IS SCHEEPS RECHT

Bij de eerste is alles nog nieuw, maar bij de derde kennen baby’s geen geheimen meer voor je en ben je een absolute prof. Toch? Drie moeders vertellen hoe anders – of juist niet – ze de komst van hun derde hebben ervaren.

De Nederlandse vrouw heeft tegenwoordig gemiddeld 1,62 kinderen, en dat aantal daalt al jaren gestaag (met een uitzondering voor 2021, waarin er sprake was van een lichte stijging). Gezinnen met één of twee kinderen komen in ons land het vaakst voor. Vorig jaar bestonden volgens het CBS 412.960 van de 2,6 miljoen Nederlandse gezinnen uit drie of meer kinderen. Hoe is het om drie kinderen te hebben? Sanne, Chamali en Mariska vertellen over hun gezinsleven.

Chamali Heijblom (33) is moeder van dochter Daya (4), dochter Maeve (2) en zoon Moïs (8 maanden).

“Na mijn eerste bevalling was de roze wolk ver te zoeken. Ik dacht eerst dat het kraamtranen waren, maar toen ik me na een maand nog neerslachtig voelde, heb ik hulp gezocht. Ik hield heel veel van mijn dochter, rationeel, maar ik voelde het niet. Daarbij stond ik constant aan; ik sliep niet, was alleen maar bezig met kolven, voeden en verschonen. Bij elk huiltje van Daya, die prematuur was geboren, stond ik gelijk naast het bedje of de box.

Vanwege de wachtlijsten in de ggz kon ik pas maanden later in therapie. Het heeft uiteindelijk ruim anderhalf jaar geduurd voordat ik me beter voelde. Ik wás niet die postpartumdepressie, ik was gewoon heel erg ziek. Zo’n periode blijft je natuurlijk wel achtervolgen als je opnieuw zwanger raakt. Ik wilde heel graag nog een kind, maar was bang dat me hetzelfde zou overkomen. Bij mijn tweede zwangerschap had ik niet alleen een geboorteplan, maar ook een kraamplan. Daarin kon de kraamverzorgende zien waar ze bij mij op moest letten.

Tegen de bevalling zag ik niet zo op, tegen de kraamweek des te meer. Viel dat even mee. Euforisch was ik na de geboorte van Maeve. Het was puur geluk, ik zat écht op die roze wolk. Alles was anders dan de eerste keer, en maar goed ook. Het was zo mooi.

Het leek ons heel leuk om een derde kind te krijgen. Dat het zo snel zou lukken, hadden we niet verwacht. Ook dat het deze keer een zoon was, kwam voor mij als een complete verrassing. Ik geloofde het gewoon niet, zo overtuigd was ik dat het een meisje was. Ik moest echt aan het idee wennen. Ik vond mezelf een meisjesmoeder. Nu hij er is, vind ik het heel leuk, zo’n jongetje, er gaat weer een nieuwe wereld voor me open. En met die meiden heeft hij er twee moedertjes bij. ”

> pag 16