Slecht horen is niet iets om je voor te schamen

Haar kinderen zeggen over Monique de Vroet, al 36 jaar kassière bij Albert Heijn Beijersehof in Oud-Beijerland, dat zij altijd alles hoort. ‘Ik zou het vreselijk vinden als ik niet kon horen of als ik slechthorend was. Ik zou ook onmiddellijk proberen daar iets aan te doen.’

Ze vertelt het verhaal van een jonge vrouw die kleine hoorapparaatjes heeft die je bijna niet ziet. ‘Als ze aan de kassa komt merk ik weleens dat ze die niet in heeft. Dat zeg ik dan en dan moet ze lachen. Ze heeft moeite met die dingen, maar ik zou dat niet hebben. Er is niets om je voor te schamen, het is zoals het is.’

‘Er is niets om je voor te schamen, het is zoals het is.’

Een van de eerste stappen die Monique de Vroet zou zetten om iets te doen tegen gehoorverlies is apparaatjes halen. ‘Ik zou gek worden. Er zijn zoveel mogelijkheden, waarom zou je jezelf pesten als er geweldige hulpmiddelen zijn. Er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden die maken dat je beter kunt communiceren.’

Monique werkt 21 uur in de week en heeft met veel klanten een band opgebouwd. Zij heeft ook zelf uitgedokterd hoe zij met mensen moet omgaan die slecht horen of beginnende dementie hebben. ‘Er schijnt een training voor te zijn, maar die heb ik nooit gehad. Ik heb geleerd om geduldig te zijn, de tijd te nemen en goed op te letten’, aldus de kassière. Zij vindt het project ‘Hoorwinst’ belangrijk om de voorlichting.

Soms verbaast ze zich over het zuchten en kreunen van mensen die in de rij staan achter iemand die extra hulp nodig heeft. ‘Dan zitten ze heel de tijd koffie te drinken en te kletsen en als ze in de rij bij de kassa staan hebben ze opeens haast. Er komt al jaren een mevrouw bij mij aan de kassa die niet kan praten en niet kan horen. Wij hebben aan een blik genoeg. Voor haar is het heel erg belangrijk dat ik vertrouwd ben. Als ik er niet ben, raakt ze een beetje in paniek. Ze weet wanneer ik er ben.’

De tijd nemen, een praatje maken, opgewekt zijn, altijd een glimlach op het gezicht hebben en vooral helpen. Als ik niet lach, moeten ze een dokter bellen. De kassa is echt mijn ding en Albert Heijn is als het ware mijn tweede familie. Er is wel veel veranderd met het scannen en zo. Er zijn normen waar je als kassière aan moet voldoen. Maar

voor mij is het belangrijker om klanten binnen te houden.’

Sociaal contact is belangrijk, vindt Monique de Vroet. ‘Misschien zijn er mensen die mij mijden omdat ik zit te kletsen. Dan kunnen ze in een andere rij gaan staan. Ik kan niet bij een andere kassa gaan zitten, ik moet het doen met wie bij me langskomt.’ Als de communicatie een probleem is, zoekt zij een oplossing en ze vindt het fijn om zo af en toe te horen dat mensen blij zijn met haar hulp. ‘Dan krijg ik een briefje waarop staat: ‘Fijn dat je me zo prettig hebt geholpen.’

Wel constateert Monique dat veel mensen met hoorproblemen zichzelf goed weten te redden en hun handicap kunnen verbergen door te anticiperen op wat er gebeurt. ‘Ze knikken en lachen en kijken goed naar de kassa, zodat ze al hebben gezien wat het kost. Het zijn de oudere mensen die aandacht vragen en een praatje maken, en dat kost niets.’

‘Ik heb geleerd om geduldig te zijn, de tijd te nemen en goed op te letten.’