COLUMN ✶
Victoria OVERBLIJVEN
De mens is van nature een nieuwsgierig wezen. Het onbekende aan de andere kant zal altijd blijven lonken. Bij mij is dat niet anders. Zeker als kind had ik hier een handje van. Zo drukte ik graag op knopjes waarvan ik niet wist of het wel de bedoeling was en heb ik meerdere keren een flinke hap aarde uit de tuin gegeten. Laten we zeggen dat ik er van heb geleerd. Toen ik in groep zeven zat van de basisschool had ik een fascinatie voor het concept ‘overblijven’. Zelf kom ik uit een traditioneel gezin waarin mijn vader voor brood op de plank zorgde en mijn moeder voor de kinderen. Voor mij was het dan ook gebruikelijk dat ik in de lunchpauze naar huis fietste om daar te eten. Soms at ik bij vriendinnetjes, soms aten zij bij mij, maar overblijven had ik nog nooit meegemaakt. Het bleef me bezighouden. Wat er zich een uur lang afspeelde tussen de muren van de aula zou voor mij een eeuwig mysterie blijven. Aan vrienden vroeg ik wel eens wat ze dan zoal deden. Zij vertelde mij verhalen over spelletjes spelen, broodjes eten en knutselen. Het leek mij eigenlijk niet zo erg om ook over te blijven. Eenmaal thuis vroeg ik aan mijn moeder of ik ook een keertje mocht overblijven op school. Zij heeft mijn nieuwsgierigheid altijd gestimuleerd, maar deze keer vroeg ze wel waarom ik dit zo graag wilde. Mijn antwoord was: “Waarom niet?” Nadat ik een verbaasde blik had ontvangen stemde ze er mee in. Ik was door het dolle heen. Eindelijk zou ik erachter komen wat er zich in de aula afspeelde.
Victoria van der Werff (23) is geboren Haarlemse en journalist. Als jongvolwassene deelt ze haar perspectief over kinderen en opvoeding.
Het was donderdagmiddag en de bel luidde de lunchpauze in. In gezonde spanning wachtte ik af op wat er zou gebeuren, maar dat was niet veel. Ik speelde Twister, at een klef broodje kaas en staarde wat uit het raam wachtend tot de les weer zou beginnen. Spontaan kreeg ik zin in een huisgemaakte tosti en een knuffel van mijn moeder.
HRLM tje ✶ 23
