HET KOMPAS, 10 JANUARI 2020
Mike Bloemen , tandarts en zelf slechthorend
Hoorapparaten maken mijn leven veel leuker ‘Papa is er weer helemaal bij, zeiden mijn kinderen tegen mijn vrouw’, vertelt tandarts Mike Bloemen (68) uit Oud-Beijerland. Die opmerking van zijn kinderen kwam kort nadat hij zijn hoorapparaten had gekregen. ‘Maar, zij wisten dat helemaal niet. Dat ik weer ‘aangesloten’ was en adequaat reageerde was een neutrale observatie.’ Bloemen draagt zijn hoorapparaten nog niet zo lang. Hij heeft naar zijn zeggen niet zulke ernstige hoorproblemen, maar hij heeft er al wel heel lang last van. ‘Ik merk al zeker 20 jaar dat ik stukjes mis, dat ik moeite had met het volgen van gesprekken en veel te laat reageerde op wat er werd gezegd. Mijn vrouw (vrijwilligster signalerend huisbezoek) zei tegen me dat ik er iets aan moest doen.’
‘Ik vind het jammer dat mensen de schaamte voor een probleem erger maken dan de oplossing.’ Een KNO-arts stelde vast dat er weliswaar sprake was van een probleem, maar dat het nog wel slechter moest worden voor Bloemen iets aan hoorapparaten zou hebben. Het probleem bleef en de tandarts ergerde zich. Nieuw audiologisch onderzoek volgde en opnieuw was de conclusie
dat er sprake was van schade. ‘Toch kreeg ik geen advies om hoorapparaten aan te schaffen. Dat kon me niet meer schelen, want ik wilde er vanaf.’ Voor Bloemen was het niet kunnen meedoen aan gesprekken, het missen van dingen, het moeten vragen naar wat werd gezegd te lastig. Hij kwam terecht bij audicien Dennis Nandoe in Rhoon. ‘Die zei dat hij die arts wel begreep omdat er geen sprake was van ernstige pathologie, maar hij begreep dat het bij mij om iets anders ging, om comfort. Een op een gaat het heel goed, maar niet in gezelschap of als ik ben afgeleid. Het kostte me heel veel energie om gesprekken te volgen en er achteraan te hobbelen.’ Met zijn hoorapparaten gaat het enorm veel beter, al is het niet perfect. ‘Het geluid is nog vaak blikkerig. Ik moet experimenteren met hard en zacht en met de situaties waarin ik me bevind. De dag nadat ik de apparaatjes had gekregen, bezocht ik een theatervoorstelling. Bij de nazit in het theatercafé, dat erg rumoerig was, kon ik anderen gewoon verstaan. Voor het eerst in misschien wel 20 jaar was dat geen probleem. Dat was verrukkelijk.’
53
