Profesor Krystyna Zawilska zmarła 23 sierpnia 2019 r.
Była wybitną internistką i hematologiem oraz wiodącym ekspertem w dziedzinie zakrzepicy i hemostazy w Polsce. W ciągu ostatnich 12 lat miała duży wpływ na dziedzinę zaburzeń hemostatycznych w naszym kraju jako współinicjator i prezes Grupy Roboczej ds. Hemostazy Polskiego Towarzystwa Hematologicznego i Medycyny Transfuzyjnej. W ciągu swojej długiej i wybitnej kariery związana była z ukochanym Poznaniem. Profesor Zawilska ukończyła w 1960 r. Wydział Lekarski Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. W 1967 r. obroniła pracę doktorską z zakresu medycyny. W 1977 r. uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1989 r. profesora. Profesor Zawilska specjalizowała się w medycynie wewnętrznej, hematologii i angiologii. Prawie cała jej kariera zawodowa i naukowa związana była z Uniwersytetem Medycznym w Poznaniu, gdzie początkowo pracowała na Oddziale Chorób Wewnętrznych, a później na Oddziale Hematologii. W latach 2007–2013 kierowała oddziałem chorób wewnętrznych i hematologii Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu. Od 1994 roku do ostatnich dni pełniła również funkcję dyrektora Centrum Diagnostyki i Terapii INTERLAB w Poznaniu. Od samego początku jej zainteresowania naukowe koncentrowały się na układzie hemostatycznym i jego zaburzeniach. W 1971 r. otrzymała stypendium Claude’a Bernarda i spędziła rok w Institut de Recherches sur les Maladies du Sang w Paryżu. Wracała do Paryża w latach 1973–1974 i 1982–1983. Stypendium British Heart Foundation pozwoliło prof. Zawilskiej spędzić rok w King’s College London. Jej główne zainteresowania badawcze koncentrowały się na czynności płytek krwi, żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej, zakrzepicy tętniczej, dziedzicznej i nabytej trombofilii oraz wrodzonych zaburzeniach krwawienia. Krystyna Zawilska jest autorką i współautorką ponad 270 prac naukowych i 48 rozdziałów podręczników. W ciągu ostatnich kilku lat opisała nową mutację w genie fibrynogenu (fibrynogen Poznań) prowadzącą do łagodnej tendencji do krwawień i była współautorką cech opisowych polskich pacjentów z odziedziczonym niedoborem inhibitorów krzepnięcia osocza.
53
