Klasse Magazine
Edito
Zeeslag
‘Ik schiet op H9, Magnus.’ ‘Papa, waarom is jouw haar grijs?’ ‘Nu eerst ons spelletje, Magnus. H9.’ ‘Wat zei je, papa?’ ‘H9.’ ‘Ah, dat is mis. Nee, raak. Euh, mis!’ Hier zit ik dan. Een eindeloos spelletje Zeeslag met mijn jongste. Een tegenstander die afdwaalt en vergeet wie aan de beurt is. En straks ontroostbaar is als ik zijn vloot kelder. Als je Magnus ’s ochtends naar boven stuurt om sokken en zijn boekentas, komt hij op blote voeten naar beneden, boekentas al op zijn rug. Als hij aan tafel een verhaal begint, is hij halfweg de draad kwijt. En zijn huistaak? Ochtendlijke stress, want oeps: vergeten te maken! Dat verstrooide heeft hij van jou, knipoogt mijn vrouw. Een teken van verstand, grap ik. Het betert, weten mijn ouders. En toch: soms grommel ik. Net zoals ik – toen ik nog voor de klas stond – kon foeteren op leerlingen die een deadline niet haalden of sneller in paniek schoten dan ik ‘toets’ kon zeggen. Mijn zoontje krijgt nog een beetje respijt. Maar die tieners staan toch verder dan een kind van negen? Tot ik me voor dit magazine inlas over executieve functies. Over impulscontrole, werkgeheugen, cognitieve flexibiliteit. De termen waren nieuw, de inzichten herkenbaar. Natuurlijk weet ik dat een kind alles nog moet leren. Niet alleen zijn veters strikken, maar ook: eerst nadenken en dan pas antwoorden. Of kalm blijven onder stress en taken goed plannen. Natuurlijk weet ik dat mijn leerlingen daar net zoals mijn zoontje van negen de juiste ondersteuning bij nodig hebben. Maar op de een of andere manier verzeilt dat besef naar de achtergrond. Als ik Magnus laat herhalen wat hij boven moet zoeken, denkt hij ook aan zijn sokken. En als ik mijn leerlingen help plannen, komt die taak wél op tijd binnen. Confronterend werd het toen ik besefte dat ook mijn executieve functies vaak haperen. Tijdens een overleg uit het venster staren, verbeterde toetsen ei zo na kwijtspelen, een uitbrander geven als de les rumoerig start na míjn chaotische entree. Ik pleit schuldig. Met als troost: ik ben gelukkig niet de enige die soms sukkelt. Wat ik meeneem uit het dossier? Kijk kritisch naar jezelf. Help je leerlingen om op een afstand naar hun gedrag, hun gedachten, hun emoties te kijken. En ga dan pas samen op zoek naar oplossingen. Want nog een troost: uiteindelijk kunnen je leerlingen het wel, als jij ze op weg zet.
Seppe Goossens – redacteur Klasse – Seppe@klasse.be
5
‘B7, papa?’ Ik raap mijn gedachten bij elkaar en richt me weer op het spelbord. Lap, daar zinkt mijn laatste bootje. Komt ervan als je niet goed oplet. Een boze Magnus hoef ik vandaag niet te trotseren. Wel zijn triomfantelijke blik. Wie was er nu eigenlijk afgeleid?
