MEMORIES

Hij ruste in vrede

ELKE AUTO DIE BIJ MIJ BINNENKOMT HEEFT EEN VERHAAL. SOMS EEN VROLIJKE GESCHIEDENIS, ANDERE KEREN WORD JE ER EEN BEETJE MELANCHOLISCH VAN. BIJ MODELLEN UIT STUTTGART MET EXTREEM LAGE KILOMETERSTANDEN – DAAR HEB IK EEN ZWAK VOOR – GAAT HET NIET ZELDEN OM DE LAATSTE AUTO DIE IEMAND HEEFT GEREDEN. SOMS IS DE EIGENAAR OP HOGE LEEFTIJD OVERLEDEN, ANDERE KEREN GAAT HET OM MENSEN DIE ER EINDELIJK, VAAK ONDER DRUK VAN DE KINDEREN OF DE NAASTE OMGEVING, VAN OVERTUIGD ZIJN GERAAKT DAT HET NIET VERANTWOORD IS NOG LANGER DEEL TE NEMEN AAN HET VERKEER. ZOALS DE EIGENARESSE VAN DE MERCEDESBENZ 200 E DIE DE HOOFDROL SPEELT IN DIT VERHAAL.

De Becker Traffic Pro High Speed stond ingesteld op een adres in Ludwigsburg, een ‘Loch’ in de omgeving van Frankfurt. Volgens de advertentie stond daar een kraakheldere Mercedes-Benz 200 E op ons te wachten met 17.000 km op de teller. Met ‘ons’ bedoel ik mijzelf en collega Erik N. die deze reis de passagiersstoel bezette; hevig snurkend in de slaapstand met één geitenwollen sok tegen de rechterzijde van het dashboard aan. Veel huiselijker kon het in de 300 Diesel niet worden. Bij het indraaien van het roestige hek tussen de Turkse buurtwinkel en een driehoog, geel geschilderd flatgebouw van vlak na de oorlog viel ons oog op een Poolwitte 200 E; ongewassen maar ontegenzeglijk nieuw. Vreemd genoeg zie je dat al vanaf tien, vijftien meter afstand.

De Turkse bakker annex melkboer op de hoek had een sociale nevenfunctie: hij verkocht kennelijk ook de auto’s van buurtgenoten, want Frau Paula Almuth, eigenaresse van onderhavige Benz, was in geen velden of wegen te bekennen. Hij deed het woord en beschikte over de sleutels en de papieren. Elke bijzondere auto heeft zijn eigen verhaal en kennelijk was deze Ludwigsburger volksbuurt een hechte gemeenschap. De Turk wist namelijk feilloos en zeer overtuigend te vertellen hoe het kwam dat de auto in 17 jaar tijd nog maar 17.000 km had mogen afleggen. Frau Almuth gebruikte de auto namelijk uitsluitend om iedere zondag naar het kerkhof te rijden in een nabijgelegen dorpje. Zij legde dan op het graf van haar in 1988 overleden echtgenoot een bos bloemen, harkte de witte grintjes keurig op nummer en vertrok weer. Zeventien jaar lang hield zij dit vol, tot haar sociale netwerk haar er toe wist te bewegen de auto van de hand te doen wegens een inmiddels als levensgevaarlijk te bestempelen rijstijl. Waarbij we overigens niet zo zeer aan alleen op Hockenheim verantwoorde snelheden moeten denken, maar meer aan het moeizaam inschatten van weghelften en een geheel eigen visie op vaardigheden als parkeren en obstakels omzeilen. De diverse schampen op de beide bumperranden – gelukkig alleen dáár – waren hier de stille getuigen nog van. Het ging simpelweg niet meer met Frau Almuth. ‘Zij heeft mij verzocht de auto te verkopen omdat zij emotioneel té zeer aan de wagen gehecht is om de verkoop zelf ter hand te nemen’, vertelde de supermarktmanager aan een ranzig formica keukentafeltje ergens achter de suiker en de stroop, links van de totaal afgeschreven, oranje koeling met versproducten.

De koop was snel gesloten en tevreden reden wij huiswaarts; collega N. in de 300 Diesel en ikzelf in de met Kurzkennzeichen getooide witte 200 E. De auto reed werkelijk nieuw en de achterbank leek alsof er nog nooit iemand op had gezeten. De passagiersstoel overigens ook, maar die reden was genoegzaam bekend. Bij Hunxe haalden wij koffie en inspecteerden de auto nogmaals. De staat van de auto was om vrolijk van te worden, zo nieuw. Onder de motorkap kon je je brood bewaren, bij wijze van spreken. Maar bij het openen van de kofferbak viel mijn oog op één witte lelie. Achteloos in de hoek naast het nog onaangeroerde, in plastic verpakte gereedschapssetje. Een stille getuige van zeventien jaar trouwe dienst. De bloem was verwelkt; ik schatte ‘m een week oud.

Marco Hof

Foto: Jacco van de Kuile

Marco Hof mixt zijn passie voor youngtimers met zijn beroep door auto’s te kopen en te verkopen, waarbij er af en toe ‘een object’ die tweede fase niet bereikt vanwege een ernstige verzameldrang.