POEPEN IN HET VRUCHTWATER

Esther (41+5 weken zwanger van haar tweede) staat naast het verlosbed met haar heupen te wiegen. Zij en haar partner Vik wilden heel graag thuis bevallen, net als de eerste keer. Maar helaas heeft de baby in het vruchtwater gepoept. De vloer thuis lag bezaaid met handdoeken die groen verkleurd waren. Ik blijf bij hen in het ziekenhuis om de bevalling te begeleiden. In de verloskamer zijn de gordijnen dicht en komt er rustgevende muziek uit de speakers. Samen met Vik zet ik het bevalbad op en laat hem vollopen met warm water.

IK GA IN EEN HOEK VAN DE KAMER ZITTEN en aanschouw hoe dit koppel samen de weeën trotseert. Esther raakt beter in partu: de weeën komen een stuk sneller dan thuis. Ze kan zich laten zakken in het water van het bevalbad en we zien haar ontspannen. Haar schouders zakken omlaag, ze ademt dieper in en uit. Waar ze eerst nog kon lachen, raakt ze nu meer in haar bubbel.

GOFL NA GOLF VOLGEN ELKAAR OP, de tijd tussen de weeën wordt steeds korter. Het hartje van de baby klopt onverstoorbaar door. Het zachte tikken van het CTG horen we op de achtergrond, op verzoek van Esther zelf. Een uur na binnenkomst in het ziekenhuis roept ze: ‘Ik moet poepen!’

ESTHER OPENT HAAR OGEN EN ZOEKT MIJN BLIK. Ik ga op mijn hurken bij haar zitten en ze grijpt mijn hand vast. Ze fluistert dat ze het eng vindt, omdat de persfase zo lang duurde de vorige keer. Ik stel haar gerust en moedig haar aan. Er volgt opnieuw een perswee, Esther kan het gevoel niet tegenhouden. ‘Ik denk dat het komt! Hoef je niet te checken of het volledige ontsluiting is?’ Ik schud mijn hoofd en leg uit dat dit observeren voor mij voldoende is. Ik vraag haar of ze misschien zelf wil voelen? Ze knikt vastberaden. Met haar ogen dicht, voelt ze tijdens de wee mee. ‘Wauw’, roept ze, ‘ik voel de haartjes!’

VIJF MINUTEN NA DE EERSTE PERSWEE wordt er een prachtig meisje geboren in bad. Haar huidje is puntgaaf, maar het huidsmeer is groen van kleur. Dit is een teken dat de baby wat langer in het meconium (de eerste ontlasting) heeft gezeten. Gelukkig heeft het geen betekenis voor de gezondheid van de baby.

EEN BABY IN DE BUIK eet natuurlijk nog niets, want het krijgt voeding via de navelstreng van de moeder. Toch slikt de baby wel het vruchtwater in, met afvalstoffen en celmateriaal. Die bovenste cellagen komen in de darmpjes terecht. In het spijsverteringsstelsel wordt meconium gemaakt. Doordat dit kind een goede start heeft en ook in de uren na de geboorte geen irritatie van de luchtwegen en longetjes heeft, was het poepen in het vruchtwater waarschijnlijk een teken van volgroeid zijn. Geen wonder, als het bijna 42 weken heeft geduurd!

Op

het moment dat jullie samen een kind krijgen, schuif je ineens een hokje op. Van een leuk stel worden jullie een gezin. Wat betekent dat voor jullie relatie? Een lezeres vertelt.

“Toen Aimee geboren werd, zaten Michel en ik de eerste dagen op een roze wolk. Ze was prachtig, lief en ik was dolblij dat ze er was. Niet in de laatste plaats omdat ik een pittige zwangerschap achter de rug had. Ik was erg misselijk geweest en had last van allerlei andere fysieke klachten, waardoor ik na zo’n zes maanden al moest stoppen met werken en alleen nog maar op de bank en op bed lag. Al die tijd is Michel mijn rots in de branding geweest. Hij was er voor mij als ik er doorheen zat, deed al het fysieke werk in huis en zorgde voor me. Ik waardeerde hem enorm. Een paar weken na de geboorte werd Aimée zichtbaar onrustiger: ze huilde veel en leek vaak boos. Dat was het begin van een heftige periode. Ik was veel alleen met haar thuis en was constant aan het wiegen en het troosten. Langzaam braken de gebroken nachten me op en de dagen waren uitputtend. Ik veranderde in een schim van mezelf. Van de vrolijke Tara was niks meer over. Gelukkig heeft de arts van het consultatiebureau uiteindelijk reflux en koemelkallergie gediagnosticeerd, waardoor Aimée de juiste voeding en medicijnen kreeg en ze weer rustiger werd. Achteraf was die heftige periode het omslagpunt in onze relatie. Het ging weliswaar na een paar maanden beter met Aimée, maar ze bleek desondanks een pittig karakter te hebben. Nog steeds huilde ze vrij veel en werd ze nog regelmatig ’s nachts wakker. Dit heeft uiteindelijk zelfs vier jaar geduurd. Pas sinds ze naar school gaat, slaapt ze de hele nacht door. Michel begon zich in de maanden na haar geboorte steeds meer op zijn werk te storten. Hij heeft nooit een ‘papadag’ geambieerd, maar vanaf het moment dat Aimées pittige karakter tot uiting kwam, merkte ik ook dat hij het lastig vond om alleen met haar te zijn. Geduld opbrengen. Voor de zoveelste keer naar haar slaapkamer toe om haar te sussen. Rustig blijven als ze boos werd. Ik denk dan: alsof het mijn hobby is om ’s nachts drie keer uit bed te gaan?

En alsof ik het niet moeilijk vind om geduldig te blijven? Maar hij schuift zijn verantwoordelijkheden gewoon weg. ‘Doe jij het maar, jij bent er beter in dan ik’, zei hij dan. En daar moest ik het maar mee doen. Hoe behulpzaam hij was tijdens mijn zwangerschap, des te meer hij zich afzondert sinds Aimée in ons leven is. Nog steeds maakt hij doordeweeks lange dagen op zijn werk. In het weekend slaapt hij uit en spreekt hij regelmatig af met vrienden. Hij laat ons gezin compleet in ouderwetse rolpatronen vervallen. Hij werkt en ik doe vrijwel alles in huis en met onze dochter – terwijl ik ook nog drie dagen per week werk. Zo gaat het sinds haar geboorte en zo gaat het nog steeds. Als we het over onze rolverdeling en relatie hebben, vertelt Michel dat hij het zwaar vindt met Aimée die alle aandacht opeist en regelmatig last heeft van driftbuien. Ook vindt hij het moeilijk dat ik veranderd ben. Ik ben niet meer die spontane, zorgeloze vrouw waar hij op gevallen is. Maar ik heb het óók zwaar – júist omdat hij afwezig is. Dus ja: ik zeur regelmatig, ben ’s avonds te moe om lang op te blijven, laat staan dat ik nog zin heb in een stomende sekspartij. Als hij dat allemaal zo graag wil, moet hij ook zijn verantwoordelijkheid nemen en bijdragen aan de opvoeding van onze dochter. Hij laat mij voor het grootste deel voor Aimée opdraaien. Vervolgens verwijt hij mij eigenlijk dat ik eind van de dag moe ben van het opvoeden!

De afgelopen vier jaar zijn we hierdoor langzaam maar zeker uit elkaar gegroeid. Het is niet dat we veel ruzie hebben; integendeel. Alles gaat in harmonie, omdat ik me neerleg bij het feit dat ik alles in huis en met Aimée doe en hij zorgt voor een stabiel inkomen. Voor de buitenwereld zijn we een leuk, liefdevol gezin. Maar van binnen ben ik natuurlijk niet gelukkig. Ik had het graag anders gezien. Ik had graag het gevoel gehad dat we het samen doen. En dat we naast ouders ook nog geliefden zijn. Het is niet dat we een platonische relatie hebben en slechts huisgenoten zijn, maar het vuurtje is wel behoorlijk gedoofd. De aantrekkingskracht is verdwenen, als ik ‘m op de bank scrollend zie zitten in zijn joggingbroek. Ik heb me vaak afgevraagd of ik in dit stadium van onze relatie vatbaar ben voor