14
DROOMJOB — Nog lang niet uitgedokterd
De eerste etappe als huisarts “Al een paar keer heeft een patiënt gebeld om te laten weten dat het beter ging, of om me te bedanken. Die bevestiging doet deugd voor een huisarts in opleiding,” zegt Sotiris D’hondt, sinds oktober aan de slag in huisartsenpraktijk De Oever in Kluisbergen.
D
okter D’hondt of dokter Sotiris? “Mijn patiën ten mogen kiezen”, lacht Sotiris D’hondt (25). Zelf koos hij destijds voor geneeskunde na een studiekeuzetest. “Ik had er nooit eerder aan gedacht, maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad.”
In de paar maanden dat Sotiris bezig is, heeft hij al een aantal moeilijke casussen gehad: “Een overlijden vast stellen, die boodschap aan familieleden moeten over brengen … dat is op het moment zelf niet gemakkelijk. Gelukkig kan ik dat wel van me afzetten ’s avonds.”
Wie huisarts wil worden, studeert eerst zes jaar voor basisarts, en werkt dan drie jaar onder supervisie van een praktijkopleider, als haio – huisarts in opleiding. Toen Sotiris in het tweede jaar geneeskunde een week mocht meelopen met een huisarts, was hij meteen verkocht. “Als huisarts sta je meestal dichter bij je patiënten dan als specialist. Je ziet hen hun leven lang, je kan een band opbouwen.”
Voor hij aan zijn haio-opleiding begon, behaalde Sotiris – zelf een fervent wielrenner – ook een master in de sportgeneeskunde. “Ik ben al geregeld mee geweest als ploegarts bij de Amerikaanse wielerploeg EF EducationEasyPost. Hier in de praktijk zie ik ook mensen die een sportblessure hebben opgelopen, die iets willen doen aan hun conditie, of die zich willen voorbereiden op een beklimming van de Mont Ventoux of zo. Later zou ik ook graag in een groepspraktijk willen werken, en het is dan wel een troef als je een specialisatie hebt.”
Eén dag per week heeft Sotiris nog les of bespreekt hij casussen met collega-haio’s. Verder werkt hij zelfstan dig in een groepspraktijk. “Maar ik heb geregeld overleg met mijn praktijkopleider, zij zit in het kabinet hiernaast. Elke dag word je immers wel met iets nieuws gecon fronteerd.” “Wat een grote aanpassing was: aan de universiteit leer je dat díé behandeling hoort bij díé aandoening. Maar hoe denkt de patiënt daarover? Soms moet je voor een behandeling kiezen die puur medisch misschien niet de beste is, maar voor die patiënt op dat moment wel de juiste. Niet voor iedereen komt gezondheid altijd op de eerste plaats. Dat moet je kunnen aanvaarden.”
En hoe reageren de patiënten op de ‘nieuweling’? “Sommigen vol vertrouwen, anderen zie ik enkel als hun vaste huisarts geen plaats heeft. Maar als ze merken dat ik geregeld overleg met de praktijkopleider zijn ze snel gerustgesteld.” Zelf voelt Sotiris zich intussen al best zelfzeker in zijn rol. Maar een beetje bevestiging doet altijd plezier: “Bijvoorbeeld als je iemand naar spoed of naar de specialist stuurt, en je diagnose wordt bevestigd. Als huisarts moet je het immers doen zonder beeld vormings- of andere diagnostische technieken.” Klassiek: een huisarts die net begint, is heel vaak ziek. Dat was ook voor Sotiris zo. “Dat maakte de eerste weken soms wel extra zwaar.” Maar inmiddels zijn ook die kinderziektes van de baan. ● (ivh)
