COLUMN ✶
V i c t o r i a
Victoria van der Werff is geboren Haarlemse en journalist. Als jongvolwassene deelt ze haar blik op de wereld en haar perspectief over kinderen, opvoeding en eigen ervaringen.
ODE AAN MIJN BESTE VRIENDEN Job ontmoet ik wanneer ik op mijn zestiende bij de Albert Heijn op de Zandvoortselaan in Heemstede kom werken. Het is snel duidelijk: Job weet van aanpakken. Hij is niet bang om zijn mond open te trekken en mensen aan het werk te zetten. In eerste instantie ben ik ietwat geïntimideerd door hem, wat er in resulteert dat ik mij dan ook niet meteen aan hem durf voor te stellen. Tijdens de tweede week neemt hij het eigen heft in handen en stelt zichzelf dan maar aan mij voor. “Niet zo verlegen doen, meid”, zegt hij. “Tot slot staan we voorlopig elke zaterdag samen op het rooster, dus we moeten wel goed met elkaar overweg kunnen.” Samen stonden we vier jaar lang elke zaterdag met de grootste lol op onze afdeling. Job leerde mij hoe ik mijn mannetje moet staan en hoe ik moet delegeren. Met pijn in mijn hart diende ik mijn ontslagbrief in. Het was Jobs grote angst dat we elkaar niet meer zouden zien na mijn vertrek bij de Albert Heijn. Gelukkig hebben we die angst van elkaar kunnen afnemen. Mees en ik worden in het eerste jaar van onze studie samen op de trein naar Friesland gezet om een reportage te maken. Ik kijk ontzettend op tegen de reis met mijn kersverse klasgenoot van wie ik helemaal niets weet. Het eerste uur zegt hij niets. Mees kijkt naar buiten en typt hier en daar wat op zijn telefoon. Heel soms vragen we elkaar iets met betrekking tot de reportage. Als we bij Heereveen aankomen zeg ik hardop: “Dit is denk ik architectonisch gezien de lelijkste stad ooit.” Mees schiet in de lach en antwoordt: “Wat denk je van Arnhem zojuist? En weet je wat ik echt verschrikkelijk vind? Jaren zeventig woningen en schrootjes.” Het geheim van onze vriendschap wordt klagen en onze ongezouten mening geven over zaken die er eigenlijk helemaal niet toe doen. Zulke onzin uitkramen dat we er buikpijn van het lachen aan overhouden. Mees is sinds kort mijn nieuwe bovenbuurman, wat betekent dat wij dit dagenlang zonder eind kunnen doen. Beriwan en ik leren elkaar kennen wanneer we een jaartje of vier zijn. Soms vangen we samen slakken, klieren we met zandvormpjes of spelen we in de poppenhoek. Onze vriendschap komt niet echt van de grond, maar we weten elkaar goed te waarderen. Pas als we elf jaar oud zijn spreken we een keer af om te spelen. Onze gezamenlijk klasgenoot Max heeft een oudere zus van wie ik de Sims 2 mag lenen om thuis te installeren op de computer. Beriwan vraagt kort daarna of zij het spel na mij mag lenen. Samen komen we tot de conclusie dat we ook bij mij thuis alvast samen kunnen spelen. We fietsen tijdens een warme zomerdag die week naar mijn huis. Bij een stoplicht op de Dreef zijn we even stil tot Beriwan aan mij vraagt: “Wil jij mijn beste vriendin zijn?”. Volmondig antwoord ik: “Ja, dat lijkt mij heel leuk.” Dit jaar vieren we twintig jaar vriendschap.
HRLM ✶ 25
