… de receptie
… het Cenakel
Emancipatie doet pijn
Zusters kijken
Eerder dan Turkse en Marokkaanse gastarbeiders werden Spanjaarden en Italianen naar Nederland ge haald om hier te werken. Zij lieten hun families overkomen en dat zorgde soms voor grote aanpas singsproblemen. Een van de recep tionisten herinnert zich een groep Spaanse vrouwen die een weekend cursus zou doen, over emancipatie en weerbaarheid. Het was schrikken voor de stafle den toen bleek dat de vrouwen hun kleine kinderen hadden mee genomen, want het was uitgeslo ten dat hun mannen voor hun kin deren zouden zorgen. Snel werd er voor oppas gezorgd, speelgoed en kinderbedjes, en de cursus ging van start. Maar op zondagavond ston den sommige vrouwen huilend bij de receptie: ze durfden niet naar huis, want ze zouden niet binnen gelaten worden. ‘Heel triest.’
Het was een geheid succes in de werkweken van scholieren: een bezoek aan het Cenakel, het slot klooster. Tot 1999 leefden hier zus ters in stilte en gebed. De jongeren gingen in gesprek met de ‘roze zusters’, die zo genoemd worden vanwege hun opvallende roze met witte habijten – en ook omdat hun officiële naam wat lang is: de Die naressen van de Heilige Geest van de Altijddurende Aanbidding. Zo’n zuster zat dan achter een soort toonbank met tralies ervoor. Maar de jongeren, die vaak heel open en praktische vragen stelden, konden gewoon met haar in ge
•
45 •
sprek. Een zuster verklapte dat een familielid die met een pasgeboren baby een soort omgekeerd kraam bezoek kwam brengen, het wurm wel eens door het betraliede draai deurtje aangaf, zodat ze het even vast kon houden. Hoogtepunt van verbazing over deze manier van leven was vaak dat de zusters hun slotklooster zelfs niet mochten ver laten als hun vader of moeder stierf.
