‘Ik heb een droom, dat helpt me door de moeilijke momenten heen’

Melissa: “Atletiek heeft altijd met een rode draad door mijn leven gelopen. Ik heb diverse sporten gedaan, zoals zwemmen, schoolbasketbal, paard rijden, streetdance, zelfs schaken. Atletiek bleef ik daarnaast altijd doen. Het was een goede basis voor andere sporten en het bleef leuk omdat ik er al jong vrij goed in was. Kwam ik op wedstrijden en verzuchtten de andere kandidaten: ‘Oh nee, heb je háár weer.’” Wedstrijden in het buitenland, school, trainingen: ze deed het allemaal met een bepaalde vanzelfsprekendheid. Melissa: “Als ik daar nu op terugkijk, heb ik niet het idee dat ik het zwaar vond. De dagen waren gewoon goed gevuld met school, trainen en wedstrijden.”

Wereldkampioen

In 2005 werd Melissa kampioen tijdens het Europese Jeugd Olympisch Festival, waar ze won met kogelstoten en discus. Het was de start van haar internationale carrière. Haar ouders hebben haar nooit gepusht.

Melissa: “Ze zeiden: al word je putjesschepper, het maakt ons niet uit. Als je maar iets gaat doen wat je leuk vindt.” Het plezier bleef Melissa houden en ze deed twee keer mee met de Olympische Spelen. In 2018 scheurde ze haar rechter achillespees, waarvan ze herstelde, en amper drie jaar later haar linkerachillespees. “Toen dacht ik: ik stop ermee. Ik besloot met mijn vriend samen dat dit misschien hét moment was om een gezin te stichten. We gokten erop dat mijn herstel zou samenvallen met mijn zwangerschap. Gelukkig bleken mijn vriend en ik hartstikke vruchtbaar.” Melissa deed tot week 30 aan kogelstoten en tot week 36/37 van haar zwangerschap aan touwtjespringen en krachttraining. Melissa: “Toen vond ik het wel mooi geweest.”

Chaotische bevalling

Tijdens de zwangerschap was bij Melissa zwangerschapscholestase geconstateerd. Daarom werd ze voor de bevalling ingeleid. In het ziekenhuis bleek ook nog eens dat haar placenta voor haar baarmoederhals lag. Het werd een chaotische bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede. Melissa: “Op zaterdag kwam ik in het ziekenhuis terecht, waar een ballonnetje werd geplaatst om de bevalling in te leiden. Zondagochtend bleek dat die niet goed zat. Ze plaatsten ’m opnieuw, maar hij zat wéér niet goed. Uiteindelijk lukte het de ballon goed te plaatsen, maar toen was de placenta inmiddels zo erg aangetast dat ik steeds heviger bloed begon te verliezen. Toen was het opeens: ‘Binnen tien minuten lig jij op de OK en heb je een kind. Dat was wel even een dingetje.” Moeder Ineke voegt toe: “De foto’s zijn wel heel bijzonder, hè?” Melissa: “Ja, dat wel, ik heb er mooie foto’s van, ja.”

Pittig met een zachte kant

Door de spoedkeizersnede had Melissa langer nodig om te herstellen. Melissa: “De keizersnede heeft veel impact op mijn lichaam gehad. Hoeveel lagen zijn er wel niet doorgesneden? Fysiek ben ik weer op een goed niveau, maar ik merk dat er een bepaalde connectie verloren is gegaan. Ik heb mijn hele lichaam nodig om de ultieme stoot af te leveren, maar ik merk dat ik dat op dit moment niet feilloos aanvoel. Ik ben ook nog eens geswitcht van techniek, wat het extra moeilijk maakt. Maar dat was nodig om het plezier en de uitdaging weer te vinden, zeker na die twee heftige blessures. Mijn lichaam heeft langer de tijd nodig om de beweging weer te begrijpen.”

Ondanks die tegenslag wil ze er toch nog een keer voor gaan. De Olympische Spelen in Parijs lonken. Dochtertje Tess is inmiddels één en lijkt ook al voorbestemd voor een carrière in de atletiek.

Melissa: “Ze gaat elke dag mee naar de baan als ik ga trainen. Ze gaat niet naar de opvang en ik heb de hele week de verantwoordelijkheid voor haar. Dat is af en toe wel zwaar. Máár ik ben ook van: niet zeuren, dit is waarvoor we gekozen hebben. Ik heb een droom, dat helpt me door de moeilijke momenten heen. Ik zet alles op alles.”

Aan pit ontbreekt het Melissa in elk geval niet. Al ziet haar moeder naast haar pi igheid ook een nieuwe eigenschap. Ineke: “Melissa kan een pi ige tante zijn, maar sinds het moederschap is er een bepaalde zachtheid in haar naar boven gekomen. Dat is zo leuk om te zien. Ze is zorgzaam, heel lief, een goede moeder. Een kogelstoter met een zachte kant.”

Sportieve opvoeding

Een kogelstoter met een zachte kant, die het vooral van het plezier in bewegen wil hebben. Want moeder Ineke én Melissa geloven daar heilig in: plezier in bewegen, of het nu om sporten gaat of gewoon om lekker buitenspelen. Melissa: “Bewegen wordt te weinig gestimuleerd in onze maatschappij. Op school moet je netjes op je stoel blijven zi en om je taakjes te doen. Ik denk dat de sportiviteit en creativiteit daardoor van jongs af aan worden uitgeramd. Dat vind ik heel erg jammer. Sporten op zich vind ik niet belangrijk, het plezier erin hebben, wél.”

“Wees gewoon actief”, is daarom de belangrijkste boodschap van moeder en dochter. En kijk naar wat je kind leuk vindt om te doen. De één vindt het lekker om te zwemmen, de ander om te klimmen. Dáár gaat het om, doen wat je leuk vindt, buiten zijn, spelen met zand en water, voorbij scheuren op een driewielertje. En voor moeders die na hun bevalling weer in actie willen komen, maar die te moe zijn, hee Melissa nog een tip: “Zoek andere mensen op met wie je samen iets kan doen. Ik denk dat het voor veel mensen niet is weggelegd om zichzelf te stimuleren. Als je met vrienden sport of sportmaatjes maakt, kun je elkaar motiveren. Ik snap heel goed dat als je net bevallen bent of in de hectiek zit van een jong gezin, dat mensen zeggen: ‘Yo, ik blijf op de bank liggen, want ik trek het niet.’ Terwijl je van sporten juist zoveel energie krijgt, al doe je het maar een kwartiertje. Echt waar, je zal zien dat je je daardoor beter voelt.”

BEWEGEN MET NIJNTJE:

OUDERS ZIJN ZEER TEVREDEN

Nijntje wil de verbinding leggen tussen generaties en bewegen. Daarom in elke WIJ een interview met een bekende sporter en haar/zijn moeder of vader. Wist je dat nijntje in samenwerking met KNGU een nijntje beweegdiploma heeft? Dit speciaal ontwikkelde beweegprogramma voor kinderen van 2 t/m 5 jaar leert peuters en kleuters spelenderwijs de basisvormen van bewegen. Als beloning krijgen ze het nijntje beweegdiploma. Ouders waarderen zowel de kwaliteit van het programma als de variatie in het les- en beweegaanbod met het cijfer 8! dutchgymnastics.nl/beweegdiploma

©Mercisbv

Mijn Zwangerschap

“Mijn zwangerschap ging in de eerste maanden heel goed. Ik was niet misselijk en voelde me goed, maar naarmate ik groeide kreeg ik last van harde buiken. Dat ging gelukkig beter toen ik met verlof ging en het rustiger aan kon doen.”

Mijn Bevalling

“Ik vind het jammer dat mijn bevalling eindigde in een keizersnede. Dat ik Zane Noël daarna urenlang niet heb gezien omdat ik op de uitslaapkamer lag, vond ik traumatisch. Maar toen hij aan mijn borst lag, voelde ik zoveel liefde.”

De Eerste Tijd Met Mijn Baby

“In het ziekenhuis deed iedereen alles voor je, dus het was wel even wennen toen we weer thuis waren en alle zorg op mij neerkwam. Gelukkig hebben we een heel makkelijke baby.”

De man van Meredith (37) heeft een erfelijke ziekte en daarom kozen ze voor embryoselectie toen ze een gezin wilden stichten. Hun geduld werd flink op de proef gesteld: pas tien jaar later ging hun wens in vervulling.

Wat Vooraf Ging

“Toen we anderhalf jaar samen waren, kreeg mijn man Arjan te horen dat hij net als zijn moeder de coördinatiestoornis Sca3 heeft. Hierdoor heeft hij problemen met lopen, spreken en zijn fijne motoriek. Hij zit sindsdien vaak in een rolstoel. Sca3 is erfelijk, de kans dat het wordt doorgegeven is vijftig procent. Daarom hebben we besloten om een fertiliteitstraject in te gaan waarbij de ‘goede’ eitjes bewaard worden. We zijn in 2012 begonnen met icsi, maar er gebeurde niets. Toen gingen we opnieuw de medische molen in en volgde ivf. Pas in 2019 werd ik voor het eerst zwanger, helaas eindigde dit in een miskraam. Na mijn eerste zwangerschap ging het nog twee keer mis, tot ik vorig jaar opnieuw in verwachting raakte.”

Mijn Zwangerschap

“Arjan was bang dat het weer mis zou gaan, maar dat gevoel had ik helemaal niet. Misschien komt het doordat ik gelovig ben, maar ik voelde een soort berusting. Ik heb er toch geen controle over, dacht ik. Het enige dat ik kan doen is goed voor mezelf zorgen. Mijn zwangerschap verliep de eerste maanden heel goed, maar naarmate ik groeide kreeg ik steeds vaker last van harde buiken. Dat kwam waarschijnlijk doordat ik veel vruchtwater had en onze zoon best wel groot was. Ik werk in de jeugdzorg en merkte dat mijn lijf reageerde op de spanning en stress die dit werk soms met zich meebrengt. Ik ben daarom met 26 weken een paar uur minder gaan werken. Zes weken voor mijn uitgerekende datum ging ik met verlof. Dat deed me goed, ik voelde echt de rust terugkeren in mijn lijf. De babykamer had ik al vroeg geschilderd en ingericht, want daar kan Arjan vanwege zijn beperking niet bij helpen. Stel dat er iets met mij zou gebeuren, wie moest het dan doen?”

Hoe Het Begon

“Het was eigenlijk heel komisch. Ik was 39 weken en had op TikTok een filmpje gezien over een dans die je bevalling op gang zou brengen. Dat ga ik ook doen, dacht ik. Familie en vrienden moesten erg lachen om mijn video. Toen ik het filmpje terugkeek, was ik zelf vooral verbaasd: dat ik dit allemaal nog kon! Of het geholpen heeft weet ik niet, maar toen ik twee dagen later onder de douche wil de stappen, voelde ik ineens iets langs mijn benen lopen. Was het vruchtwater? Toen ik even later het dopje van de shampoofles wilde oprapen, kwam er een plens water naar beneden. Het ziekenhuis vroeg me om zo snel mogelijk te komen. Een buurvrouw bracht me, Arjan bleef thuis om zijn energie te sparen. Mijn buurvrouw en ik lagen helemaal in een deuk toen ik in de parkeergarage van het ziekenhuis stond met een kletsnatte broek. ‘Dit ga ik toch even filmen hoor’, riep ze. Toen ik aan de monitor lag, vertelde de verloskundige me dat de bevalling was begonnen. Ik mocht eerst weer terug naar huis en voelde nog niets. Behalve dat vruchtwater dat maar bleef komen, dat was ontzettend irritant. Omdat we van te voren al wisten dat Arjan het qua energie niet aan zou kunnen om urenlang bij de bevalling te zijn, moest ik nadenken wie ik daarnaast aan mijn bed wilde hebben. Toen heb ik de moeder van mijn beste vriendin gevraagd om me te ondersteunen. Ik kan haar al sinds mijn vij iende en heb een goed gevoel bij haar. Wel wilde ik eerst mijn vriendin vragen of ze dat goed vond. Ik wilde niet dat zij zich op wat voor manier dan ook onpre ig zou voelen bij dit idee, maar ze was juist hartstikke enthousiast. Ik vind het altijd moeilijk om hulp te vragen en ze was trots dat ik dat nu wel deed.”

De We En

´Mijn vliezen braken donderdagochtend, maar pas op vrijdagavond begonnen de weeën. Het begon met een menstruatie-achtige kramp, daarna ging het heel snel. Na drie uur had ik al tien centimeter ontsluiting. Ik was doodop door de weeën die zich in rap tempo opvolgden. ‘Als je persdrang voelt, mag je gaan persen’, zei de verloskundige. Maar ik zat voor mijn gevoel niet in een fijne houding. In fi lms zie je vrouwen altijd op hun rug op bed liggen, maar dat is eigenlijk heel onnatuurlijk. Ik ben in een foetushouding gaan liggen. Twee uur lang heb ik geperst, maar toen daalde de hartslag van de baby. Het komt wel goed, dacht ik terwijl ik mijn handen op mijn buik legde. Maar dat was niet zo, ik moest naar de OK voor een spoedkeizersnede. Wat ik me daar nog van herinner was dat er heel veel mensen in blauwe jassen waren en dat er van alle kanten aan me getrokken werd. Ik was verdrietig, ik wilde het zo graag zelf doen! Huilend probeerde ik tussen de weeën door mijn rug te bollen voor de ruggenprik. Gelukkig was Arjan er bij.”

De Eerste Kennismaking

“Ineens zag ik een hoofdje met haar achter een doorzichtig scherm, terwijl ik als een vis op het droge naar lucht zat te happen. Zane Noël werd aan Arjan gegeven, de navelstreng werd doorgeknipt en toen hoorde ik iemand zeggen dat hij ook naar de moeder moest. Maar ik was te benauwd om hem op mijn borst te hebben. Ze hebben Zane Noël nog even bij mijn wang gehouden, daarna werd ik naar een andere zaal gebracht. Ik vond dat echt een traumatische ervaring. Het voelde alsof ik een kind had gebaard en hem ter adoptie had afgestaan. Pas drie uur later zag ik hem weer. Dat was onwennig.

Ik voelde me schuldig dat hij zo lang zonder me was geweest, ook al was hij bij zijn vader. Dat gevoel verdween toen ik hem voor het eerst borstvoeding gaf. Toen voelde ik zóveel liefde.”

MIJN

Grote Steun

Mannen voelen zich altijd machteloos bij een bevalling, maar voor Arjan gold dat vanwege zijn beperking helemaal. Ik vond het fijn dat hij af en toe mijn hand vasthield. Mijn beste vriendin, die er uiteindelijk ook bij was, en haar moeder masseerden me om de beurt en moedigden me aan. Maar ze lieten me ook lekker met rust als ik mijn ogen dichtdeed om me even af te sluiten van alles en iedereen. Dat was heel pre ig.”

HET EERSTE MOMENT MET Z’N DRIEËN

“Na twee dagen gingen we naar huis. De kraamhulp is twee dagdelen langer gebleven in verband met onze situatie. Want bij ons gaat alles natuurlijk anders: alle zorg komt op mij neer. Normaal gesproken gaat de vader bijvoorbeeld verschonen terwijl de moeder zich klaarmaakt voor de voeding, maar dat kan Arjan allemaal niet doen. Hij kan de baby niet vasthouden zonder dat ik erbij ben. Als Zane Noël straks wat groter is en zelf kan zi en, kan Arjan hem ook een fles geven. Dan wordt het anders, maar nu is contact maken met zijn zoon zijn belangrijkste rol. Gelukkig slaapt Zane Noël goed en huilt ‘ie weinig. Ik ben heel dankbaar dat we zo’n makkelijke baby hebben en kan niet wachten om met z’n drietjes de wereld te gaan ontdekken.”

GELUK KUN JE DELEN!

Zwanger worden is fantastisch! Maar helaas gaat zwanger worden niet altijd vanzelf. Als je net zwanger bent, kun je wensouders met vruchtbaarheidsproblemen eenvoudig helpen. Hoe? Door je urine op te vangen en mee te doen met Moeders voor Moeders. De urine van pril zwangere vrouwen bevat het hCGhormoon. En juist van dit hormoon worden medicijnen gemaakt die voor wensouders van onschatbare waarde zijn. Bijzonder hè?

Er is veel urine nodig. Letterlijk elke druppel telt. Daarom is Moeders voor Moeders dringend op zoek naar zwangere vrouwen die hun urine willen doneren. Je kunt je aanmelden tot en met de 11e week van je zwangerschap. Álle urine wordt gebruikt voor het maken van vruchtbaarheidsmedicijnen.

Kijk voor meer informatie of om je aan te melden op moedersvoormoeders.nl.

CODE: WIJ152023

Van vliegtuigjes tot romantische ruffles en kraagjes. Met de nieuwe collectie van Prénatal is jouw kleintje klaar voor de warme en koudere dagen. De combinatiemogelijkheden zijn eindeloos, dus mix and match jouw eigen stijl.