Repparfjordelva

Fadern sine støvla

Han var en trofast seilar som pløyde jord og sjø, med skankan inni støvlan, alltid sterk og stø. Fadern sine støvla står innerst i et skap, under arbeidsklea som lukter jord og hav.

De lengter etter sjøen, og etter skog og eng. De lengter etter skanka som en gang trengte dem.

Han fødtes inn i livet, en naken liten mann. Alt det som han eide: seg sjøl inni si ham. Livet gav han retning; livet gav han tru. Det gav han en familie og støvla i ei bu.

Fadern han blei feskar; han rodde mange hav, stødig i et rorhus, i sol og uvérskav. I skøyta, i en snurpar, der sjøen gjer og tar; men det gav livet meining tel støvlan og han far.

Fadern sine støvla, mine slitte sko, ja, gjennom heile livet, så har det vært oss to. Med arbeidsdagen over, eg håper den var god, står støvlan inni skapet i taus og plagsom ro.