«Typisch, er cha sich wider emol nüd a d Abmachige halte.» Aber scho isch er doo gse ond hät wie all di dreckige Hend am Engelschleid abpotzt. «Wie dee wider uusgsiet!» «Ond daa am himmlische Wienachtsfescht!» «Er schtinkt noch Rauch, sini Hoor sönd vebrennt.» «En Flögel isch ganz schwarz.» «Wa hät dee wider aagstellt!» D Elawap hät em gwunke. «Chomm, Zuusli, doo nebed mer hät s no Platz!» «Wa isch los?» «Du häsch en doch nie möge schmecke?» Alli Engeli hönd dörenand gschwätzt. «Rueh!», hät de Engel Gabriel gruefe. «Jetz mönd er lose. De Zuusli hät sibe Mensche grettet, vier vor e paar Schtond os eme brennende Auto. Er isch en richtige Schutzengel. Er dar vo hüt aa, wenn er will, zo jeder Ziit of d Erde abe. Schutzengel sönd dei dringend nötig.» «De Zuusli en Schutzengel!», hönd ali gruefe ond sis Lieblingslied aagstimmt: «Oh Tannenbaum.» Villschtimig isch da Lied dör de wiit Himmels ruum gklunge. Verosse hät s dämeret. De Morge vom Wienachtstag isch aabroche. Rosafarbegi Wölkli sönd am Himmel gschwebt. D Elawap hät use zääged: «Lueged, di sebe schöne Zuusliwolke.» Di chli Ria hät schtraalend gnickt. Aber de Zuusli häts nomme ghört. Sin Chopf, wo grad no a d Schultere vo de Elawap aagleened gsi isch,
18