Tractorgirl Manon Ossevoort
Op weg naar de Zuidpool Theatermaakster Manon Ossevoort bedacht in 2005 een ludiek project. Ze wilde op de tractor naar de Zuidpool. ‘Een ongelooflijk inspirerende reis, bedoeld om mensen te inspireren in hun dromen groot en klein te geloven, om ze uit te dagen om te doen!’ En onderweg zou ze die dromen verzamelen om ze te deponeren in de buik van een sneeuwpop. Een briljant idee, maar doe het maar eens! Na 38.000 kilometer liep ze vast. Nu, jaren later, gaat ze het laatste stuk van haar reis maken.
Door: Marian Henderson
geven, die zeggen en bewijzen dat je het soms gewoon moet doen!”
Sneeuw en ijs Er verscheen in dit blad al twee keer eerder een artikel over haar bijzondere project. Manon doorkruiste Europa en zakte af door heel Afrika. ‘Een modeshow lopen in Nairobi, ontbijten met Keniase vrouwe-
in Kaap de Goede Hoop bleef steken. Ze miste letterlijk de boot. En geld was er niet meer om haar trekker naar het Zuidelijkste puntje van de wereld te verschepen. Manon ging terug naar Nederland
In de jaren die volgden probeerde Manon om geld te verzamelen voor het laatste stuk van haar reis. En ze wijdde zich aan een grondige voorbereiding, waaronder het oefenen op IJsland in het rijden door sneeuw en ijs. “Ik besloot om alle trek-
We weten dat het kan, want Sir Edmund Hillary is in 1958 ook met drie tractoren naar de Zuidpool getrokken. kerdirecteuren van de wereld te gaan spreken over mijn plan. En ik wilde graag een rode trekker, want mijn vertrouwde groene trekkertje is met verdiend pensioen.” Uiteindelijk vond ze de ideale sponsor, die er een serieuze expeditie van wilde maken en Manon een tractor bood die speciaal voor de pool geassembleerd wordt. Een jaar geleden schreef ze|: ‘Jemig-de-pemig, dat deze dag zou komen, hadden niet veel mensen durven geloven. Maar vandaag werd hij werkelijkheid, mijn droom. Na maanden stilzwijgen mag ik eindelijk van de daken schreeuwen dat mijn avonturenverhaal een magisch happy end krijgt. Want ik heb een sponsor gevonden in Massey Ferguson.’
lijke ministers, kamperen tussen de apen, oog in oog met twee giraffen, waarvan er eentje zijn ogen uitkijkt als hij de tractor ziet’. Intussen heeft Manon malaria gekregen. ‘Ik ben een wrakkige uitvoering van mezelf’. Ook haar hondje Kosovo moet aan de antibiotica. Maar Manon gaat verder, de Zuidpool wacht… Tot ze
78
en likte haar wonden. Zou de reis waar ze van gedroomd had nu echt over zijn? En moest ze al die mensen teleurstellen, die haar hun dromen hadden meegegeven? Manon: “Mijn reis was een avonturenverhaal om te volgen, en een zoektocht naar bijzondere verhalen, initiatieven en inspirerende projecten. Verhalen die moed
Manon, vertel eens iets over de praktische kant van je reis? “Op 1 november vertrek ik met het vliegtuig naar Kaapstad. Rond de vijftiende vlieg ik verder naar Antarctica en begint mijn reis van ongeveer 5000 kilometer. Het is daar dan zo'n 50 graden onder nul. Rond de kerst ben ik op de geografische Zuidpool, waar ik de sneeuwpop ga maken en een kopje koffie ga drinken. Op 7 januari vlieg ik terug en gaat de trekker op de boot. Mijn team bestaat uit zeven
