Manon op weg naar de Zuidpool

Op weg naar de Zuidpool

Theatermaakster Manon Ossevoort bedacht in 2005 een ludiek project. Ze wilde op de tractor naar de Zuidpool. ‘Een ongelooflijk inspirerende reis, bedoeld om mensen te inspireren in hun dromen groot en klein te geloven, om ze uit te dagen om te doen!’ En onderweg zou ze die dromen verzamelen om ze te deponeren in de buik van een sneeuwpop. Een briljant idee, maar doe het maar eens! Na 38.000 kilometer liep ze vast. Nu, jaren later, gaat ze het laatste stuk van haar reis maken.

Er verscheen in dit blad al twee keer eerder een artikel over haar bijzondere project. Manon doorkruiste Europa en zakte af door heel Afrika. ‘Een modeshow lopen in Nairobi, ontbijten met Keniase vrouwe-

lijke ministers, kamperen tussen de apen, oog in oog met twee giraffen, waarvan er eentje zijn ogen uitkijkt als hij de tractor ziet’. Intussen heeft Manon malaria gekregen. ‘Ik ben een wrakkige uitvoering van mezelf’. Ook haar hondje Kosovo moet aan de antibiotica. Maar Manon gaat verder, de Zuidpool wacht… Tot ze in Kaap de Goede Hoop bleef steken. Ze miste letterlijk de boot. En geld was er niet meer om haar trekker naar het Zuidelijkste puntje van de wereld te verschepen. Manon ging terug naar Nederland

en likte haar wonden. Zou de reis waar ze van gedroomd had nu echt over zijn? En moest ze al die mensen teleurstellen, die haar hun dromen hadden meegegeven? Manon: “Mijn reis was een avonturenverhaal om te volgen, en een zoektocht naar bijzondere verhalen, initiatieven en inspirerende projecten. Verhalen die moed geven, die zeggen en bewijzen dat je het soms gewoon moet doen!”

Door: Marian Henderson

Sneeuw en ijs

In de jaren die volgden probeerde Manon om geld te verzamelen voor het laatste stuk van haar reis. En ze wijdde zich aan een grondige voorbereiding, waaronder het oefenen op IJsland in het rijden door sneeuw en ijs. “Ik besloot om alle trek-

kerdirecteuren van de wereld te gaan spreken over mijn plan. En ik wilde graag een rode trekker, want mijn vertrouwde groene trekkertje is met verdiend pensioen.” Uiteindelijk vond ze de ideale sponsor, die er een serieuze expeditie van wilde maken en Manon een tractor bood die speciaal voor de pool geassembleerd wordt. Een jaar geleden schreef ze|: ‘Jemig-de-pemig, dat deze dag zou komen, hadden niet veel mensen durven geloven. Maar vandaag werd hij werkelijkheid, mijn droom. Na maanden stilzwijgen mag ik eindelijk van de daken schreeuwen dat mijn avonturenverhaal een magisch happy end krijgt. Want ik heb een sponsor gevonden in Massey Ferguson.’

Manon, vertel eens iets over de praktische kant van je reis?

“Op 1 november vertrek ik met het vliegtuig naar Kaapstad. Rond de vijftiende vlieg ik verder naar Antarctica en begint mijn reis van ongeveer 5000 kilometer. Het is daar dan zo'n 50 graden onder nul. Rond de kerst ben ik op de geografische Zuidpool, waar ik de sneeuwpop ga maken en een kopje koffie ga drinken. Op 7 januari vlieg ik terug en gaat de trekker op de boot. Mijn team bestaat uit zeven

We weten dat het kan, want Sir Edmund Hillary is in 1958 ook met drie tractoren naar de Zuidpool getrokken.

mensen. Ik heb een tent waarin ik naast de trekker kan slapen, maar veel zal

daar niet van komen, want de trekker zal meestal 24 uur per dag rijden, want hij mag niet afkoelen.” baar voor. Ik wil dit al twaalf jaar en het is een wonder dat het nu ook gaat gebeuren.”

Wat heb je tot nu toe geleerd tijdens je reis?

(Na enig nadenken) “Ik denk meer zachtheid. Niet alleen voor anderen, maar zeker ook voor mij. Ik was keihard streng, en nu ben ik vriendelijker voor mezelf en de wereld. Ik ben een ontzettend gedreven mensje, ik denk dat ik heb geleerd om meer te vertrouwen en los te laten.”

Hoeveel dromen heb je intussen verzameld?

“Dat weet ik niet exact, maar het zijn postzakken vol. Die dromen worden gedigitaliseerd op een microchip.”

En blijft die sneeuwpop daar voor altijd staan? Hij zal wel niet smelten?

“Nee, maar hij kan wel langzaam worden

Had je de moed dat het zou lukken al

opgegeven? “Soms dacht ik van wel. Het afgelopen jaar was het allerzwaarst. Ik kon geen kant op, maar ik vond het te cynisch om het plan hier te laten eindigen. Dan geef je toch een

Ben je ook wel eens echt bang geweest onderweg?

“Elke dag”.

Dat betekent dat je dus voortdurend bezig was jezelf te overwinnen?

“Ik ben wel een beetje een angsthaas, maar ik wil niet dat de angst het wint en ik wil mijn gevoel vasthouden dat de wereld een goede plek is. Ik ben een echte softie, hoor. Maar ik was bang dat mijn hondje door een schorpioen zou worden gebeten, of dat er een leeuw om het hoekje kwam als ik moest plassen. Maar dan bedacht ik wat het ergste was dat mij kon overkomen en hoe ik daar op zou reageren. En daarna moet je het loslaten.”

En heb je je vertrouwen in de wereld gehouden, of hebben mensen onderweg geprobeerd om je kwaad te doen?

“Nee, nooit. Er is nog geen mango van mijn trekker gestolen. Mensen zijn overal gelijk. Iedereen wil geluk, plezier, lachen, contact hebben met elkaar. En zelfs mensen die het slechte willen, willen ook gerespecteerd en gezien worden. Ik werd een keer staande gehouden door iemand die ik beschouwde als een echte enge man. Maar ik ben vriendelijk gebleven en heb hem een lift aangeboden. Daarna waarschuwde hij mij voor enge mensen. Waarschijnlijk mensen zoals hij zelf.”

Mensen zijn overal gelijk. Iedereen wil geluk, plezier, lachen, contact hebben met elkaar.

weggeblazen. Daarom maken we ook een back-up, zodat er aan het nageslacht niet alleen ellende en oorlogen worden doorgegeven, maar dat ze ook kunnen lezen over deze dromen.”

Zit er ook nog een risico aan je reis?

“We weten dat het kan, want Sir Edmund Hillary is in 1958 ook met drie tractoren naar de Zuidpool getrokken. Dat heeft mij heel erg geïnspireerd. Je loopt overal wel een zeker risico. Je kunt ook in Amsterdam onder een tram komen. Maar het is niet niks. Toch denk ik dat echte professio-

nals zoals Matty McNair en haar dochter Sarah McNair-Landry, die deel uitmaken van mijn team, deze reis niet zouden maken als het onverantwoord was. Het is nu wel echt spannend, maar ik ga ervoor dat ik het ga halen.”

slechte boodschap af. Ik was desnoods bereid om met een rugzakje te liften met een ijsbreker. Het was zo'n feelgoodverhaal, maar het mooie einde leek niet te lukken. Maar soms zie je dat als je je koppigheid loslaat, de dingen weer gaan stromen.”

Hoe heb je je plan al die jaren fris gehouden, werd het geen riedeltje dat je af draaide?

“Geen idee, maar mijn inspiratie blijft huizenhoog staan. Daar ben ik ook wel dank-

Geloof je dat de mens vrij is om zijn keuzes te maken, of ligt ons leven al vast en wordt het alleen ''afgerold''?

“Ik wens te denken dat we een keuze hebben. Misschien zijn mijn rare sprongetjes ook wel voorgeprogrammeerd. Dit idee kwam uit de lucht vallen, ik kon er niet om heen.”

Hoe ga je je leven vorm geven na je reis?

“Ik ben voorlopig nog niet klaar. Er komt een documentaire en een kinderboek. Daarna laat ik me in de diepte vallen en kijk ik wat er gebeurt.”