Natuurpunt Jabbeke tu
Robert Als dichte buur is hij dagelijks op stap in het Maskobos en omgeving, minstens ’s morgens en ‘s avonds. Zijn fijne wandelstok met mooi gekromd handvat geeft de maat aan als een metronoom. Die wandelstok herinnert me aan de tijd dat Robert met varkensberen van hofstede naar hofstede reed om zeugen te laten dekken. Die stok diende dan om dieren aan te wijzen en om wat aan te porren bij het laden en lossen. De megastallen van tegenwoordig kennen die romantiek niet meer.
Reebok - Marc Vandamme
Vroeger was zijn hondje, een ‘rattenpakkertje’, onafscheidelijk tot het ouder wordende beestje zich twee keer niet had kunnen verweren tegen een loslopende loebas van een hond. Dan zijn er ook nog de mountainbikers die zo moeilijk de verleiding kunnen weerstaan om de wandelpaden te verkennen. We zijn met velen die buiten willen en de plaats is krap voor ieders voorkeur en hobby. Robert bekijkt het allemaal een beetje filosofisch. Hij geniet vooral van de schoonheid. Het welzijn van moeder en dochter ezel, Jeanne en Paulien, is zijn bekommernis. En als het nodig is, gaat hij op eigen initiatief met de grasmaaier door de Beukendreef. Toen we er achter kwamen dat hij dat deed, verrasten we hem met een exemplaar van het Maskobosboek. ‘Dankjewel, maar ’t was niet nodig. Ik doe dat graag.’
Na de oogst gaat hij regelmatig behoedzaam over de maïsakker op zoek naar sporen en zijn stok doet dan dienst als detector. Onlangs kwam hij me tegemoet in onze straat. Ik herkende hem van ver aan zijn stap, zijn stok en zijn pet. Met zijn wandelstok schuin in de lucht vroeg hij me even halt te houden: “Ik heb een ree gezien, tweemaal”. Hij glunderde. Reesporen hadden we al enkele keren gezien, maar Robert heeft de ree met eigen ogen gezien. Overigens heeft een koppel meerkoeten de poel ingepalmd en de kleine bonte specht verraadde zijn aanwezigheid met zijn naaimachinegeluid. Een bunzing vonden we, maar hij was dood. Slachtoffer van de winterprik? Kris D’hondt
Alleen ga je sneller, samen kom je verder “Alleen ga je sneller, samen kom je verder.” Dit Afrikaanse spreekwoord vormde de rode draad doorheen de voorbije gebeurtenissen van Natuurpunt Jabbeke.
Marleen Vanden Broucke
Joeri Van Bijlen
Bijenhelden in VBS De Klimtoren Het begon allemaal met Edgar en Rune, twee leerlingen die heel bezorgd zijn over de toekomst van onze planeet en het klimaat. Dat deze jongens van aanpakken weten, was meteen duidelijk toen ze met het plan kwamen om de speelplaats van de school om te bouwen tot een groene oase vol leven. Directeur Rebekka was meteen gewonnen voor de “groene droom” van de leerlingen en Natuurpunt werd erbij gehaald om het plan concreet te maken. Met voorzitter Joeri Van Bijlen en adviseur Erik Blauwet werd een “groenwerkgroep” gevormd en werd na overleg beslist om de voortuin van de school aan te pakken. Het steriele grasveld van 130 m² zou worden
omgevormd tot een bijen- en vlindervriendelijke tuin! Het grote enthousiasme van Edgar en Rune werkte aanstekelijk. Lander en later ook Jules kwamen de ploeg versterken. De kinderen genieten van de natuur- en groendeskundigheid van Joeri en Erik en geven dit met plezier door aan hun medeleerlingen. Er werd gestart met het grote voorbereidende werk om van het midden van de tuin een bloemenakker te maken. Erik kwam verschillende keren langs om de grond te frezen. Frezen is volgens kenner Erik veel beter dan diep ploegen: het bodemleven wordt minder verstoord en koolstof blijft in de bodem. Eind maart werd er ingezaaid en
De Spille 2021-2
51
