Prof. Jerzy Windyga hematolog, internista, kierownik Zakładu Hemostazy i Chorób Metabolicznych Instytutu Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie Profesor Krystyna Zawilska jest taką postacią, o której trudno byłoby powiedzieć coś krytycznego. Mówi się, że po ziemi nie chodzą anioły, i nawet najlepsi mają słabsze strony, ale u niej nie potrafię ich znaleźć. Zresztą nie tylko ja. Rozmawialiśmy o tym w gronie członków Grupy Hemostazy – wszyscy podzielają to zdumienie. Nikogo z nas nie zaskoczyła jakąś reakcją kontrowersyjną, a co wręcz niewyobrażalne – naganną. Poznałem panią profesor zaraz na początku mojej kariery zawodowej, pracuję w IHiT od 1992 r. Moim mentorem był prof. Stanisław Łopaciuk, indywidualność w zakresie zaburzeń hemostazy. Pani profesor, już wówczas wielka postać w dziedzinie hematologii i hemostazy, była nie tylko uroczą osobą, ale też piękną kobietą. Opowiadały mi, trochę ode mnie starsze koleżanki z pracy – o wielu mężczyznach w niej zakochanych. Nie od parady nazywano ją „pierwszą damą polskiej hematologii”, ale nawet to nie oddaje w pełni – podzielanego przez jej otoczenie – podziwu dla jej sposobu bycia, nienagannej elegancji i niezwykłej urody. Prezentowała zaangażowanie naukowe, ale też kochała pacjentów. Była oddanym lekarzem, konsultowała z nami tzw. trudne przypadki, poszukując rozwiązań, dróg pomocy, przejęta stanem chorego i w tych działaniach nieustępliwa. To wygląda na laurkę pośmiertną, ale tym nie jest. Opisuję osobę, która ciekawość medycznego problemu łączyła z imperatywem cechującym najlepszych lekarzy – z chęcią pomocy. Pacjent nie był dla niej pionkiem w rozgrywaniu klinicznej i naukowej kariery, tylko zdobywane doświadczenie i rozwój naukowy były narzędziem służącym do postawienia właściwej diagnozy, wywołania remisji choroby, poprawy jakości życia itp. Była jakaś harmonijna jedność, wzajemne wzmacnianie się tych pól: praktyki klinicznej i pracy badawczej. Mówiąc znów słowami laurki: znakomity lekarz, niekwestionowany autorytet w swojej dziedzinie. I – jakby naturalnie z tego zrodzona pasja edukacyjna – nie do pouczania, epatowania, błyszczenia, a do uczenia skomplikowanych zasad hemostazy, inspirowania młodych do zdoby-
44
