Høgt i berg og flog

Bønn under pandemien

Eg lengter alltid ut tel fjellan, elven, vannan; tel ørretstrømmen som møter det skrinne bjørkebeltet ved Nadjet; tel skisporet som svinger gjennom skaresnø og pudder mot røyevannet øst av Magerfjellet; tel ørretvak i gråebeltet ved Gurte; tel laks som ruller feit og sølvglinsende ved Myggheimsteinen; tel Vasskartind som uten blygsel speiler seg i Straumbotn.

Alltid dit kor ødelandet ennå virker freskt og nyskapt, storsamfunnets kveletak ei disig hildring i erkjennelsens avkroka, og pandemi et ord eg kun kjenner frå fremmedordboka.

Gud, gje meg en rein og kald fjellbekk; gje meg et kaffebål på tørr via; gje meg et lovende ørretvak i skimret frå ei låg kveldssol; gje meg utsikt over bygd og fjord frå Andørjas alpine tak.

Gud, gje oss alle en fresk og levende verden som ånder uten dråpesmitte og undergang.

Pessimistens muntre vise

No lyser frå tinden den kvitaste krone. Høsten har vandra; vinteren e her. Himmelens tak e ei tindrende trone; det e sånt et stjernevér! Og visst kan det være det løfter meg opp. Eg glømmer min strid ved fjellets topp.

Eg surrer i huset; eg klager og stønner; eg synes at livet e kun tel besvær. Dagen har krevd meg, kvelt mine drømma; eg framstår som surket og sær! Og visst kan det være eg stopper heilt opp, og drukner min sorg i en kaffekopp.

Då vandrer eg heller på fjell og på vidde, og fesker mi flue i strømkanten lett. Eg fyrer mitt bål i den gamle grue, og elsker mitt liv, rett og slett! Og visst kan det være eg glømmer alt bort; fjellet e fagert, løkka e kort.

Hold handa for truten når alt smaker galle. Be bror’ din om godt vér før dagen e endt. Søng tappert di vise for han, ja, for alle. Unngå at alt blir for slemt! Og visst kan det være du føler deg fri; lysan de sløkkes, din dag e forbi.