Wspomnienia przyjaciół o zmarłej Profesor Krystynie Zawilskiej W nawiązaniu do francuskiego etapu kształcenia i życiowej pasji dla tematu hemostazy, a także chcąc oddać specyficzną aurę, pełną ciepła, osoby, swój wywiad z panią profesor Zawilską o miejscu zagadnień hemostazy w jej pracy badacza, przeprowadzony przed konferencją w Sopocie w 2018 r., zatytułowałam Koagulologia – mon amour. Na fotografii towarzyszącej publikacji wywiadu moja rozmówczyni ma na szyi apaszkę w groszki. To okazało się być (w relacji naocznego świadka) niemal ostatnie zdjęcie, a apaszka czymś więcej niż przypadkowym drobiazgiem, skoro Pani Profesor nie rozstała się z nią do końca życia. Teraz dla portalu Hemostaza.edu.pl stworzyłam zapisy wspomnień o Zmarłej na podstawie rozmów z jej współpracownikami, bez wyjątku przyjaciółmi, i tekstów źródłowych, jak mowa pożegnalna prof. Andrzeja Dorobisza, niewygłoszona z powodu jego choroby. Profesorowie z różnych dziedzin medycyny przyjęli zaproszenie do rozmowy lub do napisania krótkiego wspomnienia: Eugenia Częstochowska, Andrzej Dorobisz, Wiesław W. Jędrzejczak, Magdalena Łętowska, Adam Torbicki, Jerzy Windyga, Marek Wojtukiewicz, Aleksander Skotnicki, Anetta Undas, Jacek Juszczyk, Maria Podolak-Dawidziak oraz – dr Zigmunt Stankiewicz, dr Bernadetta Pieczyńska, dr Piotr Gajewski, dr Joanna Zdziarska, mec. Sylwester Niziński. Nagłość odejścia Pani Profesor Krystyny Zawilskiej nie sprzyjała pogłębionej refleksji, epickiej narracji. Dzisiaj zebranie wspomnień o Niej to wyraz pewności, że nadal tu jest. To było niezwykłe, bo we wszystkich wypowiedziach pojawił się motyw tęsknoty, i to nie tylko z powodu poczucia straty, ale też głębokiego przeżycia — odejścia człowieka wraz z całym uniwersum wspólnych chwil i dzielonych z nim uczuć i wartości. Skojarzyło mi się to z początkiem mowy noblowskiej Olgi Tokarczuk Czuły narrator, która tęsknocie nadała w niej wymiar ontologiczny (opowiadała, jak jej matka tęskniła za nią, nim się urodziła).
11
