Zorgfocus juli 2017

Zorgfocus

NUMMER 3 JULI 2017

Voor medewerkers en vrijwilligers van de Zorggroep Met ĂŠn voor elkaar

lef & lof In een grote organisatie moet je soms een truc verzinnen

8

meelopen met ...

Grietje Mooiweer en Marja Kersbergen, auditoren

10

beeldverslag Bootreis op vakantieschip Prins Willem-Alexander

16

agenda

8 september

Extra dikke zomereditie

Dag van de Fysiotherapie 19 september

Dag van de Diëtetiek 20 september

Wereld Alzheimerdag 21 september

Opening Nieuwbouw Sonnevanck/ Familiedag 22 september

Zorgmarathon

24 september – 3 oktober

Week tegen de eenzaamheid 1 oktober

Dag van de Ouderen

Oktober is Hospice Jasmijn-maand

10 oktober

Er staat wat te gebeuren in de maand oktober.

Hospice Jasmijn bestaat 29 oktober 12,5 jaar! Een korte opsomming: een open huis op 14 oktober, een avondvoorstelling op 24 oktober waar jij ook naartoe kan en een lichtjesavond op 26 oktober. Save the dates!

Meer informatie volgt onder andere via Facebook en Intranet.

Pensioenbijeenkomst voor medewerkers van 57 jaar en ouder Kijk voor meer informatie op Intranet.

Kijk op https://ons.znwv.nl voor de agenda en scholing

colofon

Zorggroep Noordwest-Veluwe is specialist in ouderenzorg

Zorggroep Noordwest-Veluwe

zorg en welzijn waar het nodig is, thuis, in één van

Telefoon: (0341) 56 80 00

in Ermelo, Harderwijk, Nunspeet en Putten. Wij bieden

onze tien woonzorgcentra of bij Reactiveringscentrum

Klimop, Hospice Jasmijn en het Specialistisch Centrum

Postbus 15, 3850 AA Ermelo

E-mail: servicebureau@znwv.nl | Internet: www.znwv.nl

Ouderenzorg.

Redactie – Erik Gosker, Anita Kiers, Magda Olofsen en Mary Welter

Zorgfocus is een uitgave van de afdeling communicatie

Cover – Mevrouw A. Slagt en Lisa Veersma (Weideheem) Fotograaf cover: Magda Olofsen.

van de Zorggroep Noordwest-Veluwe.

2 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

Grafisch ontwerp – Ontwerpgroep Lale, www.lale.nl

van de redactie

Lelijke jas

inhoudsopgave Bootreis

Het hele gezin vindt mijn nieuwe bloemetjesjas lelijk. In die jas stap ik elke dinsdag en vrijdag in mijn autootje om naar het werk te snellen. Net als ieder ander gaat dit de ene dag meer van harte dan de andere. De dag waar ik aan terugdenk was het zeer van harte. Ik mocht de Zorgfocus langsbrengen bij een oudere die ik onlangs heb geïnterviewd. Een interview is altijd bijzonder, maar met ouderen zeker. Diplomatieke antwoorden zijn hen vreemd, het is zoals ’t is.

12

Blog Margreeth Niet vinken, maar vonken!

4

De vraag “Welk hulpmiddel adviseer jij mensen met dementie in de thuiszorg?”

6

Dierbaar bezit

7

Lef en Lof Vrijwilliger Henk Langereis

Vernieuwingen aanjagen bij Reactiveringscentrum Klimop

8

Beeldverslag Bootreis

12

Meedoen in de maatschappij, de Zorggroep als opstapje

14

10

Meelopen met...

16 Grietje Mooiweer en Marja Kersbergen, auditoren STOP ouderenmishandeling

18

Wondverpleegkundige in opleiding

20

Kort nieuws

22

Vrijwilligers Wim van Willegen

23

Geluksmoment

24

Ik stapte die dag uit de lift, in het voorbijgaan nog even tevreden in de spiegel blikkend. Met een brede glimlach stond hij mij al op te wachten op de gang. Ik steek mijn hand uit en hij zegt: “Zo, u heeft uw badjas vergeten uit te doen?” Mijn ontkenning ligt op het puntje van mijn tong, totdat ik een gulle lach zie en pretogen. “Grapje hoor”, krijg ik te horen van een negentigjarige. Uiteraard moet ik lachen, zeker met de mening van mijn gezin in gedachten over het veelbesproken kledingstuk. Het ijs is gebroken en dat is maar goed ook, want het gesprek gaat al snel van links naar rechts. Van humor, naar verdriet en terug.

“Het is soms net een cel”, zegt degene tegenover mij over zijn appartement. Ik heb de neiging om de scherpe kanten van het gesprek af te halen: “Ik zou het wel beter willen maken voor u”.

“Hoeft niet, zo is het leven”, krijg ik weloverwogen terug. Ook dat is ouderenzorg, een stuk acceptatie; je kunt niet altijd alles beter maken. Aan het eind van het gesprek stap ik een aantal wijze levenslessen rijker in de lift.

Ik gun die lessen écht iedereen. Bijzonder toch, werken in de ouderenzorg? En als ik voor dat werk binnenkort eens bij jou langs kom, weet dan: “Nee, het is geen badjas!”

Mary Welter

Anita Kiers – Erik Gosker – Magda Olofsen – Mary Welter Nieuwstips en/of reacties:

Zorggroep Noordwest-Veluwe, socialmedia@znwv.nl postbus 15, 3850 AA Ermelo, telefoon (0341) 56 80 00

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

|3

Van verantwoorden naar verantwoordelijkheid

Niet vinken, maar vonken! blog van Margreeth Margreeth Kasper de Kroon Raad van Bestuur

Wij doen iets prachtigs met elkaar: wij zetten ons hartstochtelijk in om kwetsbare ouderen zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen.

Om persoonsgerichte zorg te bieden. Ik ben oprecht trots op jullie en op

de Zorggroep. En als je naar het nieuwe Kwaliteitskader Verpleeghuiszorg kijkt, durf ik te beweren dat we al een heel eind op weg zijn!

Dit Kwaliteitskader werd begin dit jaar vastgesteld en beschrijft wat cliënten en hun naasten mogen verwachten van verpleeghuiszorg. Een uitdaging op een aantal punten, maar veel zaken hebben wij toch ook al goed voor elkaar.

Wat ik mooi vind aan het kader is dat juist professionals meer input gaan geven aan wat dat dan is: kwaliteit van zorg. Samen leren is een belangrijk thema in het Kwaliteitskader.

Lef om elkaar aan te spreken Dat samen leren vraagt wel om een speciale houding. Door de jaren heen zijn we steeds meer gewend geraakt om verantwoording af te leggen aan de buitenwereld, zoals de inspectie, zorgverzekeraars en certificeerders. Dat is ook niet meer dan logisch: we willen graag laten zien wat we voor kwetsbare ouderen doen. Maar binnen de grenzen van het redelijke. Nu staan we voor de uitdaging om de focus te verleggen van verantwoording afleggen naar inzicht geven in hoe we onze verantwoordelijkheid nemen. Dit vraagt om een voortdurende positief-kritische blik op ons eigen werk en op dat van elkaar. Telkens zullen we nadrukkelijk met elkaar in gesprek gaan over onze kwaliteit. Weten we echt wie de cliënt is, wat hij belangrijk vindt en wat hij niet wil?

Luisteren we goed genoeg naar de cliënt en zijn naasten en

4 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

geven we sámen gehoor aan wat de cliënt echt wil? Nemen we onze verantwoordelijkheid om onze kwaliteit op peil te houden en hebben we het lef elkaar op een betrokken manier aan te spreken als het beter kan of beter moet?

Onverwacht inspectiebezoek Dat is waarnaar de Inspectie zal kijken bij de onverwachte bezoeken die zij aan afdelingen gaan brengen. De inspecteur zal vooral letten op de drie pijlers ‘persoonsgerichte zorg’, ‘deskundigheid en inzet personeel’ en ‘sturen op kwaliteit en veiligheid’. Die onverwachte bezoeken van de Inspectie zijn best spannend, zeker met het oog op de ‘zwarte lijsten’ die onze sector weinig goed hebben gedaan.

Aan de andere kant moeten we hierdoor ook weer niet in een kramp schieten. Het biedt ons ook een kans om de IGZ te laten zien dat er hard gewerkt wordt en dat dit niet altijd meevalt gezien de omstandigheden. Deze week sprak ik met de medewerkers van team Speuld in De Amaniet. Zij vertelden mij hoe frustrerend de dagelijkse werkelijkheid soms is. Zij willen het zó graag heel goed doen, maar de realiteit is dat het hen vaak ontbreekt aan tijd en mensen.

Maar toch: we verdienen het om erop te vertrouwen dat we de goede dingen doen met elkaar. Projecten als

Is jou iets opgevallen binnen de organisatie of heb je vragen over het beleid? Stuur een bericht naar socialmedia@znwv.nl

het familiezorgleefplan, het team van de toekomst en shared decision making passen naadloos in het nieuwe Kwaliteitskader. En we hebben niet voor niets een hoge cliëntentevredenheid.

Ik ga er vandaag eens een potje van maken Elkaar aanspreken wordt misschien gemakkelijker als je er altijd weer van uitgaat dat het ons gezamenlijke doel is de beste zorg aan de cliënt te geven en dat niemand expres géén kwaliteit levert. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand in de zorg dacht: ik ga er vandaag eens een potje van maken. Juist in de ouderenzorg zijn medewerkers ongelooflijk intrinsiek gemotiveerd. Maar ook zeer gemotiveerde mensen kunnen onjuiste beslissingen nemen.

En dat mag, als je er maar iets van wilt leren. Het elkaar aanspreken zie ik dan ook meer als een daad van betrokkenheid: ik neem jou als collega serieus en neem graag de moeite om er samen het beste van te maken.

Samen leren betekent ook: over de grenzen van de eigen organisatie heen. Recent hielden we voor de eerste keer een sessie met Viattence en Humanitas om onze visie op kwaliteit te delen. Het begin van een inspirerend leernetwerk!

Laten we het nieuwe Kwaliteitskader omarmen en de kans grijpen om het samen nog beter te doen, van elkaar leren en elkaar helpen te verbeteren. En om over te stappen van verantwoording afleggen naar verantwoordelijkheid nemen.

We willen niet vinken, maar vonken!

We verdienen het

om erop te vertrouwen

dat we de goede dingen

doen met elkaar. We hebben niet voor niets een hoge cliëntentevredenheid.

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

|5

de vraag

‘‘

Welk hulpmiddel adviseer jij mensen met dementie in de thuiszorg?

”

Willy Fidder, Casemanager dementie Nunspeet

Alexandra Kaal, Casemanager dementie Putten

Nathalie Holstege Casemanager dementie Ermelo

De PG-kalender

De website van Alzheimer Nederland

Tipkaart omgaan met dementie

“Jaren terug werkten wij met een PG-

“Om cliënten met dementie en mantel-

“De diagnose dementie is niet alleen

onrust en daardoor veel zorgtijd. Dit was

casemanagers dementie veel naar de

erg ingrijpend, maar ook voor de

kalender. De kalender voorkomt veel

een tafelstandaard met 7 tabbladen. Eén

voor elke dag van de week. Gelamineerd, zodat er met een whiteboardstift op

geschreven kon worden en met een doek weer afgeveegd.

zorgers te ondersteunen verwijzen de

website van Alzheimer Nederland. Op

deze website staat informatie over elke

vorm van dementie. Er staan allerlei tips en ervaringsverhalen. Ook staat er een

overzicht van trefpunten in de regio. In

– De kalender staat heel dicht bij de cliënt. het Alzheimer café/trefpunt in Ermelo, – De cliënt kan per dag/moment zien

Harderwijk of Nunspeet adviseren we cliënt

– De cliënt hoeft niet steeds te vragen

vast te leggen wat wensen en behoeften

wat er plaats gaat vinden. wat er gaat gebeuren.

– De cliënt weet wie er op bezoek komt.

– De cliënt weet wat er op radio of tv komt.

– De cliënt behoudt veel waardigheid

en trots.

Deze kalender zou ik graag aan onze cliënten geven.”

6 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

en mantelzorger bijvoorbeeld om vroegtijdig zijn als degene met dementie dit niet meer zelf aan kan geven. Daarbij worden ook

eventuele opname in het verpleeghuis en

zorg rondom het levenseinde meegenomen.

Per cliënt en mantelzorger bekijken we waar

voor de persoon met dementie zelf mensen om deze persoon heen, de

mantelzorgers. Zij krijgen te maken

met rolveranderingen. De persoon met

dementie wordt steeds meer afhankelijk van zorg en ondersteuning van anderen.

De belasting voor de mantelzorgers

wordt steeds groter. Hoe ga je daar als

mantelzorger zo goed mogelijk mee om?

Om mantelzorgers te ondersteunen in

hun belangrijke, maar ook intensieve en moeilijke taak geef ik hen de tipkaart omgaan met dementie. Het is een

steuntje in de rug. In 10 praktische tips leer je omgaan met dementie in de

de behoefte aan informatie ligt. Dat verschilt. thuissituatie. Voor iedereen te vinden De grootste informatiebron is absoluut de website van Alzheimer Nederland. www.alzheimer-nederland.nl

op www.znwv.nl/dementie. ”

dierbaar bezit

dierbaar bezit: twee boekjes eigendom van: de heer Schouten foto: de heer Schouten met zijn gebundelde boekjes Door Magda Olofsen

Een leven lang leven...

Een leven lang werken...

Een leven lang delen met anderen... Telkens weer een halte verder!

Deze tekst staat in een van de boekjes, die bij de 97-jarige heer Schouten uit

Putten op de tafel liggen. Ik bekijk de inhoud. Boekjes met vele verhalen,

netjes getypt en uitgewerkt maar met

opgeschreven. Ik heb veel meegemaakt.

Maar mijn verhalen dragen een positief karakter.” Hij vertelt over een van de

spannendste momenten in zijn leven.

“Tijdens de oorlog namen de Duitsers veel stamboekpaarden mee. Na de

oorlog kreeg ik de opdracht om deze

paarden weer op te halen. Het vervoer ging per trein. De paarden aan beide

nietjes en plakband bij elkaar gehouden. kanten van de wagons en ik sliep op ‘Levensbeschrijving’ staat op de boekjes. het stro tussen de paarden. Ik was

Met een grote glimlach laat hij de boekjes

“Op aandringen van mijn vrouw ben ik

weet en laat weten wat u denkt.”

na mijn pensionering begonnen mijn

levensverhaal op te schrijven, Dat is fijn

doodsbenauwd dat ik een trap kreeg van een paard. Wat was ik opgelucht dat ik deze reis heb overleefd.”

voor jezelf, maar ook voor je partner

Ragnhild van de Kamp, thuiszorgmede-

achter een schrijfbureau mijn kost

levensverhalen verloren zouden gaan.

en/of (klein)kinderen. Ik heb 40 jaar

verdiend dus het schrijven zit in mijn

bloed. Vele verhalen zijn ‘uit het hart’

werkster, vond het zonde als mijn

Zij heeft geregeld dat mijn levensverhalen en foto’s nu netjes gebundeld zijn.”

zien: “Let op je tellen en laat zien wat u

Bij het afscheid krijg ik nog een schrijven

mee met de titel ‘De hoogste klas van ons leven is vaak de moeilijkste. Onze tijden zijn in Handen van onze Schepper, bij

eb en vloed, in vreugde en verdriet maar houd evenwel moed!’

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

|7

lef & lof

Henk Langereis Geeft als vrijwilliger tablet- en computercursussen voor ouderen.

In een grote organisatie moet je soms een truc verzinnen Door Erik Gosker

Je bent nooit te oud om te leren. Dit keer geen collega, maar een vrijwilliger die lof krijgt.

Omdat de deuren van De Schauw ’s avonds niet automatisch open gaan, maar Henk wel een

internetcafé open wil houden, bedacht hij iets

slims. Maar dat is niet het enige dat hij ons mee wil geven. Van een docent valt veel te leren:

“Als het niet gaat zoals de organisatie iets wilt, vind dan een weg zodat het gaat zoals jij

het wil.” Een motto uit Henks jaren als docent.

Eerst even over Henk. Hij werkte een leven lang als docent bij de Koninklijke Marine in Amsterdam. Hij mist het lesgeven, maar werken voor een organisatie, dat heeft hij wel gezien. Nu doceert hij vrijwillig. Onder andere tablet- en computercursussen voor ouderen in De Schauw. Lesgeven is voor Henk het beste te vergelijken met leidinggeven: “Je moet je doelgroep kennen. Of het nou leerlingen of collega’s zijn, om een boodschap over te brengen moet je hen meenemen in wat jij wilt. Als een mededeling niet overkomt, veranderen mensen vaak de boodschap. Dat werkt niet.

Beter kun je overleggen met jouw doelgroep. Hen vragen stellen. Waarom kwam mijn bericht niet over? Hoe kan ik de boodschap aanpassen, zodat het wel overkomt? Dat geldt net zo goed in een klas als in het werkveld.”

Wat de zorg kan leren van het onderwijs Communiceren kun je leren. Volgens Henk kunnen wij in de ouderenzorg veel opsteken van oud-VMBO-docenten.

“Taalgebruik in het VMBO lijkt op dat van ouderen.

Als leraar moet je kunnen afdalen naar het niveau van de

8 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

leerling. Dat doe ik ook in de computercursus die ik geef.

Ouderen weten weinig van computers. Zij hebben een digitale achterstand. Ik mag er niet vanuit gaan dat een cursist het meteen snapt als ik het over een toetsenbord heb. Zo mag een Hogeschooldocent er niet vanuit gaan dat een VMBO-student het snapt als je het over appeltjes hebt, als je het over appeltjes hebt. Misschien heeft een VMBOleerling een heel ander beeld van een appeltje dan de docent.

Het is een kwaliteit om op het juiste niveau te praten en les te geven. Elkaar te begrijpen. Dat moet je leren. Ervaren.

Als docent moet ik elke keer weer ontdekken waar de cursist staat. Wat weet hij wel? Wat nog niet? Hoe kan ik hem of haar het best bereiken? Dat zie je ook terug in organisaties.

Geschoold management die een andere taal spreekt dan het werkveld, daar is vaak ruimte voor verbetering.”

“Bij de computercursus beginnen we daarom klassikaal. Bij de basis, met het aan- en uitzetten van een apparaat. Bij die eerste indruk maak ik al een schifting van de cursisten: die snapt dit wel, die snapt dat niet. Dan maak ik een niveauindeling van mijn doelgroep. De lessen pas ik daar vervolgens op aan. Elke keer kijk ik goed of de cursist mij begrijpt. Dat is het uitgangspunt. Altijd weten op welk niveau iemand begint, waar hij vervolgens komt en dan bepalen hoe ik de les weer aanpas om tot het gewenste resultaat te komen.

Je doelgroep kennen, dat is het belangrijkste.”

“Als docent mag ik niet over het niveau van mijn leerlingen heen werken. Snappen zij wat ik zeg? Ik neem hen mee in mijn verhaal. Regelmatig overleg ik met mijn cursisten hoe ik mijn boodschap zo kan aanpassen dat het landt.

Dat wil je ook terugzien in organisaties. Het management dat regelmatig peilt of hun boodschap aankomt. Dat vraagt of de mededeling landt en vraagt wat zij moeten doen om beter te communiceren. Dat heeft een tweeledig nut.

Deurbel

“De truc: een belletje

met afstandsbediening.

De bel hangt aan de deur en het plankje met zoemer bij de cursus. ”

Jij bereikt jouw doel en jouw doelgroep voelt zich erbij betrokken. Dat is voor beide partijen ook veel leuker.

Dat zie jij terug in het resultaat.”

En die deurbel?

“Op een bepaald moment zat ik ’s avonds met die jongelui van het internetcafé in De Schauw. Oudere dames tikten op het raam, omdat de deur na 19.00 uur op slot gaat terwijl dan het internetcafé begint. Liepen die jongens en de deelnemers naar de ingang om open te doen. Dat was omslachtig. Daar bedacht ik een oplossing voor. Een belletje met afstandsbediening. De bel hangt aan de deur en het plankje met zoemer bij de cursus. Zo kunnen deelnemers bij de ingang de jongeren bellen dat zij naar binnen willen.”

Henk snapt dat wij vanwege de veiligheidssituatie niet willen dat ’s avonds mensen zomaar van buiten naar binnen lopen. De bel was voor hem de snelste oplossing voor het probleem. “Soms past het beleid van een organisatie niet bij de praktijk. Dat ken ik van de tijd dat ik zelf in een grote organisatie lesgaf. Soms moet je een truc verzinnen, dat gaat sneller dan de organisatie meekrijgen.”

Lef verdient Lof Jet Vos: “Henk staat voor mij symbool voor al die

vrijwilligers die hart hebben voor de cliënten. Hij komt

met een praktische oplossing voor het deurbelprobleem.

Lof voor Henk. En alle vrijwilligers die hun hart volgen en doen wat hen het beste lijkt voor onze cliënten.”

De bel hang je met het koord om de saltoblok in het

Ook iemand aanmelden voor Lef & Lof?

wanneer er iemand aan de deur staat. Vooral handig

naar socialmedia@znwv.nl!

halletje. De ontvanger hou je bij je en zo weet je dus voor het internetcafé, maar veel vaker te gebruiken.

Mail de naam en je motivatie voor de aanmelding

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

|9

uitgelicht

Sandra Groenendijk Fysiotherapeut Op de foto ontbreekt Manon van der Vegte verpleegkundige

Vernieuwingen aanjagen bij Reactiveringscentrum Klimop Door Mary Welter

“Hij kan al veel meer dan ik dacht!�, reageert een dochter over haar vader die revalideert bij reactiveringscentrum Klimop. Hij heeft een hersenbloeding (CVA) gehad en zij is onlangs uitgenodigd om een dagje met hem mee te lopen bij Klimop. Ze zag de vooruitgang, maar belangrijker nog, ze heeft ervaren hoe zij kan helpen bij haar vaders revalidatie. Het idee om familie uit te nodigen, komt voort uit het project familieparticipatie van Sandra Groenendijk, fysiotherapeut en Manon van der Vegte, verpleegkundige. Het is hun eerste wapenfeit als knowledge brokers CVA bij Klimop: een soort aanjagers van vernieuwingen.

10 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

“Ken je de Zorgstandaard CVA/TIA?”, vraagt Sandra.

“Het is geschreven door experts van verschillende beroeps- én patiëntenverenigingen. In dat stuk staat wat mensen met een CVA minimaal verwachten van de zorg. Veelal werken we bij Klimop al volgens die standaard, maar op een aantal punten kan het nog beter. Juist die punten pikken Manon en ik eruit, zoals familieparticipatie. Landelijk zijn er achttien organisaties waar knowledge brokers werken, bijvoorbeeld ook ziekenhuis St Jansdal.

Knowledge broker CVA Het landelijk kennisnetwerk CVA heeft de functie ‘knowledge broker CVA’ bedacht. Via onze manager zijn wij ervoor gevraagd. Knowledge broker Manon: “Als verpleegkundige ben ik voorloper in het team bij het introduceren van vernieuwingen. Samen met Sandra vertaal ik wetenschappelijke kennis zodanig, dat het praktisch bruikbaar is. Soms is het best moeilijk om gewoontes in de werkwijze of de benadering van cliënten, te veranderen. Het is belangrijk dat wij kunnen uitleggen wat het oplevert.”

Realisme Beide collega’s zijn nu een jaar bezig als ‘knowledge brokers CVA’. Ze hebben twee uur per week om aan hun projecten te werken. Dat is niet veel als je niet alleen jezelf, maar ook anderen mee wil krijgen met veranderingen, toch? “Nee”, beaamt Manon, “maar we moeten realistisch zijn in wat we kunnen doen. We zijn nu al best vooruitstrevend. Bijkomend voordeel is dat het project familieparticipatie ook breder te gebruiken is, niet alleen bij een CVA.”

Volgende project Onlangs zijn Sandra en Manon gestart met een nieuw project ‘Ketenbrede informatievoorziening voor de CVA-cliënt’. “Wij werken aan dit project samen met een fysiotherapeut en verpleegkundige van ziekenhuis St Jansdal. De informatie die mensen met een CVA krijgen, is versplinterd over tal van organisaties in de regio. We willen dit goed op elkaar aansluiten, zodat deze mensen beter zijn voorbereid op wat er gaat komen. Om dit te bereiken is samenwerking nodig met organisaties die de zorg voor hen hebben. Het zou mooi zijn als wij elkaar niet zien als concurrenten, maar als partners die elkaar versterken. Het landelijk kennisnetwerk CVA volgt ons project op de voet. Het zou zo maar een landelijk voorbeeld kunnen worden”, zegt Sandra voorzichtig.

“Knowledge

broker Manon:

“Als verpleegkundige ben ik voorloper in het team bij het introduceren van vernieuwingen.”

Praktijkvoorbeeld “Sommige mensen die bij Klimop zijn uitbehandeld, revalideren thuis verder. Bij welke fysiotherapeut dat is en wat er gaat gebeuren, hoor ik meestal niet”, vertelt Sandra. “Er is nu namelijk weinig contact met fysiopraktijken in de regio. Ik kan cliënten dus niet voorbereiden op wat er gaat komen. Daar zou met dit nieuwe project verandering in kunnen komen. Daar hebben wij als fysiotherapeuten allemaal profijt van. Maar er zijn meer mogelijkheden voor samenwerking”, zegt Sandra vooruitblikkend. “Je kunt daarbij bijvoorbeeld ook denken aan een gezamenlijk looptrainingsprogramma.”

Begin “Niet alleen wij als knowledge brokers spelen een rol bij de ontwikkeling van de CVA-zorg.” Volgens Sandra en Manon kan iedereen die betrokken is binnen de Zorggroep er profijt van hebben. Hun advies: “Lees de Zorgstandaard eens (www.kennisnetwerkcva.nl/document/ zorgstandaard), het is echt de moeite waard! Het geeft je inzicht in hoe jij nog beter kunt aansluiten bij de wensen van cliënten.” Nu is dat overigens nog vrijblijvend.

De verwachting is dat zorgverzekeraars verplicht gaan stellen om te werken volgens deze standaard.

Wil je meer weten over neurorevalidatie of heb je een vraag? Dan kun je terecht bij Sandra Groenendijk en Manon van der Vegte bij reactiveringscentrum Klimop.

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

| 11

beeldverslag

Door Magda Olofsen

Wijde vergezichten, de wind in de haren en het kabbelen van het water. Meer is er vaak niet nodig om cliënten te laten genieten van een vakantie op het water . Vijftig cliënten vanuit alle regio’s stapten in juni aan boord van Vakantieschip Prins Willem-Alexander. We vertrokken vanuit Dordrecht naar Zierikzee, Middelburg, Willemstad, Schoonhoven en Lelystad. Een onvergetelijke week!

Kijk voor meer foto’s

op de Facebookpagina

Zeelandbrug

12 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

Zeeuws buikspek en mosselen Heerlijke Zeeuwse bolussen

Galadiner

Vele kilometers gefietst

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

| 13

uitgelicht

Meedoen in de maatschappij, de Zorggroep als opstapje Als ze er een dag niet is, wordt het direct opgemerkt. In korte tijd heeft Sanne Vreeland* een volwaardige plek veroverd als assistent verzorgende in het team van woning twaalf in De IJsvogel. En dat is bijzonder, want na een aantal moeilijke jaren is zij bezig met haar terugkeer in de maatschappij. Gemeente Ermelo en de Zorggroep bieden haar – vanuit de Participatiewet – een opstapje. Zelf doet zij de rest onder begeleiding van verzorgende Carla Termaat. Net als Elise Visser die Ilse van GinkelMekelenkamp, medewerker welzijn en activering ondersteunt bij de activiteiten in De Dillenburg.

Enige tijd geleden zijn Carla en Ilse benaderd of zij interesse hadden in de rol van begeleider. Beiden zeiden meteen volmondig ja. Ilse: “Ik vind het fijn om mensen te helpen en hen te begeleiden naar een mooie ervaring.” Carla beaamt dat: “Als je hieraan begint, moet je het doen, omdat je iets voor een ander wilt betekenen.” Het zijn zeker niet zomaar wat extra handjes. Ilse en Carla volgden een dag

14 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

Begeleiders Carla Termaat en Ilse van GinkelMekelenkamp

Door Mary Welter

een cursus voor de begeleiding van mensen die door verschillende omstandigheden moeilijk aan het werk komen. Naast Sanne en Elise waren er meer kandidaten, zij zijn allen uitgebreid getest; Ilse en Carla zelf ook. Zo’n test bestaat uit vijfhonderd vragen.

Daarna is de match gemaakt. Een spannende fase, volgens Ilse. “In hoeverre klikt het tussen ons en de deelnemers?”

Werkervaring In maart zijn beide nieuwkomers van start gegaan. Ze komen een jaar werkervaring opdoen. Gedurende die periode staan ze ‘overgepland’, ofwel ze zijn extra bezetting naast het reguliere team. En die klik blijkt er te zijn. Althans in het geval van Sanne is die er wel met haar begeleider, maar het werken met ouderen met dementie vindt ze best pittig. Carla heeft daar alle begrip voor en toch “Ze kan het mooi wel! Dat staat straks op haar CV.” Het belang hiervan beamen beide nieuwe collega’s: “Wij solliciteren wel, maar omdat we geen recente werkervaring hebben, worden we niet uitgenodigd.”

Werk Sanne smeert brood, helpt mensen bij het eten, kookt en ondersteunt soms bij het wassen en aankleden. De werkdruk op de afdeling is hierdoor iets lager. Elise biedt de helpende hand bij dagverzorging De Kring en het tuinproject in De Dillenburg. “Ze is heel enthousiast naar de bewoners en begint in het ritme te komen”, volgens Ilse.

Begeleiding Qua begeleiding zit het werk voornamelijk in veel uitzoeken regelwerk. Hoe zit het met verzekeringen? Het contract?

Worden de nieuwkomers wel ‘gezien’, bijvoorbeeld op de dag van de verpleging? Hun begeleiders houden dat in de gaten. Carla: “Verder pols ik eens in de drie weken hoe het gaat. Ik werk namelijk niet direct met haar samen. Dat is een bewuste keuze, zij moet niet het idee hebben dat ik haar continu op haar vingers kijk. Verder helpt het om geen

druk uit te oefenen en rekening te houden met de privésituatie. Dit houdt het werkbaar.” Beide begeleiders zijn het erover eens: “Hen zien groeien is zo’n leuk aspect van het begeleiden.”

Leren Elise Visser heeft voorheen gewerkt als assistent-begeleider in de gehandicaptenzorg. Zij heeft ervaren dat deze baan ook bij haar past: “Ik haal er voldoening uit als ouderen enthousiast en fanatiek meedoen.” Verder leert zij veel over dementie bij ouderen: “Ik heb gemerkt dat minder uitleggen en meer voordoen, beter werkt.”

Ook Sanne leert veel. “In het verleden heb ik in de thuiszorg gewerkt. Nu leer ik in een team te werken, het samen te doen. In het begin probeerde ik mijn taken te plannen, maar op de groep lukte dat vaak niet. Tegenwoordig ga ik blanco aan de slag, ik laat het meer over mij heen komen.” Als ze aan haar toekomstige baan denkt, neigt zij naar haar voormalige werk in de thuiszorg vanwege het contact met de mensen. Maar ze staat zeker open voor andere mogelijkheden. Carla hoopt haar na dit jaar voor de Zorggroep te kunnen behouden. Haar vertrouwen in Sanne blijkt als zij zegt: “Het zou toch mooi zijn als ik later zelf verzorgd moet worden en jij als verzorgende langs komt: “Dag mevrouw Termaat”. “Nou, dan zeg ik gewoon Carla hoor”, aldus een lachende Sanne Vreeland. * Deze naam is vanwege privacyredenen gefingeerd.

“Ik haal er voldoening uit als ouderen enthousiast en fanatiek meedoen,” aldus Elise Visser

ZORGFOCUS 2 | JULI 2017

| 15

meelopen met...

Grietje en Marja werken als auditoren al ruim vier jaar samen

Grietje Mooiweer en Marja Kersbergen Bekruipt jou het angstzweet als je aan een interne audit denkt? Misschien is dat een beetje overdreven, maar het schijnt nogal eens voor te komen dat collega’s opzien tegen zo’n intern kwaliteitsonderzoek. Ik ben benieuwd waar dat op is gebaseerd, tijd dus voor mijn eigen ‘audit’ om dat te ontdekken. Ik loop mee met auditoren Grietje Mooiweer Marja Kersbergen en kijk in hoeverre zij hun collega’s in De Amaniet het vuur aan de schenen leggen, of niet?

Voordat de eerste die wordt bevraagd binnenkomt, spreken Grietje, verzorgende bij de Eik in Weideheem en Marja, medewerker personeelsadministratie, de vragen nog even door. Het onderwerp van de audit is het WebECD en het cliëntdossier (dit is het papieren nooddossier). Ze hebben de vragen zelf een paar weken geleden opgesteld aan de hand van de procedure in IKS. Marja vertelt: “Als uit de antwoorden blijkt dat de procedure niet wordt gevolgd, hoeft dat niet per se negatief te zijn. Het kan ook een kans zijn

16 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

auditoren Door Mary Welter

om een verbetering door te voeren in de bestaande procedure of de werksituatie. Een audit heeft het karakter van een gesprek en is zéker geen overhoring.”

Geen overhoring De boodschap ‘het is geen overhoring’ krijgt verzorgende Els Seynaeve te horen als zij plaatsneemt voor de audit. Ook vertellen ze haar wat er met de antwoorden gebeurt: “Er zijn vandaag vier auditgesprekken en daarvan maken we één verslag. Er zal in komen te staan wat goed gaat en wat beter kan. Jij krijgt het verslag en je drie collega-auditees ook. Zo kunnen jullie het verslag zelf bespreken in je team en waar mogelijk actie ondernemen.” Els heeft drie dossiermappen meegenomen en zegt over de eerste map: “Deze map is niet helemaal compleet, maar daarom heb ik juist deze map meegenomen. Zo kan ik duidelijk maken waar ik in de praktijk tegenaan loop.”

Delen

Neutraal

Marja Kersbergen in gesprek met Els Seynaeve. Grietje Mooiweer legt het gesprek vast

Marja en Grietje stellen veel vragen, maar dat ze Els nu het vuur aan de schenen leggen… Ik ontdek geen rode pen om fouten te noteren. Verder zie ik niet dat Els strenge blikken krijgt toegeworpen. Wel zie ik oprechte interesse.

“Wij zijn neutraal”, zegt Marja. “We signaleren en noteren, we zijn hier niet om les te geven.” Aan het einde van het gesprek krijgt Els de vraag wat zij zelf zou verbeteren.

“Het kantoor op onze afdeling is eigenlijk meer een kast, dan een goede werkplek om aan dossiers te werken”, stelt zij onder andere. Na het gesprek vraag ik Els wat ze ervan vond. Ze blijkt door de wol geverfd, want ze heeft bij een andere zorgorganisatie in de OR gezeten. “Ik zag er niet tegenop. Zelf ben ik al wat ouder; over vijf jaar zit mijn werk erop, maar voor mijn collega’s vind ik het ook belangrijk.”

Ook de volgende gesprekspartner, verzorgende Janneke Pops krijgt eerst een toelichting over het waarom van de audit. “We willen weten wat jij en je collega’s nodig hebben en wat de Zorggroep daarin kan betekenen.” Janneke loopt samen met Grietje en Marja de cliënt-dossiers door en daarna kijken ze in het WebECD. Ze loodst de auditoren naar alle documenten waarover zij vragen hebben. “Vroeger was er een formulier waarop alle acute zaken over een cliënt stonden. Je kon het er zo bij pakken. In de computer kost het veel tijd om iets op te zoeken”, verzucht Janneke.

“Het zou mooi zijn als hier een tabblad ‘benaderingsplannen’ kan komen”, wijst Janneke Pops aan. Deze tip zet auditor Marja Kersbergen in het auditverslag.

Na het gesprek blijkt dat Janneke nog niet eerder aan een audit had meegewerkt. Zij zag er vooraf wel tegenop.

En achteraf? “Het is leuk en goed om dingen te vertellen over je werk!”

Vervolg

Els ruimt dossiermappen op in het kantoor. Volgens protocol gaan de mappen achter slot en grendel

Aan het eind van het gesprek neemt Grietje de tijd om mee te lopen naar de woning waar Janneke werkt om haar werkruimte te bekijken. Daarna gaan de auditoren door naar De IJsvogel voor de laatste twee audits. Ze hebben de rest van de middag nodig om het verslag te maken. Het verslag gaat naar Jansje Steenbergen, beleidsmedewerker.

Zij coördineert alle audits en trekt daar Zorggroepbreed conclusies uit. In hapklare brokken komen die terug in de teams en bij het management. Als je meewerkt aan een audit lever je dus een directe bijdrage aan het beleid en verbeteringen! Tijd dus om die (on)gezonde spanning te verruilen voor trots.

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

| 17

uitgelicht

STOP Ouderenmishandeling Een veilig thuis, daar maakt de Zorggroep zich sterk voor!

Door Erik Gosker

Je kunt mishandelen en je kunt mishandeld worden. Voetbalsupporters gaan verbaal de strijd met elkaar aan. Dat ene klasgenootje wordt niet uitgenodigd op een kinderfeestje. Personeel wordt door de baas gekleineerd. De ene mishandeling is de andere niet. Het heeft veel verschillende gezichten. Ook ouderenmishandeling. En landelijk neemt het aantal oudere slachtoffers toe. Daarom heeft de Zorggroep een meldcode opgesteld, zodat iedereen weet wat te doen als cliënten worden mishandeld.

Karin Schuiteman (wijkverpleegkundige) en Coby Bonestroo (manager thuiszorg) zitten in de plug & play-commissie huiselijk geweld & leidraad veilige zorgrelatie. Coby legt uit waarom dat een belangrijke commissie is: “Meer dan 200.000 ouderen in Nederland worden mishandeld, het aantal ouderen en dus slachtoffers neemt toe. Wij willen dat collega’s en familie bij een vermoeden gericht kunnen handelen.

Samen zijn wij verantwoordelijk voor onze cliënten.”

Groot probleem Karin werd zich door de meldcode bewust dat het probleem veel eerder begint: “Toen ik over dit onderwerp hoorde dacht ik direct aan huiselijk geweld, maar mishandeling is veel breder. Ik hoorde

18 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

veel verschillende voorbeelden en realiseer me dat mishandeling vaak klein begint. Zo klein dat we niet ingrijpen, terwijl dat het moment al is dat je op moet treden. We moeten voorkomen dat iets uitloopt tot een situatie die we niet meer onder controle krijgen.

Stoppen van ouderenmishandeling begint bij het op tijd herkennen ervan!” Coby: “We hebben het over diefstal, pesten, financieel uitkleden of geweld.

Allemaal voorbeelden van mishandeling. Dat kan door een bekende van de cliënt zijn, familie of buren, maar ook door een collega. In geval van grensoverschrijdend gedrag moeten we weten hoe te handelen.”

Karin: “Als het een strafbaar feit is, dan bel je direct de politie. Dat klinkt logisch. In veel gevallen begint het kleiner. Het is belangrijk dat dit op tijd gesignaleerd,

gemeld en besproken wordt. Binnen een team, maar ook in de organisatie.” Coby: “Bij de Zorggroep hebben we een registratiesysteem. Dan kunnen we beter monitoren. Collega’s met een vermoeden van mishandeling kunnen een formulier invullen. In dat formulier kun je vermoedens uiten. Door te registreren krijgen we meer grip op het probleem.” Karin: “Het begint al bij de rapportages in het ECD. Daar moeten we signalen zo neutraal en feitelijk mogelijk vastleggen. Geen oorzaak suggereren waarom iemand een blauwe plek heeft, maar constateren dat er een blauwe plek op de bovenarm was. En als je informatie van derden vastlegt, vermeld dan de bron. Wie heeft het gezegd en wanneer? Nadat we het vastleggen kunnen we het bespreken. Dat is belangrijk als we mishandeling van ouderen willen stoppen.”

Kleine oplossing Coby: “We willen dat collega’s onderling over dit onderwerp in gesprek gaan. Situaties doornemen.

Signalen bespreken en elkaar daarin ondersteunen.

Om samen te zorgen dat cliënten bij ons veilig zijn. Dat gesprek maakt ons bewust van het probleem en scherp om mishandeling op tijd te signaleren.” Karin: “Vanuit de werkgroep is in iedere regio een ‘deskundige’ aangewezen.

Eén voor de thuiszorg en één voor de locaties. Ik ben ook deskundige. Wij verzorgen scholingen, of komen langs op het werkoverleg om over mishandeling te praten. Wij zijn een vraagbaak voor de organisatie, of voor collega’s individueel. Daarnaast krijgt elk zorgteam een aandachtsvelder. Iemand die vanuit het team op de hoogte blijft over de meldcode.” Coby: “We hebben te maken met een grote groep afhankelijke, kwetsbare ouderen. Ik denk dat mishandeling op dit moment vaak niet zo gezien wordt. Daarom is continue aandacht nodig.

Denk bijvoorbeeld aan een mantelzorger die haar naaste geen drinken meer geeft, zodat zij haar man minder vaak naar het toilet hoeft te brengen. Of een cliënt die zichzelf bevredigt onder de douche waar zorg bij is. Ook dat zijn vormen van een onveilige zorgrelatie. Dat weet niet iedereen.” Karin: “Dat gebeurt inderdaad. Hoe ga je daar mee om? Dat moet bespreekbaar zijn. Situaties bij cliënten die niet wenselijk zijn. Dat kan een trauma voor het leven zijn, voor cliënten en professionals. Twijfel niet als je met een situatie in jouw maag zit. Maak het bekend. Bespreekbaar. Desnoods via jouw manager of de vertrouwenspersoon. Door erover te praten kunnen we komen tot een oplossing.”

Meldcode en leidraad De plug & play-commissie huiselijk geweld & leidraad veilige zorgrelatie heeft zowel een leidraad als een meldcode opgesteld. Coby legt het verschil uit: “De meldcode is voor cliënten en familie. De leidraad voor personeel en vrijwilligers. De meldcode gebruik je als je het vermoeden hebt dat familie, buren of mantelzorgers de mishandeling pleegt. Als je collega’s of vrijwilligers verdenkt dan geldt de leidraad.” Karin: “Voor beide gevallen is een stappenplan dat je kunt volgen om in te grijpen. Per stap staan alle rollen beschreven. Die van jouw manager, jouw collega’s, de huisarts en de politie.” Coby: “Het doel is dat cliënten, maar ook medewerkers en vrijwilligers, zich veilig voelen.

Niemand zou mishandeld of gepest mogen worden. Met de meldcode en leidraad worden vermoedens en klachten eerder besproken en beter geregistreerd. Zo kunnen we dit probleem monitoren, analyseren en dus met betere oplossingen komen. Dat begint bij het op tijd signaleren van mogelijke mishandeling of onveilige zorgrelatie.”

Een veilig thuis, daar maakt de Zorggroep zich sterk voor!

STOP OUDERENMISHANDELING

Signalen bij de oudere: • zichtbaar letsel • schrikreactie of angstig bij (onverwachte) aanraking • onsamenhangende verklaringen over verwondingen • depressieve, angstige indruk • onverzorgd, verwaarloosd uiterlijk • spullen die verdwijnen • weigeren van hulp of gesprekken • krijgt geen gelegenheid om alleen met anderen te praten • onverklaarbaar geldtekort Signalen bij de pleger: • onverschillig of juist een uiterst vriendelijke houding • lijkt overbelast, heeft onduidelijke (pijn)klachten of is vaak ziek • schelden, schreeuwen • afschermen van de oudere voor hulpverleners • klagen over de oudere • onverschillige houding naar de oudere ZORGFOCUS 2 | JULI 2017

| 19

uitgelicht

Lenne Straalman, wondverpleegkundige in opleiding

Ik ben een geluksvogel Door Anita Kiers

“Elke keer als ik denk: nu begrijp ik het, dan dient zich weer een situatie aan

die ik niet had kunnen bedenken. Elke wond is uniek en vraagt om een eigen aanpak. Alles moet kloppen en ‘alles’ is telkens anders. Daarvoor moet je je echt specialiseren.” En dat is precies wat Lenne Straalman aan het doen is.

Sinds 1 mei voert Lenne de regie over de zorg voor complexe wonden van

cliënten van de Zorggroep. In alle regio’s en dan met name in de thuiszorg.

Het is nog een beetje pionieren, maar dat doet ze graag.

Lenne is de afgelopen jaren langzaam naar haar rol als wondverpleegkundige toegegroeid. “Vanaf 2009 maak ik deel uit van de commissie wondzorg. Ik volgde allerlei cursussen en onderzocht regelmatig hoeveel cliënten complexe wonden hadden. In vaktermen heet dat prevalentieonderzoek. Toen ik regioverpleegkundige bij SCO werd, werd complexe

20 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

wondzorg officieel onderdeel van mijn taken.

Toen al vroegen collega’s buiten mijn regio regelmatig of ik even wilde meekijken als iemand een wond had; ik had dus een soort illegale bijbaan voor locaties in de andere regio’s. En vanaf 2012 ben ik hardop gaan zeggen: ik wil de opleiding tot wondverpleegkundige in Rotterdam volgen.”

Lenne kan Wonden ‘lezen’ Met die opleiding is zij nu bezig. “In het eerste jaar specialiseer je je tot wondverpleegkundige en na het tweede jaar ben je wondconsulent. Er wordt ontzettend gehamerd op richtlijnen van bijvoorbeeld brandwonden.

Bij alles duik ik in de boeken: wat zegt de richtlijn erover?

En wat zegt de literatuur? Je zou het niet verwachten, maar het gaat in de opleiding nauwelijks over wondverzorging op zichzelf. Wel leer je alles over de biologie van wonden. Over alle fases, van het ontstaan tot aan de genezing. Alle verbandmiddelen zijn in principe goed, maar je moet een wond echt goed kunnen ‘lezen’ wil je hét juiste middel kunnen inzetten. Een klein wondje bij iemand die heel veel problematiek eromheen heeft bijvoorbeeld, wordt al gauw complex.”

Niet opvoeden “Stap twee is: mensen gemotiveerd krijgen voor mijn behandeling. Dat geldt zowel voor de teams als voor de cliënt. Ik hoef mensen niet op te voeden, maar geef wel de grenzen aan van wat mogelijk is. Bijvoorbeeld door te vertellen wat roken met wondgenezing doet.

Zonder oordeel. En laatst was ik bij een meneer met diabetes die telkens weer wondjes aan zijn voeten had.

‘Hebt u aangepaste schoenen?’ vroeg ik. ‘Jaja’ was zijn reactie. ‘Maar draagt u ze ook?’ ‘Neeeeee, alleen buiten’.

Ook mantelzorgers probeer ik mee te nemen. Ik heb momenteel te maken met een dochter die echt heel erg moe is. Zij moet het wel aankunnen…”

worden ingeschakeld op voorschrift van de behandelend (huis)arts of een verpleegkundig specialist. “Huisartsen beginnen mij ondertussen behoorlijk te kennen en steeds vaker in te schakelen.”

Droombaan Lenne kan worden ingeschakeld op voorschrift van de behandelend (huis)arts of een verpleegkundig specialist.

Zij komt vervolgens binnen 48 uur bij de betreffende cliënt langs om de wond te beoordelen en maakt een plan. Dit doet zij onder supervisie van de wondconsulent van het St Jansdal. “Huisartsen beginnen mij ondertussen behoorlijk te kennen en steeds vaker in te schakelen. Ik moet zelfs al gaan oppassen dat ik niet word overspoeld. De studie, het onderzoek dat ik daarvoor moet doen maar ook interne deskundigheidsbevordering vraagt tijd. Ik werk 20 uur per week, maar heb altijd mijn telefoon aanstaan zodat je mijn voicemail kunt inspreken. Maar ik heb dit al jaren geambieerd. Nu ik de kans heb gekregen om mijn droombaan uit te oefenen, wil ik best een pasje harder lopen. Ik ben een geluksvogel!”

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

| 21

kort nieuws

Pilot nieuwbouw Sonnevanck: domotica als helpende hand

Impressie nieuwbouw Sonnevanck

Om te bepalen welke domotica er in de toekomst precies nodig is, heeft intensief overleg plaatsgevonden in de gelijknamige werkgroep. In die werkgroep zit een afvaardiging van collega’s in de zorg, artsen en behandelaren. In februari was er een demodag domotica waar overige collega’s de kans kregen om hun mening te geven over een aantal proefopstellingen. Op basis hiervan is gekozen voor het video-observatiesysteem VIOS 2.0 van de onderneming Van Breda. Met dit systeem zal een pilot gaan draaien in de nieuwbouw van Sonnevanck. Na de oplevering van de nieuwbouw wordt dit systeem geïnstalleerd.

De maand september gaan we gebruiken om het systeem goed in te regelen en de gebruikers te trainen in het gebruik. Vanaf 1 oktober gaat het systeem live als de eerste cliënten hun intrek nemen in de nieuwbouw.

Met B&W naar Kerckebosch

Volg ons

De facebookpagina van de Zorggroep houdt je op de hoogte van ontwikkelingen en gebeurtenissen in verschillende regio’s en locaties. Ook jij kunt mooie momenten, nieuws en activiteiten delen.

22 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

De Zorggroep buigt zich al een tijdje over haar visie op de herontwikkeling van de Ermelose terreinen Dillenburg, Rehoboth en Oranjepark. Het succesvolle Duitse Liebenau-principe is daarbij een belangrijke inspiratiebron voor ons. Onze ruimtelijke visie gaat, net als bij Liebenau, nadrukkelijk ook over de samenhangende groene buitenruimten tussen de gebouwen en de betekenis daarvan voor heel Ermelo. Maar er zijn meer aansprekende voorbeelden.

De wijk Kerckebosch in Zeist bijvoorbeeld; een wijk waar elkaar ontmoeten, helpen en leren kennen centraal staan. Eind mei zijn wij , samen met het college B&W en vertegenwoordigers van Ermelose fracties, door deze wijk rondgeleid door twee wethouders uit Zeist.

vrijwilliger Wim van Willegen

“Wim kan lekker koken”

Door Mary Welter

“Macaroni vinden ze het lekkerst en traditionele gerechten, zoals stoofpeertjes. Vandaag staat een witlofschotel met kaas op het menu”, vertelt kookvrijwilliger Wim van Willegen terwijl hij de groente schoonmaakt en snijdt. “Ik heb voorheen in het middelbaar onderwijs gewerkt. Na mijn pensioen ontdekte ik bij Ittmannshof meer dingen die ik leuk vind en kan: het zorgen.”

“Kijk voor het recept van de

witlofschotel op

werkenbijznwv.nl/ lekker-koken.”

Verhalen Sinds 2014 werkt Wim bij Sering, een woning waar ouderen met dementie beschermd wonen. “Ik kwam met Ittmannshof in aanraking toen mijn voormalige overbuurvrouw hierheen verhuisde.” Inmiddels heeft hij een zwak voor alle bewoners. De bijzondere verhalen waarmee hij thuis komt, deelt hij met zijn gezin.

“Zij kennen de bewoners ook, al hebben zij hen nog nooit gezien.” Hij ging eens wandelen met een bewoner en vlakbij Ittmannshof zei ze: “De mensen die hier wonen hebben het goed voor elkaar!” Uiteraard speelde haar dementie haar parten, maar “ze heeft wel gelijk”, vindt Wim.

Koken en meer “Ik kook altijd wat die dag op het menu staat. Het menu is samengesteld in samenwerking met een diëtist. Veel bewoners hebben slikproblemen, dus het eten moet niet korrelig zijn. Door het ziekteproces is vaak ook de

smaakbeleving veranderd en daarom kook ik wat kruidiger.” Als verpleegkundige Heleen Vos langskomt, zegt zij: “Vergeet niet te zeggen dat je soms een halve zuster bent. Als het ’s ochtends spitsuur is, let hij soms even op de bewoners in de huiskamer.” “Wat presteren die meiden als het druk is!”, verzucht hij bewonderd over zijn collega’s in de zorg. Waar nodig springt hij even bij: daar een glaasje drinken schenken, hier een broodje smeren.

Leukigheid Volgens bewoonster Hennie kan Wim lekker koken. Als hij vervolgens een grapje maakt, zegt zij: “Jij zorgt voor de leukigheid, jou moeten we erbij hebben!” Naast de lol zijn er soms ook verdrietige momenten: “Als mensen alles ‘kwijt’ zijn en dat door hebben. Troosten doe ik niet, wel afleiden.” Maar de vrolijke verhalen – teveel om op te noemen – overheersen. “Het is dankbaar werk!”

ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

| 23

geluksmoment

Nog een keer de zee te zien en te ruiken ...

Door Magda Olofsen

Veel bewoners hebben de wens om nog een keer de zee te zien en te ruiken.

Deze wens ging voor een aantal in vervulling. In speciale rolstoelen met ballonbanden konden we tot de vloedlijn komen en onbezorgd genieten van een strandwandeling in Oostkapelle. Na afloop wat gedronken in een gezellige strandtent. Wat een belevenis!

Susanne Bussman

“mijn wens was om nog een keer een biertje te drinken op het strand�

@znwv

facebook.com/zorggroepnoordwestveluwe/

company/stichting-zorggroep-noordwest-veluwe

24 | ZORGFOCUS 3 | JULI 2017

www.znwv.nl