met Theo Witkamp
‘Ik heb een mooi beroep voor mezelf gevonden’
Het had een uitgebreid afscheid
muziek ging maar niet leven. Toen
Ook dat wordt duidelijk uit de
moeten zijn, met zo’n receptierij
riep de dirigent: “Kom op, zingen!
tekst van je afscheid.: dan vallen
die maar niet korter lijkt te wor-
Als het dan misgaat, dan gaan we
termen als reisgenoot en gids.
den. Door de bekende omstan-
tenminste met allure de vangrail
Dat wijst erop dat je je eigen
digheden heeft het vertrek van
in!” Ik heb die formulering vaak
inzet in dienst van anderen stelt.
CBS-seminariedocent en super-
gebruikt in de nascholing, als ik
Herken je dat?
visor Theo Witkamp een be-
merkte dat mensen te krampach-
scheidener en ook geleidelijker
tig waren en voor alles wilden
‘Dat vind ik wel mooi dat je dat
karakter gekregen. In augustus
voorkomen dat ze fouten maak-
zegt. Zo wil ik wel zijn ja. En als een
ging hij met pensioen, in decem-
ten.’
ander dat ook herkent dan ben ik
ber volgt een inhoudelijk feestje
daar wel blij om.’
en daartussenin werkt hij nog
Je lijkt me niet iemand die zelf
met een paar supervisiegroepen.
graag tegen de vangrail vliegt.
En hij laat zich interviewen door
Die houding past ook bij je functie.
PThUnie. Wie is die man die
‘Dat klopt. In mijn dagelijks le-
iedereen kent?
ven ben ik uitermate saai en
‘Zeker. Ik heb een mooi beroep voor
geordend. Maar juist dan is het
mezelf gevonden. Je helpt mensen
In de aankondiging van je
goed om af en toe tegen jezelf te
in hun functioneren. Waar zitten
afscheid wordt ‘Vol allure de
zeggen: kom op, heb lef! Ik hou
iemands positieve kanten en waar
vangrail in’ als jouw motto
van kwaliteit en degelijkheid, van
de schaduwzijden? En daarbij moet
genoemd. Daar kan ik me niet
nadenken en luisteren. Je hoeft
je je eigen oordeel opschorten: niet
zo veel bij voorstellen.
jezelf niet steeds te etaleren. Ik
zeggen van je zou dit of je zou dat,
‘Als mensen zich openen, dan blijken ze altijd mooi te worden’
14 PThUnie
‘Mijn vrouw heeft dat een keer
heb eens een student gesproken
geen aanbevelingen doen. Er is
een dirigent horen zeggen. Het
die de mensen indeelde in voyeurs
daarbij een mooie parallel met mijn
ging om een koor dat maar niet
en exhibitionisten. Ik hoor duide-
eerste socialisatie als theologiestu-
echt durfde zingen. Het bleef
lijk bij de eerste categorie: kijken
dent. Een supervisor luistert naar
allemaal keurig, ingehouden, de
en luisteren naar anderen.’
een mens. Een exegeet luistert naar
