Zorgfocus december 2017

Zorgfocus

NUMMER 5 DECEMBER 2017

Voor medewerkers en vrijwilligers van de Zorggroep Met ĂŠn voor elkaar

lef & lof Spaghetti met mayonaise moet kunnen

8

meelopen met ...

Cor Vredeveld en Thom Luiting, een kijkje in de keuken

12

Uitgelicht Gedeelde besluitvorming bij dementie

14

agenda Dinsdag 19 december 16.00 uur tot 17.30 uur Officiële opening Wethouder Jansenlaan Harderwijk Welkom!

In Harderwijkse sferen (zang, soep & vis) laten we je graag onze nieuwe kantoorplek zien: ‘Een gebouw waar aan persoonlijke zorg op maat voor kwetsbare ouderen wordt gewerkt’. We hopen van harte dat jij erbij bent die middag.

In verband met de catering: meld je je even aan via het servicebureau@znwv.nl?

tips Kinderboeken en prentenboeken

Kinderboeken en prentenboeken zijn een prachtig hulpmiddel om jonge kinderen uitleg te geven over dementie. We hebben drie voorbeelden; een prentenboek een voorleesboek en een boek om samen te lezen. De boeken zijn geschikt voor kinderen vanaf een jaar of vijf. Ze gaan vooral over vergeetachtigheid, verdwalen en verward gedrag van opa of oma.

Vrijdagavond 19 januari

Reünie Zestig jaar Elim voor (oud-)medewerkers.

Meer informatie volgt.

Donderdag 25 januari

Opening Wijkontmoetingscentrum Binnenhof in Nunspeet voor genodigden.

colofon

Zorggroep Noordwest-Veluwe is specialist in ouderenzorg

Zorggroep Noordwest-Veluwe

zorg en welzijn waar het nodig is, thuis, in één van

Telefoon: 088-0563000

in Ermelo, Harderwijk, Nunspeet en Putten. Wij bieden

onze tien woonzorgcentra of bij Reactiveringscentrum

Klimop, Hospice Jasmijn en het Specialistisch Centrum

Postbus 392, 3840 AJ Harderwijk E-mail: servicebureau@znwv.nl | Internet: www.znwv.nl

Ouderenzorg.

Redactie – Anita Kiers, Magda Olofsen en Mary Welter

Zorgfocus is een uitgave van de afdeling communicatie

Cover – mw. Veenemans met Maja De IJsvogel

van de Zorggroep Noordwest-Veluwe.

2 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

Grafisch ontwerp – Ontwerpgroep Lale, www.lale.nl Fotograaf cover: Sjef Prins

van de redactie

Even wat anders…

inhoudsopgave Vrijwilliger

Terwijl ik op de fiets zit, speur ik het terrein af naar het fietsenhok. Als ik die gevonden heb, volgt de volgende hobbel. De “tag” om de achterdeur van het nieuwe hoofdkantoor binnen te komen werkt niet. Driftig klop ik op de deur en gebaar naar een collega. Daarna blijkt de dame die mij enthousiast binnen laat helemaal geen collega te zijn. “Ik stond net bij de buren”, vertel ik mijn echte collega’s vijf minuten later lachend. En zo begon anderhalve maand geleden een nieuw werkavontuur aan de Wethouder Jansenlaan 1 in Harderwijk.

19

Blog Margreeth Wie zorgt er voor de thuiszorgmedewerker?

4

De vraag “Wat zou je ons willen meegeven voor 2018?”

6

Dierbaar bezit

7

Lef en Lof Recruiter Carolina Stegenga “Spaghetti met mayonaise moet kunnen”

Meelopen met...

Kok Cor Vredeveld en gastheer Thom Luiting

8

Gedeelde besluitvorming bij dementie

14

A true love story never ends

16

Kort nieuws

18

Vrijwilliger Alie Prummel

19

Geluksmoment

20

Eindejaarsgeschenk

20

12

Samenwerken De eerste dagen liepen er meer collega’s wat verdwaasd rond. Het leek alsof we allemaal een nieuwe baan hadden.

Snel hadden we de printers, wc’s, koffiekopjes en elkaars werkplek gevonden. Handig hoor, zo bij elkaar. Konden we de hele Zorggroep maar samenvoegen! Hoewel, samenwerken kan ook met een beetje afstand ertussen, zolang je hem maar niet voelt.

Reflectie Andermans kijk op het werk, dat is wat samenwerking je oplevert. Het zet je aan het denken, zoals het artikel op pagina 10 en 11 waarin Carolina Stegenga je meeneemt buiten de gebaande recruitmentpaden. En het artikel in het hart van de Zorgfocus laat zien hoeveel ballen Cor Vredeveld hoog houdt in zijn baan als kok bij Weideheem. Soms laten collega’s, zoals de geestelijk verzorgers op pagina 6, je zelfs kijken over de grenzen van je werk. Daarmee is dit nummer het eerste in de geschiedenis van de Zorgfocus dat niet alleen over het werk gaat. Hè lekker hoor!

Mary Welter

Anita Kiers – Magda Olofsen – Mary Welter Nieuwstips en/of reacties:

Zorggroep Noordwest-Veluwe, socialmedia@znwv.nl

postbus 392, 3840 AJ Harderwijk, telefoon 088 - 056 3000 ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

|3

Wie zorgt er voor de thuiszorgmedewerker? blog van Margreeth Margreeth Kasper de Kroon Raad van Bestuur

Om maar met de deur in huis te vallen: de thuiszorg heeft het moeilijk.

Voor het derde jaar op rij hebben we te maken met kortingen op de tarieven voor thuiszorg en met een plafond voor de hoeveelheid zorg die we mogen verlenen. We leveren al jaren thuiszorg ónder de kostprijs. En de kersverse

nieuwe regering maakt nu ook nog eens de keuze om verder te bezuinigen.

Dit valt moeilijk te rijmen met de ambitie om kwetsbare mensen zoveel mogelijk in hun eigen huis te verzorgen…

De discussie in de media ging de afgelopen tijd vooral over de zorg in de verpleeghuizen. Het resultaat is dat er nu 2,1 miljard extra wordt vrijgemaakt voor verpleeghuiszorg.

Dit is prachtig. Maar weet je dat er nog geen 4 procent van de kwetsbare ouderen in een verzorgings- of verpleeghuis woont? Natuurlijk is het fijn dat er veel aandacht is voor de verpleeghuiszorg en dat hiervoor geld is vrijgemaakt in het regeerakkoord. Maar de andere kant van de medaille is, dat al die aandacht een zwaar negatieve lading had.

Dat is niet alleen slecht voor het imago van de ouderenzorg, maar helpt al helemaal niet om onze sector aantrekkelijk te maken op de arbeidsmarkt. Er staan momenteel zo’n 30.000 vacatures open in de ouderenzorg! En iedereen weet dat het daar hard werken is …

Water aan de lippen Ook de thuiszorgmedewerkers lopen zich het vuur uit de sloffen. Heel veel oude mensen willen graag thuis blijven wonen maar kunnen dat niet zonder professionele hulp.

Wij willen die hulp maar al te graag bieden. De zorgzwaarte van deze mensen is meestal hoog; vaak zorg die voorheen in het ziekenhuis werd geleverd. En door bezuinigingen in bijvoorbeeld de psychiatrie, krijgen we ook meer en meer te maken met verwarde mensen. Voor zorgverleners staat het water aan de lippen.

4 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

De grens is bereikt! Ook hiervoor komt nu gelukkig meer media-aandacht. Ondertussen bikkelen de thuiszorgmedewerkers door. Ook de Zorggroep vraagt jullie om meer te doen met minder geld. Terwijl we weten dat dat bijna ondoenlijk is, gezien het grote aantal cliënten dat zware zorg nodig heeft. Ik kan me zó voorstellen dat het vreselijk is om ‘doelmatig’ te moeten indiceren, terwijl je weet dat de cliënt meer zorg nodig heeft. Maar ik kan ook niet zeggen: doe het maar niet…

Nóg slimmer…

Pas volgend jaar worden de tarieven opnieuw tegen het licht gehouden. De Nederlandse Zorgautoriteit ziet geen redenen om eerder in te grijpen omdat zij geen signalen zegt te krijgen dat de zorg tekort schiet. Waarschijnlijk omdat wij het nog steeds met elkaar aan het oplossen zijn. Samen zijn we al een poosje met elkaar op zoek naar hoe we het nog slimmer kunnen organiseren. Jullie zetten daarin grote stappen en daarvoor verdienen jullie alle respect.

De deurmat van de minister Ik zou willen dat ik de oplossing had, maar die heb ik niet. Daarvan lig ik de laatste tijd vaak wakker. Thuiszorg in Nederland is een groot goed. Dankzij de inzet van

Is jou iets opgevallen binnen de organisatie of heb je vragen over het beleid? Stuur een bericht naar socialmedia@znwv.nl

Deze kerst mag

Minister De Jonge een brief van mij op zijn deurmat

verwachten met als onderwerp: de problemen in de wijkverpleging.

supergemotiveerde professionals kunnen kwetsbare ouderen langer zelfstandig in hun eigen vertrouwde omgeving blijven. Maar de balans is volledig zoek. Om de juiste en voldoende thuiszorg in de toekomst te kunnen waarborgen, zijn kostendekkende tarieven nodig. Plus voldoende personeel. Als het kabinet écht wil zorgen dat mensen langer thuis kunnen wonen, moet het ervoor zorgen dat er geïnvesteerd in plaats van bezuinigd wordt op zorg thuis. Misschien dat ik dááraan een steentje kan bijdragen. Door op landelijk niveau aandacht te vragen voor de barre werkelijkheid. Vorig jaar rond kerst schreef ik een

brief naar de Staatssecretaris om aandacht te vragen voor de situatie in de verpleeghuizen. Deze kerst mag Minister De Jonge een brief van mij op zijn deurmat verwachten met als onderwerp: de problemen in de wijkverpleging.

In diezelfde brief zal ik de minister uitnodigen om hier eens langs te komen en om in gesprek te gaan met onze fantastische, hoog gemotiveerde maar moegestreden thuiszorgwerkers. Hij zal onder de indruk zijn!

ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

|5

de vraag

‘‘

Wat zou je ons willen meegeven voor 2018?

”

Jan Kievit, geestelijk verzorger Sonnevanck

Johan van der Veen, geestelijk verzorger regio Putten

Frieda Meijers, geestelijk verzorger regio Harderwijk en Nunspeet

De laatste dagen van het jaar kenmerken

In mijn werk spreek ik vaak ouderen van

Laatst las ik het volgende verhaal: een man

als hoogtepunt de overgang van oud

zijn. Ze kunnen niet meer op zichzelf wonen,

winkel, waar een engel achter de toonbank

zich door gezelligheid en blijdschap met naar nieuw. Traditioneel spreken we om klokslag 12 uur de nieuwjaarswensen

uit. Het vuurwerk waarmee we het jaar feestelijk inluiden, verspreidt licht waar het donker is.

Mijn wens voor het nieuwe jaar is dat

wij ook in onze organisatie licht mogen brengen. Hoe doe je dat? Door zelf in

het licht van dat kind in de kribbe te gaan staan. Hij bracht hoop en toekomst in

wie de levensomstandigheden moeilijk

zijn lichamelijk gezien steeds afhankelijker en moeten afscheid nemen van dierbaren

die overlijden. Het maakt verdriet los en dat raakt mij. En toch heeft het verdriet vaak

niet het laatste woord. Op de één of andere manier zijn “onze” ouderen veerkrachtig en in staat om deze gebeurtenissen het

hoofd te bieden. Ze waarderen hun familie en vrienden en ze kijken naar wat ze nog wel kunnen.

de levens van mensen. Heel persoonlijk,

Ook kan het geloof een belangrijke rol

je dat: licht brengen in het leven van onze

te veranderen. En dit wens ik jullie allemaal

maar ook tot elkaar en tot God. Hoe doe bewoners en elkaar? Simpel, geef wat

aandacht, een luisterend oor, leg je hand op andermans schouder, doe samen

iets leuks, zing een (kerkelijk) lied, praat over …, vul maar in. Voor iedereen een goed en hoopvol 2018.

6 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

spelen om het perspectief van hun situatie toe: stilstaan bij de dingen in het leven

die er echt toe doen. Familie, vrienden en kennissen om je heen, gezondheid en je

geloof of levensbeschouwing echt waar-

deren en daarin investeren. Want dan mag je hoopvol de toekomst tegemoet zien.

vroeg wat er allemaal te koop was in een stond. Deze antwoordde vriendelijk: “Alles is te koop”.

“Geef mij dan een betere wereld”, zei

de man. “Geen ruzie, geen oorlog, geen

verdriet. Een samenleving waar mensen medemensen zijn.” Maar helaas, dat

had de engel niet. De man reageerde

teleurgesteld: “Alles was toch te koop?”

“Ja”, zei de engel, “maar ik verkoop geen vruchten, alleen maar zaden.”

Wij mogen in 2018 weer zaad uitstrooien, mooi verwoord door mevrouw J. Roelofsvan der Linden in Kind van Hoop:

Eén ster maakt de lucht minder dreigend Eén kaars maakt de nacht minder zwart

Eén hand maakt de weg minder eenzaam Eén stem maakt de dag minder stil

Eén vonk kan een begin van nieuw vuur zijn Eén noot het begin van een lied

Eén kind het begin van een toekomst

dierbaar bezit

dierbaar bezit: barometer foto: De heer G. van Panhuis In bezit sinds: 1947 Door Magda Olofsen

Deze keer gaat dit artikel niet alleen over een dierbaar bezit, maar ook over een dierbaar persoon.

“Op mijn twaalfde kreeg ik een

Mijn vader, Gerrit van Panhuis (82)

barometer kun je de luchtdruk, de

verhuist binnenkort naar Randmeer.

Zijn huisje moet leeg en we zijn druk bezig om van alles uit te zoeken.

Er kan niet zo heel veel mee dus we moeten keuzes maken. Als ik vraag wat hij mee wil nemen, antwoordt

mijn vader resoluut: “mijn barometer, mijn computer en mijn weerboeken”.

De barre winter van 1943 opende zijn ogen voor de wondere wereld van

de meteorologie. Al die sneeuw en

sneeuwstormen in dat jaar boeiden hem. Hij was toen 9 jaar oud.

Barometer barometer die was gekocht bij een

erfhuis”, vertelt mijn vader. “Met deze temperatuur en de vochtigheid meten.

Ik kijk elke dag een paar keer op de

barometer. Snelle veranderingen van druk gaan meestal vergezeld van veel wind of

zijn een voorbode van storm. Als de stand van de barometer snel oploopt of daalt,

gaat het weerbeeld veranderen. Ik zal hier

De storm van 25 januari 1990 wordt nog altijd beschouwd als een van de ergste in zeker honderd jaar en de zwaarste

van de laatste decennia. Er vielen toen

negen doden. Als weerkundige zijn mijn

favoriete weertypes periodes met strenge vorst en sneeuwstormen. Ik heb altijd in de bouw gewerkt en mijn collega’s op

de steiger konden wel een weerprofeet

gebruiken. Zij wilden vooral weten of er vorstverlet in de lucht zat.”

een paar voorbeelden van noemen: de

Thuis in Randmeer

van 13 november 1972 die maar liefst

over het weer. Met zijn computer, zijn

watersnoodramp van 1953 en de storm

En zo kan mijn vader nog uren doorpraten

7 miljoen bomen velde. En een jaar later,

barometer en zijn weerboeken en het

op 2 april 1973, kwam het zendschip van radio Veronica ernstig in de problemen.

Het werd losgerukt van zijn ligplaats.

uitzicht van mooie luchten boven het

Veluwemeer, ben ik ervan overtuigd dat

hij zich snel thuis zal voelen in Randmeer.

ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

|7

lef & lof

recruiter Carolina Stegenga

“Spaghetti met mayonaise moet kunnen!”

Door Anita Kiers

Ga er maar aan staan: de functie van recruiter!

Carolina stond te springen toen er zicht kwam op

deze baan in de Zorggroep. “De arbeidsmarkt in de

“Dit vak doet veel meer dan voorheen, een beroep op mijn creativiteit”

goede vakmensen nodig. Mijn handen jeukten dan

“Om recht te doen aan zowel de organisatie als aan sollicitanten, moet je bestaande grenzen zo nu en dan durven oprekken. Ik ben niet het type dat graag tussen de lijntjes kleurt. Een voorbeeld? De Zorggroep heeft als norm gesteld dat VIG’ers een contract van 24 uur krijgen. Dat is de bezetting die nodig is voor een afdeling. Maar tijdens gesprekken bleek dat een aantal talentvolle mensen méér uren wilden werken. Ter plekke heb ik toen bedacht: jou willen we hebben, dus je krijgt gewoon een groter contract.

24 uur voor de afdeling en de overige uren ben je meer dan welkom op andere afdelingen. Het zou toch te gek zijn om leuke frisse jonge meiden hierom te laten schieten? Ik wíst

ouderenzorg is problematisch. We hebben zo hard ook om in dat gat te springen”, vertelt Carolina Stegenga, terwijl ze bijna over haar woorden

struikelt van enthousiasme. En zo verruilde ze haar HR-adviseurfunctie voor die van recruiter. Ze zoekt in alle hoeken en gaten naar potentieel zorgtalent en stapt er vervolgens actief op af.

8 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

gewoon dat dit de juiste keuze was. Het concernteam was aangenaam verrast met deze koerswijziging. De contracten zijn al ondertekend. ”

“Mijn lievelingsdag? Die zit propvol!

Op zo’n dag ga ik de boer op om de Zorggroep te promoten. Op bijvoorbeeld een onderwijsbeurs en bij onderwijsinstellingen. Ik wil banden aangaan in allerlei netwerken waar potentiële talentvolle collega’s zich in bevinden.” In dat kader moest ze zich ook razendsnel de wereld van de social media eigen maken. “Want dáár gebeurt het! Ik speur naar collega’s op de Nationale Vacaturebank, op Facebook, Twitter en LinkedIn en werp een hengel naar hen uit. Als mensen niet bij een vacature passen, maar wel bij onze organisatie, dan ga ik op zoek naar andere, meer passende mogelijkheden. Mensen die reageren op vacatures houd ik warm via de social media.”

“Recruitment is niet alleen het aantrekken van nieuwe collega’s, maar ook op de langere termijn geboeide medewerkers houden die goed tot hun recht komen en hun werk met plezier doen. Onze ‘achterdeur dichthouden’ is nog belangrijker dan de ‘voordeur openzetten’. Mensen blijven boeien is een kunst. Daar is iedereen voor nodig: goed beleid, motiverende leidinggevenden, fijne collega’s, een goede werksfeer, positiviteit. Dan hebben we het super voor elkaar!”

Ze vervolgt: “We willen een ‘merk-waardige’ organisatie zijn.

Dat betekent: aandacht hebben voor elkaar, erkenning voor iemands werkomstandigheden, ruimte bieden, investeren in werkplezier. En er met liefde en compassie zijn voor elke unieke cliënt. Alleen zo kunnen we écht persoonlijke zorg op maat bieden. Zélfs al betekent dat dat iemand met dementie mayonaise bij zijn spaghetti wil. Dat moet kunnen!” Carolina grinnikt bij deze laatste opmerking; er gaat kennelijk een wereld van ervaring achter schuil die mij met een groot vraagteken boven mijn hoofd achterlaat…

Wat is een recruiter?

Een recruiter is een specialist die zichzelf continu op de hoogte houdt van de vraag- en aanbodzijde op de arbeidsmarkt binnen haar vakgebied. Daarbij maakt zij gebruik van een eigen persoonlijke achtergrond en netwerk, beschikbare marktinformatie, faciliteiten van de werkgever, netwerkbijeenkomsten, (social) media en diverse online en offline bronnen. Met deze kennis probeert de recruiter de vacature in te vullen of een geschikte functie te vinden voor een werkzoekende kandidaat. De hoofdtaak van een recruiter is het vinden van een match tussen de wensen van een werkgever en een werknemer.

Het is pionieren in dit voor de Zorggroep prille vakgebied Maar dat is precies wat Carolina wil. “Ik ben dankbaar dat mijn leidinggevende en het concernteam mij de ruimte geven om dit aan te pakken op de manier die bij mij past.

Wat ik nog moet leren, is dat ik niet alles zelf hoef te doen.

Ik mag gebruik maken van waar een andere collega goed in is. Er is zoveel talent bij ons! En misschien trek ik soms een te grote broek aan en zal ik mijn neus zo nu en dan stoten. Dat neem ik voor lief. Alleen als je ruimte krijgt, kun je groeien. Dat stimuleert enorm. Je moet mij trouwens ook niet aan de ketting willen leggen. Daar word ik heel ongelukkig van!”

Lef verdient Lof Nominatie door Wilco Bil, HR-manager: “Graag draag ik

mooie organisatie. Carolina doet dat wat mij betreft met

nieuwe recruiter Carolina Stegenga voor. Zij is recent de

bij momenten ‘de randjes’ op waarmee ze de boel in

voor de allerlaatste editie van de rubriek ‘Lef & Lof’ onze uitdaging aangegaan om als recruiter van de Zorggroep nieuwe collega’s op te sporen en te strikken voor onze

een aanstekelijk enthousiasme en zoekt als ‘ondernemer’ beweging krijgt en mooie resultaten boekt. Dat is wat wij nodig hebben! Lof voor onze recruiter powervrouw!”

ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

|9

uitgelicht

Ter inspiratie brachten Willy Fidder en Corrie

Hellendoorn een bezoek aan Verpleeghuis

Old Wolde in Winschoten

“Meer vrijheid met minder risico’s” Bescherming of vrijheid, het is een tegenstelling die onverenigbaar lijkt in de zorg voor ouderen met dementie. Volgens wijkverpleegkundige Willy Fidder en geriatrisch verpleegkundige Corrie Hellendoorn is een balans mogelijk. Sterker nog, zij pleiten voor meer vrijheid met minder risico’s. De een werkt bij de thuiszorg in Nunspeet en de ander bij de verpleegkundige dienst in Sonnevanck. Hun ideeën zijn hetzelfde, op dat punt hebben de twee gedreven, goedlachse collega’s elkaar gevonden.

Willy: “Nu lijkt de balans soms zoek, we nemen mensen te weinig in bescherming. Uiteraard is het heel moeilijk als een geliefde moet verhuizen en de deur achter hem of haar op slot gaat. Ik zie vaak dat dit vooruitzicht de familie angst aanjaagt. Oog hebben voor hun emotie is onontbeerlijk. Maar het helpt ook om argumenten aan te dragen: de risico’s van langer thuis blijven en de voordelen van een verhuizing naar een zogeheten Bopz1-locatie.

Een groepswoning waar de deur op slot zit, voldoet aan een waslijst veiligheidsvoorschriften. Zo staan gevaarlijke schoonmaakmiddelen niet voor de grijp en slingeren er geen medicijnen rond.” Corrie vult aan: “Veiligheid is een

10 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

argument, maar ook geborgenheid, huiselijkheid. Het is toch heerlijk als je natje en droogje klaar staan?”

Kwetsbaarheid Zijn we niet te bezorgd over de risico’s? Corrie: “Ken je de reclame van Samen dementievriendelijk? Waar een man met zijn fiets op een kruising staat en geen idee heeft waar hij zich bevindt. Hoe erg is dat voor hem?” En zo zijn er meer praktijkvoorbeelden: “Een hartpatiënt die de hele dag maar pillen bleef slikken, omdat ze vergat dat ze haar medicijnen al had ingenomen. En de dame die ’s nachts ging dwalen en zichzelf buitensloot.” Volgens Corrie en

Willy kun je deze kwetsbare mensen ook binnen een beschermde omgeving vrijheid bieden. Het lijkt alsof we hen de regie afnemen, maar achter gesloten deuren is het aan ons om hen die terug te geven. Maar dan veiliger.”

Vrijheid Corrie: “Bewoners moeten zichzelf kunnen zijn. Er zijn allerlei middelen om te achterhalen wat die eigenheid voor elke bewoner inhoudt. Het levensboek en het zorgleefplan bijvoorbeeld. Of wij hen vervolgens de kans geven om te zijn wie ze zijn, is nog maar de vraag. Onze eigen werkwijze of protocollen, staan soms in de weg.

Bijvoorbeeld bij het opstaan: doen bewoners dat op hun of jouw moment? Het is een discussie die al jaren speelt binnen de Zorggroep, maar die er helaas nog niet overal toe leidt dat bewoners heerlijk kunnen uitslapen.”

“Waar wij denken structuur te bieden, zorgen we soms juist voor disbalans. ‘Moet ik om half negen al naar bed?’, hoorde ik onlangs een bewoner vragen. Deze bewoner was vervolgens de hele nacht onrustig. Kortom, de vraag is: weten we zelf wel goed wat vrijheid is? Nog een voorbeeld: er is een bewoner die graag opgekruld tegen het bedhek aan slaapt. Maar dat kan niet, want een bedhek is een vrijheidsbeperkende maatregel en dus moeten we eerst het bijbehorende protocol doorlopen.

Volgens mij schieten we daarin door. Ik bepleit overigens niet om alles dan maar los te laten.”

Oplossingen Wat zijn de oplossingen? “Het zou mooi zijn als we de discussie over vrijheid hoger op de agenda van het management kunnen zetten”, aldus Corrie. “De Bopzwetgeving en het daaruit voortvloeiende protocol is veelomvattend, de werkdruk hoog en dat maakt het moeilijk. Toch denk ik dat we creatiever kunnen zijn.

Collega’s die feeling hebben voor dit vak, kunnen dat.

Wij pleiten voor meer overleg en intervisiegesprekken, eens in de zes weken, zeker voor teams die PG+-bewoners verzorgen en verplegen. Het is goed om na te denken over de invloed die je hebt op het gevoel van vrijheid van bewoners. Zelfs bij het ontstaan van onbegrepen gedrag.

Als je een bewoner continu probeert te bewegen om iets te doen wat hij of zij niet wil, moet je er niet gek van opkijken als je een keer een klap krijgt.” Willy vult aan: “Ook de omgeving draagt bij aan het vrijheidsgevoel.

Het is fijn als je veel bewegingsruimte hebt, maar het is nog mooier als je iets in die ruimte kan doen. Kunnen gaan en staan waar je wilt; rondlopen, naar buiten

Een hartelijke

ontvangst van Willy Fidder en Corrie

Hellendoorn door Meindert Bolt

gaan, ergens naar kijken, met iets bezig zijn, omdat de omgeving daartoe uitdaagt.” Onlangs ervoeren beide collega’s tijdens het landelijke Bopz-congres dat anderen hun ideeën delen. Sterker nog, aan inspiratie geen gebrek.

Zo kregen ze een uitnodiging van Meindert Bolt, specialist ouderengeneeskunde, kaderarts en hoofd behandelteam Oosterlengte om verpleeghuis Old Wolde in Winschoten te bezoeken.

Uitdaging Een paar weken later namen ze de uitdaging aan. Vol enthousiasme lieten ze nadien de foto’s op hun mobieltjes zien. Bewoners kunnen in Old Wolde eindeloos rondlopen.

Je zou misschien een toename in het aantal valincidenten verwachten, maar dat is niet het geval. Er is van alles te zien en te doen: “Kijk”, wijst Corrie op een foto: “Die wand is ingericht alsof het een keuken is. Er staan zelfs wat keukenspullen waarmee bewoners aan de slag kunnen.

Er is ook een café en een bibliotheek. Zo kunnen bewoners van ruimte naar ruimte lopen. Ze hebben het idee in een stad te wonen, maar dan wel een waar zij niet tegen de bijbehorende gevaren aan lopen. Zonder teveel te beperken, zonder teveel risico’s.” Is dit het gouden ei? “Niet per se, er zijn ook technologische mogelijkheden om ouderen met dementie meer vrijheid te bieden, zoals een GPS-systeem met dwaaldetectie. Maar Old Wolde zet zeker aan het denken. ” Opkijkend van haar mobiel, zegt Corrie: “Meindert Bolt nodigt bij deze ook andere collega’s van de Zorggroep uit.” Willy: “We hebben al wat mensen in gedachten.”

1) Bopz is de afkorting van de Wet bijzondere opneming in psychiatrische ziekenhuizen. In deze wet staat wanneer dwang mag en wat de rechten zijn van mensen die te maken krijgen met dwang in de zorg.

ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

| 11

meelopen met...

Cor Vredeveld, kok en Thom Luiting, gastheer

Cor Vredeveld en Thom Luiting Een kijkje in de keuken Zorgen dat circa 80 mensen rond het middaguur een gevarieerde warme maaltijd voorgeschoteld krijgen, lijkt me een hele uitdaging. Zeker als je daarbij ook rekening moet houden met allerlei dieetwensen. Ik was erg benieuwd wat hier allemaal bij komt kijken en mocht een paar uurtjes meelopen in de keuken van Weideheem.

Door Magda Olofsen

Schaaltjes vla

Ik word allerhartelijkst begroet door Cor Vredeveld, kok en Thom Luiting, gastheer. Maar daarna maken de heren snel duidelijk dat mijn handen uit de mouwen moeten. “Ga eerst maar je handen wassen dan heb ik een leuk karweitje voor je, zegt Cor. “Je mag beginnen met het nagerecht: schaaltjes vullen met blanke vla.

Uit een pak vul je zes schaaltjes.” Het lijkt mij niet zo’n

12 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

moeilijke opdracht, dus ik ga aan de slag. Even later heb ik de schaaltjes gevuld en kunnen ze in de koeling, maar Cor denkt daar anders over: “Je bent nog niet klaar, het oog wil ook wat. Elk toetje krijgt nog een sinaasappelschijfje en druifje.”

onderdeel mag uitmaken. Ik word altijd blij als mensen zeggen: ‘Wat ziet dat er heerlijk uit!’ of ‘Het eten was goed op smaak’. Ik voel me hier in mijn element.”

Thom Luiting

zalmsalade voor dineravond

Drie gangen menu Elke maaltijd bestaat uit drie gangen. We hebben vandaag tomatensoep, sperziebonen en aardappelen op het menu staan. Gelukkig zijn de aardappelen al geschild en de boontjes gepunt en hoef ik ze alleen maar te verdelen in grote bakken. Klaar voor de stoomoven.

“Het vlees wordt elke dag vers en kant en klaar gebracht door een slager”, legt Cor uit. “Voor een paar vegetariërs vullen we courgettes met groente en vleesvervangers.

Bij elke maaltijd serveren we verse rauwkost en appelmoes. Vanwege de hygiëne krijgt iedereen dat in een eigen schaaltje.”

Gastvrij in het Grand Café Naast het bereiden van de maaltijden zijn ze ook gastheren in het Grand café. Rond koffietijd druppelen de bewoners en bezoekers het Grand café binnen. Een vrijwilligster helpt met koffieschenken. Het is vandaag bijzonder druk, want de beestenboel van de Dierenweide is op bezoek. Er is geen receptie, dus komen er regelmatig bezoekers binnen die wat vragen of een handtekening nodig hebben voor de ontvangst van een pakketje.

Thom is begonnen als vrijwilliger bij de kerkdiensten op vrijdagavond. Hij kan prachtig orgelspelen. Vaak hielp hij dan na de dienst mee in de afwaskeuken. Vanuit school heeft hij stage gelopen in de keuken. Dat beviel hem en het team zo goed dat hij sinds anderhalf jaar in vaste dienst is als gastheer restaurant.

Een heerlijk avondje uit In Weideheem wordt elke 1e dinsdag van de maand een dineravond met een thema georganiseerd. Bewoners, familie, vrienden, buren kunnen tegen een vergoeding genieten van een gezellig avondje. Geregeld krijgt het team bedankbriefjes van bewoners. De koelkastdeur in de keuken is ermee behangen. En gezien de reacties is het zeker de moeite waard om hier te gaan eten.

Kerstdiners In december zijn er geen dineravonden, maar zijn de koks druk bezig met de kerstdiners. “Bij het verschijnen van dit blad zijn ze druk bezig met alle voorbereidingen.

Om elke bewoner de mogelijkheid te bieden om met een naaste aan te schuiven bij het kerstdiner zijn er drie avonden gepland. Een drukke maar ook heel gezellige tijd.

“De bewoners en wij als team zien er naar uit. Het is het hoogtepunt van het jaar!”, volgens Cor en Thom.

Grand Café

Cor Vredeveld Cor werkt nu bijna een jaar bij Weideheem . “Ik heb jaren als kok achter de schermen gewerkt bij Conferentiecentrum Mennorode in Elspeet. Nu ben ik soms meer gastheer dan kok. Het is anders werken en anders denken.

Ook vanwege het budget. Het Grand café is een café waar mensen elkaar ontmoeten en genieten van de contacten, de aandacht, de welzijnsactiviteiten, het lekkere eten en drinken. Ik vind het heel plezierig dat ik daarvan

ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

| 13

GEDEELDE BESLUITVORMING BIJ DEMENTIE

Alleen sámen kunnen we het goed doen!

Door Anita Kiers

Het is belangrijk om controle en regie te hebben over je eigen leven, gevoelens en wensen.

Je leven lang heb je hierover knopen doorgehakt. En dan word je dement. Je krijgt geheugenproblemen, communicatieve beperkingen en je vermogen om prikkels te verwerken vermindert.

Het begrip ‘regie’ komt in een compleet ander daglicht te staan. De vraag rijst: hoe kunnen we iemand met dementie een betekenisvol leven bieden dat echt bij hem of haar past?

‘Gedeelde besluitvorming bij onbegrepen gedrag’ wil hierop een waardig antwoord bieden.

Liefdevol strijkt Ed Bouw een haarlok uit het gezicht van zijn 93-jarige moeder. Zij woont sinds zes jaar op woning Iris, een gezellig ingerichte kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie op Sonnevanck. “Mijn moeder was altijd een pittige tante”, vertelt Ed. “Heel godsdienstig.

Ze hield van regelmaat en was altijd actief. Dat moest ook wel met zes zonen en in haar beroep als verpleegster.”

Ze kan zelf niet meer zo goed verwoorden wat ze goed vindt, of minder goed. Maar non-verbaal is ze des te duidelijker. Vooral ’s morgens is ze in goede doen. ’s Middags slaat de onrust toe. Ze denkt dan dat ze moet koken voor haar zes jongens. Het helpt dan als ze even apart tot rust kan komen.”

Met het klimmen der jaren nam haar dementie de overhand. “Ik ben blij dat zij nu hier is. De kleine groep mensen om haar heen doet haar goed. Ze is op haar plek. Veel keuzes? Nee, die heb je niet meer op deze leeftijd. Maar de keuzes die er gemaakt moeten worden, gaan erom dat zij de laatste fase van haar leven kan doorbrengen zoals zij zelf gewild zou hebben. En die keuzes maken we samen: waar mogelijk met inbreng van mijn moeder en altijd in nauwe samenspraak tussen de medewerkers van Iris en mij.

Ed voelt zich enorm betrokken bij het leven van zijn moeder. “Helaas geldt dat niet voor een aantal van mijn broers. Voor hun is hun moeder hun moeder niet meer.

Ze trekken zich terug. Dat zie ik bij meer bewoners. Dat ze weinig contact hebben, weinig bezoek. Maar voor mij is m’n moeder gewoon mijn moeder. En ik wil er alles aan doen om haar zo goed mogelijk tot haar recht te laten komen.” Daarin staat Ed er niet alleen voor. “Vanaf het begin merkte ik dat de communicatie bij Iris heel open

14 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

Ik heb er veel zusjes bij gekregen

was. Ik word overal bij betrokken. Het klinkt misschien gek, maar de mensen die hier werken voelen als familie. Vooral Sjaan, de contactverzorgende van mijn moeder. Zij is goud waard!” Lachend: “Ik heb er veel zusjes bij gekregen!”

Waardige laatste levensfase “De medewerkers denken mee met wat mijn moeder ten goede zal komen. We weten elkaar te vinden en praten open met elkaar. Ook over moeilijke onderwerpen. Ik bel, zeker nu het met moeder wat minder gaat, bijna elke avond op om te vragen hoe de dag was en kom drie keer per week bij haar langs. Er is veel overleg. Ik hoor het wanneer de arts komt en mijn ‘zusjes’, in ‘t bijzonder Sjaan, denken dan mee over wat we ter sprake moeten brengen.

In het zorgleefplan staan alle afspraken die zijn gemaakt.

We hebben ook regelmatig e-mailcontact en als er iets bijzonders is, bellen ze mij. En áls er iets is waar ik mee zit, maak ik dat bespreekbaar en dan wordt het direct opgepakt. Als contactpersoon is het belangrijk dat je het gevoel hebt dat er naar je wordt geluisterd. Dat gebeurt hier. Ze dragen de afspraken ook goed aan elkaar over.

Nergens anders had mijn moeder het beter kunnen hebben dan hier. Ze heeft een waardige, mooie laatste levensfase.

De mensen op Iris 1 krijgen van mij een dikke 9+!”

Fenneke, tweede contactpersoon bij Iris voor Ed, loopt langs.

“Gedeelde besluitvorming met bewoners en naasten is tot in de haarvaten van onze afdeling doorgedrongen. Wij zijn grote ambassadeurs van het gedachtegoed dat je het alleen samen het beste kunt doen. Wat zeker ook helpt, is dat onze teamsamenstelling heel stabiel is. En je merkt dat het werkt!

Ik werk hier 17 jaar en we hebben geleerd om familie goed mee te nemen in de zorg en het welzijn van hun naaste.

Het is prachtig als je goed onderbouwd met elkaar tot de best passende afspraken voor deze ene unieke bewoner komt. En het heeft ons werk leuker, mooier gemaakt!”

Minder angst en agressie In 2016 heeft een werkgroep, bestaand uit verzorgenden, een psycholoog en een specialist ouderengeneeskunde, gewerkt aan een methode waarmee men kan komen tot een gedeeld besluit wanneer er sprake is van onbegrepen gedrag. De methode is allereerst toegepast bij de PGwoningen Iris, Hortensia, Myrthe en Korenbloem 5 .

“Gedeelde besluitvorming draagt bij aan het behoud van de eigenheid van mensen met dementie en daarmee aan hun kwaliteit van leven”, vertelt projectleider Lorene Henkel.

“Niet de ziekte, maar het levensverhaal van de bewoner staat centraal, wie de bewoner als persoon was vóór de ziekte van dementie, wat voor hem altijd van waarde was, vormt het uitgangspunt van de behandeling en zorg. Dat

zorgt voor meer begrip en minder angst, onrust, depressie of agressie. Als je de bewoner steeds beter leert kennen, door in gesprek te gaan met de naasten, kun je ook beter begrijpen waar gedrag vandaan komt. Iedere betrokkene bij de zorg rondom de cliënt heeft namelijk een klein stukje van de waarheid. Zodra je alle stukjes bij elkaar legt, kun je daadwerkelijk datgene doen voor de bewoner wat hij of zij echt nodig heeft en wenst.”

Dat deden we toch al?

“Medewerkers reageerden aanvankelijk wat afwachtend”, herinnert manager verzorgd en beschermd wonen Marian van der Linden zich. “We betrekken naasten toch al bij de zorg?, zeiden ze. Klopt. Maar vroeger legde verzorgenden, artsen en andere professionals een genomen besluit uit.

Dat is toch een beetje tekenen bij het kruisje en verder aan de zijlijn staan. Nu bespreek je mogelijkheden, leg je een advies neer en daarna kom je heel bewust en gestructureerd tot een besluit. Gedeelde besluitvorming zorgt voor meer begrip voor elkaars rol en elkaars belangen. Dat komt niet alleen de kwaliteit van de besluitvorming ten goede, maar ook die van de relatie.”

Lorene vult aan: “Je ziet dat mantelzorgers graag willen meedenken, maar ook vertrouwen op de professionaliteit van de medewerkers. Ook zie je meer therapietrouw doordat naasten het besluit zelf hebben onderschreven. Soms gaat het moeilijker. De mantelzorger wil iets anders dan het team.

Je moet dan het goede gesprek met elkaar aangaan. Ook is niet ieder familielid evenzeer bereid tot medewerking.

Dan is het een zoektocht hen toch betrokken te houden en te snappen waarom ze niet betrokken willen worden.

Misschien vinden ze het wel moeilijk om een besluit te nemen voor een ander. Het is aan de professional om de naaste te ondersteunen bij het maken van een gezamenlijk besluit.

Dit doe je door elkaar van relevante informatie te voorzien.

Gesprekstechnieken zijn cruciaal. Het gaat immers wel om je moeder, dus hoe wij zaken brengen is van groot belang.”

In het najaar van dit jaar zijn alle eerste contactverzorgenden van alle PG-locaties op Sonnevanck geschoold in het toepassen van de ontwikkelde methode. De resultaten tot nu toe? De Zorgrelatiemeter laat grotere tevredenheid zien over wijze waarop naasten worden betrokken en over de manier waarop de professionals vaardigheden hebben hen te betrekken. En de medewerkers vinden hun werk nóg mooier. Bewust en respectvol omgaan met de belangen van mensen met dementie, bevordert de levenskwaliteit van alle betrokkenen kennelijk! Hoe nu verder? De methode zal geïntroduceerd worden bij andere PG-locaties binnen de Zorggroep zodat iedereen zich het gedeeldebesluitvormingsproces eigen kan maken.

ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

| 15

uitgelicht

A true love story never ends

Je bent 17 jaar, ontmoet in een café de man je dromen. Liefde op het eerste gezicht. Zo begon het liefdesverhaal van Monique en Arjan Bosch. Ze trouwden, kregen een zoon Robert-Jan en een dochter Joëlle en waren gelukkig met elkaar. Totdat Arjan zich vreemd begon te gedragen en alles veranderde. Hij was toen 29 jaar.

Monique: “Vlak na de geboorte van onze dochter in 2007, veranderde er langzaam iets in zijn gedrag. Die lieve, sociale en zorgzame Arjan werd ineens bot en maakte kwetsende opmerkingen. Zelf had hij niet in de gaten dat hij veranderde, wel was hij altijd moe.

We hadden daardoor geregeld onenigheid. Eerst dachten we dat hij overspannen was, daarna depressief. Hij begon rare dingen te doen en was alleen nog maar met zichzelf bezig waardoor ik me erg eenzaam voelde. Ook was er veel onbegrip van de buitenwereld. Arjan zei dan wel eens, trek mijn sloffen maar eens 48 uur aan en kom dan terug.

Wedden dat je dan niet meer oordeelt.

16 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

Door Magda Olofsen

“Arjan had een goede baan als scheepsdieselmonteur.

Op een dag kwam hij thuis met de mededeling dat hij ontslag had genomen. Ik werd toen kostwinnaar en ging meer uren werken bij de Zorggroep.

Na een aantal onderzoeken kreeg hij de diagnose autisme hoewel de arts twijfelde. Later dachten we dat het misschien aan onze relatie lag dus gingen we in therapie maar niks hielp.”

“Door mijn werk bij de Zorggroep ontmoette ik mensen met dementie. Ik dacht wel eens: het lijkt alsof Arjan dit ook heeft. Maar die vermoedens had ik telkens weggewuifd, hij was immers nog zo jong. Tot het

“Door mijn werk bij de Zorggroep ontmoette ik mensen met dementie.

Ik dacht wel eens: het lijkt alsof Arjan dit ook heeft. ”

moment waarop ik er niet langer omheen kon. Arjan had me naar mijn werk gebracht en belde me later om te vragen waar ik was. Hij was ervan overtuigd dat hij mij boven had zien strijken.”

“Ik maakte een afspraak bij de neuroloog en daar was het snel duidelijk. Op de scan waren bolvormige hersenen te zien. Een teken van frontotemporale dementie, een vorm van dementie die relatief vaker voorkomt bij jonge mensen.

Ik had verwacht dat de diagnose een opluchting zou zijn, dan wisten we tenminste wat hij had en hoe we daarmee om moesten gaan. Maar het was een enorme klap, want de arts zei er meteen bij dat Arjan niet oud zou worden en dat hij steeds verder zou aftakelen.”

“Ik werkte en zorgde voor Arjan en de kinderen. Vrienden en familie raadden mij aan om hulp te zoeken, maar die raad sloeg ik in de wind. Ik wilde zelf voor hem zorgen.

Maar dat hield ik niet lang vol. Tijdens een presentatie op mijn werk kreeg ik een black-out. Ik stortte helemaal in en realiseerde me dat ik hulp nodig had. Thuis was het een onhoudbare situatie. Een gezinscoach was degene die aangaf dat het misschien beter was als Arjan werd opgenomen in een verpleeghuis. Dat was een hele moeilijke beslissing. Ik was woedend: waarom overkomt ons dit, we zijn nog zo jong! Hij werd opgenomen in de Lisidunahof in Leusden, een woonvorm voor jongeren met dementie. Drie keer per week ging ik op bezoek. Echt praten ging niet meer maar toch genoot ik van die momenten met z’n tweeën.

Het afscheid nemen bleef elke keer moeilijk.”

Lotgenoten “Ik had veel steun van familie, maar miste lotgenoten van mijn eigen leeftijd. Jonge mensen met dementie zijn vaak tussen de vijftig en zestig. Dat is een andere generatie.

Zij hebben geen kleine kinderen thuis wonen. Ook de financiële problemen waarin we belandden door Arjans ziekte maakte het niet makkelijk. We moesten ons huis

Monique met haar opa

De heer H. Plomp die woont in de Dillenburg

verkopen. Ik verdiende net te veel om in aanmerking te komen voor allerlei potjes, maar te weinig om echt rond te komen.”

Afscheid van Arjan “Op 18 augustus 2013 is Arjan overleden. Nog maar 41 jaar oud. Hij had eindelijk rust gevonden. Het rouwproces was eigenlijk al tijdens zijn ziekte begonnen maar nu was ik echt weduwe met twee jonge kinderen.”

Zorggroep “Ik werk nu 18 jaar bij de Zorggroep en heb op verschillende locaties gewerkt. Er is altijd veel begrip voor mijn situatie geweest. Mijn collega’s trokken wel eens aan de handrem, want ik ging maar door. Gelukkig kreeg ik zorgverlof. Zo heb ik meer grip gekregen op mijn thuissituatie. Momenteel werk ik bij Sonnevanck en volg de VIG opleiding. In 2018 hoop ik mijn diploma te behalen. De zorg is echt mijn ding.

De mensen in hun waarde laten, vind ik heel belangrijk.

Ik wil dat naasten kunnen zeggen: “Mijn vader/moeder heeft het hier goed gehad”.

Boven dit verhaal wilde Monique graag de woorden: A true love story never ends ( Het echte liefdesverhaal eindigt nooit maar neem je altijd mee.)

ZORGFOCUS 2 | JULI 2017

| 17

kort nieuws

Prima resultaat Crediteurenadministratie!

In een periode van vijf jaar ontving de Zorggroep ruim 53.000 facturen, met een totaal factuurbedrag van ruim 120 miljoen! Dat is serieus werk op de crediteurenadministratie. Een gespecialiseerde partij (NIC) onderzocht in hoeverre er dubbele facturen zijn betaald, de BTW goed is toegepast en de administraties van leveranciers overeenstemden met die van de Zorggroep. Dat het proces van verwerking tot betaling goed verloopt, is met dit onderzoek bevestigd.

Alleen 9 (van de 53.000) facturen zijn dubbel betaald. Met uitzondering van één factuur zijn deze alsnog verrekend met de leveranciers. De conclusie van het NIC luidt dan ook dat de crediteurenadministratie uitstekend functioneert.

Een prima prestatie! Margriet Wierenga, Marjanne Schuil en Joke Dekkers proficiat en ga zo door!

“De moeite waard om te kijken” Op woensdagmiddag 15 november is een korte film over Hospice Jasmijn Harderwijk verschenen. Filmakers produceerde de film en dit is mede mogelijk gemaakt door een bijdrage uit het Stimuleringsfonds van de Rabobank. “Je kunt niet ervaren hoe het bij Hospice Jasmijn is zonder er te zijn geweest, maar deze film komt daar dichtbij. De sfeer, het gevoel, dat is wat we over willen brengen aan belangstellenden”, aldus Ard Kleijer, manager Specialistisch Centrum Ouderenzorg. En gezien de reacties op social media lijkt dit te zijn gelukt. Een kleine greep uit de reacties: “Heel mooi... zo is het echt.” en “Mooi, onder de indruk. De moeite waard om te kijken.” Maar oordeel zelf en kijk de Beeld uit de film film op www.znwv.nl/locaties/hospice-jasmijn.

Scholingstraject van start: welzijn is meer dan zorg alleen Begin november was de start van het scholingstraject Nieuwe Tijd: van zorgen voor, naar zorgen dat. Dit traject begon met een inspirerend, interactief starttheater/welzijnstheater voor alle medewerkers, intramuraal, van regio Ermelo. Het theater werd verzorgd door theatergroep Ervarea. Zij zullen ook de volgende activiteiten in dit traject verzorgen. Aan de hand van sketches is ingezoomd op de invloed op gedrag van medewerkers en de omgeving. Er is stil gestaan bij het belang van het inschakelen

van het netwerk van de cliënt en het principe dat welzijn voor ieder persoonlijk en weer anders is. Met een dosis humor en het denken in mogelijkheden ontstaat als vanzelf een sfeer waarin het out of de box-denken ons verder helpt.

Dit traject heeft het bevorderen van de eigen regie en het welzijn van de cliënt tot doel. Dit in samenhang met alle stappen die de Zorggroep al aan het zetten is, al dan niet al in samenwerking met de cliënt en/of zijn mantelzorger. Medewerkers van andere regio’s worden begin volgend jaar uitgenodigd om deze scholing bij te wonen. Deze scholing wordt betaald vanuit de subsidie Waardigheid & Trots.

Volg ons

De facebookpagina van de Zorggroep houdt je op de hoogte van ontwikkelingen en gebeurtenissen in verschillende regio’s en locaties. Ook jij kunt mooie momenten, nieuws en activiteiten delen.

18 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

vrijwilliger Alie Prummel

Alie Prummel

“Je leeft niet alleen voor jezelf.

Naastenliefde is mijn motivatie.”

Door Mary Welter

In de goed gevulde huiskamer van De Oosterhoorn in Ermelo, kondigt medewerker activering en welzijn Tjitske Noorman aan: “We gaan zo naar de markt”. Bewoners en een groep vrijwilligers hebben zich er verzameld rondom de tafel. Dit keer zijn er genoeg vrijwilligers, dus iedereen kan mee. De geur van koffie hangt in de lucht, net als de gezellige sfeer. Het vooruitzicht op een gebakken visje draagt daar zeker aan bij.

Warm Ondertussen grist Tjitske kleedjes en winterjassen uit kasten en van haakjes. Even later zitten de bewoners er warmpjes bij in hun rolstoelen. Een van de vrijwilligers achter de rolstoelen is Alie Prummel. Een vrouw die na haar pensioen het goedbedoelde advies kreeg om eerst maar eens een half jaartje niks te doen. “Dat kan ik helemaal niet”, zegt ze lachend. Inmiddels doet zij alweer anderhalf jaar vrijwilligerswerk. “Een keer in de veertien dagen ga ik mee naar de markt. Ik werk ook op de kookgroep bij Brem (Sonnevanck) en ik assisteer daar de activiteitenbegeleider.”

Naastenliefde Het deert Alie niet dat de vrouw in de rolstoel weinig terug zegt. Voor haar vriendelijke woorden, aanraking of vrolijke lach, verlangt zij niets terug. “Ik denk dat ik er feeling voor heb, voor mensen te zorgen. Voorheen was ik administratief medewerker, ik ben daarin gerold.

Alie Prummel en

Truus van der Veen

Misschien had ik destijds moeten kiezen voor de zorg.”

Het is voor haar zo klaar als een klont: “Je leeft niet alleen voor jezelf. Naastenliefde is mijn motivatie.”

Blij Alie begrijpt niet waarom Tjitske zo moeilijk vrijwilligers kan krijgen. In De Oosterhoorn, gelegen op het Ermelose Veldwijkterrein van GGz Centraal, wonen ouderen met lichamelijke beperkingen in combinatie met chronische psychische problematiek. “Mensen weten misschien niet wat dat inhoudt”, denkt Tjitske. “Tegen hen zou ik willen zeggen: “Kom eens kijken, ga mee”. Daarna bestelt ze de vis. Ondertussen knoopt een deel van de bewoners een gesprekje aan: “Lekker weer he?”, ” “Heb je ook zo’n trek in een visje?” Na het felbegeerde visje en de koffiepauze in de Immanuelkerk vertrekt de stoet huiswaarts. Op de terugweg legt Alie uit wat zij terug krijgt voor haar vrijwilligerswerk: “Ik word er blij van. Dat blije gevoel neem ik altijd mee naar huis.”

ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

| 19

geluksmoment

“In de Ketelhaven van Elburg was de koffiestop”

Gezellig busuitje Door Magda Olofsen

Een keer per maand gaan bewoners van

Weideheem erop uit met een busje naar

verschillende bestemmingen. Deze keer was het de beurt aan buschauffeur Paul, die een prachtige route had uitgestippeld. Binnen-

door richting Elburg, het mooie vestigings-

stadje en naar Ketelhaven waar een koffiestop werd gemaakt. “Naast ons waren twee dames aan het genieten van een high tea. Ze konden lang niet alles op en tot onze grote verrassing boden ze ons de overgebleven hapjes aan.

We hebben er heerlijk van gesmuld”, aldus vrijwilliger Gonnie

Mooie omgeving “Na al dit lekkers vertrokken we richting

en daarna nog een klein stukje de snelweg

veel weilanden, koeien, reigers en ganzen.

terug te keren. Twee verzorgenden stonden

Kampen en Zalk. Een mooie omgeving met Prachtige goudgeel gekleurde bomen

versierden onze weg binnendoor langs de

IJssel richting Zwolle, Wezep en Nunspeet

op om vervolgens weer naar Weideheem de bewoners al op te wachten met een heerlijke broodmaaltijd. Een heerlijke afsluiting van een gezellig busuitje!”

Eindejaarsgeschenk Het jaar 2017 is bijna voorbij. Een jaar waarin weer

verrassen met een “Tinteling”: een geschenk

gene te kunnen geven wat zij nodig hebben. We

goed gevulde webshop met een ruime keuze

met hart en ziel is gewerkt om onze cliënten datkunnen dan ook met z’n allen echt trots zijn op

wat we dit jaar door jullie inzet en motivatie hebben bereikt. Daar dank ik jullie heel hartelijk voor.

Als blijk van waardering voor de getoonde inzet

en betrokkenheid wil ik jullie, mede namens alle

concernteamleden, weer een eindejaarsgeschenk aanbieden. We hebben ervoor gekozen jullie te

dat je zelf mag uitzoeken in een speciale,

geschenken. Voor ieder wat wils! Veel plezier met het uitzoeken van jouw geschenk!

Ik wens jullie en allen die je lief en dierbaar

zijn gezegende Kerstdagen en een nieuw jaar vol inspiratie, gezondheid en geluk!

Hartelijke groet, Margreeth Kasper- de Kroon raad van bestuur

@znwv

facebook.com/zorggroepnoordwestveluwe/

company/stichting-zorggroep-noordwest-veluwe

20 | ZORGFOCUS 5 | DECEMBER 2017

www.znwv.nl