de verkeerde kant op.” Column Elisabeth Post

HET NIEUWE NORMAAL

Zeker in de eerste weken van de coronacrisis werd de uitdrukking ‘het nieuwe normaal’ gemunt.

Want alles wat we anders moesten doen om de pandemie te beteugelen, werd voorlopig de standaard. Nu, een halfjaar later, voelt dat nieuwe normaal eigenlijk nog steeds niet normaal en stoeien we nog altijd met de anderhalvemetersamenleving.

Waarom deze inleiding? Omdat het laat zien dat verandering vaak moeilijk tot stand komt. Zelfs als de overheid ‘sterk adviseert’ om bepaalde dingen te laten of juist te doen. Zelfs als het de gezondheid van mensen in gevaar brengt. Het geeft aan dat jarenlang ingeslepen gewoonten, manieren van doen, niet zomaar verdwijnen.

Hetzelfde zie je in onze sector gebeuren. Vooropgesteld dat corona van een andere orde is, zie je ook hier dat verandering niet altijd even gemakkelijk is te bewerkstelligen. Neem de klimaatdoelen die we met elkaar hebben afgesproken. Ambitieuze, maar noodzakelijke doelen die we alleen kunnen realiseren als we allemaal ons steentje bijdragen. Tot nu toe lukt dat laatste echter slechts sporadisch, mede omdat veranderen ondernemers lang niet altijd eenvoudig afgaat.

Natuurlijk, een flink aantal koplopers loopt enthousiast op de troepen vooruit. Maar dat betreft een bovenlaag, die voor een groot deel waarschijnlijk ook zonder klimaatdoelen in beweging was gekomen. Veel belangrijker is wat de massa doet en daar zit helaas nog te weinig schot in de zaak. Niet voor niets klonk Eurocommissaris Frans Timmermans, architect van de Green Deal, onlangs enigszins sceptisch, gevraagd naar de bereidheid bij ondernemers om de Europese klimaatdoelen met een gezamenlijke inspanning te stutten.

Het is mede daarom zaak dat ondernemers in hun verduurzaming zoveel mogelijk worden gesteund. Dat doen we vanuit TLN, maar gelukkig gebeurt er meer, in woord én daad.

Zo stelde een hoogleraar van de TU Eindhoven onlangs in het Financieele Dagblad dat

‘aandrijving met batterijen een belangrijk onderdeel zal worden van de oplossing voor zwaar vervoer’, omdat ‘het gebruik van elektrische energie zonder tussenomzettingen het goedkoopst haalbare is’. Een boodschap die ondernemers moet sterken in de gedachte om te gaan elektrificeren. Bovendien nemen steeds meer vrachtwagenfabrikanten elektrische aandrijving écht serieus, ook voor de lange afstand, ook in hun meerjarenstrategie – beide cruciaal voor het dempen van de kostprijs van elektrisch materieel en daarmee de total cost of ownership van vervoerders.

We zijn er nog niet, want zoals gezegd: verandering – hoe noodzakelijk ook – heeft tijd nodig. Maar genoemde observaties laten wel zien dat er verandering in de lucht zit. En dat we, misschien wel sneller dan gedacht, toch een nieuw normaal gaan beleven in onze sector.

Elisabeth Post Voorzitter TLN

BEDRIJFSREPORTAGE Door Ruud van Roosmalen rijke historie. De onderneming werd in 1927 opgericht door Jef van Opdorp die toen nog met paard en wagen landbouwproducten rondbracht. In de loop der jaren groeide het kleine bedrijf geleidelijk verder waarbij het vervoer van aan voedsel gerelateerde producten altijd de rode draad was binnen de bedrijfsactiviteiten. Tegenwoordig is Van Opdorp Transportgroep een tanken bulktransporteur van food, non-food en feed, met een werkgebied van zo’n 600 kilometer rondom Sas van Gent. Dat doet de onderneming met ongeveer honderd trucks en 130 opleggers voor onder andere Cargill en Dow. Andere activiteiten zijn tankcleaning, de opslag van containers en het uitvoeren van toegevoegdewaardeactiviteiten. In totaal werken er zo’n 125 mensen. OPERATIONEEL BEZIG

Manon van Opdorp behoort tot de vierde generatie van de familie die leidinggeeft aan het Zeeuwse bedrijf. Ze volgde de Hogere Hotelschool in Maastricht en daarna de opleiding Master of Science Bedrijfskunde te Nyenrode. “Vervolgens vroeg mijn vader me of ik het interessant zou vinden om in het familiebedrijf te werken. Dat leek me erg leuk en heb ik toen gedaan. Ik was vooral operationeel bezig in de planning maar zag van dichtbij ook precies wat mijn vader allemaal aan werkzaamheden uitvoerde. Daar heb ik veel van geleerd. Maar na twee jaar wilde ik ook wel eens ergens anders gaan kijken en ging ik aan de slag bij de afdeling retail en logistiek van een Amsterdams cosmeticabedrijf. Twee jaar later, in 2008, werd mijn vader ernstig ziek en vroeg hij mij of ik interesse had om de leiding van het bedrijf over te nemen. Dat heb ik toen gedaan. Enige tijd later is mijn vader helaas overleden.” DATAGEDREVEN

Omdat Van Opdorp twee jaar in het bedrijf had gewerkt, kende ze het goed. Dat maakte het een stuk gemakkelijker om het te leiden. Toch was haar nieuwe rol wel wennen. “Natuurlijk besef je achteraf dat sommige dingen wellicht beter hadden gekund. Zo verzandde ik in het begin nog wel eens in de details van bepaalde activiteiten, zeg maar een soort van micromanagement. Natuurlijk moet je weten wat er speelt, maar het is ook belangrijk dat je kleine zaken kunt loslaten. Ja, ook delegeren moet je leren. Overigens is ons bedrijf tegenwoordig datagedreven ingericht. Met behulp van een BI-tool hebben we van iedere businessunit dagelijks inzicht in de omzet, het brandstofverbruik, performance en een aantal andere belangrijke KPI’s. Daardoor zijn we precies op de hoogte van de actuele stand van zaken en kunnen we direct bijsturen indien nodig. Dat is nu veel eenvoudiger dan vroeger.” VERSCHILLENDE ACTIVITEITEN

“Het leukste van mijn werkzaamheden is de afwisseling”, vertelt Van Opdorp

MANON VAN OPDORP KIEST VOOR SPECIALISME EN KWALITEIT

‘IK WIL NIET DE GROOTSTE ZIJN, MAAR DE BESTE’

Manon van Opdorp is eigenaar van de Van Opdorp Transportgroep uit Sas van Gent. Ze nam het bedrijf in 2008 over van haar vader Werner die destijds terugtrad wegens ziekte. Na dertien jaar hard werken neemt ze nu een sabbatical, maar ze blijft wel op de achtergrond betrokken bij het bedrijf.

enthousiast. “Je bent met van alles en nog wat bezig: van operationele, strategische en commerciële activiteiten tot pr en communicatie. Deze dynamiek maakt het erg inspirerend. Het ene moment probeer ik

De Van Opdorp Transportgroep kent een

samen met collega-vervoerders de krachten

‘ZOALS VEEL FAMILIEBEDRIJVEN ZIJN WIJ LAAGDREMPELIG EN STAAT DE DEUR ALTIJD OPEN’

te bundelen om een project gezamenlijk uit te voeren, vervolgens praat ik met onze chauffeurs, daarna onderhandel ik met leveranciers en als het even kan schuif ik ook nog graag aan bij een sollicitatiegesprek om te kijken wat voor nieuwe collega

we misschien in dienst nemen. En in tegenstelling tot sommige beursgenoteerde logistieke bedrijven ben ik eigenaar van de onderneming. Hierdoor kan ik zelfstandig alle beslissingen nemen waardoor ik vooral ook ondernemer ben. Zoals veel familiebedrijven zijn ook wij laagdrempelig en staat de deur altijd open. Zo ken ik bijvoorbeeld onze medewerkers allemaal bij achter- én voornaam. Zij zijn het kapitaal van het bedrijf, ons visitekaartje en onze ogen en oren bij de klanten.”

HONDERDJARIG BESTAAN

De Van Opdorp Transportgroep is een van de grotere werkgevers in de regio. Veel van de medewerkers wonen in de directe omgeving en zijn er geboren en getogen. “We hebben vaders en zonen die bij ons werken en chauffeurs die hier als jongetje begonnen met het wassen van vrachtwagens. Dat vind ik erg leuk. Het is belangrijk dat je als regionaal bedrijf een bijdrage levert aan het levend en bloeiend houden van je omgeving.” Over zeven jaar viert de Van Opdorp Transportgroep haar honderdjarig bestaan. Waar wil Van Opdorp dat het bedrijf dan staat? “Verdere groei is geen doel op zichzelf, continuïteit vind ik veel belangrijker. Ik wil namelijk niet de grootste zijn maar de beste. Overigens gaan we wel onze logistieke dienstverlening verder uitbreiden. Daarnaast hoop ik dat er in 2027 nog steeds sprake is van een gezond familiebedrijf en dat we met onze uitmuntende dienstverlening een goede boterham kunnen verdienen.”

SABBATICAL

Op 1 maart van dit jaar droeg Van Opdorp haar functie als algemeen directeur over aan Wesley van Hoeijen. Na dertien jaar hard werken vindt ze dat er een onbalans is ontstaan in haar tijdsverdeling tussen werk en privé. Daarom gaat ze een sabbatical van een jaar nemen, zodat ze meer tijd kan besteden aan haar dochter van drie jaar: “Ik heb een ontzettend goede klik met Wesley en ben er zeker van dat het bedrijf in goede handen is. Natuurlijk blijf ik nu en in de toekomst op de achtergrond betrokken bij de activiteiten. Ik ben immers te geïnteresseerd, gedreven en gepassioneerd om de onderneming helemaal los te laten. Die zit inmiddels helemaal in mijn DNA.”