De frustratie van een rechtse jongen
België verbiedt cannabis Door: Karel Michiels
De Grote Leider heeft zijn slag thuis gehaald. Als brein van de nieuwe (rechtse) regering in België wist Bart De Wever het gedoogbeleid voor soft drugs af te schaffen. In weerwil van de internationale trends, maar wel geheel in lijn met zijn persoonlijke wereldbeeld.
Je zou verwachten dat Bart De Wever zelf premier zou geworden zijn van de nieuwe regering, als leider van de grootste partij, de rechts-nationalistische NV-A (NieuwVlaamse Alliantie). Maar dit is België en de Grote Leider beseft maar al te goed dat hij
rijkste partijstandpunt kan de Grote Leider wel onverkort een rechts economisch beleid doorvoeren, de asielwetgeving verstrengen en de politie versterken. Maar de eerste maatregel die uitlekte, nog voor de nieuwe eerste minister Charles Michel zijn regeer-
rie Le Pen. De Grote Leider heeft een haast fysieke aversie van wiet. Niet omdat hij zich geïnformeerd zou hebben over mogelijk schadelijke sociale of gezondheidseffecten, laat staan dat hij de geschiedenis van de War on Drugs eens kritisch zou bekeken hebben, wat je van een historicus eigenlijk wel zou mogen verwachten. Nee, BDW heeft zichzelf ingeprent dat wiet slecht is, een hobby bovendien van de linkse, cultu-
Hij mag dan zelf al geen premier zijn, in de coulissen van de Wetstraat weeft De Wever wel het web van zijn dromen. in die positie onvermijdelijk de handen vuil zou moeten maken, en voortdurend blootstaan aan kritiek. Liever laat hij zijn adjudanten de kastanjes uit het vuur halen en verschuilt hij zich veilig achter de deuren van het Antwerpse stadhuis. Ja, in dit land kan een partijvoorzitter en parlementslid, zelfs een minister, tegelijk gewoon burgemeester zijn van een grote stad. Er dient zich voorlopig ook geen waardige opvolger aan als leider van de NV-A, de partij die sinds de verkiezingen in mei de lakens uitdeelt in het Vlaamse èn het nationale parlement.
Onafhankelijkheid in de koelkast Hij mag dan zelf al geen premier zijn, in de coulissen van de Wetstraat weeft De Wever wel het web van zijn dromen. Het eerste programmapunt van zijn partij heeft hij voor het gemak weliswaar in de koelkast gezet: de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Niemand die er nog over praat, niemand die er nog naar streeft. Alleen het extreemrechtse Vlaams Belang, de partij die door de NV-A electoraal is leeggezogen, wil als vanouds dat België barst, maar zij vertegenwoordigt nog maar een fractie van de kiezers.
Frustratie In ruil voor de verloochening van zijn belang-
66
verklaring had voorgelezen, was de afschaffing van het gedoogbeleid voor soft drugs. Crisis op de markten, oorlog in Syrië, ebola en noodweer, armoede en verkeersinfarcten: het leek plots allemaal ondergeschikt aan die ene frustratie van Bart De Wever.
Blowen is linkse hobby Want dat is het natuurlijk: de frustratie van een rechtse jongen die in zijn studententijd al een afkeer had van langharige blowers en zelf liever op de foto ging met Jean-Ma-
rele elite die hij zo verafschuwt, en daar zal niemand hem van afbrengen. De afschaffing van het gedoogbeleid was in 2012 zijn eerste maatregel als burgemeester van Antwerpen, en met dezelfde doortastendheid heeft hij een gelijkaardige beslissing geforceerd aan de onderhandelingstafel van de nieuwe regering.
Lafaards en hypocrieten Dat de conservatieve CD&V (in Nederland het CDA) hem geen strobreed in de weg
