Monasoon01

“สามล้ าน?” มองจํานวนตัวเลขด้ วยความพอใจเป็ นอย่างยิง “ฉันมีแค่นีแหละ นีก็เกือบหมดตัวแล้ ว คุณจะช่วย...” เธอพูดไม่ทนั จบเขาก็รีบดักคอไว้ ทนั ทีวา่ “ไม่ได้ !” เบรย์เดนวางมันลงทีเดิ มอย่างไม่ใ ส่ใจ “ต้ อ งครบจํา นวน เท่านัน ห้ ามขาดแม้ แต่แดงเดียว” เชิดใบหน้ ารันๆ ขึนสูงเป็ นเชิงเยาะ ริ นรดา ยืนตัวสันด้ วยความกรุ่นโกรธ ชิงชังเขาจับใจ “คุณนีมันหน้ าเลือดจริ งๆ เธอ.. ฉันเอาเงินมาแค่สามล้ าน แต่คุณดัน ทบต้ นเกือบเท่าตัว” “ถ้ างันก็ควรคิดก่อนทําสิ ! มันก็ช่วยไม่ได้ นะ คุณอยากโลภมากเอง ทําไม ทังหมดนีก็เพราะคุณทําตัวของคุณเอง” คําพูดของเขาทํ าเอาเธอเถียงไม่ออก ได้ แ ต่กดั ฟั น ดังกรอดๆ ด้ ว ย ความเจ็บใจ “สามวันมันน้ อยเกินไป ฉันคงไม่มีปัญญาหาเงิ นมาคืนคุณทัน หรอก” เธอบอกออกไปอย่างจนตรอกเพราะหมดสินหนทางแล้ ว จําต้ องบาก หน้ า มา เพราะต่อ ให้ ฆ่า เธอให้ ตายก็ ไม่มีท างหาเงิ น ได้ ครบตามจํา นวนใน ระยะเวลาอันสันแบบนี “ถ้ างัน... ก็เอาอย่างอืนมาใช้ แทนสิ!” รอยยิมชัวร้ ายทีปรากฏอยูบ่ นวงหน้ าคม มันทําให้ เธอแทบทนไม่ไหว อยากปราดเข้ าไปหา แล้ วเค้ นลําคอให้ เขาดีดดินตายคามือซะเหลื อเกิน ช่าง พูดออกมาได้ ไม่อายปาก “ไปลงนรกซะไป!” เธอพูดออกไปอย่างเหลืออด “ไปด้ วยกันไหมล่ะ?” เขาย้ อนอย่างหน้ าไม่อาย ทําท่ายียวนกวนประสาทเหลือแสน ลุกขึน เดินมาหา หญิงสาวถอยร่ นไปหลายก้ าวด้ วยความหวันวิตก เอาแล้ วไง เธอ ลอบชําเลืองไปทีประตู ตังท่าจะหนีหากเขาคิดลวนลามเธออีก ไวเท่าความคิด พอเขาเข้ ามาใกล้ เกินระยะทีเธอกะไว้ ก็รีบกระโจน ออกไปจากห้ องทันที แต่ชะรอยว่าคงจะรี บร้ อนมากไปหน่อย พอลงบันไดไป 32