gen zijn. Verder mag de opbrengst alleen in kleine kring worden geconsumeerd en absoluut niet worden verkocht. Ook bepaalt de overheid welke bedrijven de zaden mogen verkopen en waar de thuiskweker zijn afval naartoe kan brengen. En last but not least worden er speciale ambtenaren aangesteld
men de heren nog een laatste mogelijkheid: een gesloten productie- en distributiestelsel met aan de ene kant fabrieken, plantages die cannabis mogen telen en aan de andere kant bedrijven die deze cannabis mogen verkopen. Dit stelsel sluit volgens hen echter niet aan bij legalisering die
mogen zijn. Daarnaast wil ik er op wijzen dat de aanwezigheid van coffeeshops zeer bepalend is voor de wijze waarop Nederlandse blowers tegen cannabisconsumptie aankijken. Dankzij de coffeeshops heeft Nederland een heel andere cannabiscultuur dan andere landen. Die cultuur die in
die in huis mogen controleren of alles volgens de regels gebeurt.
in het teken staat van de volkgezondheid. Mocht de overheid hier toch toe willen overgaan, dan waarschuwen zij ervoor dat de vergunde fabrieken geen economische of financiële banden mogen hebben met de bedrijven waar de cannabis verkocht wordt. Uiteraard wordt ook hier weer gepleit voor een uitgebreid controlesysteem. De winkels waar het spul verkocht wordt mogen in geen geval de bestaande coffeeshops zijn. Zij zien meer in een ‘moderne manier van verkoop’: via het internet. Een gereguleerde achterdeur is volgens hen geen optie. Maar de voorwaarden die zij vervolgens aan de nieuwe verkooppunten stellen, lijken verdacht veel op de gedoogregels voor coffeeshops.
de afgelopen tientallen jaren is ontstaan, kan niet met een pennenstreek worden weggestreept. Nederlandse blowers hebben onlangs heel duidelijk laten zien dat zij zich niet zomaar in een regime laten plaatsen waarbij zij geregistreerd staan als cannabisconsument. Wanneer we van buitenaf willen ingrijpen in een situatie, dan kan deze alleen slagen wanneer we voldoende aansluiten bij bestaande rituelen en gebruiken!
Teelt in clubverband De teelt in clubverband wordt als tweede mogelijkheid voor legalisering gezien. Ook hier stellen zij weer een stringent controlebeleid door de overheid als voorwaarde. Deze bepaalt naar ratio van het aantal blowers hoeveel clubs er mogen zijn, wat de minimum toegangsleeftijd is, en welke hoeveelheden er mogen worden geteeld en gedistribueerd. Leden moeten zich registeren. Het bestuur en het personeel moeten streng worden gescreend, zodat criminelen geen grip op zo’n club krijgen. En toeristen zijn vanzelfsprekend niet welkom. Tenslotte moeten ernstig zieke patiënten in de gelegenheid worden gesteld om cannabis te kunnen kopen. Het aanbod van medicinale cannabis moet los staan van het aanbod aan recreatieve consumenten. In dat opzicht is de huidige Nederlandse aanpak zonder meer te verkiezen boven de aanpak in een aantal andere landen waarbij dit door elkaar loopt.
De gesloten keten Hoewel het niet hun voorkeur geniet, noe-
34
Maakbare samenleving Met het boek hopen de auteurs een uitweg te bieden aan de vastgelopen cannabisdiscussie. Als onderzoeker en schrijver over deze materie neem ik de uitnodiging in het boek van Fijnaut en De Ruyver om samen tot een evenwichtig en realistisch cannabisbeleid te komen graag aan. Daarbij wil ik de auteurs nu alvast vragen om deze belangrijke kwestie niet al te rigide vanuit één perspectief te benaderen. Rekening houden met volksgezondheid, hoeft niet automatisch te betekenen dat er geen economische belangen zouden
De auteurs Professor Fijnaut doet al jarenlang onderzoek naar georganiseerde misdaad en bijzondere opsporingsmethoden. Met die bril kijkt hij ook naar coffeeshops en adviseert hij ministers en burgemeesters over de wijze waarop zij overlast- en achterdeurproblemen zouden moeten aanpakken. Fijnaut was verbonden aan de Universiteit van Tilburg en is onlangs met pensioen gegaan. Professor De Ruyver geeft al meer dan twintig jaar les over drugsfenomenen en drugsbeleid aan de universiteit Gent. Daarnaast heeft hij vele onderzoeken gedaan en artikelen over dit onderwerp geschreven. De Ruyver en Fijnaut zijn warme voorstanders van de wietpas en het clubcriterium. Zij hebben een belangrijke rol gespeeld bij de invoering van deze twee mislukte maatregelen.
