Suzanne Schuurman
Is dit het? Wanneer geneeskunde tegenvalt - deel I Weet je het nog? De uitslag van de decentrale selectie is binnen. Jij kiest voor geneeskunde en geneeskunde kiest voor jou. De verwachtingen zijn wederzijds hoog: jij maakt je op voor de beste zes jaar van je leven gevolgd door een carrière waar je al jaren van droomt, en de studie zal met haar stapels boeken en pittige stages veel van je vragen. Wat als het tegenvalt? Ik sprak vijf studenten die door de studie aan het twijfelen gebracht werden. In deze editie lees je de verhalen van de eerste drie.
Jasper van der Aa Studeert M1 geneeskunde, daarvoor sociologie (Universiteit van Tilburg), fysiotherapie (Avans Hogeschool, Breda) en de pre-master geneeskunde
“Ik tel de dagen, uren en minuten van mijn coschappen af.” Na ongeveer 1,5 jaar mijn eigen fysiotherapiepraktijk te hebben gehad, heb ik de zaak opgedoekt. Voor mijn gevoel kon ik klanten zelden écht helpen. Met geneeskunde hoop ik een zinvollere bijdrage aan de gezondheid van mensen te kunnen leveren. Maar de coschappen, daar heb ik grote moeite mee. Ik vind de stages, zoals ze nu zijn ingericht, een zeer inefficiënte manier van leren. Het iedere keer maar weer op een nieuwe afdeling beginnen is erg vermoeiend, het altijd en over alles enthousiast moeten zijn behoorlijk slopend en het feit dat veel artsen je liever kwijt dan rijk zijn erg demotiverend. Regelmatig loop ik daarom met lood in de schoenen naar het UMCG, ik word er doodongelukkig van en voel me totaal niet op mijn gemak in die vermaledijde witte jas. Het lijkt er soms wel eens op alsof ik de enige ben die moeite heeft met stagelopen. Van
12
medestudenten hoor ik zelden iets negatiefs. Sterker nog: alles aan de coschappen is niet gewoon leuk, maar SUPERLEUK. Dat maakt dat ik mij vaak een vreemde eend in de bijt heb gevoeld. Naarmate ik meer studenten hierover spreek en hen beter leer kennen, blijkt overigens dat ook anderen wel degelijk zo nu en dan worstelen met de coschappen, ieder op zijn of haar eigen manier. Verder krijg ik vaak van mensen te horen: “Maar je stage wordt later wel je werk, hè!” Hier ben ik het echter totaal niet mee eens. Coschappen lopen is naar mijn mening in vrijwel niets te vergelijken met het werken als dokter. Stagelopen vind ik verschrikkelijk, maar het uiteindelijke werk lijkt me nog altijd mooi om te doen. En de enige manier om dat werkgeluk te bereiken is door nu door te zetten en door de zure (cosch)appel heen te bijten.
Mijn advies: als je inmiddels hebt ontdekt dat je passie toch echt elders ligt, volg dan vooral je hart. Zo niet: geef er niet te snel de brui aan! Pas als je ervan overtuigd bent dat het beroep je geen werkplezier zal gaan brengen en de weg ernaartoe je ongelukkig maakt, zou ik op zoek gaan naar iets anders.
