Thuiszorgcolumn

De laatste werkdag

Ik schrijf deze laatste thuiszorgcolumn nu ik naar een ander team word overgeplaatst. Ik verlaat gemeente Midden-Groningen om het werk naderbij te zoeken in de stad. Maar dat brengt dilemma’s met zich mee. Je laat mensen achter en je ontmoet nieuwe, je cliënten zeggen je te zullen missen en hebben de ene verandering nog niet verwerkt of de volgende ligt al weer op de loer. Ouderen kunnen over het algemeen niet zo goed overweg met veranderingen en dat is vaak ook waardoor ze als korzelig en zuur over kunnen komen. Maar dat gaat vaak net iets te kort door de bocht, achter deze gevoelens schuilt soms een hele goede reden.

Ik werk alweer een jaar in de thuiszorg en pas geleden dacht ik na over hoeveel ik meegemaakt en geleerd heb. Het doet me denken aan een fragment van een bekende televisieserie. In de serie How I Met Your Mother wordt gesproken over de ‘mermaid theory’. Dit houdt kortgezegd in dat iemand die je niet aantrekkelijk vindt, in een zeemeermin verandert als je maar lang genoeg met deze persoon omgaat. In eerste instantie was ik niet zo heel onder de indruk van mijn nieuwe werkplek, maar na een jaar in Hoogezand gewerkt te hebben moet ik zeggen dat Hoogezand voor mij in een zeemeermin veranderd is. De rustige sfeer, de vele flats die ik inmiddels als mijn broekzak ken, de oudjes die plat Gronings blijven praten ondanks dat ik ze nog steeds niet versta. Ik ben bang dat ik dit alles toch zal missen.

“Ik voelde me ook wel een beetje schuldig”

Op mijn laatste werkdag besteedde ik mijn tijd veelal met het afscheid nemen van alle cliënten. Dan besef je pas dat er toch een bepaalde band is tussen jou als zorgverlener en de cliënt, die relatie is niet puur zakelijk zoals bijvoorbeeld een autoverkoper en zijn klant. De relatie tussen zorgverlener en cliënt ligt dieper, je kent de zorgen die in men omgaat en je weet soms meer dan over je eigen familie. Dit maakt het voor een oudere lastig om het vertrouwen te stellen in ‘weer een nieuwe’ verpleegkundige. Ik kwam diezelfde dag nog bij een van onze cliënten, onder het genot van een kopje koffie hadden we het nog even over het feit dat dit mijn laatste dag bij haar zou zijn. ‘Ik neem het je niet kwalijk hoor, maar je bent al de zoveelste die vertrekt de laatste tijd’ vertelde ze. ‘Straks komt er weer de zoveelste griet die niet weet wat ze moet doen, en ik ben het een beetje zat dat ik dat steeds weer uit moet leggen’. Verder zei ze nog dat ze onze namen al jaren niet meer onthoudt: ‘dat wordt me allemaal teveel’. Wat moet je hiermee? Ik had geen flauw idee hoe ik hierop moest reageren, en ik moet eerlijk zijn, ik voelde me ook wel een beetje schuldig.

Maar een gezonde patiënt- werkrelatie is echter heel belangrijk. Laten we niet vergeten dat het je werk is en dat je daarin soms ook een beetje aan jezelf moet denken. En dat lijkt me ook een wijze les voor niet alleen toekomstige, maar ook hedendaagse artsen. Vooral in deze ‘coronatijd’ is het belangrijk dat je als arts/co-assistent/ verpleegkundige en vul maar in, een goede balans moet vinden tussen je werk en je eigen gezondheid. Alhoewel het doel in de zorg is om de gezondheid van de patiënt/ cliënt te bevorderen, mag dit nooit ten koste gaan van je eigen welzijn.

“Vooral in deze coronatijd is het belangrijk dat je een goede balans moet vinden tussen je werk en je eigen gezondheid”

Tenslotte heb ik in Hoogezand veel geleerd en raad ik zeker aan om als geneeskundestudent eens een kijkje te nemen in de zorg. De zorgstage is gewoon niet genoeg en ons curriculum besteedt, voor zover ik weet als derdejaars, te weinig aandacht aan ouderengeneeskunde en verpleging. In een tijd waarin de ouderen een steeds groter deel van onze bevolking vormen, is het belangrijk te weten hoe je hiermee om moet gaan. Ik hoop dat deze boodschap na deze reeks columns een beetje overgekomen is. Bovendien is een baantje in de thuiszorg ook de ideale manier om de spaarpot te spekken ter voorbereiding van de volgende bestelling studieboeken die geplaatst moet worden.