Landwijnen uit het noordelijke Rhônegebied krijgen de naam Collines Rhodaniennes IGP. Wijnen
uit dit gebied stonden al in de Romeinse tijd in hoog aanzien (zie ook paragraaf 10.2). Monocépa-
ges komen hier veel meer voor dan in de Zuid-Rhône. De genoemde acht lokale appellations worden hieronder stuk voor stuk besproken. n Côte Rôtie
Côte Rôtie is de noordelijkste appellation van de Rhône. De wijngaarden van AOP Côte Rôtie
beginnen ten noorden van Condrieu. Ze strekken zich uit op de (soms extreem) steile hellingen boven drie dorpjes aan de westoever van de Rhône: Tupin-et-Semons, Ampuis en Vérenay. De naam Côte Rôtie, ‘geroosterde helling’, slaat op de rotsachtige hellingen, die in de zomer de hele dag hitte opvangen.
Een beplant oppervlak van 330 ha is hier goed voor een jaarlijkse productie van ruim 11.000 hl
wijn. Côte Rôtie kent vele verschillende lieux-dits of climats, waarvan Côte Brune en Côte Blonde erg bekend zijn geworden door toedoen van de belangrijkste producent van Ampuis: Marcel Guigal. Côte Rôtie kent overigens geen officiële classificatie van afzonderlijke wijngaarden of lieux-
dits, maar de beste wijngaarden komen regelmatig voor op de etiketten van de duurste cuvées, zoals Guigals La Landonne. De beste lieux-dits hebben vaak bodems van leisteen en micaschist
(mica is een bepaald soort mineraal), maar ook gneis komt voor. Deze drie gesteenten zijn metamorfe vormen van graniet. Graniet komt in de hele noordelijke Rhône voor.
Over de etymologie van de namen Côte Brune en Côte Blonde doen spannende verhalen de
ronde, maar het meest plausibel is de verklaring op grond van bodemkenmerken. De bodems en toplaag in de Côte Brune bevatten ijzermineralen, die een bruinrode schijn geven. De to-
plaag in de Côte Blonde is veel lichter van kleur en bevat ook minder klei dan in de Côte Brune. Daardoor zijn de wijnen van de Côte Brune in het algemeen wat steviger en die van de Côte Blonde wat fijner en eleganter.
De wijn van Côte Rôtie is altijd rood en wordt geproduceerd van ten minste 80 procent syrah. Wettelijk is 20 procent viognier toegestaan, maar niet alle producenten gebruiken deze witte druif. Het toevoegen van viognier moet volgens AOP-voorschrift tijdens de vinificatie plaatsvinden. Vroeger
was de verdieping van de rode kleur van Côte Rôtie een belangrijke reden voor het toevoegen van viognier. De relatief lage zuurgraad van de viognier ligt nog altijd hoger dan die van de syrah en
een hogere zuurgraad levert meer kleurdiepte en een betere kleurfixatie op. Verder zorgt de wat
vettige textuur van de viognier voor verzachting van het stevige karakter van de wijn, vooral bij een niet helemaal rijpe jaargang. Ook het lichte zoetje levert goed werk; het hogere zoetgehalte in de
wijn maskeert de wat hardere tonen. De behoefte aan bijmengen van viognier is echter sterk terug-
gelopen door de verbeterde extractiemethoden en door de toegenomen kennis over plukken bij optimale rijpheid.
Hoofdstuk 11 - Rhône (2022-2023)
TERUG NAAR INHOUD
209
