Wim Mellink begon 25 jaar geleden

BEDRIJFSREPORTAGE Door Annelies van Stijn

WIM MELLINK (MELLINK TRANSPORT) IS 25 JAAR KTO’ER ‘DAT KAN IK ZELF OOK’

Wim Mellink begon ruim 25 jaar geleden zijn eigen transportbedrijf Mellink Transport. “Tot die tijd reed ik in loondienst, maar dacht op een goed moment: dat kan ik zelf ook. En ik heb er nooit een seconde spijt van gehad.” Sterker nog: het zelf ondernemen geeft Wim de vrijheid, verantwoordelijkheid en uitdaging die hij zoekt in zijn werk.

Een stoere Amerikaanse GMC staat er op de oprit naast de loods en voor het woonhuis van Wim en Esther Mellink in Eibergen. Allebei zijn ze al jaren helemaal gek van Amerika. “Het is dat het coronavirus er nu is, anders hadden we deze zomer weer in dat waanzinnig mooie en wijdse land rondgereden”, zegt Wim. “We hadden omstreeks 2000, 2001 zelfs plannen om er te gaan werken en wonen, maar dat is er nooit van gekomen”, vult Esther aan. “In 2008/2009 hadden we een rondreis gepland, maar helaas gooide de economische crisis toen roet in het eten. Inmiddels hebben we die reis toch gemaakt en daar ontzettend van genoten. Nu, ruim twintig jaar later, zijn we toch net te oud om daar nog iets op te kunnen bouwen. Maar hier wonen en daar reizen is ook prima.”

ZELFSTANDIG

Wim heeft zijn hele werkende leven op de vrachtwagen gereden. “Tot m’n 32ste reed ik in loondienst voor verschillende werkgevers. Ik had het goed naar mijn zin, maar op een gegeven moment realiseerde ik me: dat kan ik zelf ook. Ik ben toen mijn vakbekwaamheidspapieren gaan halen om een eigen transportbedrijf te kunnen beginnen en heb een afbestelde trekker gekocht. Dat wil zeggen een nog niet gebruikte wagen, die door iemand anders was besteld, maar die hem uiteindelijk niet heeft afgenomen, waardoor de truck voor mij minder duur was en snel leverbaar.” Hij grinnikt: “Het mooie was dat de laatste rit voor mijn werkgever ook meteen de eerste was voor mijzelf. Lading ophalen voor mijn werkgever en diezelfde lading lossen als zelfstandige.” Wim heeft een aantal jaren voor opdrachtgever Van der Graaf in Coevorden gereden. “De sfeer was immers goed. Dat veranderde toen het bedrijf werd overgenomen door Penske en de charters een wel heel erg flexibele schil bleken te zijn. Daarna heb ik voor verschillende opdrachtgevers gereden met ritten naar uiteenlopende bestemmingen in Europa met diverse vrachten stukgoed.”

RUGKLACHTEN

Vanwege rugklachten moest Wim stoppen met dat werk. Tijdens zijn revalidatie op de sportschool in Borculo kwam hij in contact met een oude bekende die inmiddels planner was bij Baks Logistiek in Borculo. “Zo ben ik toen in het werk gerold dat ik nu alweer dertien jaar doe; het rijden met vloeibare levensmiddelen in tankopleggers. Tijdens de coronacrisis werd dit werk helaas fors minder, omdat de producenten van ijs en andere levensmiddelen de pakhuizen vol hadden liggen en staan met grondstoffen. Als eigen rijder, en dus flexibele schil, lig je er dan uit. In die maand ben ik weer gaan rijden met een huifwagen om stukgoed te kunnen vervoeren. Voor mijn rug was dat niet oké. Gelukkig is het transport van vloeibare levensmiddelen weer aangetrokken en kan ik dat weer doen. Het is nog niet helemaal op het oude niveau, maar we hopen dat dat in de nabije toekomst wel weer het geval zal zijn.”

INTERESSE

Op de vraag of Wim wel eens heeft overwogen zijn bedrijf uit te breiden, schudt hij beslist zijn hoofd. “Nee echt niet.” Esther zegt lachend: “Daar is hij veel te precies voor en veel te zuinig op zijn materiaal. Laatst moest hij een trailer omkoppelen en baalde hij van al het vet en de viezigheid die een andere chauffeur erop had laten zitten.” Wim: “Dit is bovendien veel rustiger. Meer mensen in je bedrijf geeft je ook meer verantwoordelijkheid en zorgen. Voor mij is dit ideaal. Ik ben over het algemeen van maandag tot en met vrijdag van huis en kan me dan concentreren op mijn werk. Onderweg bereken ik de kosten van de ritten, wat het op moet brengen, geef dat vervolgens door aan Esther die factureert en de verdere administratie afhandelt.” Esther: “Dat kan ik prima doen naast het administratieve werk dat ik vier dagen per week doe op een school hier in de buurt. We hebben wat dat betreft allebei ons eigen leven. Dat is ook leuk en maakt dat je elkaar altijd wat te vertellen hebt.” Overigens rijdt Esther in de vakanties ook graag een paar weken met Wim mee. “In 2009 ben ik, tijdens een lange verlofperiode, zelfs vier maanden mee geweest met Wim. De planning van Baks wist dat en hield daar ook rekening mee. We hoefden toen immers niet perse ieder weekend thuis te zijn. We reden toen ook nog wel eens naar verre bestemmingen en kwamen bijvoorbeeld in Napels en Noorwegen. Superleuk!”

Wat Mellink Transport typeert is volgens Wim toch wel de betrouwbaarheid en de flexibiliteit. “Bovendien houd ik onderweg altijd mijn ogen en oren open en dat kan soms handig zijn voor mijn opdrachtgever. Die informatie is ook mooi meegenomen in mijn functie als KTO-voorzitter Regio Oost bij TLN. Zo

weet ik bijvoorbeeld als geen ander natuurlijk wat er speelt als het gaat om de parkeerproblematiek in binnen- en buitenland. Dat is toch praktische kennis en ervaring waar je binnen een organisatie als TLN wat aan hebt. Verder vind ik het belangrijk en leuk om die kennis en ervaring te delen met de KTO-collega’s,

‘IK HOUD ONDERWEG MIJN OGEN EN OREN OPEN. DAT KAN SOMS HANDIG ZIJN VOOR MIJN OPDRACHTGEVER’

evenals regelmatig contact met hen te onderhouden.” Wat betreft de toekomst hoopt Wim dat hij voor Baks kan blijven rijden. “Ik moet nog wel wat jaren tot mijn pensioen en ik heb er veel plezier in en het zou dus mooi zijn om dit werk te kunnen blijven doen.” Wel zou hij dat graag nog eens doen in een échte Amerikaanse trekker. Hij begint te glunderen: “Dat moet dan natuurlijk een Peterbilt of Kenworth worden. Dat is echt nog een droom. En ik denk dat ik die, als alles loopt zoals het nu loopt, over een paar jaar ook wel kan verwezenlijken.”