verdubbelde de prijs dus al....). Gelukkig liep het goed af, ik geloof dat ik de opzegging zelf heb geregeld, en ik ontving geen pakketjes meer van de Hilledijk, Rotterdam. Eindeloos gefascineerd dronk ik de kennis uit “Het oneindige heelal� waarbij ik tegelijkertijd ver-dronk. Supernovae, de melkweg, de paradox van Olbers, relativiteit en Doppler-effect, ze zouden allemaal pas veel later beter bij me landen. Maar al gauw betekende vermeerderde kennis ook vermeerderde smart: hoe kon die aarde nu op het plaatje op blz 14 al, meer dan vierduizend miljoen jaar geleden (!) (tegenwoordig zeggen we vier en half miljard jaar) als een platte schijf zijn ontstaan? Ik besloot me te concentreren op de planeten en de maan, lekker concreet: ik kon hun namen leren, ze mooi natekenen en ze waren hotnews dankzij het ruimtevaart-programma van de NASA.
Galilei Terug naar de manen van Jupiter. Galileo Galilei ontdekte ze in januari 1610. Hij richtte zijn kijker op Jupiter en zag kleine lichtjes naast de planeet. Hij volgde Jupiter een aantal weken en ontdekte dat de kleine lichtjes steeds op andere plaatsen links en rechts naast de planeet op 1 lijn stonden en dat er soms ook wel eens 1 verdween (onzichtbaar achter de planeet) die enkele dagen daarna dan weer opdook. Galilei concludeerde dat het hier ging om kleine sterretjes die om Jupiter draaiden. Dit was 400 jaar geleden een schokkende conclusie. Het wereldbeeld was immers Geocentrisch. De aarde was het middelpunt van het heelal en alles draaide daar omheen. Mis dus, volgens Galilei. De manen van Jupiter draaien om deze planeet en dus niet om de aarde. De aarde draait om de zon, het Heliocentrisch wereldbeeld dat de Poolse monnik Copernicus in 1543 al poneerde. Galilei haastte zich om het nieuws samen met andere ontdekkingen te publiceren in zijn
7