NIEUWE PAPA’S
Rutger
Rutger Visser (40) is leerkracht in het basisonderwijs. Zijn zoon Tijn kreeg hij samen met zijn man Marcel, z’n beste vriendin Ilona en haar vrouw Manon. Tijn is 2 jaar.
Het was een raar idee, afscheid nemen van een huis waar je met veel plezier jarenlang hebt gewoond. Een huis waar Marcel en ik gingen samenwonen en waar we onze kinderwens bespraken. Het huis dat helemaal was ingericht op onze blinde kat Trixy, waar Tijn zijn eerste stapjes zette en waar we vele gezellige momenten met familie en vrienden beleefden. Waar de theaterprojecten van Marcel vorm kregen en waar ik tot twee keer toe een studie afrondde om een nieuwe carrière te beginnen. Kortom, een plek gevuld met herinneringen. En hoewel je de plek achterlaat, verhuizen de herinneringen mee naar een nieuwe woning. Tenminste… als je die nog kan vinden op de huidige Haarlemse huizenmarkt. In dat opzicht was het een spannende tijd de afgelopen maanden. Een steeds krappere woningmarkt, stijgende vraagprijzen en daar bovenop forse overbiedingen, leken het bijna onmogelijk te maken nog iets te vinden voordat we ons oude vertrouwde plekje moesten verlaten. Iedere dag Funda afspeuren, zo snel mogelijk reageren op huizen die we via de makelaar doorgestuurd kregen en dagenlang in spanning zitten als je een bod uitgebracht had. Maar de biedingen liepen steeds op niets uit en daarmee liep de spanning steeds hoger op. Het was heel verleidelijk om dan maar met minder genoegen te nemen. Toch zijn we blijven vasthouden aan wat we echt graag wilden in een huis, erop vertrouwend dat het uiteindelijk goed zou komen. We hadden bijna, als tijdelijke oplossing, al getekend voor een huurwoning waar we met kat en kind terecht konden, toen we een mooie, ruime jaren ’30 woning binnenstapten op de grens van de Bomenbuurt en de Indische buurt in Haarlem-Noord. Een huis waar je je meteen thuis voelt, in een kinderrijke en groene omgeving, met voor- en achtertuin en op fietstafstand van Tijn en de mama’s. Een plek waar onze zoon fijn kan opgroeien en waar Trixy haar oude dag kan slijten. Ik dacht: dit is ’t, van alle huizen die we hebben bezichtigd is dit ons droomhuis. Een huis dat voldoet aan alle woonwensen van de papa’s, Tijn en Trix. En blijkbaar moest het zo zijn, want: dit huis werd het! Eind maart kregen we de sleutel en nog dezelfde middag stond Tijn samen met de mama’s voor de deur te trappelen om ‘het nieuwe huis van de papa’s’ te bewonderen. Toen Tijn het hele huis had bekeken en enthousiast door de nog lege woonkamer rende, riep hij uit: “Kijk, het huis van de nieuwe papa’s!” Voor Tijn en Trix is alles in de nieuwe woning een grote ontdekkingstocht. Voor Trix, omdat ze blind is en weer helemaal een plattegrond in haar hoofd moet aanleggen van een ander ‘leefgebied’ en voor Tijn, omdat hij juist alles zo intensief waarneemt en er zoveel te zien valt in het nieuwe huis. Inmiddels voelt ons prinsje zich helemaal de koning te rijk. Hij begeleidt Trixje door haar nieuwe leefomgeving: “Kom maar, Trixy, kom maar eten, kom maar naar buiten, Trixy,” of corrigeert haar als ze aan de nieuwe bank krabbelt of ergens op wil springen wat niet lukt: “Nee Trixy, niet doen Trixy, stoute Trixy!” Ook wij worden tegenwoordig gecorrigeerd. “Papa, ga gewoon eten”, kreeg Marcel te horen toen hij van de week op Tijns eten blies omdat het nog te warm was. En tijdens datzelfde avondeten gaf hij, kijkend naar het kale hoofd van Marcel, de volgende tip: “Papa, je moet nieuwe haartjes kopen bij de kapper.” Ook ik krijg instructies wat ik zou moeten doen (en vooral niet mag doen) of het nu gaat om de trap beklimmen of
