OPEL ASCONA B

PORSCHES, MERCEDESSEN, FERRARI’S EN BMW’S. ZES, ACHT EN TWAALF CILINDERS. IK HEB ZE ALLEMAAL GEREDEN IN DIE KWART EEUW DAT IK MIJN RIJBEWIJS BEZIT. AUTO’S, SOMS, VAN ENKELE HONDERDDUIZENDEN EURO’S. OP DEN DUUR GA JE ER AAN WENNEN. DE LAATSTE MAANDEN STAK ER ECHTER EEN ONBEDWINGBARE DRANG DE KOP OP. DE DRANG NAAR EENVOUD. DE DRANG NAAR NOSTALGIE. EEN DRANG DIE ZICH UITEINDELIJK MANIFESTEERDE IN DE AANSCHAF VAN EEN OPEL ASCONA B 1.9 N.

TEKST EN FOTOGRAFIE: MARCO HOF

De schrale winterzon staat laag op het natgeregende asfalt. De spiegeling van de doorgaande weg reflecteert in de okergele zijkant van een Opel Ascona 1.9 N. De auto heeft nog nét geen 60.000 kilometer gereden en verkeert in de bloei van zijn leven. Het is toch al gauw zeventien jaar geleden dat ik voor het laatst oog in oog stond met zo’n vers exemplaar van de tweede generatie Ascona. Ik had indertijd een vuurrode 2.0 SR voor mijn vriendin gekocht als eerste auto. De herinnering aan die Ascona heeft er voor gezorgd dat ik mij nu in het bruisende Twijzelerheide bevind, waar deze auto te koop staat. Dertig jaar na zijn productiedatum en schijnbaar onaangeroerd staat de gele Rüsselsheimer tegen mij aan te glimmen. Ik vergeet bijna dat het inmiddels 2010 is; de tijd dat alleen de smaak van mandarijntjes niet veranderd lijkt te zijn. Puur sentiment overmeestert me. En je weet misschien dat alle ratio geheel naar de achtergrond verdwijnt als er sentiment bij komt kijken. Ik ga voor de bijl, dat staat al vast. Ondanks kleine onvolkomenheden, zoals de bumpersteun linksvoor die krom is en een klein deukje in de motorkap. Ik wil ‘m en ik zal ‘m en als ik dat straks té duidelijk laat blijken in het aankooptraject dan ondermijn ik mijn eigen onderhandelingspositie. Dan ga ik er in voor de hoofdprijs. Soit. Ik doe mijn best om mijn hedonistische hebzucht te verdringen maar het lukt me niet. ’t Is ook te geef: 3.500 euro voor deze smet-

teloze Ascona. Ik durf niet eens af te dingen, bang als ik ben dat de verkoper (een Fries van de zuiverste soort) zich straks ernstig geschoffeerd voelt en ik Asconaloos huiswaarts zal moeten keren. Dat laat ik dus niet gebeuren.

DE VERKOPER zoekt in zijn kantoor naar de sleutels van de auto zodat deze even de brug op gereden kan worden. Ondertussen neem ik in gedachten de aanschafprocedure alvast door. Bankpas: check. Randomreader: check. Rijbewijs: check. Ik heb alles bij me om de auto meteen af te rekenen en mee te nemen, want ik was niet van plan om twéé keer naar het einde van de wereld te rijden.

3 4

1 2

NOG WAT EXCLUSIEVER

Ik had me voorgenomen om pas in loop van komende winter – ik schrijf dit in oktober – wat subtiele aanpassingen door te gaan voeren, maar ik kon mij niet beheersen… De originaliteitsfreaks hoeven niet meteen van de stoel te vallen, want ik heb het decent gehouden. Allereerst heb ik het vierspaaks Berlina-stuur door een driespaaks SR-exemplaar vervangen. Dat Berlina-stuur hoorde er toch al niet in, dus als ik dan in de kerk vloek dan doe ik het maar meteen goed. Het originele dashboard is vervangen door een (eveneens) SR-exemplaar, met extra metertjes voor onder andere voltage en oliedruk. En een toerenteller, uiteraard. Een rechter buitenspiegel moet er nog wél op, want zonder dat ding krijg ik de Opel onmogelijk strak langs het tuinhek geparkeerd. Dan vervang ik meteen de linker, want die is lam. Boven de 100 km/u flapt ‘ie om en zie ik alleen de deurgreep nog. De SR-wielen met winterbanden gaan de opslag in als ik de originele ATS Classics van de poedercoater terug heb gekregen. De ATS Classic is overigens hét op historische gronden geaccepteerde sportwiel voor de Ascona B en Kadett C. Verder doe ik er niets aan. Gewoon rijden, bij mooi droog weer, als ik zin heb om eens lekker mijn verleden in te vluchten. 1 | Het SR-sportstuur zat er bij aankoop nog niet in. Maar het is wel origineel Opel! 2 | Luxe? Ach er zitten fijne stoelen in en een automaat is best luxe, toch? 3 | De 1.897 cc viercilinder levert 75 pk. In 1980 vindt niemand dat te weinig voor een auto van nog geen duizend kilo. 4 | Dit detail met een stukje binnenscherm en frontale dwarsversteviging is tekenend voor de staat van de gehele auto.

Van juli 1975 tot augustus 1981 was de Ascona B bij de dealer te bestellen. De klant kon kiezen uit een groot aantal uitvoeringen en motoriseringen. Voor enkele tientjes waardeerde je je Ascona op met een ‘De Luxe-pakket’ bestaande uit een intervalstand, chromen lijsten rond de zijramen en een dagteller. Poeh. De snelle jongens kozen een SR-uitvoering: kekke 13” inch wielen met zwarte vlakken en brede banden, een driespaaks SR-stuurwiel met aluminium spaken en extra metertjes in het dashboard. Of je nam een grotere motor. In feite was het bestellen van een nieuwe Opel een kwestie van onderdelen kiezen uit een enorme catalogus en daarmee de fabriek een auto laten bouwen. In de loop der jaren verschenen ook nog de nodige actiemodellen, zoals de J(unior) en de Sport. Bij veel Ascona’s is het einde bespoedigd door de inbouwmogelijkheid van grotere motoren en de achterwielaandrijving. Die combinatie leverde prima ‘ gereedschap’ op voor een racecursus. In de vangrail? Lachen, voor een paar honderd gulden had je een ‘nieuwe’…

Gelukkig, want ik kan ‘m gewoon niet laten lopen, zo mooi als ‘ie is. Het zwarte interieur is smetteloos en nog volledig intact, geen gebruiksspoortje te vinden. De teller in het standaard Asconadashboard toont mij een maagdelijke 59.943 kilometer, waarbij ik mij realiseer dat ik ‘m zélf over de zestigduizend heen ga rijden, op de terugweg. Ik neem plaats achter het stuur; een ‘ luxe’ vierspaaks Berlina-wiel. Ik snuif de lucht op en stel glimlachend vast dat de geur in de auto eveneens authentiek is. Een Ascona ruikt als een Ascona, ook al is de auto in kwestie dertig jaar oud. Daar kan door de jaren heen een vleugje ‘Camel’ of een snufje ‘oude man’ aan zijn toegevoegd, maar de basislucht is altijd hetzelfde. Een beetje ervaring is voldoende om dat nooit meer te vergeten. Als ik de handchoke uittrek en de contactsleutel omdraai slaat de auto onmiddellijk aan. Ik herken de loop van de viercilinder 1.9N, 75 pk sterk. Als ik al niet verkocht was, dan ben ik het nu wel.

EEN ASCONA, en zeker deze, klinkt alsof hij voor de eeuwigheid gebouwd is en heeft een sound die je uit duizenden herkent. Waarom moet die auto eigenlijk nog op de brug, vraag ik mijzelf af? Da’s alleen maar tijd verspillen. Afrekenen en meenemen, raast het door mijn hersens. Ik weet mijn ongeduld wederom te beteugelen en rij de auto voorzichtig de brug op voor een grondige inspectie. Wat ik al vermoedde werd bevestigd. Deze Ascona is een unicum; waar je ook kijkt, deze auto is nog nieuw en er is vrijwel nooit aan gewerkt. De bodem vertoont geen enkel spoortje roest en de carrosserie al evenmin. Het rechter voorscherm is ooit vervangen, maar ik besluit daar maar niet over te beginnen. Ik stel de Fries voor om mij een prijs te noemen waar de auto voor weg mag. Omgekeerd onderhandelen, als het ware. De Fries, verkoper in al zijn vezels, heeft allang gezien dat ik toch wel voor de bijl ga en houdt straf vast aan zijn vraagprijs. Ik ben een slechte onderhandelaar, zeg ik tegen ‘m en schud zijn hand ter bezegeling van de overdracht. Ik ben na zeventien jaar weer eigenaar van een Opel Ascona.

IK RIJ WEG en draai rechtsaf de Bjirkenwei op, de weg die Twijzelerheide met Nederland verbindt. Ooit heette deze weg gewoon ‘Berkenweg’ maar sinds het Fries weer een echte taal is (en geen dialect meer) staan alle namen weer in het Fries langs de wegen vermeld. Ik hoop binnen enkele kilometers dan ook borden tegen te komen met plaatsnamen er op waarvan ik wél weet dat ze in Nederland liggen. In de Opel zit nu eenmaal geen navigatie. Een Blaupunkt radio, voorzien van een Opel-logo en met één speaker in het dashboard, is alles wat er aan ‘ICE’ in de auto gemonteerd zit. En een analoog klokje, dat niet loopt. Hoe toepasselijk. Alsof de tijd letterlijk stil heeft gestaan. Langzaam laat ik de auto op bedrijfstemperatuur komen. De bak schakelt als een nieuwe en de gangwissels – de auto is voorzien van een drietraps automaat – zijn nauwelijks voelbaar. Ik sukkel met vijftig kilometers per uur de bebouwde kom uit en zet de ruitenwissers op de intervalstand vanwege de lichte motregen die inmiddels valt. In mijn Ascona behoort deze optie tot de standaarduitrusting, zo ook de dagteller. Het is een feest der herkenning. Twee decennia geleden stond er in iedere straat wel een Ascona. Menig leeftijdsgenoot maakte zijn eerste kilometers in een vierdehands Ascona en ook het wagenpark van mijn toenmalige vriendenkring bevatte meerdere van deze auto’s. Ik weet dus hoe ze klinken, hoe ze rijden en hoe ze ruiken. O ja, en hoe plat je ze kunt rijden…

MIJN GELE EXEMPLAAR trekt me twintig jaar terug in de tijd. Dat ik door de darmen van Noord-Friesland rij helpt bepaald mee want het straatbeeld is daar net zo min veranderd als deze Opel. Ik zit prima, realiseer ik me. Ik had me ingesteld op ouderwets meubilair; je bent als automobilist natuurlijk meegegaan in de vaart der volkeren. Zaken als luxe, rij-eigenschappen en comfort waarderen je ‘benchmark’ in de loop der jaren ongemerkt op. Maar de Opel zit prima, stel ik vast. Wel wat last van zijwind, maar daar stonden de Opels uit die jaren om bekend. Rechtuit doet de auto wat ‘ie moet doen en de drietraps automaat brengt de auto rustig op kruissnelheid. De 1.9 N staat van oudsher niet bekend als stoplichtsprinter of autobahnbrenner. Met een relaxed tempo dwarrel ik Friesland uit via Leeuwarden en Harlingen, richting Afsluitdijk. Afwisselend rij ik dan weer tachtig, dan weer honderd. De Ascona vindt het allemaal prima en laat zich amper horen. Ik probeer tijdens het rijden rammeltjes en kraakjes te ontdekken, maar de auto toont zich verrassend stil. Voor mijn neus doemen de Stevin-sluizen op en vlak daarna begint de Afsluitdijk. Ik geef wat meer gas en zet de auto op een straffe honderdvijftien per uur. De motor laat zich wat duidelijker horen, dus ik zet de radio wat harder. Veronica draait de top veertig van 1988 en zet in met een nummer van Jazz & the Plastic Population: The only way is up. Met het uitzicht op de oranje-omrande, analoge kilometerteller, de herinneringen uit lang vervlogen tijden in mijn hoofd, de muziek op de achtergrond en het vierspaaks Berlina-stuur stevig in mijn handen voel ik mij héél even intens gelukkig. |

OPEL ASCONA B 1.9N

Motor: vier-in-lijn, 1.897 cc, 8V, OHC, 75 pk/55 kW@4.800 tpm, 132 Nm@2.200-3.400 tpm, carburateur. Transmissie: vierbak, optie drietraps automaat. L x B x H: 433,5 x 167 x 138 cm. Gewicht: 982 kg. 0 – 100: 13,8 sec (Aut: 15,5 sec).Top: 159 km/u (Aut. 155 km/u). Verbruik: 10,1 l/100 km (Aut: 11,1 l). Nieuwprijs 1980: € 8.007 (Aut: € 8.842).