COLUMN
OVER ZWANGERSCHAPSWENS EN BOLLE BUIK Mijn man en ik hebben lang getwijfeld om aan kinderen te beginnen. We hebben toch enige tijd in de fase gezeten waarbij we dachten: ‘onze carrière is nu het belangrijkste, want we zijn dit volop aan het opbouwen en niks mag daarvan in de weg komen te staan’. Tot ik meer en meer succesverhalen begon te lezen van carrièrevrouwen met kinderen en er ook effectief mee in contact kwam. Ze vertelden mij allemaal hetzelfde: “Het is niet gemakkelijk, maar het lukt ons toch. Het is allemaal een kwestie van goede planning. ” Die woorden stelden me dan weer helemaal gerust. Ook begonnen we meer en meer te voelen dat we toch iets ‘misten’ in ons leven. En toen kwamen we op het punt van ‘Let’s do this!’ Oh ja, dat gaat helemaal niet zomaar, want ik heb diabetes. Ik had vroeger wel al eens wat opzoekwerk gedaan naar ‘wat als ik ooit zwanger wil worden, wat moet ik hier dan juist voor doen?’. Mijn endocrinoloog had hier ook wel al het één en ander over laten vallen. Ik WIST dus wel wat er mij te wachten stond en ik wist ook heel goed dat het niet gemakkelijk ging worden, maar ik was zo gemotiveerd om er tegenaan te gaan! De eerste stap was een opname in het ziekenhuis om over te stappen van spuitjes naar een insulinepomp. Ik vond het best wel spannend allemaal. Toen mijn specialist vroeger polste naar wat ik van een pomp vond, was mijn antwoord altijd klaar en duidelijk: “NEE, niks voor mij. ” Dat hangt 24/7 aan je lichaam, hoe lastig is dat? En waar moet je dat in godsnaam constant opbergen? En wat met douchen, naar de zee gaan, zwemmen? Of laat staan slapen?? No way dat dit gemakkelijker is dan spuitjes zetten. Maar bij ons in het ziekenhuis (en ik denk in de meeste ziekenhuizen) worden vrouwen met een zwangerschapswens op een pomp gezet, of je het nu wilt of niet. De keuze was
dus snel gemaakt. Na 3 dagen wennen aan de pomp mocht ik naar huis. Nu was het belangrijkste mijn Hba1c-waarde naar rond de 6,5% krijgen en stabiel houden. Dan zou ik groen licht krijgen om te stoppen met mijn anticonceptie. Mijn waarde stond initieel rond de 7,5% en het lukte me eigenlijk vrij goed om deze snel naar beneden te krijgen, want ik kan heel gedisciplineerd zijn als het moet. Ook de volgende stap liep van een leien dakje. We waren heel snel zwanger en natuurlijk super gelukkig dat dit allemaal zo vlot verliep! Maar wat vond ik het een enorm zware periode, die zwangerschap zelf! Je probeert er alles aan te doen om je waarden binnen de perken te houden, maar hebt het eigenlijk niet altijd volledig zelf in handen. Het hangt van zoveel meer af dan van wat je eet en hoeveel insuline je lichaam hiervoor nodig heeft. Wanneer mijn suiker wat schommelde, panikeerde ik heel snel en dacht meteen aan mijn baby en of er nu iets mis zou kunnen gaan. Dat panikeren en stressen is dan ook weer niet goed, want ook dat heeft weer invloed op je suikerspiegel. ‘Gewoon rustig blijven, je doet het supergoed’ was de boodschap, maar dat was voor mij toch gemakkelijker gezegd dan gedaan. Elke dag die voorbij ging, dacht ik ‘nu ben ik terug een dag dichter bij het krijgen van ons kindje’ en ik probeerde het ook echt dag per dag te zien. Uiteindelijk werd ons dochtertje op 34 weken en 5 dagen geboren, een beetje te vroeg, maar wel helemaal gezond. Dat was voor ons het allerbelangrijkste. En als je me vraagt of ik het opnieuw zou doen? Direct! Het is alles behalve gemakkelijk geweest, maar een keer je dat kleintje in je armen hebt, denk je daar al helemaal niet meer aan (zo cliché maar zo waar!).
AN-KATRIEN CASSELMAN persoon met diabetes type 1
En geloof het of niet, 3 jaar later ben ik nog altijd een insulinepompgebruiker. Na jaren afwijzen werd de pomp toch een groot onderdeel van mijn leven. De pomp maakt het voor mij een pak gemakkelijker om in balans te blijven. Het geeft me ergens net meer rust omdat ik een constante controle heb over mijn suikerwaarden. En ik kan alleen maar blij zijn dat mijn zwangerschap mij tot dit inzicht gebracht heeft! An-Katrien volgen? Dat kan via Instagram: @ankatrien.
41
