LJÓÐSTAFUR JÓNS ÚR VÖR

Tækifæri sem ljóðskáld verða að grípa

Þórdís Helgadóttir handhafi Ljóðstafs Jóns úr Vör 2021 Þórdís Helgadóttir rithöfundur hlaut Ljóðstaf Jóns úr Vör í ár fyrir ljóðið Fasaskipti og var það í tuttugasta sinn sem hann er veittur ljóðskáldi fyrir áður óbirt ljóð. Þórdís hóf skáldaferil sinn seint miðað við marga en hefur náð eyrum og sjónum lesenda og gagnrýnenda sem lofa verk hennar. Hún var leikskáld við Borgarleikhúsið veturinn 20192020 og stefnir á ljóðabókaútgáfu í haust.

„Ég er svolítið seinþroska skáld og má eiginlega segja að ég hafi farið hálfgerða Fjallabaksleið að mínum skáldaferli,“ segir Þórdís. „Ég var í heimspeki og fór að því loknu að vinna á auglýsingastofu. Ég var samt alltaf í kringum bókmenntir og að vinna með texta. Svo ákvað ég loksins þegar ég var þrjátíu og fjögurra ára að fara í meistaranám í ritlist í Háskólanum og þá einhvern veginn fór allt að gerast. Ég gaf 2018 út smásagnasafn sem heitir Keisaramörgæsir en hef líka skrifað leikrit og mun gefa út ljóðabók í haust. Svo er ég líka hluti af skáldkvennahópi sem kallast Svikaskáld og við höfum gefið út þrjár bækur og sú fjórða er á leiðinni.“

Maður þarf að gefa sjálfum sér leyfi

Hún segir skriftirnar ekki hafa komið fyrirhafnarlaust. „Ég var alltaf að reyna að skrifa en var með einhverjar stíflur, eins og ég væri að bíða eftir því að geta og fá leyfi til að vera listamaður, ég þorði það ekki í eigin mætti. Þangað til ég komst að því að það gefur enginn leyfi, þú þarft að gera þetta sjálf. Þegar ég gaf mér leyfi þá kom allt. Best að lýsa því þannig.“ Þórdís segir hvað sem er geta kveikt ljóð. „Þetta er skrýtið ferli og ljóðin mín fæðast ekki endilega út frá einhverju stórkostlegu. Kveikjan er oft frekar hversdagsleg og ég þarf stundum að hafa fyrir því að kyrra hugann, setjast niður með autt blað og skjal og byrja að gubba einhverju á það og þá fer eitthvað að spíra. Eg held að innra með fólki séu endalausar kveikjur og starf skáldsins er að ná þeim, veiða þær úr undirmeðvitundinni.“

Hún segir það eiginlega vera skyldu skáldsins að grípa tækifæri sem bjóðast eins og ljóðasamkeppni Jóns úr Vör. „Það er engu að tapa á því að taka þátt. Stundum á fólk eitthvað í handraðanum, stundum verður keppnin kveikjan að því að skáld setur sig í ljóðstellingar. Ég orti þetta ljóð til dæmis sérstaklega fyrir keppnina. Það er líka mjög hollt að hafa einhverskonar skilafrest, að verða að vera búin með ljóð á einhverjum vissum tíma og senda það svo frá mér.“

Mikil viðurkenning og eykur sjálfstraust

Viðurkenningar á borð við Ljóðstafinn segir Þórdís hvetjandi á margan hátt. „Þegar ég er að yrkja ein heima hjá mér er oft svo erfitt að vita hvort ljóðin eru góð, hvort þau snerta við einhverjum eða kveikja einhverja neista. Ég var svo glöð þegar ég fékk símtal frá dómnefnd sem er skipuð fólki sem ég lít rosalega upp til með þeirri viðurkenningu að ljóðið mitt hafi náð til þeirra. Nú er ég með ljóðabók í smíðum og hef svo miklu meiri trú á því sem ég er að gera, veit að eitthvað er að hitta í mark einhversstaðar þó auðvitað sé það persónubundið og smekkur einstaklingsbundinn, eðlilega.“

Þórdís býr ekki í Kópavogi en sækir samt innblástur og næði í bæinn, nánar til tekið í Hamraborgina. „Uppáhaldsstaðurinn minn til að skrifa í næði er á Te og kaffi í Hamraborginni. Þó ég hafi engin formleg tengsl við Kópavog er eitthvað sem veldur því að mér finnst einstaklega gott að vera þar, fá hugmyndir og vinna. Ég get ekki sagt hvað það er og ég vil ekki endilega greina það, það er bara einhver galdur.“