Bønn under pandemien Eg lengter alltid ut tel fjellan, elven, vannan; tel ørretstrømmen som møter det skrinne bjørkebeltet ved Nadjet; tel skisporet som svinger gjennom skaresnø og pudder mot røyevannet øst av Magerfjellet; tel ørretvak i gråebeltet ved Gurte; tel laks som ruller feit og sølvglinsende ved Myggheimsteinen; tel Vasskartind som uten blygsel speiler seg i Straumbotn. Alltid dit kor ødelandet ennå virker freskt og nyskapt, storsamfunnets kveletak ei disig hildring i erkjennelsens avkroka, og pandemi et ord eg kun kjenner frå fremmedordboka. Gud, gje meg en rein og kald fjellbekk; gje meg et kaffebål på tørr via; gje meg et lovende ørretvak i skimret frå ei låg kveldssol; gje meg utsikt over bygd og fjord frå Andørjas alpine tak. Gud, gje oss alle en fresk og levende verden som ånder uten dråpesmitte og undergang.
57
