We doen maar wat

Grappig, hoeveel relaxter je bent met een tweede kind. Bij Lola las ik me suf.

Ik wist niets en alles was nieuw. Wat hebben we allemaal nodig voor zo’n baby? Welke speen is goed? O jee, spenen zijn helemaal niet goed?! Maar hoe krijgen we haar dán stil? Fuck it, we doen toch een speen. Hoe maak ik dat bedje op?

Wel of niet inbakeren? Heeft ze het niet te warm of te koud? Wie snapt die TOG-waardes, dat is toch hogere wiskunde? Waar vind ik een voedingsschema? Moet ze dit al kunnen? Slaapt ze wel genoeg? Hoe zorg ik dat ze beter slaapt? Hoe werkt dit? Hoe moet dat?

Nu bij Sophie doen we maar wat. Niet omdat we het allemaal al zo goed weten –het is verrassend hoe weinig je onthoudt van die eerste fase; de kraamverzorgende moest alles uitleggen alsof we het voor het eerst meemaakten. Maar we maken ons gewoon niet meer zo druk. Of misschien zijn we te druk om ons druk te maken, dat kan ook. Waar we bij Lola een hele studie maakten van de oefenhapjes, is het nu iets wat er steeds bij inschiet. Bij de opvang vragen de leidsters steeds of ze al fruit mogen geven, terwijl wij nog niet voorbij de eerste groentehapjes zijn. Sorry, sorry, ja we gaan er nu écht haast mee maken. Maar ja, dan valt Sophie weer als een blok in slaap na een dag opvang en dan laten we haar lekker doorslapen tot de late-avond-fles. Weer geen hapje gegeven. Ach, komt wel.

Schema’s of een ritme hebben we al helemaal niet – ze slaapt wanneer ze moe is en eet wanneer wij denken dat ze honger heeft. Goed, we houden globaal een x-aantal uren aan tussen de flessen en de slaapjes, maar we laten onze dag er niet door bepalen. Misschien zijn we laks en groeit deze baby op voor galg en rad. Maar het mooie is: het werkt. Tot nu toe dan. Sophie groeit goed, lacht de hele dag door en slaapt prima (al houdt ze minder van slapen dan wij hadden gehoopt). Mogelijk belandt ze later in jeugddetentie, maar ach, dat zien we dan wel weer.

Drukwerk

Senefelder Misset Doetinchem B.V.

Advertenties

Laura Beemsterboer en Nouchka Jonker contact@wij.nl

ISSN: 2589-0964

• Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd zonder voorafgaande toestemming van de uitgever.

Druk- en zetfouten voorbehouden.

Cadeaupakket WIJ

WIJ verschijnt 4x per jaar via controlled circulation aan zwangere vrouwen en moeders met een kind tot één jaar. Als je je hebt aangemeld voor de blije doos ontvang je tijdens je zwangerschap en totdat je kind één jaar oud is 4x per jaar het magazine WIJ. Heb je vragen? Stuur dan een e-mail naar consumentenservice@wij.nl.

Veranderingen in je woon- of gezinssituatie kun je wijzigen op Mijn.WIJ.nl.

Redactie WIJ Special Media bv Postbus 2584 1620 EN Hoorn Graag ontvangen wij reacties op redactionele artikelen: redactie@wij.nl.

Het magazine WIJ is een uitgave van WIJ Special Media bv. Persoonsgegevens worden vastgelegd voor de toezending van het magazine WIJ. Je kunt je gegevens beheren op Mijn.WIJ.nl. Zie verder het privacystatement op WIJ.nl.

Op de cover

Chamali met Daya, Maeve en Moïs Fotografie

Anouk De Kleermaeker

Meer blogs lezen?

Je vindt ze op WIJ.nl. Je leest hier leuke, ontroerende, stevige en eerlijke verhalen van andere (aanstaande) moeders.

WIJ.nl/blogs

RUIKEN AAN JE BABY? DIT IS WAAROM

Als kersverse mama van een zoontje van vier maanden, snuff el ik me suf. Aan z’n nekje, z’n hoofd, z’n voetjes: ik vind alles lekker ruiken. Eerlijk: zelfs z’n poepluiers brengen me niet tot kokhalzen (tot verbazing van mijn vriendinnen). En toen kwam ik een artikel tegen, waaruit blijkt dat de biologie dit zo bepaald hee .

Hoe bijzonder: Moeder Natuur gee baby’s een bepaald geurtje waardoor we hem lekker vinden ruiken. Juist omdat het moederschap in het begin zo zwaar is (slapeloze nachten, een lijf dat niet van jou lijkt, een huilende baby, borstvoeding geven …) is die geur zo belangrijk. Zo houden we nóg meer van ons kind. Ook wel een beetje eigen belang van die kleintjes, want daardoor willen we ze beschermen en voor ze zorgen. De glimlach van een baby werkt hetzelfde. Je smelt toch als je een kind ziet lachen!?

Gek eigenlijk ook. Ik heb soms helemaal niet door dat ik aan m’n baby ruik (ik ben niet alleen toch?). Dan heb ik hem vast en hang ik weer in z’n lekker nekkie te snuff elen. Laatst werd ik er door een vriendin op het terras op gewezen. Oeps. Maar nu heb ik dus gewoon een goed excuus en een duidelijke reden.

Wat betre die poepluiers: het ruikt niet naar roosjes, dat kan ik zelf ook nog wel waarnemen. Maar waar vriendinnen half spugend boven de luier hangen van mijn zoontje, vind ik het niet zo erg. Ook dat is gebleken uit een onderzoek; moeders kregen poepluiers te ruiken en ze konden die van hun eigen baby het beste aan: zo kunnen we beter voor ze zorgen.

Kortom: de geur is niets anders dan een ordinaire tactiek, waar we níets tegen kunnen doen (gelukkig maar!). Het is een manier om ervoor te zorgen dat cortisol, het stresshormoon, wordt opgewekt. Dat zorgt niet alleen voor stress, maar ook voor medeleven, liefde én een andere geurervaring. Tijdens de bevalling stijgt dit hormoon met 102 (!) procent, dus de geur van je kleintje wordt versterkt. Dat verklaart ook waarom we onze eigen baby zelfs geblinddoekt zouden herkennen. Vernu ig systeempje, die natuur. En wat fijn dat het zo geregeld is. Het zou toch wat zijn, dat we ons eigen kind vinden stinken en daarom niet voor ‘m willen zorgen?!

Dus moeders, verenig u en snuff el een eind weg - laat die vriendinnen maar kletsen, wij weten beter. Blijkt dus gewoon hartstikke gezond en normaal te zijn. Anna