Prof. Aleksander Skotnicki hematolog, Collegium Medicum Uniwersytet Jagielloński Na początek wspomnienie sentymentalne. Czterdzieści lat temu, kiedy moi znajomi z Wiednia z firmy Immuno przyjeżdżali do Krakowa, jeden z nich dr Jorda jechał dalej z Krakowa do Poznania i zawsze mówił, że prof. Zawilska jest najpiękniejszą, najelegantszą damą polskiej hematologii. Pani profesor, tak jak ja, była filokartystką, zbierała stare pocztówki – ona z Poznania, ja z Krakowa. Czasem nimi wymienialiśmy się. To było nasze pozamedyczne hobby, wiążące ludzi mających sentyment do historii, do małego dzieła sztuki, jaką była dawna pocztówka, zwłaszcza przedwojenna, kiedy korespondencja była jedną z niewielu form komunikacji międzyludzkiej. Na jej piękno składał się widoczek, ale też tekst i znaczek. Często pochodziły jeszcze z czasów zaborów i niosły patriotyczne przesłanie odzyskania niepodległości. W dziedzinie koagulologii pani profesor była autorytetem. Słyszałem ją na wielu zjazdach prowadzącą sesje, wygłaszającą wykłady. To była jej prawdziwa pasja. To, że dzisiaj w Polsce skuteczniej leczymy chorych z hemofilią czy z innymi wrodzonymi niedoborami czynników krzepnięcia, z chorobą von Willebranda, to w dużej mierze jej zasługa. Była nie tylko ekspertem wykształconym we Francji u słynnego prof. Jean Bernarda (który bywał też w Krakowie u prof. Juliana Aleksandrowicza), ale znała się na laboratorium, co dzisiaj należy do rzadkości. Tymczasem moim zdaniem specjaliści od krwi powinni spędzać rok - dwa lata w laboratorium, bo to zwiększa możliwość rozumienia, interpretacji wyników, pozwala zgłębić istniejącą klinicznie patologię. Ja sam rok w Ameryce i pół roku w Anglii siedziałem w próbówkach, wirowałem krew, dodawałem immunomodulatorów i oceniałem efekty w supernatancie (nadsączu). Profesor Zawilska namawiała młodych lekarzy, żeby obok pracy przy chorym zgłębiali laboratoryjne aspekty badań koagulacyjnych, by oglądali preparaty krwi i szpiku pod mikroskopem itd. Co do sposobu uprawiania medycyny, dziś zamienionej na świadczeniodawców i świadczeniobiorców, była lekarzem z prawdziwego zdarzenia. Nie tylko „wąskim” hematologiem, ale też internistą, aczkolwiek hema-
35
