Interview
‘Voor mijn generatie is de drempel van de kerk hoog’ Met een enthousiaste en zelfverzekerde pitch werd ze afgelopen november uitgeroepen tot de nieuwe Jonge Theoloog des Vaderlands. Tabitha van Krimpen (24), masterstudent aan de PThU, gebruikt haar eretitel om aandacht te vragen voor de thema’s die haar na aan het hart liggen. Zoals een kerk die werkelijk ruimte maakt voor jongeren. ‘Ik pleit voor een bottom-up theologie: een theologie die begint bij waar mensen mee bezig zijn. De kerk heeft in de geschiedenis wel eens de neiging gehad om over de hoofden van mensen heen te communiceren. Maar dat werkt niet meer in deze tijd. Zeker als je in contact wilt komen met jongeren, moet je beginnen bij hun leefwereld. Jongeren zijn ondervertegenwoordigd in de kerk. En de kerk zou daar iets aan moeten doen. Niet uit zelfbehoud, maar uit werkelijke interesse. Mensen zeggen tegen mij: ik vind het zo erg dat jongeren niet meer in de kerk komen. Maar dan wil ik weten: wat heb je er voor over? De praktijk is weerbarstig. Ik snap ook wel dat de oudere generatie een beetje afwachtend is. Op flexibiliteit is het lastig bouwen aan de kerk zoals we die gewend zijn. Ze denken: kunnen we het stokje wel overdragen aan jongeren die misschien over een paar jaar weer weg zijn?’ ‘Een voorbeeld. Voor een reportage voor tijdschrift Volzin onderzoek ik de leefwereld van mijn generatiegenoten. Daarvoor ging ik onder andere naar naar de sportschool. Mijn leeftijdsgenoten daar vertellen me dan: het is ontspannend en je doet tegelijk iets nuttigs. Na een bezoek aan de sportschool ben je extra productief. De sportscholen zitten vol jongeren. Wat vinden ze daar? Iets dat ze in de kerk niet vinden. De drempel van de kerk is hoog. Daar moet je je – in hun ogen – in een systeem voegen, terwijl je bij de sportschool kunt komen en gaan wanneer je wilt. Vrijheid en vrijblijvendheid zijn belangrijk voor deze generatie. Bij de kerk hebben jongeren het beeld dat je daar van alles moet. Daar hebben ze geen ongelijk in natuurlijk. Voor mijn leeftijdsgenoten is het lastig om zo’n verbinding aan te gaan. Tegelijk is de behoefte aan zingeving heel groot. Waar kan ik thuiskomen? Door wie word ik echt gezien? Waar hoef ik mezelf niet de hele tijd te presenteren? Waar mag ik zelf op adem komen? Wie is er voor mij als het moeilijk wordt? Dat zijn vragen waar de kerk wel een antwoord op heeft. Aan die vrijblijvendheid zit namelijk een keerzijde: er is veel eenzaamheid en burn-out onder jonge mensen. Ze voelen zich vaak onzeker over vriendschappen en romances en vinden het lastig om diepgaande relaties aan te gaan. Als je aan het daten bent, hoe weet je dan of er niet nog een leuker iemand is? Achter elke swipe kan een betere persoon zitten.’ ‘Of ik de stem van een generatie ben? Zo word ik soms wel gezien ja. Dat is ook wel lastig hoor. Dan word ik gemaild van: ja, je bent de hoop van de kerk. Da’s wel heel veel eer, teveel wel denk ik. En wat betreft mijn titel van Jonge Theoloog des Vaderlands: op de sportschool zijn ze daar in ieder geval niet van onder de indruk. Maar dat is juist leuk en maakt me extra gedreven om iets van de waarde van theologie en geloof te laten zien.’ tabithavankrimpen.nl 12 PThUnie
