LA H AT ISINULAT NI ALLYNA GEE F. VELASCO
Isang Araw sa Buhay ng Bayani ISINULAT NI GABRIELLE BERNICE E. PATERNO DAKILA. Isa lang ito sa makapaglalarawan sa mga bayani ng St.Paul College Pasig (SPCP). Walang upang marangal na matapos ang tungkulin. Ngunit hinggil sa kaalaman ng nakakararami ang kabutihan ng mga nagtatrabaho sa likod ng tagumpay na natatamo ng paaralan. Sa kanilang gawain arawsa kapwa.
Ang hirap din kapag nasanay kang nagbibigay
siya, gagaan na ang araw mo.
humpay na pagsasakripisyo ang kanilang ginagawa
araw, sana’y makita ang tunay na diwa ng paglilingkod
Lahat.
ang kanyang masayahing pagkatao. Tabihan mo lang
Hindi kumpleto ang araw ng isang Paulinian kung hindi makikita sa Tent si Jerry Garro. Pitong taon
niyang
araw-gabing
inaantabayanan
ang
paaralan. Minsan ay madadatnang ninanamnam ang kape habang nakatitig sa malayo, pero sa katunayan, sinusubaybayan niya ang mga pangyayari para sa kaligtasan ng lahat. Aniya, “Minsan yung
“Kuya, hindi po gumagana yung mic,” ang
mga tao, ipagbabawal mo sa bawal pero ipipilit
Bagong buhay muli ang nais simulan.
kadalasang maririnig nila Pepito Gallardo, Wilbert
pa rin nila. Sasabihin ko, gawaan nalang natin ng
natitirang sapat,
Pagmamahal sa sarili ay dapat gampanan,
Mastrili, at Joselito Laurencio sa isang pagtitipon.
paraan ‘yan.” Kahit sa ganung pagkakataon, hindi
kapag ikaw nagsabi lahat, tapat.
nag-iisip kung paano aalagaan ang katawan.
Dating seaman si Kuya Lito, at si Kuya Wilbert
makikitang nakasimangot si Kuya Garro. “Hindi ako
Minsan ikukuwento kahit hindi naman dapat.
At sa papaanong paraan ibabalik ang
naman ay construction worker bago tuluyang
problemahing tao, nakangiti ako lagi.” Walang dadaig
tiwalang winasak ng nakaraan.
nanatili sa SPCP. Sa higit sampung taon nila sa
sa kanyang pagkabusisi sa detalye at pagiging alerto
paaralan, maraming beses nang nasubok ang
habang nakangiti.
ng lahat.
Pag-ahon sa nakaraa’y sobrang nahihirapan
Yung tipong kahit sa sarili mo walang
Ibubuhos ang isip, puso, at atensyon. Minsa’y ginagawang kompetisyon.
Mga storyang nalalaman,
Tila ba gagawing komplikado ang dapat
mga sikretong nagbubunyagan,
leksyon,
minsan pa’y naging kanlungan.
makapagsalita akala mo ay dumaan sa
Na nagbigay ng kahulugan sa buhay na puno
matinding imbestigasyon.
ng kadiliman,
Mga salita. Mga salitang lumalabas sa bibig.
kaligayahan, kundiman ang handog sa pusong durog na durog.
Buong pusong nagsasabi at buong tiwala ang
Susubukang umahon muli
ibinubuhos.
Sa pagkadapang hindi maikukubli
Heto na naman.
pagsabak sa panibagong haharapin para sa
Heto na naman sya,
sarili ay
Ang taong palaging walang tinitira para sa
hindi maitatanggi.
sarili. Ginagawang mundo o daigdig
Ang nakaraang magmimistulang leskyon
Ang dapat kaibigan lang.
patungo sa panibagong tatahaking direksyon.
Ang taong inaakalang mong makakasama mo habangbuhay, Yun pala’y iiwanan ka lang nang di mo inaasahan, sabay sa ilog ay aagos.
Madadapa, mapapagod, hahagulgol, ngunit hindi susuko Ang mga masasakit na ala-ala ng nakaraan ay dapat ng kakalimutan.
Ibibigay ang lahat
Magsisimula, susubukang hanapin ang sarili,
dahil akala yun ang dapat
kaligayahang hindi mabibili
hindi nagtira ng para sa sarili.
ang pangarap ng pusong sawi.
Kaya pag nadurog ay hindi mapakali, nahihirapan ibalik ang dati.
kanilang kakayahan. Sabi ni Kuya Wilbert, “Hindi maiwasan yung magkulang ang gamit. Kailangan may plan B ka. Hindi pwedeng hindi, kailangan gawan ng paraan.” Ngunit, sa kabila ng walang tigil na pag-se-set-up, masaya ang araw-araw, ayon kay Kuya Lito. Hindi maipaliwanag ni Kuya Pepito ang pakiramdam tuwing nakasasalamuha niya ang mga bata. “Gusto ko yung inaasikaso sila.” Aniya, pareho ang hinahangad nila: ang mapagtagumpayan ang pagtitipon. Kapag natamo ang inaasam na tagumpay, nakikita ng tatlong ginoo ang tunay na kaligayahan sa mga mata ng mga taong kanilang napaglingkuran. Nagsimula si Guillermo Fernandez sa SPCP bilang
kusinero.
“Nihindi
ako
makahawak
ng
manibela noon. Habang walang pinagluluto sa Retreat House, sabi ni Sister, mag-aral daw akong magmaneho, hanggang sa nakakuha ako ng lisensya. Hindi ko akalain na pati bus, mahahawakan ko.” Sa dalawampu’t tatlong taon ni Kuya Guimo sa SPCP, labing-pitong taon na siyang nagmamaneho. Aniya, hindi siya nauubusan ng biyahe. “Kahit nakakapagod, masaya ako kapag bata ang kasama, kasi halimbawa, sa immersion, tumutulong din kami. Nakawawala ng pagod, lalo ‘pag may kakulitan ka.” Kung mayroong maibabahagi si Kuya Guimo, ito
26
FILIPINO
Bilang alumnae ng SPCP Batch 2001, gamay na ni Blessie Sotomayor ang takbo ng pangyayari sa paaralan. Umaga pa lang ay nagbabasa ng email at inaasikaso ni Ms. Bless ang iba’t-ibang dokumento. “Kapag nagkasabay-sabay, parang sasabog yung utak ko, pero natatapos naman dahil alam ko yung priyoridad ko.” Sa bawat bagong karanasan, pinaghuhugutan niya ng saya ang ideyang may bago muli siyang makikilala. “Maya’t maya ay may papasok, magtatanong o makikipagkuwentuhan lang.” Kahit na ‘sandamakmak na papel ang haharap sa kaniya kada-araw, basta’t may nakakasama, tila kayang tapusin ang lahat ng trabahong kailangan niyang gawin. Sina Kuya Pepito, Kuya Wilbert, Kuya Lito, Kuya Guimo, Kuya Garro, at Ms. Bless ay patuloy na nagbibigay-inspirasyon sa mga mag-aaral. Ang kanilang pananatili sa SPCP ay nagbibigay-daan para maibigay yung pasasalamat na sila ay naturuan at umunlad sa kanilang buhay. Ang tiyaga, malasakit, at pagmamahal nila sa kapwa ay isang imbitasyon upang maging misyon ng lahat. Nawa ay mangibabaw sa puso ang kabutihang-asal at pag-uugali ng mga huwarang araw-araw na nakakasalamuha sa paaralan.
FILIPINO
27
