Chris Lenselink
COVID vrijwilliger Interview Het ene moment zit je voor hoorcolleges in 3219.0061, het andere moment kom je de faculteit niet meer in. Ten minste, als student. Sascha van den Bosch, derdejaars student, werkt op de UMCG Corona testlocatie voor medewerkers, gehuisd op de faculteit. De PanEssay ging met haar in gesprek over haar werkzaamheden, drijfveren en ervaringen. Wat voor werk doe je precies?
Hoe gaat zo’n test in zijn werk?
Ik had me aangemeld bij Covidvrijwilliger, een initiatief opgezet door geneeskundestudenten. Ik werd toen gematcht bij de UMCG Corona testlocatie voor medewerkers aan de Antonius Deusinglaan 1, waar we normaal altijd les hebben. Niet lang daarna ben ik aangenomen bij de studentenpool als medewerker. Wat ik daar doe is mensen testen op COVID-19 door middel van een neus- en keelswab.
Wanneer de patiënt door de omloop wordt gebracht, worden eerst de gegevens van de patiënt gecheckt. Dan wordt gevraagd of ze hun neus willen snuiten voor de test. Ik vraag dan altijd of ze de test al een keer hebben gehad en zo niet dan leg ik het nog even uit. Het komt namelijk met enige regelmaat voor dat mensen voor een tweede keer komen. Dit kan zijn omdat klachten zijn verergerd of omdat er te weinig materiaal op de swab zat voor een betrouwbare uitslag. Sommigen komen met de verwachting geprikt te worden en beginnen zich dan al uit te kleden, dus ik probeer altijd zo snel mogelijk duidelijk te maken dat de test inhoudt dat ik met de swab in beide neusgaten ga en daarna langs de keel, en dat het maar een minuutje of twee duurt. We krijgen vooral op de volgorde ‘eerst neus, dan keel’ veel commentaar, maar het is nou eenmaal de meest betrouwbare methode.
Er zijn verschillende rollen die je kan hebben. Je kan, naast tester, ook omloper zijn. Dan breng je de mensen van kamer naar kamer en verzamel je de afgenomen swabs. De vorige keer dat ik dat moest doen, had ik 11 km gelopen volgens mijn stappenteller! Dat ligt natuurlijk wel aan hoe druk het is. In de testkamers zelf zitten twee mensen. Er is een persoon die verantwoordelijk is voor het daadwerkelijke testen van de mensen die binnen komen. De ander is verantwoordelijk voor het verpakken van de monsters, die persoon komt verder nergens aan. Dit klinkt een beetje als een overbodige taak, maar die verdeling is gemaakt zodat de kans minimaal is dat er virusdeeltjes op de buisjes en verpakkingszakjes zitten. De monsters moeten namelijk veilig kunnen worden aangeraakt door de omloop en later de laboranten. Er is eigenlijk over alles nagedacht: we hebben een gedetailleerd draaiboek met de precieze stappen die je moet doorlopen zodat het gevaar op besmetting eigenlijk nihil is. Als mensen vragen of ik niet bang ben om corona te krijgen denk ik soms dat het veel waarschijnlijker is dat ik besmet word in de supermarkt dan op de testfaciliteit, dan heb ik ook immers geen beschermende kleding aan. Mijn handen zijn ook regelmatig kurkdroog omdat ik zo vaak mijn handen met alcohol moet ontsmetten.
10
Hoewel de test heel snel is, is het voor de meeste mensen onprettig. Meestal weet ik dat ik goed zit als mensen proberen weg te trekken of tranen. Dat is trouwens een reflex, het zou geen pijn moeten doen. Daarna kan de patiënt weer weg en maak je het buisje, de stoel en de tafel schoon, je verwisselt je handschoenen en dan leg je alles klaar voor de volgende patiënt. Per patiënt ben je maar zo’n vijf minuutjes bezig, tenzij iemand heel gespannen is of er een heel sterke kokhalsreflex is, zij schieten gelijk naar achter wanneer je de swab richting de neus of mond beweegt. Het is gelukkig nog nooit gebeurd dat iemand echt moest overgeven. Het is eigenlijk heel simpel werk, maar het breekt wel een monotone week als je weer iets kan doen. Je bent er een paar uur, en het is gewoon leuk om weer met mensen te praten in real life in plaats van via Skype. Het helpt ook heel erg dat het team heel leuk is.
