenten heen’

Melissa: “Atletiek heeft altijd met een rode draad door mijn leven gelopen. Ik heb diverse sporten gedaan, zoals zwemmen, schoolbasketbal, paard rijden, streetdance, zelfs schaken. Atletiek bleef ik daarnaast altijd doen. Het was een goede basis voor andere sporten en het bleef leuk omdat ik er al jong vrij goed in was. Kwam ik op wedstrijden en verzuchtten de andere kandidaten: ‘Oh nee, heb je háár weer.’” Wedstrijden in het buitenland, school, trainingen: ze deed het allemaal met een bepaalde vanzelfsprekendheid. Melissa: “Als ik daar nu op terugkijk, heb ik niet het idee dat ik het zwaar vond. De dagen waren gewoon goed gevuld met school, trainen en wedstrijden.”

Wereldkampioen

In 2005 werd Melissa kampioen tijdens het Europese Jeugd Olympisch Festival, waar ze won met kogelstoten en discus. Het was de start van haar internationale carrière. Haar ouders hebben haar nooit gepusht.

Melissa: “Ze zeiden: al word je putjesschepper, het maakt ons niet uit. Als je maar iets gaat doen wat je leuk vindt.” Het plezier bleef Melissa houden en ze deed twee keer mee met de Olympische Spelen. In 2018 scheurde ze haar rechter achillespees, waarvan ze herstelde, en amper drie jaar later haar linkerachillespees. “Toen dacht ik: ik stop ermee. Ik besloot met mijn vriend samen dat dit misschien hét moment was om een gezin te stichten. We gokten erop dat mijn herstel zou samenvallen met mijn zwangerschap. Gelukkig bleken mijn vriend en ik hartstikke vruchtbaar.” Melissa deed tot week 30 aan kogelstoten en tot week 36/37 van haar zwangerschap aan touwtjespringen en krachttraining. Melissa: “Toen vond ik het wel mooi geweest.”

Chaotische bevalling

Tijdens de zwangerschap was bij Melissa zwangerschapscholestase geconstateerd. Daarom werd ze voor de bevalling ingeleid. In het ziekenhuis bleek ook nog eens dat haar placenta voor haar baarmoederhals lag. Het werd een chaotische bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede. Melissa: “Op zaterdag kwam ik in het ziekenhuis terecht, waar een ballonnetje werd geplaatst om de bevalling in te leiden. Zondagochtend bleek dat die niet goed zat. Ze plaatsten ’m opnieuw, maar hij zat wéér niet goed. Uiteindelijk lukte het

de ballon goed te plaatsen, maar toen was de placenta inmiddels zo erg aangetast dat ik steeds heviger bloed begon te verliezen. Toen was het opeens: ‘Binnen tien minuten lig jij op de OK en heb je een kind. Dat was wel even een dingetje.” Moeder Ineke voegt toe: “De foto’s zijn wel heel bijzonder, hè?” Melissa: “Ja, dat wel, ik heb er mooie foto’s van, ja.”

Pittig met een zachte kant

Door de spoedkeizersnede had Melissa langer nodig om te herstellen. Melissa: “De keizersnede heeft veel impact op mijn lichaam gehad. Hoeveel lagen zijn er wel niet doorgesneden? Fysiek ben ik weer op een goed niveau, maar ik merk dat er een bepaalde connectie verloren is gegaan. Ik heb mijn hele lichaam nodig om de ultieme stoot af te leveren, maar ik merk dat ik dat op dit moment niet feilloos aanvoel. Ik ben ook nog eens geswitcht van techniek, wat het extra moeilijk maakt. Maar dat was nodig om het plezier en de uitdaging weer te vinden, zeker na die twee heftige blessures. Mijn lichaam heeft langer de tijd nodig om de beweging weer te begrijpen.”

Ondanks die tegenslag wil ze er toch nog een keer voor gaan. De Olympische Spelen in Parijs lonken. Dochtertje Tess is inmiddels één en lijkt ook al voorbestemd voor een carrière in de atletiek.

Melissa: “Ze gaat elke dag mee naar de baan als ik ga trainen. Ze gaat niet naar de opvang en ik heb de hele week de verantwoordelijkheid voor haar. Dat is af en toe wel zwaar. Máár ik ben ook van: niet zeuren, dit is waarvoor we gekozen hebben. Ik heb een droom, dat helpt me door de moeilijke momenten heen. Ik zet alles op alles.”

Aan pit ontbreekt het Melissa in elk geval niet. Al ziet haar moeder naast haar pi igheid ook een nieuwe eigenschap. Ineke: “Melissa kan een pi ige tante zijn, maar sinds het moederschap is er een bepaalde zachtheid in haar naar boven gekomen. Dat is zo leuk om te zien. Ze is zorgzaam, heel lief, een goede moeder. Een kogelstoter met een zachte kant.”

Sportieve opvoeding

Een kogelstoter met een zachte kant, die het vooral van het plezier in bewegen wil hebben. Want moeder Ineke én Melissa geloven daar heilig in: plezier in bewegen, of het nu om sporten gaat of gewoon om lekker buitenspelen. Melissa: “Bewegen wordt te weinig gestimuleerd in onze maatschappij. Op school moet je netjes op je stoel blijven zi en om je taakjes te doen. Ik denk dat de sportiviteit en creativiteit daardoor van jongs af aan worden uitgeramd. Dat vind ik heel erg jammer. Sporten op zich vind ik niet belangrijk, het plezier erin hebben, wél.”

“Wees gewoon actief”, is daarom de belangrijkste boodschap van moeder en dochter. En kijk naar wat je kind leuk vindt om te doen. De één vindt het lekker om te zwemmen, de ander om te klimmen. Dáár gaat het om, doen wat je leuk vindt, buiten zijn, spelen met zand en water, voorbij scheuren op een driewielertje. En voor moeders die na hun bevalling weer in actie willen komen, maar die te moe zijn, hee Melissa nog een tip: “Zoek andere mensen op met wie je samen iets kan doen. Ik denk dat het voor veel mensen niet is weggelegd om zichzelf te stimuleren. Als je met vrienden sport of sportmaatjes maakt, kun je elkaar motiveren. Ik snap heel goed dat als je net bevallen bent of in de hectiek zit van een jong gezin, dat mensen zeggen: ‘Yo, ik blijf op de bank liggen, want ik trek het niet.’ Terwijl je van sporten juist zoveel energie krijgt, al doe je het maar een kwartiertje. Echt waar, je zal zien dat je je daardoor beter voelt.”

BEWEGEN MET NIJNTJE:

OUDERS ZIJN ZEER TEVREDEN

Nijntje wil de verbinding leggen tussen generaties en bewegen. Daarom in elke WIJ een interview met een bekende sporter en haar/zijn moeder of vader. Wist je dat nijntje in samenwerking met KNGU een nijntje beweegdiploma heeft? Dit speciaal ontwikkelde beweegprogramma voor kinderen van 2 t/m 5 jaar leert peuters en kleuters spelenderwijs de basisvormen van bewegen. Als beloning krijgen ze het nijntje beweegdiploma. Ouders waarderen zowel de kwaliteit van het programma als de variatie in het les- en beweegaanbod met het cijfer 8! dutchgymnastics.nl/beweegdiploma

©Mercisbv

MIJN ZWANGERSCHAP

“Mijn zwangerschap ging in de eerste maanden heel goed. Ik was niet misselijk en voelde me goed, maar naarmate ik groeide kreeg ik last van harde buiken. Dat ging gelukkig beter toen ik met verlof ging en het rustiger aan kon doen.”

MIJN BEVALLING

“Ik vind het jammer dat mijn bevalling eindigde in een keizersnede. Dat ik Zane Noël daarna urenlang niet heb gezien omdat ik op de uitslaapkamer lag, vond ik traumatisch. Maar toen hij aan mijn borst lag, voelde ik zoveel liefde.”

DE EERSTE TIJD MET MIJN BABY

“In het ziekenhuis deed iedereen alles voor je, dus het was wel even wennen toen we weer thuis waren en alle zorg op mij neerkwam. Gelukkig hebben we een heel makkelijke baby.”

De man van Meredith (37) heeft een erfelijke ziekte en daarom kozen ze voor embryoselectie toen ze een gezin wilden stichten. Hun geduld werd flink op de proef gesteld: pas tien jaar later ging hun wens in vervulling.

WAT VOORAF GING

“Toen we anderhalf jaar samen waren, kreeg mijn man Arjan te horen dat hij net als zijn moeder de coördinatiestoornis Sca3 heeft. Hierdoor heeft hij problemen met lopen, spreken en zijn fijne motoriek. Hij zit sindsdien vaak in een rolstoel. Sca3 is erfelijk, de kans dat het wordt doorgegeven is vijftig procent. Daarom hebben we besloten om een fertiliteitstraject in te gaan waarbij de ‘goede’ eitjes bewaard worden. We zijn in 2012 begonnen met icsi, maar er gebeurde niets. Toen gingen we opnieuw de medische molen in en volgde ivf. Pas in 2019 werd ik voor het eerst zwanger, helaas eindigde dit in een miskraam. Na mijn eerste zwangerschap ging het nog twee keer mis, tot ik vorig jaar opnieuw in verwachting raakte.”

MIJN ZWANGERSCHAP

“Arjan was bang dat het weer mis zou gaan, maar dat gevoel had ik helemaal niet. Misschien komt het doordat ik gelovig ben, maar ik voelde een soort berusting. Ik heb er toch geen controle over, dacht ik. Het enige dat ik kan doen is goed voor mezelf zorgen. Mijn zwangerschap verliep de eerste maanden heel goed, maar naarmate ik groeide kreeg ik steeds vaker last van harde buiken. Dat kwam waarschijnlijk doordat ik veel vruchtwater had en onze zoon best wel groot was. Ik werk in de jeugdzorg en merkte dat mijn lijf reageerde op de spanning en stress die dit werk soms met zich meebrengt. Ik ben daarom met 26 weken een paar uur minder gaan werken. Zes weken

voor mijn uitgerekende datum ging ik met verlof. Dat deed me goed, ik voelde echt de rust terugkeren in mijn lijf. De babykamer had ik al vroeg geschilderd en ingericht, want daar kan Arjan vanwege zijn beperking niet bij helpen. Stel dat er iets met mij zou gebeuren, wie moest het dan doen?”

HOE HET BEGON

“Het was eigenlijk heel komisch. Ik was 39 weken en had op TikTok een filmpje gezien over een dans die je bevalling op gang zou brengen. Dat ga ik ook doen, dacht ik. Familie en vrienden moesten erg lachen om mijn video. Toen ik het filmpje terugkeek, was ik zelf vooral verbaasd: dat ik dit allemaal nog kon! Of het geholpen heeft weet ik niet, maar toen ik twee dagen later onder de douche wil de stappen, voelde ik ineens iets langs mijn benen lopen. Was het vruchtwater? Toen ik even later het dopje van de shampoofles wilde oprapen, kwam er een plens water naar beneden. Het ziekenhuis vroeg me om zo snel mogelijk te komen. Een buurvrouw bracht me, Arjan bleef thuis om zijn energie te sparen. Mijn buurvrouw en ik lagen helemaal in een deuk toen ik in de parkeergarage van het ziekenhuis stond met een kletsnatte broek. ‘Dit ga ik toch even filmen hoor’, riep ze. Toen ik aan de monitor lag, vertelde de verloskundige me dat de bevalling was begonnen. Ik mocht eerst weer terug naar huis en voelde nog niets. Behalve dat vruchtwater dat maar bleef komen, dat was ontzettend irritant. Omdat we van te voren al wisten dat Arjan het qua energie

‘Ik voelde een soort berusting, ik heb er toch geen controle over’

niet aan zou kunnen om urenlang bij de bevalling te zijn, moest ik nadenken wie ik daarnaast aan mijn bed wilde hebben. Toen heb ik de moeder van mijn beste vriendin gevraagd om me te ondersteunen. Ik kan haar al sinds mijn vij iende en heb een goed gevoel bij haar. Wel wilde ik eerst mijn vriendin vragen of ze dat goed vond. Ik wilde niet dat zij zich op wat voor manier dan ook onpre ig zou voelen bij dit idee, maar ze was juist hartstikke enthousiast. Ik vind het altijd moeilijk om hulp te vragen en ze was trots dat ik dat nu wel deed.”

DE WEËEN

´Mijn vliezen braken donderdagochtend, maar pas op vrijdagavond begonnen de weeën. Het begon met een menstruatie-achtige kramp, daarna ging het heel snel. Na drie uur had ik al tien centimeter ontsluiting. Ik was doodop door de weeën die zich in rap tempo opvolgden. ‘Als je persdrang voelt, mag je gaan persen’, zei de verloskundige. Maar ik zat voor mijn gevoel niet in een fijne houding. In fi lms zie je vrouwen altijd op hun rug op bed liggen, maar dat is eigenlijk heel onnatuurlijk. Ik ben in een foetushouding gaan liggen. Twee uur lang heb ik geperst, maar toen daalde de hartslag van de baby. Het komt wel goed, dacht ik terwijl ik mijn handen op mijn buik legde. Maar dat was niet zo, ik moest naar de OK voor een spoedkeizersnede. Wat ik me daar nog van herinner was dat er heel veel mensen in blauwe jassen waren en dat er van alle kanten aan me getrokken werd. Ik was verdrietig, ik wilde het zo graag zelf doen! Huilend probeerde ik tussen de weeën door mijn rug te bollen voor de ruggenprik. Gelukkig was Arjan er bij.”

DE EERSTE KENNISMAKING

“Ineens zag ik een hoofdje met haar achter een doorzichtig scherm, terwijl ik als een vis op het droge naar lucht zat te happen. Zane Noël werd aan Arjan gegeven, de navelstreng werd doorgeknipt

en toen hoorde ik iemand zeggen dat hij ook naar de moeder moest. Maar ik was te benauwd om hem op mijn borst te hebben. Ze hebben Zane Noël nog even bij mijn wang gehouden, daarna werd ik naar een andere zaal gebracht. Ik vond dat echt een traumatische ervaring. Het voelde alsof ik een kind had gebaard en hem ter adoptie had afgestaan. Pas drie uur later zag ik hem weer. Dat was onwennig.

Ik voelde me schuldig dat hij zo lang zonder me was geweest, ook al was hij bij zijn vader. Dat gevoel verdween toen ik hem voor het eerst borstvoeding gaf. Toen voelde ik zóveel liefde.”

MIJN

GROTE STEUN

Mannen voelen zich altijd machteloos bij een bevalling, maar voor Arjan gold dat vanwege zijn beperking helemaal. Ik vond het fijn dat hij af en toe mijn hand vasthield. Mijn beste vriendin, die er uiteindelijk ook bij was, en haar moeder masseerden me om de beurt en moedigden me aan. Maar ze lieten me ook lekker met rust als ik mijn ogen dichtdeed om me even af te sluiten van alles en iedereen. Dat was heel pre ig.”

HET EERSTE MOMENT MET Z’N DRIEËN

“Na twee dagen gingen we naar huis. De kraamhulp is twee dagdelen langer gebleven in verband met onze situatie. Want bij ons gaat alles natuurlijk anders: alle zorg komt op mij neer. Normaal gesproken gaat de vader bijvoorbeeld verschonen terwijl de moeder zich klaarmaakt voor de voeding, maar dat kan Arjan allemaal niet doen. Hij kan de baby niet vasthouden zonder dat ik erbij ben. Als Zane Noël straks wat groter is en zelf kan zi en, kan Arjan hem ook een fles geven. Dan wordt het anders, maar nu is contact maken met zijn zoon zijn belangrijkste rol. Gelukkig slaapt Zane Noël goed en huilt ‘ie weinig. Ik ben heel dankbaar dat we zo’n makkelijke baby hebben en kan niet wachten om met z’n drietjes de wereld te gaan ontdekken.”

‘Bij ons gaat alles natuurlijk anders:

z g komt op mij er’

GELUK KUN JE DELEN!

Zwanger worden is fantastisch! Maar helaas gaat zwanger worden niet altijd vanzelf. Als je net zwanger bent, kun je wensouders met vruchtbaarheidsproblemen eenvoudig helpen. Hoe? Door je urine op te vangen en mee te doen met Moeders voor Moeders. De urine van pril zwangere vrouwen bevat het hCGhormoon. En juist van dit hormoon worden medicijnen gemaakt die voor wensouders van onschatbare waarde zijn. Bijzonder hè?

Er is veel urine nodig. Letterlijk elke druppel telt. Daarom is Moeders voor Moeders dringend op zoek naar zwangere vrouwen die hun urine willen doneren. Je kunt je aanmelden tot en met de 11e week van je zwangerschap. Álle urine wordt gebruikt voor het maken van vruchtbaarheidsmedicijnen.

Kijk voor meer informatie of om je aan te melden op moedersvoormoeders.nl.

CODE: WIJ152023

15% korting op jouw koffertje met naam!

Van vliegtuigjes tot romantische ruffles en kraagjes. Met de nieuwe collectie van Prénatal is jouw kleintje klaar voor de warme en koudere dagen. De combinatiemogelijkheden zijn eindeloos, dus mix and match jouw eigen stijl.

MODE PLAY TIME

COLOFON

Hoofdredactie Mariska van der Kogel

Art direction & vormgeving Gabriëlle de Vries

Directeur/uitgever Marcel Bakker

Aan dit nummer werkten mee

Jannelies Blommaert | Karin Broeren

Elselien van Dieren | Irene van Engen

Franke van Hoeven | Anouk De Kleermaecker

Marlies Koers | Marja van de Nes

Wilma Scholte | Renate Tromp Roxanne Vis

Roxanne Vis is journalist en eindredacteur. Ze heeft samen met haar vriend Arne twee dochters, Lola (3) en Sophie (4 maanden).

We doen maar wat

Grappig, hoeveel relaxter je bent met een tweede kind. Bij Lola las ik me suf.

Ik wist niets en alles was nieuw. Wat hebben we allemaal nodig voor zo’n baby? Welke speen is goed? O jee, spenen zijn helemaal niet goed?! Maar hoe krijgen we haar dán stil? Fuck it, we doen toch een speen. Hoe maak ik dat bedje op?

Wel of niet inbakeren? Heeft ze het niet te warm of te koud? Wie snapt die TOG-waardes, dat is toch hogere wiskunde? Waar vind ik een voedingsschema? Moet ze dit al kunnen? Slaapt ze wel genoeg? Hoe zorg ik dat ze beter slaapt? Hoe werkt dit? Hoe moet dat?

Nu bij Sophie doen we maar wat. Niet omdat we het allemaal al zo goed weten –het is verrassend hoe weinig je onthoudt van die eerste fase; de kraamverzorgende moest alles uitleggen alsof we het voor het eerst meemaakten. Maar we maken ons gewoon niet meer zo druk. Of misschien zijn we te druk om ons druk te maken, dat kan ook. Waar we bij Lola een hele studie maakten van de oefenhapjes, is het nu iets wat er steeds bij inschiet. Bij de opvang vragen de leidsters steeds of ze al fruit mogen geven, terwijl wij nog niet voorbij de eerste groentehapjes zijn. Sorry, sorry, ja we gaan er nu écht haast mee maken. Maar ja, dan valt Sophie weer als een blok in slaap na een dag opvang en dan laten we haar lekker doorslapen tot de late-avond-fles. Weer geen hapje gegeven. Ach, komt wel.

Schema’s of een ritme hebben we al helemaal niet – ze slaapt wanneer ze moe is en eet wanneer wij denken dat ze honger heeft. Goed, we houden globaal een x-aantal uren aan tussen de flessen en de slaapjes, maar we laten onze dag er niet door bepalen. Misschien zijn we laks en groeit deze baby op voor galg en rad. Maar het mooie is: het werkt. Tot nu toe dan. Sophie groeit goed, lacht de hele dag door en slaapt prima (al houdt ze minder van slapen dan wij hadden gehoopt). Mogelijk belandt ze later in jeugddetentie, maar ach, dat zien we dan wel weer.

Drukwerk

Senefelder Misset Doetinchem B.V.

Advertenties

Laura Beemsterboer en Nouchka Jonker contact@wij.nl

ISSN: 2589-0964

• Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd zonder voorafgaande toestemming van de uitgever.

Druk- en zetfouten voorbehouden.

Cadeaupakket WIJ

WIJ verschijnt 4x per jaar via controlled circulation aan zwangere vrouwen en moeders met een kind tot één jaar. Als je je hebt aangemeld voor de blije doos ontvang je tijdens je zwangerschap en totdat je kind één jaar oud is 4x per jaar het magazine WIJ. Heb je vragen? Stuur dan een e-mail naar consumentenservice@wij.nl.

Veranderingen in je woon- of gezinssituatie kun je wijzigen op Mijn.WIJ.nl.

Redactie WIJ Special Media bv Postbus 2584 1620 EN Hoorn Graag ontvangen wij reacties op redactionele artikelen: redactie@wij.nl.

Het magazine WIJ is een uitgave van WIJ Special Media bv. Persoonsgegevens worden vastgelegd voor de toezending van het magazine WIJ. Je kunt je gegevens beheren op Mijn.WIJ.nl. Zie verder het privacystatement op WIJ.nl.

Op de cover

Chamali met Daya, Maeve en Moïs Fotografie

Anouk De Kleermaeker

Meer blogs lezen?

Je vindt ze op WIJ.nl. Je leest hier leuke, ontroerende, stevige en eerlijke verhalen van andere (aanstaande) moeders.

WIJ.nl/blogs

RUIKEN AAN JE BABY? DIT IS WAAROM

Als kersverse mama van een zoontje van vier maanden, snuff el ik me suf. Aan z’n nekje, z’n hoofd, z’n voetjes: ik vind alles lekker ruiken. Eerlijk: zelfs z’n poepluiers brengen me niet tot kokhalzen (tot verbazing van mijn vriendinnen). En toen kwam ik een artikel tegen, waaruit blijkt dat de biologie dit zo bepaald hee .

Hoe bijzonder: Moeder Natuur gee baby’s een bepaald geurtje waardoor we hem lekker vinden ruiken. Juist omdat het moederschap in het begin zo zwaar is (slapeloze nachten, een lijf dat niet van jou lijkt, een huilende baby, borstvoeding geven …) is die geur zo belangrijk. Zo houden we nóg meer van ons kind. Ook wel een beetje eigen belang van die kleintjes, want daardoor willen we ze beschermen en voor ze zorgen. De glimlach van een baby werkt hetzelfde. Je smelt toch als je een kind ziet lachen!?

Gek eigenlijk ook. Ik heb soms helemaal niet door dat ik aan m’n baby ruik (ik ben niet alleen toch?). Dan heb ik hem vast en hang ik weer in z’n lekker nekkie te snuff elen. Laatst werd ik er door een vriendin op het terras op gewezen. Oeps. Maar nu heb ik dus gewoon een goed excuus en een duidelijke reden.

Wat betre die poepluiers: het ruikt niet naar roosjes, dat kan ik zelf ook nog wel waarnemen. Maar waar vriendinnen half spugend boven de luier hangen van mijn zoontje, vind ik het niet zo erg. Ook dat is gebleken uit een onderzoek; moeders kregen poepluiers te ruiken en ze konden die van hun eigen baby het beste aan: zo kunnen we beter voor ze zorgen.

Kortom: de geur is niets anders dan een ordinaire tactiek, waar we níets tegen kunnen doen (gelukkig maar!). Het is een manier om ervoor te zorgen dat cortisol, het stresshormoon, wordt opgewekt. Dat zorgt niet alleen voor stress, maar ook voor medeleven, liefde én een andere geurervaring. Tijdens de bevalling stijgt dit hormoon met 102 (!) procent, dus de geur van je kleintje wordt versterkt. Dat verklaart ook waarom we onze eigen baby zelfs geblinddoekt zouden herkennen. Vernu ig systeempje, die natuur. En wat fijn dat het zo geregeld is. Het zou toch wat zijn, dat we ons eigen kind vinden stinken en daarom niet voor ‘m willen zorgen?!

Dus moeders, verenig u en snuff el een eind weg - laat die vriendinnen maar kletsen, wij weten beter. Blijkt dus gewoon hartstikke gezond en normaal te zijn. Anna

Zachte reiniging voor verstopte neusjes

Het neusje voorbereiden

Zacht maken en verdunnen van overtollig slijm & korstjes

Het neusje schoonmaken

Zachtjes leegmaken van het neusje

*Vraag medisch advies bij gebruik bij pasgeborenen. Otrivin Baby is een medisch hulpmiddel. Lees voor gebruik de gebruiksaanwijzing. Trademarks are owned by or licensed to the Haleon group of companies. © 2023 Haleon group of companies or its licensor. PM-NL-OTRI-23-00015. KOAG/KAG 309-0623-748.