Głos Rodziny Nr 2(17) 2022r/IV Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść św. Jan Paweł II

św. Jan Paweł II

ISSN 2719-4663

Głos Rodziny P I S M O PA R A F I I R Z Y M S KO K AT O L I C K I E J Ś W I Ę T E J R O D Z I N Y W P U Ł AWA C H

Odwagi. Jam zwyciężył świat! fot. rkw

Nr 2 (17) 2022 rok IV

Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść

fot. arch. SP 11

Minister Edukacji i Nauki w SP 11 – 28 III 2022 r.

Krzyże i skrzypce z łodzi migrantów com, więźniom, samotnym matkom z dziećmi i osobom niepełnosprawnym. Są oni angażowani w projekty artystyczne, które pozwalają im na reintegrację ze społeczeństwem i powrót do normalnego życia.

Jednym z projektów są „Skrzypce Morza”. W jego ramach, odbywający karę w mediolańskim więzieniu Opera, są zatrudniani w warsztacie lutniczym Enrica Allorto. Z przekazanego drewna, pochodzącego z dziesięciu

łodzi, wykonają pod okiem mistrza instrumenty muzyczne i krucyfiksy.

Będą one przypominały ludziom, zwłaszcza młodym, o tragedii dziejącej się na naszych oczach.

Z przedstawicielami fundacji spotkał się niedawno papież Franciszek.

- Wysyłacie światu sygnały przeciwstawiające się kulturze odrzucenia – powiedział Ojciec Święty.

Marek Krzysztofiak SJ vaticannews.va/Rzym

www.dailyadvent.com/gb

D

rewno z dziesięciu łodzi migrantów, które rozbiły się w drodze na Lampedusę, zostało przekazane włoskiej Fundacji Dom Ducha i Sztuki. Zostaną z nich wykonane instrumenty muzyczne i krzyże, które staną się symbolami dramatu migracji. „Te łodzie miały zostać zniszczone.

Poprosiliśmy, abyśmy mogli uczynić z nich narzędzie kulturowego przekazu” – wyjaśnił prezes fundacji Arnoldo Mosca Mondadori.

Od kilku lat na Lampedusę zmierzają łodzie wypełnione migrantami.

Rozgrywający się w ich życiu dramat często ma tragiczne zakończenie.

Morze Śródziemne – jak powiedział Franciszek w grudniu ubiegłego roku na wyspie Lesbos – jest „cmentarzyskiem bez nagrobków”.

Rozbite łodzie, które służyły ludziom za transport, są na ogół rekwirowane, a następnie utylizowane. Za sprawą Fundacji Dom Ducha i Sztuki, część z nich będzie teraz służyć jako symbol dramatu migrantów. Fundacja pomaga osobom z marginesu, uchodź-

Przestrzeń dialogu

Z

astanawiałam się ostatnio czy w nas, katolikach jest przestrzeń do rozmowy o Bogu? Nie chodzi o sam fakt wiary w Boga, ale o to czy dajemy innym przestrzeń do zadawania pytań, a sobie otwartość na otrzymywane odpowiedzi. Czy w tych rozmowach jesteśmy równi i czy jest miejsce na szacunek, który sprawia, że rozmówca widzi, że sprawa wiary jest dla nas ważna?

Ciągle się nam wmawia, że przy świątecznym stole nie rozmawia się o religii, bo to nie wypada, bo to osobista sprawa, co kogo to obchodzi, bo się posprzeczamy... A ja się zastanawiam: to gdzie i kiedy mamy rozmawiać o rzeczach dla nas ważnych, jeśli nie w gronie najbliższych? Może warto zmienić retorykę, a nie uciekać od tematu. Odnoszę wrażenie, że chyba największą przeszkodą do dialogu jest to, że okopaliśmy się naszymi przeko-

naniami i tkwimy na swoich, w miarę bezpiecznych, pozycjach pod flagą „my” lepsi i „oni” gorsi, my w kościele i oni poza Kościołem. My chrześcijanie, my katolicy, my...

Chyba każdy przeżył w swoim życiu chwile zwątpienia, oddalenia, zagubienia, uchybienia...i zgrzeszył przeciwko przykazaniu miłości. Nawet święci tego nie uniknęli, a my chcemy być od nich lepsi, i to jest ok, ale czy musimy być lepsi kosztem innych? Czy w ogóle można być lepszym czyimś kosztem?

To, że ktoś w tej chwili wątpi, krytykuje, dywaguje nie daje nam mandatu do tego żeby go skreślać z listy Pana Boga!

Nam wierzącym praktykującym powinno być łatwiej zrozumieć tych, którzy nie wiedzą, co tracą, a jednak siedzimy cichutko w swoich okopach wychodząc z nich wtedy, gdy odbywa się procesja w Boże Ciało. Fakt, że nikt nie nauczył nas jak rozmawiać o Bogu,

nauczyli nas słuchać. Chodzimy do kościoła i słuchamy, a co z tymi, którzy nie słuchają Boga tylko ludzi? Tak ich mamy zostawić?

Nowy rok za nami, a wraz z nim noworoczne postanowienia i kolejne kilogramy, których nie zgubiliśmy, ale, tak sobie myślę, ...że może warto podjąć inne wyzwanie. Gdyby każdy praktykujący katolik przyprowadził do Kościoła jednego niepraktykującego i pokazał mu źródło życia nie musielibyśmy zawracać głowy Panu Bogu i prosić o jedność rodzin, powołania kapłańskie, pomyślność dla Ojczyzny...

Jeden przyprowadzony do studni, aby mógł powiedzieć: „Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, na własne bowiem uszy usłyszeliśmy i jesteśmy przekonani, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata” (J 4, 42). Kto podejmuje wyzwanie?

ITW

1

S

iostra Priscilla pochodzi z indyjskiego stanu Manipur, którego nazwa oznacza – ziemia klejnotów. Jej dom rodzinny położony jest w północno- wschodniej części kraju. Populacja tego regionu liczy ok. 3 miliony osób., głównie rdzennych wspólnot etnicznych. Cechą charakterystyczną, wyróżniającą ten region jest duży szacunek dla kobiet i osób starszych. Chrześcijaństwo, przyniesione przez angielskich misjonarzy, jest jedną z głównych religii ma tym terenie.

Rola dziadków Nazywam się Tedar Maring (s.

Priscilla to moje imię zakonne). Moi rodzice są protestantami. Ma też dwoje młodszego rodzeństwa. Moi dziadkowie ze strony mamy są katolikami, to będąc u nich w czasie wakacji poznawałam podstawy wiary katolickiej, uczestniczyłam w Eucharystii i odmawiałam nieznane u nas modlitwy, jak. np. różaniec. W ciągu roku szkolnego

to zostać nauczycielka lub pielęgniarką.

W końcu, dzięki interwencji dziadków, mój ojciec pozwolił mi spędzić jakiś czas w klasztorze, w nadziei, że wkrótce wrócę do domu.

3500 km ku powołaniu Moja podróż, by zacząć realizować pragnienie serca zaczęła się w marcu 2009 roku, gdy w towarzystwie ciotki wyjechałam do Bangalore, które jest oddalone od Manipur o jakieś 3500 km, aby dołączyć do Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera. Klawerianki poznałam przez pewnego księdza misjonarza. Bardzo mnie urzekł charyzmat Zgromadzenia i wiedziałam, że chcę być jego częścią. Dostała jednak czas, aby rozpoznać swoje powołanie, poznać bliżej życie sióstr i zdecydować, czy chcę do nich dołączyć. Siostry były bardzo troskliwe i serdeczne w stosunku do mnie, dzięki temu początek mojego pobytu w Zgromadzeniu, pomimo odmienności kultury, języ-

zwłaszcza wśród trudności, słabości i niepowodzeń życia codziennego.

Boski garncarz Po zakończeniu przewidzianego pobytu u sióstr musiałam powrócić do domu i otrzymać pozwolenie rodziców na kontynuowanie życia zakonnego. Było mi bardzo ciężko patrzeć, jak płaczą, zwłaszcza mój ojciec, z którym czułam się szczególnie związana. Z sercem pełnym bólu, pozwolił mi iść obraną drogą, polecając bym nigdy nie oglądał się za siebie, nawet gdy będę musiała stawić czoła trudnym sytuacjom. Mogłam więc iść za głosem, który mnie wzywał na drogę życia konsekrowanego i podążać kolejnymi etapami formacji zakonnej. Sześć miesięcy po rozpoczęciu nowicjatu, dostałam informację o śmierci mojego taty. Nie da się wyrazić słowami tego, co czułam w sercu. Jego dobre rady, bliskość moich sióstr, a przede wszystkim poczucie, że jestem w rę-

Protestantka, katoliczka i zakonnica uczęszczałam jednak do szkoły protestanckiej. Podobała mi się miłość do Pisma Świętego, ale jednocześnie coraz bardziej interesowała mnie i pociągała wiara katolicka, a zwłaszcza sakramenty Eucharystii i pojednania.

Mając dwanaście lat zapragnęłam zmienić wyznanie, przyjmując katolicyzm. Rodzice bardzo się sprzeciwiali, jednak z pomocą dziadków i wujostwa zaakceptowali moją decyzję.

Boże wezwanie Pewnego dnia, w ostatniej klasie liceum, przechodząc przez podwórko zobaczyłam zwiędły kwiat maku i pomyślałam, że nasze życie bez Boga jest podobne do tego zwiędłego kwiatka. Ta myśl wciąż do mnie wracała, a w moim sercu rosło pragnienie, by należeć do Jezusa, by zrobić dla Niego coś wielkiego.

Zdając sobie sprawę z tego, że takie pragnienie jest dla mnie nieosiągalne, odrzucałam tę myśl, ale na próżno. Byłam pełna dziwnego niepokoju, aż pewnego dnia z odwagą powiedziałam rodzicom, że chcę zostać siostrą zakonną. Jak się można było spodziewać, otrzymałam stanowczą odmowę. Rodzice mi zapowiedzieli, że muszę kontynuować studia i że, jedynym wyborem jaki mam,

2

ka i jedzenia, był radosny. Z czasem zaczęłam bardzo tęsknić za rodziną i moją ziemią, zwłaszcza, że rodzice zerwali ze mną kontakt. Byłam tym bardzo przygnębiona. Wszystko wokół mnie stawało się szare, nie miałam już nawet ochoty z Panem na modlitwie.

Pewnego dnia poszłam do kaplicy i powiedziałam Jezusowi, że wracam do domu. Kiedy tak się modliłam, jakaś wewnętrzna siła nie pozwalała mi opuścić kaplicy. Zrozumiałam, że Jezus mnie kocha, ze zawsze będzie ze mną i, że Jego łaska nigdy mnie nie opuści. Poczułam jego bliskość i postanowiłam kontynuować drogę mojego powołania.

Jezus mnie prowadzi Czułam się przemieniona. Patrzyłam na siebie i wydarzenia życia codziennego z nowej perspektywy.

Czułam, że to Jezus prowadzi mnie dzień po dniu a Jego obecność, stawała się coraz bardziej odczuwalna.

Doświadczyłam tego, co mówi Księga Syracha – „Jak glina w ręce garncarza, która ją kształtuje według swego upodobania, tak ludzie są w ręku Tego, który ich stworzył” (Syr 33, 13). Od tej chwili uchwyciłam się tej pewności,

kach Boskiego garncarza, pozwoliły mi przetrwać ten trudny i bolesny czas. Pomimo zawirowań i trudności 6 lipca 2014 r. poprzez złożenie ślubów zakonnych, oddałam się Temu, który mnie wybrał i powołał, abym należała tylko do Niego.

Wspaniałe doświadczenie Pierwszych kilka lat po złożeniu ślubów spędziłam w międzynarodowym junioracie w Rzymie. Ukończyłem studia z teologii na Uniwersytecie Angelicum i zostałam posłana na moja pierwszą misje do Polski. Od roku, będąc w krakowskiej wspólnocie sióstr klawerianek, pomagam w animacji misyjnej. 19 września 2021 r. w krakowskim Sanktuarium św. z Jana Pawła II złożyłam swoje śluby wieczyste.

Chciałabym, aby każda osoba, którą spotykam, doświadczyła tego, co ja, że – jest bardzo cenna w oczach Boga.

Pan dał każdemu z nas szczególną misję. Tylko ci, którzy zostali powołani do jej wypełnienia, mogą ją zrealizować. Nikt inny nie może ich zastąpić.

Nie możemy bać się podjąć zadania, które Bóg nam powierzył, ponieważ On jest zawsze z nami! s. Priscilla Maring, klawerianka

Mała encyklopedia totalitaryzmu

https://info112.pl

Spisek w totalitaryźmie

T

otaliści wszelkich odmian wkraczają na scenę jako uzdrowiciele.

W ich przekonaniu świat jest chory, zdegenerowany, spodlały. Trzeba tchnąć weń nowe życie, energię i dumę. Kuracja zaczyna się zwykle od jakiegoś załamania starego porządku – od ekonomicznego kryzysu, od przegranej wojny. Na gruzach, zamieszania i nędzy, uzdrowiciele głoszą i wprowadzają w życie swój program terapii. Jest on prosty. Należy przede wszystkim wskazać i unieszkodliwić sprawców nieszczęścia – nosicieli zarazy.

Są to z reguły członkowie rozległego sprzysiężenia, działającego perfidnie na zgubę zdrowej części ludzkości w imię własnych, ciemnych interesów.

Nietrudno ich zdemaskować, bowiem przynależność do sprzysiężenia pokrywa się z przynależnością do rasy, klasy społecznej, narodowości lub

politycznej orientacji. Są to w zależności od regionu i doktrynalnego zabarwienia uzdrowicielskiego ruchu – Żydzi, masoni, burżuje, socjaldemokraci, komuniści, Ormianie, Słowianie, czarni, żółci, wyznawcy takiej czy innej wiary – ogromna ilość odmian wcielonego zła, które należy wyplenić, aby świat odzyskał zdrowie. Zaczyna się więc od likwidacji „wrogich elementów”. Równocześnie wprowadza się porządek, bowiem nie mniejszą przyczyną choroby jest chaotyczna gra sił, poglądów i interesów.

Totalitarna utopia dąży do likwidacji przypadku. Wszystko powinno zostać zaplanowane i poddane najściślejszej kontroli. Ideałem jest całkowita jednomyślność we wszystkim – poczynając od estetycznych upodobań a kończąc na politycznych celach. Filozoficzny, kulturalny i polityczny monolit jest

właśnie upragnionym stanem społecznego czy narodowego zdrowia.

Walka ze złowrogim sprzysiężeniem oraz opanowanie chaosu wymagają środków radykalnych i surowych. Wymaga ich też jedność działania, z czego wynika monopartyjność ustroju. Wymagane jest dostosowanie prawa do egzekwowania celów i zadań partii.

Niezbędnym okazuje się stworzenie jednolitej interpretacji rzeczywistości – obejmującej także przeszłość i przyszłość. A wreszcie budowa ekonomicznego systemu, całkowicie podporządkowanego potrzebom politycznym państwa.

Priorytetem tego systemu są zbrojenia, ponieważ wrogie sprzysiężenie – nawet pokonane we własnych granicach, istnieje nadal na zewnątrz, stanowiąc nieustanne zagrożenie.

Uciążliwości totalitarnego ustroju tłumaczone są koniecznością obrony.

Na jego zdobycze czyha nadal międzynarodowe żydostwo, międzynarodowy kapitał i inne ciemne moce chorego, skorumpowanego świata.

Usilnie podsycana nienawiść oraz początkowe sukcesy polityczno-gospodarczego monizmu stwarzają pokusę rozprawienia się raz na zawsze z wrogim sprzysiężeniem. Mentalność oblężonej twierdzy przeradza się w ducha agresji. Wojna jawi się jako nieuniknione rozwiązanie problemów wyrastających z „nowego ładu”.

Okazuje się bowiem, że nie wszystko da się ujednolicić i zaplanować i że warunkiem zdrowego rozwoju społeczeństw jest jednak twórczy „nieporządek”.

Jan Józef Szczepański

Działalność parafialnego zespołu Caritas w 2021

D

Transport darów dla uchodźców

zięki ofiarności naszych parafian możemy prowadzić aktywną pomoc potrzebującym.

W 2021 r. parafia udzieliła jałmużny: siostrom karmelitankom w Dysie – 2000,00 zł, Towarzystwu Pomocy im. Św. Brata Alberta – 8320,00 zł, Hospicjum Bł. Matki Teresy z Kalku-

ty – 7681,30 zł, rodzinom w potrzebie – 7240,00 zł, osobom indywidualnym – 660,00 zł. Razem: 25 901,30 zł.

Darowizny nie uwzględniają zbiórek ogłoszonych przez Kurię Metropolitalną i Caritas Archidiecezji Lubelskiej. Wszystkim serdecznie proboszcz dziękujemy!

3

https://pl.wikipedia.org

U

rodziłem się i wychowałem w tradycyjnej rodzinie katolickiej. Moja mama zadbała o przekazanie mi wiary, prowadzała na mszę, na pierwsze katechezy, pomagała przygotować się do Pierwszej Komunii Świętej. Z czasem posyłała mnie już samego na niedzielną mszę.

Wiarę w Boga postrzegałem jako obowiązek. Moje lenistwo i egoizm sprawiły, że z czasem coraz częściej

Mogłem uważać się za szczęśliwca, bo znalazłem się wśród nich. Sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna, nawet dla naszej dwudziestki pracy było bardzo mało z powodu niewielkiej ilości zleceń. Moje zarobki zmalały o ponad połowę.

W międzyczasie urodziła nam się córka, a po dwóch latach syn. Potrzeby naszej rodziny stale rosły, a ja nie byłem w stanie zrobić nic, żeby zarobić więcej na byt. Mało tego – popadaliśmy w coraz większe długi. Żona podjęła pracę i też zaczęła zarabiać, ale nawet to już nie było w stanie nas uratować. Potem bez mojej wiedzy wzięła pożyczkę. Najpierw jedną, a zanim ją spłaciła, wzięła drugą, potem trzecią i następną, następną... Próbowała spłacać pożyczkę kolejną pożyczką.

Dość starannie wszystko trzymała w tajemnicy przez około trzy lata.

Jednak kiedyś przypadkowo znalazłem wezwanie do zapłaty z banku. To obudziło moją czujność. Zaczęły się w domu kłótnie, ciche dni. Zaczęliśmy się coraz bardziej oddalać od siebie.

Ja znalazłem sobie w międzyczasie

sję trwającą kilka miesięcy. W domu, kiedy byliśmy razem, czułem obecność niewidzialnej ściany, która nas oddzielała. Próbowałem z żoną rozmawiać, ale raczej wygłaszałem monologi, bo zadawałem jej pytanie, a ona milczała, więc sam sobie odpowiadałem kolejnym pytaniem. W pewnym momencie uznałem, że rzeczywiście już nic więcej nie mogę zdziałać. W końcu, sam nie wierząc w to co robię, poszedłem do adwokata myśląc o zakończeniu naszego małżeństwa.

Potem w niedzielę byłem na Mszy świętej razem z dziećmi i po ogłoszeniach parafialnych pewna para zapraszała na katechezy neokatechumenalne inne małżeństwa, takie właśnie jak moje – w fazie destrukcji. Do tej pory Bóg rzucał nam koła ratunkowe, ale to już była szalupa ratunkowa wraz z helikopterem i wykwalifikowaną pomocą. Poczułem się osobiście zaproszony.

Następnego dnia z niedowierzaniem powiedziałem o tych katechezach żonie, mówiąc: ja idę, a ty jak chcesz.

Poszła ze mną. Ratunek przyszedł, kiedy Bóg skruszył moją pychę, a ja

Bóg ocalił moje małżeństwo opuszczałem niedzielną Eucharystię, codzienną modlitwę, a zamiast iść do kościoła, spotykałem się z kumplami i spędzałem czas na wygłupach. Wciąż deklarowałem się jako osoba wierząca, ale jednocześnie coraz częściej zapominałem, że istnieje Bóg. W kościele pojawiałem się już tylko od święta i coraz rzadziej się spowiadałem. Dorastając, łamałem kolejne przykazania Boże. Siebie i swoje potrzeby stawiałem na miejscu pierwszym.

Z czasem zacząłem pracować i zarabiać. Byłem młody, silny, pracowity.

Praca szybko stała się całym moim życiem. Wiodło mi się całkiem nieźle, co wbijało mnie w coraz większą pychę.

Nawet nie rozumiałem, że grzeszę stawiając siebie na miejscu Boga. Byłem głupi, głuchy i ślepy. Mając już ponad dwadzieścia lat, poznałem dziewczynę – moją obecną żonę. Pobraliśmy się po dwóch latach znajomości. Wtedy wciąż miałem niezłą pracę, ale niedługo potem załamał się rynek, skończył się nagle handel ze Wschodem.

W moim zakładzie, z sześćdziesięciu pracowników, zostało dwudziestu.

4

kolejnego bożka – akwarium. Godzinami wpatrywałem się w jego szybę.

Namiętnie poszukiwałem literatury o akwarystyce, ciągle czytałem, każdą wolną chwilę spędzałem przy akwarium. Zainteresowania akwarystyką potem jeszcze uzupełniłem wędkarstwem, któremu też oddawałem się bez reszty. Tymczasem w żonie narastało poczucie odrzucenia. Bywałem agresywny, wulgarny i coraz bardziej bezradny. Wspólnie doprowadziliśmy nasze małżeństwo na skraj przepaści.

Oboje szukaliśmy pociechy w bliskiej relacji, ona u kolegi z pracy, a ja też znalazłem sobie przyjaciółkę – powierniczkę.

Któregoś dnia usłyszałem od żony, że już nie możemy być razem. Rozpaczliwie rzuciłem się, by ratować nasze małżeństwo. Pomocy szukałem wszędzie, na terapii w poradni małżeńskiej, w Internecie, w rozmowach ze znajomymi. Pomyślałem o rozmowie z jakimś księdzem, ale szybko porzuciłem ten pomysł. Chciałem ratować co się da, ale żona ciągle mnie odpychała. Oboje wpadliśmy w depre-

stałem się bezradny, pokorny i skruszony, kiedy sam uznałem, że już nic więcej nie mogę, że w Panu, jedyna moja nadzieja, w Jego miłosierdziu.

Podczas katechez z otwartymi uszami i ustami słuchałem żywego Słowa.

Doświadczyliśmy niewyobrażalnej miłości Bożej. Katechezy zakończyliśmy odnowieniem przysięgi małżeńskiej.

I tak zamiast rozwodu, Bóg dał nam nowy ślub i nowe życie, na które hojnie nam pobłogosławił. Długi spłacaliśmy jeszcze przez osiem lat, ale zawsze mieliśmy, dzięki łasce Pana, wystarczająco pieniędzy, żeby żyć i spłacać raty kredytów.

W prezencie od Pana otrzymałem sklep, w którym pracuję już od 11 lat.

Nasz najmłodszy syn właśnie skończył 7 lat. Budujemy nowy dom, a pieniędzy jest dość, żeby się nimi dzielić z innymi. Wszystko uległo przemianie z chwilą, kiedy przestałem tylko mówić, że wierzę w Boga, ale swoim życiem i postawą serca zacząłem świadczyć, że rzeczywiście wierzę i ufam Bogu. Amen.

Sławek

O

dchodzę, bo Kościół w pewnym sensie mnie uwiera. Nie mówię, że to jego wina. Prawdopodobnie został ustanowiony po to, aby „uwierać”. Ale trudno mi się zgodzić, że ktokolwiek wchodzi w moją prywatność, w przestrzenie, które chciałbym zachować wyłącznie do siebie, a zwłaszcza jeśli robi to instytucja. Są takie rzeczy, którymi nie chcę dzielić się z nikim. Nie chcę się spowiadać i czekać na rozgrzeszenie. Dlaczego mam się oskarżać i od przebaczenia wedle ściśle określonych reguł stworzonych przez instytucję, uzależniać całą relację z Bogiem. Pomijam możliwe błędy tych którzy próbują, bywa, że nieudanie, pośredniczyć.

Nie chcę być ciągle pouczanym, sam chcę decydować o swoich życiowych wyborach. Niech nikt nie traktuje mnie jak wieczne dziecko. W jakim sensie uwiera mnie swoista „nadopiekuńczość” Kościoła, który we wszystkim mnie instruuje. Gdybym ciągle słuchał matki, nigdy nie poszedłbym z kumplami na piwo i nie całowałbym się na randce z dziewczyną. Patrzę na wielu moich znajomych, którzy deklarują się jako wierzący i widzę, że wielu z nich to ludzie, którzy nie dojrzali ani do szlachetnego imienia chrześcijan, które dumnie noszą (Jest taka piosenka religijna: „Bo chrześcijanin to właśnie ja!”), ani do wartości na które się z łatwością powołują ani do wieczności, do której aspirują, często

lekceważąc sprawy doczesne, które dla innych są całym światem, jedynym jaki mają.

Wiem, że to subiektywizm ale nie umiem inaczej. Nie umiem podłożyć swojego karku pod Chrystusowe jarzmo. Nie chcę być wprzęgnięty, poganiany i ciągnięty za uzdę w lewo lub w prawo. A gdy się zbytnio rozpędzę nie chcę czuć tego karcącego szarpnięcia. Nie mówię, że to zniewolenie ale na pewno jakaś forma kontroli.

Pytanie: Czy skuteczna?

Nie jestem i chcę być anarchistą.

Nie znaczy, że nie mam żadnych zasad.

Mam! Można je sprowadzić do tego, co się nazywa prawem naturalnym: „Wszystko co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie.” Wiem również, że to cytat z Ewangelii, która moim zdaniem jest piękną Księgą ale za trudną dla mnie. Nie umiem żyć ewangelicznie i nawet nie wiem czy chcę tak żyć. Może chcę iść łatwiejszą drogą, w końcu nie każdy staje się alpinistą czy astronautą. Zdecydowana większość prowadzi życie tak przeciętne, że nawet nie widać, że żyje. Dobrze wiecie, że większość nie wyznacza sobie żadnych szczytów. Większość chce, by było cały czas gładko, przyjemnie i bez problemów. Ja też tak chcę. Nie potępiajcie mojej przeciętności. Póki co, stać mnie tylko na tyle!

Odchodzę, choć nikt mi nie grozi a nie straszy sądem ani piekłem.

A może powinien! Może trzeba mną

Dlaczego odchodzą potrząsnąć, bym poczuł, że kogoś obchodzę. Hej, katolicy, czy nie za łatwo godzicie się na odejścia tysięcy takich jak ja?! Jest was ciągle dużo, więc nie dostrzegacie odejść takich jak moje. Wydają się być pojedyncze.

Ale popatrzcie ilu was ubyło! Wolicie mieć spokój, by się nie męczyć nad takimi jak ja. Wolicie, żeby wszyscy byli grzeczni i mili, a jak komuś przychodzą brzydkie pomysły do głowy, milcząco zgadzacie się na „oczyszczenie” owczarni. Wiem, higiena jest ważna, ale może to nie higiena, tylko skreślenie!

Paweł Kukiz, lider zespołu „Piersi”, dawno temu, jeszcze zanim wszedł do polityki, nazwał siebie „czarną owcą” Bożego stada. Pocieszał się jak na artystę przystało tym, że Pan Bóg jest przecież artystą, więc czasem, żeby stworzyć jakiś oryginalny wzorek, może potrzebować odrobiny czarnej wełny i on Mu jej chętnie dostarczy. Nie wiem, jak to jest z wiarą Pawła Kukiza teraz.

Wiem, że niełatwe życie frontmana rockowej kapeli zamienił na jeszcze trudniejsze życie na salonach.

Wiem też, że ja jestem kolejną czarną owcą, która może kiedyś wybieleje.

A może pozostanę czarną owcą. Wtedy na zasadzie kontrastu wszystkie białe będą jeszcze bardziej jaśniały.

Ale na wszelki wypadek czekajcie na mój powrót, jeśli macie w sobie choć trochę smaku Ewangelii.

Czarna owca

https://miro.medium.com

Odrobina czarnej wełny

5

https://images.workpointnews.com

Miłość mądra czy naiwna? Jak kochać alkoholika?

Do

napisania poniższego tekstu skłoniło mnie to, co usłyszałam na kazaniu wygłoszonym przez Księdza Proboszcza w niedzielę 20 lutego br. w kościele Świętej Rodziny. Wypowiedź dotyczyła tematu miłości do nieprzyjaciół.

Przytoczona historia kobiety, która przez 60 lat żyła z mężem – alkoholikiem znosząc jego pijaństwo, zdrady, bicie, sprzątając po nim, piorąc mu i trwając uparcie w małżeństwie, poruszyła mnie głęboko. Niestety poruszyła mnie z zupełnie innego powodu niż było to intencją głoszącego. Już samo nazwanie alkoholika wrogiem wzbudziło mój sprzeciw. Alkoholik jest osobą chorą i zarówno on jak i rodzina są ofiarami jego nałogu, a więc stoją po tej samej stronie barykady.

Najbardziej jednak dotknęło mnie, że postawa wspomnianej kobiety została przedstawiona jako wzór do naśladowania w drodze do świętości.

Oczywiście nie podważam szczerej miłości żony do męża, jej pragnienia bycia wierną mimo wszystko ani dążenia do świętego życia. Jestem przekonana, że jej intencje były szczere, a postawa wynikała z przekonania, że to, co robi, jest dobre. Ja też tak robiłam i czułam, że tak trzeba. Cierpiałam, płakałam, podupadałam na zdrowiu, ale trwałam, bo tak trzeba. Stąd rozumiem motywy kierujące tą kobietą i wieloma innymi, którym przyszło

6

żyć z uzależnionym mężem. Wiele z nich przeżyje całe życie pozostając nieświadomymi, że ich postępowanie, choć podyktowane dobrymi intencjami, przyczynia się do rozwoju choroby alkoholowej mężczyzny, którego kochają i do pogłębiania kryzysu całej rodziny. Nie wiedzą, że alkoholizm męża nie jest tylko jego problemem, ale powoduje, że cała rodzina choruje i cała rodzina potrzebuje pomocy. Bo tak jak alkoholik jest uzależniony od alkoholu, tak jego żona i dzieci stają się uzależnione od alkoholika. Ich świat kręci się bowiem wokół jego picia. Troszcząc się o zaspokajanie jego potrzeb, wybawiając z kłopotów spowodowanych pijaństwem, sprzątając po nim, znosząc jego agresję, ukrywając problem przed otoczeniem itp. stwarzają alkoholikowi komfortowe warunki do picia.

Tymczasem to, co może skłonić alkoholika do decyzji o zaprzestaniu picia i podjęciu leczenia, to doświadczenie osobistego kryzysu.

Trzeźwiejący alkoholicy nazywają to osiągnięciem dna, czyli upadkiem tak nisko, że niżej już się nie da. Jeśli rodzina nie pozostawi alkoholika samemu sobie, jeśli będzie go wybawiać z opresji, to nie pozwoli, aby odczuł bolesne konsekwencje swojego picia i osiągnął dno. Jeśli rodzina łagodzi cierpienia alkoholika, to paradoksalnie powoduje, że jego choroba dalej

się rozwija. I choć to może brzmieć zdumiewająco – największą przysługą, jaką żona może wyświadczyć pijącemu mężowi, to przestać się nim zajmować i pozostawić go samemu sobie z jego pijaństwem. Takie postępowanie nie jest łatwe. Patrzenie z boku na kolejne upadki ukochanego człowieka potrafi rozrywać serce z bólu. Jednak jest wyrazem prawdziwej, dojrzałej miłości.

Wzór mądrej miłości przedstawiony został przez Jezusa w osobie ojca z przypowieści o synu marnotrawnym.

Kiedy syn odwraca się od rodziny, decyduje się na życie, które go niszczy, kiedy traci majątek i własną godność, ojciec powstrzymuje się od interwencji. Nie wybawia go z opresji, ale pozwala, aby doświadczył konsekwencji swojego głupiego postępowania.

Czeka aż ten uzna swój błąd i wróci.

I nie przestaje go kochać. Tymczasem przytoczona w kazaniu historia kobiety jest przykładem miłości szczerej, oddanej, ale naiwnej.

Kiedyś też kochałam taką naiwną miłością. I choć intuicyjnie czułam, że coś jest nie tak, to w moim błędnym rozumieniu miłości utwierdzali mnie księża. Niejednokrotnie słyszałam, że mimo krzywd, jakich doświadczam, muszę żyć z mężem, bo jestem jego żoną, że taki jest mój krzyż, że beze mnie mąż będzie jeszcze więcej pił itp. Jednocześnie podjęłam terapię, gdzie dowiedziałam się jakie są me-

chanizmy choroby alkoholowej oraz współuzależnienia. Dowiedziałam się jak postępować wobec alkoholika i że mam prawo się bronić przed jego zachowaniem i stawiać twarde granice.

Choć wydawało mi się to rozsądne, to jednak budziło wątpliwości czy jest zgodne z nauczaniem Kościoła. Chciałam przecież być dobrą chrześcijanką i byłam gotowa cierpieć dla słusznej sprawy. Musiałam więc ustalić co w mojej sytuacji jest słuszne. Właściwą drogę odnalazłam po przeczytaniu książki zatytułowanej „Zagrożeni alkoholem, chronieni miłością”. Jej autorem jest ksiądz Marek Dziewiecki – kapłan, a jednocześnie psycholog – specjalista w zakresie terapii i profilaktyki uzależnień. Zrozumiałam, że to, co słyszę na terapii, wcale nie kłóci się z Ewangelią i że dotychczasowe „dobre rady” kapłanów krzywdziły mnie i przyczyniały się do pogłębiania kryzysu. Na łamach swojej książki ks.

Dziewiecki pisze: „Cierpienie naiwne ma miejsce wtedy, gdy ktoś nas poważnie krzywdzi, a my nie bronimy się przed tą krzywdą mimo tego, że nasze cierpienie wcale nie mobilizuje błądzącego do zmiany zachowania.

Trwanie w tego typu cierpieniu nie jest naśladowaniem Chrystusa, lecz jest wyrazem naiwności czy bezradności.” Owszem Jezus przyjmuje na siebie cierpienie, a nawet pozwala się zabić. Robi to, ponieważ wie, że w ten sposób da dowód swojej bezgranicznej miłości i wielu ludzi uwierzy w Niego.

A zatem Jego cierpienie przyniesie człowiekowi ogromne dobro. Tymczasem należy mieć świadomość, że alkoholik jako osoba chora traci zdolność empatii i pozostaje wrażliwy tylko na swoje cierpienie. Dlatego przyjmowanie cierpienia przez bliskich nie jest w stanie go odmienić, przez co staje się bezsensowne. Ponadto uważam, że tolerowanie zła przyczynia się do jego eskalacji. Natomiast postawienie twardych granic nie tylko chroni ofiarę przed krzywdą, ale też samego sprawcę przed dalszym pogrążaniem się w grzechu.

Z książki dowiedziałam się również, że Kościół dopuszcza czasową separację z mężem alkoholikiem, ale przy zachowaniu wierności przysiędze małżeńskiej, co oznacza życie w czystości i kochanie na odległość. Katechizm Kościoła Katolickiego uwzględnia

sytuacje, w których życie małżeńskie staje się niemożliwe (KKK 1649). Ks. Dziewiecki wyjaśnia: „Miłość małżeńska jest bezwarunkowa i nieodwołalna, ale wspólne mieszkanie małżonków nie jest czymś bezwarunkowym.

Kościół ustanowił instytucję separacji małżeńskiej na czas, w którym bycie razem nie jest możliwe, gdyż jedna ze stron ze względu np. na skrajny egoizm, złą wolę, zdradę małżeńską czy uzależnienie – nie jest w stanie respektować złożonej przez siebie przysięgi małżeńskiej, która zobowiązuje do miłości, wierności i uczciwości.”

Absolutnie nikogo nie zachęcam do odejścia od pijącego współmałżonka.

Ze swego doświadczenia wiem, że życie w samotności jest bardzo trudne.

Ponadto osoba, która się decyduje na takie rozwiązanie, powinna nieustannie dbać o swój rozwój duchowy, aby nie popaść w moralne tarapaty. Czasem jednak rozstanie jest konieczne, aby zapewnić bezpieczeństwo sobie i dzieciom. Dlatego, kiedy na kazaniu usłyszałam, że dzieci namawiały matkę, aby odeszła od pijącego i stosującego przemoc męża, pomyślałam, że ma mądre dzieci. Szkoda, że ich słuszne rady postrzegała jako zło.

I przyznaję, że nazwanie ich mądrej troski – pokusą do grzechu wzbudziło moje oburzenie.

Zresztą boli mnie to, że temat losu dzieci w rodzinach dotkniętych alkoholizmem jest przez większość ludzi Kościoła praktycznie pomijany. Tymczasem cierpienie dzieci jest ogromne i zupełnie niezawinione, bo pozostają zdane na dysfunkcyjnych rodziców – pijącego i współuzależnionego.

Znam wielu ludzi, którzy wychowali się w rodzinie z problemem alkoholowym. Weszli w życie obarczeni syndromem dorosłego dziecka alkoholika, co zawdzięczają obojgu rodzicom.

Ratunkiem może być zmiana postawy współuzależnionego rodzica, który przerwie pasmo uległości i agresji oraz pokaże dziecku czym jest dojrzała miłość i jak dbać o swoją godność.

Pozwalam sobie na krytykę słów, które padły z ambony, nie dlatego, że chcę udowodnić, że wiem lepiej. W życiu przeszłam długą i trudną drogę od współuzależnienia do zdrowienia.

Popełniłam wiele błędów, ale też doświadczyłam zwycięstw. Z pomocą Boga i dobrych ludzi ocaliłam siebie

i dziecko przed niszczącymi konsekwencjami alkoholizmu męża. Piszę, bo czuję odpowiedzialność wobec tych, którzy dopiero szukają ratunku, którzy są na początku drogi. Boję się, że po usłyszeniu wspomnianego kazania pójdą błędną drogą i tym samym zaszkodzą sobie, pijącemu współmałżonkowi i dzieciom. Uważam, że na pewnym etapie życia, zostałam skrzywdzona przez Kościół takimi właśnie kazaniami, które utwierdzały mnie w mylnym rozumowaniu. Nie mam żalu do księży, bo jestem przekonana, że ich nauczanie nie było wynikiem złej woli, ale raczej niewiedzy.

Dlatego, zwracam się z prośbą do kapłanów – zdobywajcie wiedzę o alkoholizmie i innych uzależnieniach, czytajcie, miejcie umysły otwarte.

Starajcie się poznać czym jest współuzależnienie. Jeśli nie macie odpowiedniej wiedzy, nie udzielajcie rad potrzebującym pomocy. Mniejszą krzywdę wyrządzicie nie dając żadnej rady niż dając złą. Osoby borykające się z problemem alkoholowym w rodzinie kierujcie do poradni leczenia uzależnień lub do Al-Anon. Tam znajdą zrozumienie i adekwatną pomoc.

I pamiętajcie, że, chcąc nie chcąc, dla wiernych stanowicie autorytety moralne zwłaszcza jeśli wypowiadacie się publicznie z ambony. Ż ony alkoholików, szuk ajcie wsparcia w poradni leczenia uzależnień. Tam możecie liczyć na fachową pomoc terapeutów i psychologów.

Korzystajcie z mityngów Al-Anon, na których spotykają się bliscy alkoholików (w Puławach odbywają się we wtorki o godz. 18.00 w domu kultury Amik). Szukajcie dla siebie pomocy. Zapewniam Was, że Wasze życie może zmienić się na lepsze nawet jeśli mąż nie przestanie pić.

Sama tego doświadczyłam i wiem, że tak jest. Pamiętajcie o Waszych dzieciach. One cierpią nie mniej niż Wy i liczą na Waszą pomoc. Dbajcie o swoją kondycję psychiczną, emocjonalną i duchową nie zaniedbując żadnej z tych sfer. Dzięki osiągnięciu wewnętrznej harmonii, będziecie mogły zapewnić swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa, ciepło i miłość, których tak bardzo potrzebują, a których w rodzinach z problemem alkoholowym przeważnie brak.

Parafianka

7

List abp. Gądeckiego do patriarchy Cyryla

W

asza Świątobliwość, bardzo dziękuję za słowa przekazane w liście Metropolity Hilariona w dniu wczorajszym. Podzielam pogląd Waszej Świątobliwości, że wrogość wobec jakiegokolwiek narodu jest zawsze niedopuszczalna. Wszyscy jesteśmy braćmi, dlatego też każde nieszczęście narodu ukraińskiego czy rosyjskiego odbieramy jako własne.

Dlatego z całego serca modlimy się o pokój na Ukrainie.

By jednak nasza modlitwa nie była uznana za wyraz hipokryzji, muszą jej towarzyszyć czyny. Wierzę, Wasza Świątobliwość, że jesteś człowiekiem pokoju. Nasz Pan, Jezus Chrystus nauczał: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5,9). Dlatego proszę Cię, Bracie, abyś zaapelował do Władimira Putina, by zaprzestał bezsensownej walki z narodem ukraińskim, w której giną niewinni ludzie, a cierpienie dotyka nie tylko żołnierzy, ale i osoby cywilne – zwłaszcza kobiety i dzieci. Jeden człowiek może jednym słowem zatrzymać cierpienia tysięcy ludzi – jest nim prezydent Federacji Rosyjskiej. Proszę Cię, jak najpokorniej, byś zaapelował o wycofanie wojsk rosyjskich z suwerennego państwa, którym jest Ukraina.

Żaden powód, żadna racja nigdy nie usprawiedliwia decyzji o rozpoczęciu inwazji wojskowej na niepodległy kraj, bombardowania osiedli mieszkalnych, szkół, czy przedszkoli.

Wojna jest zawsze klęską ludzkości.

Ta wojna – jak pisałem w poprzednim liście – z racji bliskości obu narodów i ich chrześcijańskich korzeni ‒ tym bardziej pozbawiona jest sensu. Czyż wolno niszczyć kolebkę chrześcijaństwa na słowiańskiej ziemi, miejsce chrztu Rusi?

Proszę Cię także, abyś zaapelował do rosyjskich żołnierzy, aby nie uczestniczyli w tej niesprawiedliwej wojnie, aby odmawiali wykonywania rozkazów, których skutkiem – jak już to widzimy ‒ są liczne zbrodnie wojenne.

Odmowa wykonania rozkazu w takiej sytuacji jest obowiązkiem moralnym.

Przyjdzie czas rozliczenia tych zbrodni, także przed międzynarodowymi trybunałami. Gdyby jednak udało się komuś tej ludzkiej sprawiedliwości uniknąć, istnieje trybunał, którego uniknąć nie można. „Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre” (2 Kor, 5,10).

Wierzę, że wielu z wysłanych na wojnę Rosjan to szlachetni ludzie. „Nie

wiemy, do kogo strzelać, oni wszyscy wyglądają jak my...” – powiedział jeden z waszych żołnierzy. Proszę więc, abyś zaapelował do nich, aby czym prędzej wracali do domu, nie plamiąc sobie rąk niewinną krwią.

Jako uczniowie Chrystusa wiemy, że głównym narzędziem walki, którym dysponuje Kościół jest broń duchowa. „Ten rodzaj złych duchów wyrzuca się tylko modlitwą i postem” – czytamy u św. Mateusza (Mt 17,21; Mk 9,29). W Polsce, odpowiadając na apel papieża Franciszka, ogłosiliśmy dzisiaj dzień modlitwy i postu w intencji ustanowienia sprawiedliwego pokoju na Ukrainie. Proszę Cię, Bracie, abyś wezwał wszystkich prawosławnych braci w Rosji, by podjęli podobne dzieło duchowe. Wierzę, że Pan Bóg nie pozostanie obojętny na nasze modlitwy i wyrzeczenia. Wierzę, że post i modlitwa odmieniają serce człowieka.

W Chrystusie Panu, +Stanisław Gądecki arcybiskup metropolita poznański, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski Warszawa, dnia 2 marca 2022 r., bp kep/ KAI / ks

Konkretnie i z wiarą

red.

8

fot. rkw

D

zięki o. Juliuszowi Pyrkowi ze Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w dniach 20–23.03 br., przeżyliśmy piękne rekolekcje. Słowo mówione w duchu franciszkańskim, wyrastające z objawienia biblijnego było z jednej strony radykalne, z drugiej zaś było mówione w sposób niezwykle ciepły i miłosierny. Przy naszej parafii spotyka się wspólnota Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego Świeckich i można je dołączyć.

Przez naszych księży zawsze można dotrzeć do „świeckich franciszków” i spróbować odczytać Boże wezwanie względem siebie.

I

oan Budrin, ksiądz należący do patriarchatu moskiewskiego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, pracujący w Karabanowie powiedział: „Większość duchowieństwa naszego Kościoła głęboko się myli, co do wojny na Ukrainie”.

Wioska, w której jest proboszczem, oddalona jest od Moskwy o 400 km.

O. Budrin jest ceniony przez parafian jako dobry duszpasterz. Jego postawa od początku wojny nie podoba się władzy. Został przed kilkoma tygodniami zatrzymany przez policję i ukarany grzywną, ponieważ w jednym ze swoich kazań stanowczo stwierdził, że nie

zdanie, co czuję i myślę. Nie lubię udawać. Najważniejsze jest podtrzymanie wiary u ludzi. Wielu pisało, że te słowa pomogły im, gdy ich wiara się zachwiała” – zaznaczył o. Budrin.

Jednocześnie, dla o. Budrina, doświadczenie bycia karanym i ściganym przez ludzi, którzy żądali nawet jego usunięcia z parafii, stało się darem od Boga. „Zobaczyłem, że każdy człowiek nosi w sobie własne potępienie, własny wyrok. Dokonując wyborów w kluczowych momentach swojego życia, każdy człowiek jest oskarżycielem, sędzią i katem. Jest mi żal tych, którzy występowali przeciw mnie, są tak

Choć czasem boi się tego, co go spotka, perspektywa obecnego życia, śmierci i wieczności sprawia, że spokojniej przyjmuje obecne trudne chwile.

Oceniając postawę swoich braci w kapłaństwie w Rosyjskim Kościele Prawosławnym o. Budrin zdecydowanie stwierdza, że mija się ona z chrześcijaństwem. „Większość duchowieństwa naszego Kościoła głęboko się myli, co do wojny na Ukrainie. Nie jest ona oparta na przykazaniach miłości i niesie ze sobą całkowicie światowe racje”. Zaznaczył jednocześnie, że nie zamierza potępiać błądzących. „Oni

Każdy człowiek jest oskarżycielem, sędzią i katem można łamać piątego przykazania. „Rosyjscy żołnierze zabijają swoich braci i siostry w Chrystusie” – mówił kapłan. W chwili wybuchu wojny na stronie internetowej parafii zamieścił komunikat „o niedopuszczalności rozlewu krwi”, co także spotkało się z karą finansową i zakazem publikowania w mediach. Solidarni z księdzem parafianie oraz życzliwi ludzie z zagranicy, którzy dowiedzieli się o sprawie, pomogli mu zapłacić grzywnę.

Jak przyznaje ksiądz, ostatnie wydarzenia sprawiły, że wyostrzyła się jego czujność, co sprawia, że czuje odpływ sił. „Ponieważ dostałem zakaz publikowania na stronie parafii, korzystam przede wszystkim z aplikacji na telefon, by przekazać ludziom swoje

szczerzy w swoim samouwielbieniu i złośliwości...” – dodał duchowny.

Jak podkreślił, choć brzmi to bardzo prosto, chrześcijanin powinien bardziej niż kiedykolwiek dawać dzisiaj świadectwo miłości i tego, że ona nie zanikła, pomimo wszystkich okrucieństw wojny. Zdaniem duszpasterza, apele o zakończenie wojny są bezcelowe, ponieważ ci, którzy są za nią odpowiedzialni, są wobec takich głosów niewzruszeni. „Wojna będzie trwała tak długo, jak Bóg pozwoli – stwierdza ksiądz – Nie ma sensu potępianie: to powoduje tylko większą nienawiść. Sens odnajduję w słowach i czynach miłości, pomagam uchodźcom przebaczać i modlić się za ich wrogów”.

odpowiedzą przed Bogiem. Jeśli nie potrafią kochać, nie mogą okazywać innym tego, czego nie mają. Jeśli nie mam talentu do tańca, nie będę tańczył, choćbym bardzo się starał”.

Duchowny nie uważa także, że patriarcha Cyryl jest heretykiem. Nie pomija w liturgii jego imienia. „Bóg osądzi jego grzechy. Mamy modlić się za wrogów, ale nie za patriarchę?”

– pyta duchowny.

Wojna jest sprawdzianem człowieczeństwa ludzkości. „To katastrofa dla Ukrainy, ale i dla Rosji. Te dni to egzamin dla całego świata. Bóg wezwał teraz każdego by ujawnił przed nim kim jest, czym jest jego istota. Dziś zależy to od naszych czynów i słów”. kg (KAI/C.P), Moskwa

Modlitwa za mojego przyszłego męża Boże Ojcze!

Postawiłeś na mojej drodze człowieka, któremu pragnę oddać swoje serce i z którym chcę na zawsze związać swój los. Czuwaj nad nim. Broń go od niebezpieczeństw. Spraw, aby w Tobie osiągnął życiową dojrzałość. Uczyń go prawym, mądrym i dobrym. Daj mu mężne serce, żeby się nie obawiał trudności, lecz przełamywał je w Imię Twoje. Daj mu siłę, ażeby potrafił władać sobą i domem, którego będzie głową.

Uformuj w nim postawę ojcowską, żeby znalazł szczęście w obdarowywaniu swoich najbliższych, żeby nie szukał siebie, ale opiekował się tymi, których mu powierzysz. Uczyń go narzędziem Twojej Opatrzności. Niech tak, jak Ty opiekuje się słabymi i bezbronnymi. Niech odważnie staje w obronie

każdego poczętego życia. Niech mnie i nasze dzieci prowadzi do Ciebie. Święty Józefie, Patronie mężczyzn!

Broń mojego przyszłego męża od pokus fałszywej męskości. Naucz go opanować zmysłowość i podporządkować ciało służbie prawdziwej miłości. Naucz go kochać miłością czerpaną z Boga. Spraw, bym mogła bezpiecznie oprzeć się na nim. Naucz go obowiązkowości i troski o zakładany dom.

Niech tak, jak Ty będzie jego opiekunem. Niech będzie mu ze mną dobrze. Spraw, aby mi był wierny, żeby się potrafił oprzeć pokusie zdrady i dotrzymał swoich przyrzeczeń.

Bądź mu pomocą i wspieraj go w każdej potrzebie. Amen.

9

Nie będzie dla was miłosierdzia!

O

stre słowa potępienia wobec rosyjskiej agresji na Ukrainę oraz apel o natychmiastowe podjęcie działań do społeczności międzynarodowych wystosował zwierzchnik autokefalicznego Kościoła Prawosławnego Ukrainy.

Epifaniusz od początku wojny komunikuje się wiernymi, odwiedza szpitale, spotyka się z żołnierzami.

Codziennie, z innymi hierarchami prawosławnymi Ukrainy, modli się w katedrze o pokój. W wywiadzie dla greckiej telewizji powiedział, że trzy razy zostały udaremnione zamachy na jego życie ze strony rosyjskich wojsk.

W wystosowanym przesłaniu podkreślił, że wróg z premedytacją niszczy kraj i terroryzuje ludność. Tragiczna jest szczególnie sytuacja w Mariupolu, gdzie zbombardowany został szpital dziecięcy.

Duchowny w bardzo ostrych słowach zwrócił się do Rosjan. „Nie ma żadnego sensu kierować słów do rosyjskich okupantów, dlatego chcę tylko ich poinformować, że za przelaną krew, cierpienie i łzy, za zrujnowane życie tylu ludzi, każdy z was będzie musiał osobiście odpowiedzieć przed Bogiem.

Zgodnie z Bożą obietnicą, nie będzie

dla was łaski, czeka was wieczne cierpienie za wasze zbrodnie i niemiłosierne działania” – podkreślił Epifaniusz.

Skierował swe słowa przede wszystkim do społeczności międzynarodowej. „Ukraińcy chcą zrozumieć, po co jest wasze międzynarodowe prawo, po co istnieje NATO, OBWE? Po co słowa «nigdy więcej» powtarzane są każdego 8 maja?” – napisał duchowny.

Podkreślił, że Rosja kpi z tych instytucji, a wspomnienia świadków drugiej wojny światowej obecnie ponownie ożywają. „Dlatego w imieniu tysięcy ludzi na Ukrainie, nadal mordowanych przez rosyjskie siły zbrojne, podnoszę głos i wzywam wszystkie narody i instytucje międzynarodowe: Podejmijcie działanie! Podejmijcie je, by Rosja natychmiast zatrzymała barbarzyńskie rujnowanie ukraińskich miast, wsi i ludności” – czytamy w stanowczym apelu.

Epifaniusz skierował słowa potępienia wobec oprawców. „Niech Bóg Wszechmogący jako Sprawiedliwy Sędzia, spojrzy na cierpiący Naród Ukraiński i osądzi niemiłosiernych morderców! Niech gniew Boży i nieuchronna kara obiecana tym zagubio-

nym duszom spadnie na nich!” – napisał kijowski metropolita, kończąc słowami wsparcia dla całego kraju, prezydenta Zełenskiego i wszystkich walczących o pokój.

Epifaniusz zwrócił się też bezpośrednio do moskiewskiego patriarchy Cyryla: „ Niestety, z twoich wcześniejszych publicznych oświadczeń jasno wynika, że utrzymanie aprobaty Putina i rosyjskich przywódców jest dla ciebie o wiele ważniejsze niż troska o ludzi na Ukrainie, z których niektórzy uważali cię przed wojną za swojego duchownego przywódcę [...] Apeluję do Ciebie, jako zwierzchnika rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, o okazanie miłosierdzia przynajmniej współobywatelom własnego kraju, swojej trzodzie. Jeśli nie możesz wezwać do zaprzestania agresji, przynajmniej pomóż zabrać ciała rosyjskich żołnierzy, których życie było ceną idei tego »rosyjskiego pokoju« – twojego i twojego prezydenta. Jednak nadal mam nadzieję, że znajdziecie duchową siłę, by okazać człowieczeństwo i troskę przynajmniej współobywatelom waszego kraju, z których większość to prawosławni chrześcijanie, wasza trzoda”.

Deon.pl, kg (KAI/C.P)

Strach rozlany w Cerkwii

P

rawosławny arcybiskup grodzieński i wołkowyski na Białorusi – Antoni (Doronin) polecił dziekanom, aby ci przekazali wszystkim księżom tej eparchii, że „nie zaleca się w czasie liturgii modlić się o pokój na Ukrainie”. Wiadomość tę ujawnił 25 lutego na swoim blogu Siergiej Czapnin, były redaktor naczelny oficjalnego organu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (RKP), a obecnie publicysta niezależny.

Dodał, że „zarządzenie to jest, rzecz jasna, ustne”.

Komentując tę decyzję, dziennikarz wskazał, że „jest to taki sam przypadek, gdy autocenzura wyprzedza cenzurę”. Jego zdaniem postanowienie arcybiskupa wynika z „najzwyklej-

10

szego strachu przed władzą zarówno kościelną, jak i państwową”.

Jest to „decyzja haniebna i gdyby w Kościele białoruskim istniał normalnie działający Synod, to byłaby ona przedmiotem badania” – stwierdził Czapnin. Jego zdaniem Synod „jest czystą dekoracją, toteż nie można wykluczyć, że teraz także inni hierarchowie będą naśladować abp. Antoniego”. Strach ten jest rozlany po całym Kościele – dodał publicysta.

Urodzony w 1980 w Baku abp Antoni (Doronin) sprawuje swój obecny urząd od 9 czerwca ub.r., zastąpiwszy na nim abp Artemiusza (Kiszczenkę), który kierował tą eparchią (diecezją) od 1996. Formalnym powodem odwołania go były „względy zdrowotne”,

w rzeczywistości jednak cieszący się dużym autorytetem 69-letni wówczas hierarcha musiał ustąpić, gdyż jako jedyny w episkopacie Białoruskiego Kościoła Prawosławnego (BKP) krytykował krwawe rozprawy reżymu Alaksandra Łukaszenki z jego przeciwnikami. Decyzję tę już nazajutrz zatwierdził RKP, którego częścią jest BKP jako egzarchat białoruski.

Przed powołaniem go do Grodna abp Antoni był od 2014 biskupem słuckim i soligorskim. Jest znany jako dobry organizator, ale też z wielkorosyjskich poglądów szowinistycznych i uległości wobec reżymu, a także jako przeciwnik używania na co dzień języka białoruskiego, zwłaszcza w Kościele. kg (KAI/C.P), Grodno

https://rzeszow-news.pl

szczepionki są publicznie znane, a zmarły nie mógł twierdzić, że o nich nie wiedział w czasie gdy dobrowolnie przyjął szczepionkę. We Francji nie ma prawa ani obowiązku zmuszającego do zaszczepienia się, dlatego jego śmierć jest zasadniczo samobójstwem”.

Sąd uznaje kwalifikację ubezpieczyciela, która prawnie uznaje udział w eksperymencie III fazy za dobrowolne przyjęcie ryzyka śmiertelnego nieobjętego umową, biorąc pod uwagę zapowiedziane skutki uboczne, w tym śmierć, co jest prawnie uznane za samobójstwo.

Podobne sytuacje miały miejsce również w Niemczech gdzie np. prywatna firma ubezpieczeniowa Die Haftpflichtkasse ostrzegła w liście do swoich klientów, że jakkolwiek skutki poszcze-

Zgon w wyniku szczepionki zakwalifikowany jako samobójstwo

F

rancuski sąd rozpatrujący sprawę o odmowę wypłaty odszkodowania z polisy na życie, stwierdził, że [tzw.] szczepionki przeciwko Covid-19 są preparatami eksperymentalnymi i osoby je przyjmujące nie mogą zasłaniać się niewiedzą o ich skutkach ubocznych – które według sądu były publikowane – w związku z czym zgon w wyniku poszczepiennych skutków został zakwalifikowany jako samobójstwo.

Według prawnika Carlo Alberto Brusy z paryskiej kancelarii CAB Associés, reprezentującego rodzinę zmarłego w wyniku skutków poszczepiennych, firma ubezpieczeniowa odmówiła wypłaty polisy na życie (Life Insurance / L’assurance-vie) zawartej z osobą, która dobrowolnie zaszczepi-

ła się. Firma ubezpieczeniowa uzasadniła odmowę wypłaty, ponieważ szczepionki przeciw COVID-19 są uważane jako preparaty eksperymentalne.

Firma ubezpieczeniowa wyjaśniła, że w czasie gdy jej klient przyjął [tzw.] szczepionkę, znane były i publikowane jej skutki uboczne oraz ubezpieczony powinien wiedzieć, że uczestniczy w niebezpiecznym eksperymencie medycznym, który mógłby spowodować jego śmierć. W związku z tym firma ubezpieczeniowa uznała jego śmierć jako samobójstwo, a na podstawie klauzuli wykluczającej wypłatę w wyniku śmierci samobójczej, odmówiła wypłaty pieniędzy z polisy na życie.

Rodzina zmarłego pozwała firmę ubezpieczeniową, lecz sąd orzekł, iż: „Skutki uboczne eksperymentalnej

pienne tzw. tradycyjnych szczepionek są pokrywane, to wyraźnie zaznaczono, iż skutki po przyjęciu „szczepionki przeciwko Covid-19” są wykluczone z polisy. W Stanach Zjednoczonych producenci wszystkich szczepionek uzyskali bezwarunkowe zwolnienie od wszelkiej odpowiedzialności za jakiekolwiek skutki swoich produktów, a obowiązujące prawo nie dopuszcza możliwości sądowych pozwów za poszczepienne skutki spowodowane „szczepionkami przeciwko Covid-19”.

Oprac. www.bibula.com 22.03.2022 na podstawie: Notre Europe Centrale (20/01/2022) – Corona-Hammer: L’assurance-vie sort après le décès par vaccination, car la zvaccination volontaire avec un vaccin expérimental” compte comme un suicide! – MISE À JOUR v. 20/01

Msza Wieczerzy Pańskiej w TV Lublin

T

elewizja Lublin wystąpiła do naszej parafii z propozycją transmisji Liturgii Wielkiego Czwartku. Był jeden warunek, że dostosujemy się do wymogów czasowych, dlatego Msza Wieczerzy Pańskiej (14.04) w naszym kościele będzie celebrowana o 19.00.

Postanowiliśmy, że w Wielki Piątek i Wigilię Paschalną liturgie będą również o g. 19.00. Serdecznie zapraszamy.

*** Podajemy porządek adoracji Najświętszego Sakramentu w Grobie Pańskim w nocy z 15–16.04 br., i prosimy o czuwanie. g. 21.00–23.00 – Osiedle Mokradki g. 23.00–01.00 – Osiedle Gościńczyk g. 01.00–03.00 – Osiedle Górna Kolejowa i Piaski g. 03.00–06.00 – Osiedle Niwa

*** Poświęcenie pokarmów w Wielką Sobotę od g. 7.00 do 13.00, co pół godziny. Będzie do pobrania woda święcona i kosz na dary dla uchodźców. Równocześnie będzie trwał dyżur w konfesjonale. Rezurekcja będzie sprawowana w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego o 6.00. proboszcz

11

Umiejętność przyznania się do błędu aby czegoś nie zrobić. Miłość polega na tym, że kocham i doceniam, że pozwalam sobie i innym na błędy, a jednocześnie nie przestaję kochać. Takie są moje refleksje na ostatnio zaistniałe sytuacje. Jestem wdzięczna Bogu za swoją rodzinę, za radości i troski. https://bilder.bild.de

Ania

W

spólnoty Anonimowych Alkoholików oraz Al-Anon (gromadząca krewnych i przyjaciół alkoholików) proponują swoim członkom pracę nad rozwojem osobistym.

Odbywa się ona w oparciu o program zwany przez Anonimowych Alkoholików Dwunastoma Krokami, a przez członków Al-Anon Dwunastoma Stopniami. Realizacja tych siostrzanych programów prowadzi do zdrowienia alkoholików i ich rodzin.

Stopień Dziesiąty AA: Prowadziliśmy w dalszym ciągu rachunek sumienia, w razie popełnienia błędu jesteśmy gotowi przyznać się do tego Stopień Dziesiąty jest dla mnie osobistą refleksją po całym dniu. Zadaję sobie pytanie: czy byłam dobra dla siebie, czy potrafię cieszyć się życiem, czy okazuję miłość sobie i swoim bliskim? Dużo zależy ode mnie – jak podchodzę do radości i kłopotów, czy do swojego życia wpuszczam Boga i zwyczajnie pozwalam Mu działać.

Ostatnio nie potrafiłam oddać moich problemów Bogu. Chciałam sama dać sobie radę i czułam się strasznie, gdy przyjęłam pomoc. Przerosły mnie sytuacje związanie z zachowaniem moich dzieci. Byłam nadopiekuńcza, a miłość zamiast pomagać – szkodziła.

Druga rzecz – prawie nic dla siebie nie robiłam. Książka leżała, moje robótki ręczne także, zamiast zająć się czymś, co mnie relaksuje, nakręcałam się życiem moich dzieci. Bycie dla siebie dobrym nie na tym polega. Przyznaję się głośno, do tego, że mam z tym problem. Ciągle znajduję wymówkę,

12

Stopień Dziesiąty uczy mnie pokory. Przypomina mi, że nie jestem doskonała i mogę popełniać błędy.

Bardzo ważne jest analizowanie motywów postępowania i co mogę z nimi zrobić. Teraz umiem już rozpoznać, kiedy powinnam przeprosić za to, co zrobiłam. To sprawia, że żyję bez poczucia winy i jestem znacznie bliżej mojej Siły Wyższej.

Grażyna

Dziewięć wcześniejszych stopni programu Al-Anon pozwoliły mi pogodzić się z moją trudną przeszłością życia z alkoholikiem. Natomiast Stopień Dziesiąty mówi o tym co tu i teraz. Ocena swojego zachowania na bieżąco, nazwanie towarzyszących mu emocji oraz analiza co mną kieruje pozwalają mi z dnia na dzień lepiej poznawać siebie. Dzięki temu potrafię krytycznie spojrzeć na swoją osobę, zauważyć wady, rozpoznać niewłaściwe zachowanie, powiedzieć sobie: stop. Potrafię dostrzec, że kogoś krzywdzę, otwarcie przyznać się do błędu, przeprosić. To uczy mnie odpowiedzialności za moje czyny. Nie skupiam się na tym, że ktoś mnie sprowokował, że jego zachowanie wobec mnie było krzywdzące, ale pytam siebie jak ja zareagowałam na tę sytuację.

Nie jestem odpowiedzialna za kogoś, ale za siebie. Ważne jest jak ja reaguję na czyjeś krzywdzące zachowanie czy niegrzeczne słowa. Nieodpowiednie zachowanie drugiego człowieka nie upoważnia mnie do agresji, pogardy, złośliwości czy obmowy. Mam prawo do obrony, ale nie do ataku. Choć nieustannie pracuję nad sobą i staję się lepszą wersją samej siebie, to nie jestem idealna i nigdy taką nie będę.

Wiem, że popełniam błędy, ale każdy z nich staram się traktować jako lekcję na przyszłość. Każdy z nich uczy mnie pokory. Z Bożą pomocą dzień po dniu staję się lepszym człowiekiem, coraz

więcej kocham ludzi, a w zamian za to otrzymuję pogodę ducha.

Marta

Krok Dziesiąty AA: Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, z miejsca przyznając się do popełnianych błędów Żyję na tym świecie 50 lat i połowę z tego przepiłem. W wieku 15 lat niepostrzeżenie przygarnął mnie alkohol i związał się ze mną na zawsze. Budził mnie i koił do snu, dodawał sił, odwagi, rozweselał, pocieszał, obiecywał, mamił… Był ze mną ciągle. Zajmował coraz to więcej z mego życia, ciała i duszy. Razem byliśmy niezniszczalni, nieomylni, najlepsi. Wszystko mogliśmy! Wszystko! Gdyby tylko nie ci ludzie z boku… Gdyby nie ci zazdrośnicy, gdyby nie ci bezduszni głupcy, którzy mnie nie rozumieją, którzy rzucają mi kłody pod nogi, którzy z premedytacją dążą do mojego upadku, którzy przeszkadzają mi żyć.

Wszystko byłoby na swoim miejscu, wszyscy byliby szczęśliwi gdyby tylko mnie posłuchali, gdyby robili tak, jak chciałem.

Dziś nie wiem czy piłem, bo byłem niedojrzały emocjonalnie, czy alkohol nie pozwolił mi dojrzeć. Dość, że to on przejął kontrolę nade mną i to nie ja decydowałem o swoim życiu. Staczałem się coraz bardziej, po drodze obijając się mocno zanim dosięgnąłem swojego „dna”. Byłem zniszczony i wypalony. Ostatkiem sił, dzięki twardej miłości mojej żony zdobyłem się na odwagę i zgłosiłem się na terapię.

Ukończyłem ją po ok.18 miesiącach i… nie piłem. Nie piłem, ale nie byłem trzeźwy. Po 10 „suchych” latach sięgnąłem po kieliszek i „popłynąłem”.

Nie potrafiłem znaleźć przyczyny mojego powrotu do picia, nie rozumiałem co się wydarzyło, nie wiedziałem co robić. Przerażony trafiłem do wspólnoty Anonimowych Alkoholików, a oni mnie przygarnęli. Tam poznałem wspaniałych, dumnych i szczęśliwych ludzi, którzy byli świadomi siebie i swojej choroby alkoholowej. Tam wreszcie poznałem człowieka, który zgodził się wesprzeć mnie w indywi-

dualnej pracy na programie Dwunastu Kroków Anonimowych Alkoholików.

To była ciężka i mozolna praca. Musiałem rozmontować całego siebie na części i zacząć składać z powrotem, starając się usuwać przy tym usterki.

Program pozwolił mi znaleźć moje słabości i wady, odkurzyć i nazwać emocje, rozliczyć się z przeszłością.

Nauczył mnie prawdy i uczciwości wobec innych i wobec siebie. Nauczył mnie żyć całkiem inaczej.

Nie jest jednak łatwo wyjść ze swojej skóry, zerwać z przyzwyczajeniami, wadami i ułomnościami, które przez tyle lat wrosły w charakter i stały się częścią „natury” człowieka. Nie można tak po prostu, z dnia na dzień, stać się kimś innym. Stosując się do sugestii zawartych w Dwunastu Krokach nauczyłem się, że trzeba dbać o swoją formę psychiczną, o swoją duchowość i pogodę ducha, o radość życia i zadowolenia z niego. Doskonałym narzędziem ku temu jest Krok Dziesiąty. Mnie osobiście pomaga on panować nad emocjami i utrzymywać równowagę. Jeśli w moim codziennym życiu zdarza się jakakolwiek sytuacja, która rozbudza negatywne emocje, od razu staram się przeanalizować ją, dotrzeć do przyczyny uniesienia.

Zastanawiam się wtedy czy moje negatywne emocje nie wypływają z mojej próżności, z mojej pychy, rozbuchanego „ego” lub uprzedzenia do kogoś? Czy nie wkradła się pogarda, poczucie wyższości? A może wręcz przeciwnie – niechęć do kogoś bo czuję się od niego gorszy? Czy nie dokucza mi sumienie i nie uwiera chęć ukrycia prawdy? Czy nie uważam się (znów?) za nieomylnego i nie potrafię zrozumieć przyczyn postępowania innych? Czy potrafię kierować się empatią? Nazwanie wszystkich uczuć i emocji, wyważenie ich i przyznanie się do ewentualnych błędów i złej oceny lub postępowania, to w moim rozumieniu właśnie Krok Dziesiąty.

Krok, który powinien towarzyszyć mi każdego dnia, z którego zawsze gotów jestem skorzystać. Krok, który przynosi ukojenie, spokój i radość podczas wieczornego podsumowania dnia, pomaga utrzymać pogodę ducha i warunkuje zdrowienie i rozwój duchowy.

Wierzę, że Krok Dziesiąty czyni mnie lepszym człowiekiem.

Tomasz

B

ractwo Wszystkich Świętych i Dusz Czyśćcowych spotyka się od lutego 2021. Na spotkaniach modlimy się za dusze czyśćcowe, a także poznajemy bliżej życie świętych i błogosławionych. W wyniku starań ks. proboszcza w naszej świątyni mamy 44 relikwie świętych i błogosławionych. Patronem Bractwa został św. Antoni Padewski. W każdy trzeci wtorek miesiąca jest odprawiana Msza wotywna do św. Antoniego. Za przyczyną świętych i błogosławionych możemy wyprosić wiele łask. Święty Antoni jest patronem nie tylko rzeczy zaginionych ale również tych, którzy się zagubili. Jest świętym, który płacze z płaczącymi, współczuje i nie zwleka z pomocą nikomu. Święty Antoni Padewski nie pochodził z Padwy. Urodził się w Lizbonie, w Portugalii, w 1195 roku. Z miłości do Boga porzucił swoje szlachectwo,

i Antoni udał się tam, by spotkać się ze św. Franciszkiem. Antoni z zamiłowaniem zgłębia Pismo Święte a także udziela pomocy duszpasterskiej. Zostaje generalnym kaznodzieją zakonu, przemierza wioski i miasta, nawołuje do poprawy życia i pokuty. Jego dar wymowy i ascetyczna postawa oraz towarzyszące cuda gromadziły wielkie tłumy. Dlatego też swoje kazania często głosił na placach. W latach 1225–1227 Antoni ze swoimi kazaniami udaje się do południowej Francji i tam z całą mocą zwalcza herezje. Gdy powraca do Italii podczas generalnej kapituły zostaje wybrany prowincjałem. W 1228 roku udaje się do Rzymu b tam załatwić sprawy swojej prowincji. Tam zostaje zaproszony przez papieża żeby wygłosić okolicznościowe kazanie. Papież Grzegorz IX jest pod ogromnym wrażeniem i polecił Antoniemu głoszenie kazań

Święty od zguby majątek, wytworne stroje, a stał się prostaczkiem ubranym w ubogie szaty. Rodzice dali mu na chrzcie imię Ferdynand. Jego edukacja rozpoczęła się w szkole katedralnej. Już jako piętnastoletni chłopiec wstąpił do klasztoru w Coimbrze (ówczesna stolica Portugalii) i tam zdobywał wykształcenie. Studiował Pismo Święte i poznawał naukę Ojców Kościoła, Był niezwykle uzdolniony, posiadał moc zapamiętywania wszystkiego co przeczytał i czego się uczył. W 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie oraz imię zakonne Antoni.

Rok później był świadkiem pogrzebu pięciu franciszkańskich męczenników, którzy zostali zamordowani przez muzułmanów w Maroku. Wtedy też postanowił wstąpić do franciszkanów. Zapalony duchem męczeńskiej ofiary franciszkanów udał się do Afryki by tam nawracać heretyków i móc oddać życie za Chrystusa. Jednak śmiertelnie zachorował i musiał wracać do ojczyzny.

Najwyraźniej Bóg miał inne plany dla Antoniego. Podczas powrotu na morzu śródziemnym rozszalała się burza, która zapędziła statek na Sycylię. W Asyżu, w 1221 roku odbywała się generalna kapituła nowego zakonu

do przybywających do Rzymu pielgrzymów. W 1230 r. zrzekł się urzędu prowincjała, wyczerpany przewlekłą chorobą i intensywną pracą udaje się do Padwy. Nie dotarł jednak do niej żywy. W czasie drogi opadł z sił tak.

Zakończył swoje pracowite życie 13 VI 1231 r. w klasztorze klarysek w Arcella, mając zaledwie 36 lat.

Pogrzeb Antoniego odbył się w Padwie. Został pochowany w kościele Matki Bożej. Miał najkrótszy proces beatyfikacyjny w historii. Niecały rok po śmierci papież Grzegorz IX ogłosił go świętym (3 V 1232 r.).

Jedno zdarzenie jest niezwykle poruszające. Miało miejsce w Rimini, gdzie Antoni głosił Słowo Boże. Mimo natchnionych zdolności słowa świętego nie przekonały słuchaczy. Złorzeczyli mu a nawet chcieli go wyrzucić z miasta. Wówczas Antoni udał się nad rzekę i zaczął przemawiać do ryb.

Wiele gatunków ryb, które wystawiały swoje głowy nad wodę przytakując na znak porozumienia skłonami głowy.

Widząc takie zjawisko mieszkańcy i heretycy nie mogli zostać obojętni.

Wielu z nich się nawróciło. Może i dzisiaj dojdzie do nawróceń. Potrzeba tylko takich kaznodziejów i... ryb.

Grażyna S.

13

Domy odebrane mafii posłużą uchodźcom z Ukrainy

https://static.fanpage.it

W

łoskie władze uchwaliły prawo pozwalające wykorzystać skonfiskowane mienie mafii na zakwaterowanie uchodźców z Ukrainy. Przekazane na ten cel zostaną 622 budynki. Według nowych ustaleń prawnych, prefekturom i gminom zostały tymczasowo udostępnione niewykorzystane jak dotąd obiekty, którymi zarządza agencja ds. mienia skonfiskowanego przestępczości zorganizowanej. – Wykorzystanie skonfiskowanego mienia – stwierdziła

Lamorgese – ma to istotną wartość symboliczną, ponieważ nieruchomości zabrane ludziom posługującym się przemocą, zostaną przekazane jej ofiarom, które uciekły z teatru wojny – stwierdziła minister spraw wewnętrznych Luciana Lamorgese.

Jak na razie do Włoch przybyło 67 tys. uchodźców, 90% z nich to kobiety i dzieci. Jak podaje UNICEF, z powodu wojny co drugie Ukraińskie dziecko zostało przesiedlone.

Vatican News/Rzym

Zmarła siostra, która ochrzciła przyszłego biskupa

W

po upadku komunizmu, gdy nowe władze zezwoliły na ponowne otwarcie kościołów i klasztorów. Gdy w 1944 roku w Albanii rządy objęli komuniści, niemal natychmiast rozpoczęły się tam prześladowania religijne, a w 1967 ówczesny przywódca partyjny i państwowy Enver Hoxha ogłosił oficjalnie Albanię pierwszym ateistycznym państwem na świecie. Oznaczało to m.in. zamknięcie, zniszczenie lub przeznaczenie na cele świeckie wszystkich świątyń: kościołów, cerkwi, meczetów i innych oraz uwięzienie a często zamordowanie duchownych.

Siostra przeżyła tamten okres, mieszkając samotnie w małym dom-

https://misyjne.pl

wieku 92 lat zmarła 8 stycznia s. Maria Kaleta – albańska zakonnica ze zgromadzenia sióstr stygmatynek, jedna z ostatnich, które przeżyły ateistyczny reżym komunistyczny w swym kraju i doczekała powrotu wolności religijnej. W czasie jednodniowego pobytu Franciszka w Albanii 21 września 2014 r. opowiedziała papieżowi o chrztach, których dokonywała w głębokim ukryciu.

Jedną z osób, które w tych warunkach ochrzciła, był obecny biskup diecezji Sapë – Simon Kulli.

Maria Kaleta wstąpiła do zgromadzenia w 1944 r., ale śluby wieczyste mogła w nim złożyć dopiero w 1991,

14

ku. Nie straciła jednak ani wiary, ani nadziei na odrodzenie religii i Kościoła i na miarę swych sił i możliwości starała się podtrzymywać wiarę u innych.

Między innymi chodziła do ukrywających się i uwięzionych księży i to ona przynosiła im Eucharystię, którą zanosiła też chorym oraz potajemnie chrzciła dzieci i dorosłych.

Szczególne świadectwo złożyła we wrześniu 2014 w katedrze w Tiranie przed papieżem i obecnymi tam osobami. – Ochrzciłam nie tylko dzieci z wiosek, ale też tych wszystkich, którzy zastukali od moich drzwi – wyznała sędziwa już wówczas zakonnica. Wspominała, że pewnego razu ochrzciła pewną dziewczynkę wodą, którą przyniosła z okolicznego kanału w bucie. Podkreśliła ponadto, że „miała szczęście przechowywać w szafce nocnej Najświętszy Sakrament, z którym chodziłam do chorych i umierających”. „Pan wynagrodził mi wszystkie te cierpienia także tu, na ziemi i po latach reżymu znów otwarto kościoły a ja miałam szczęście stać się zakonnicą, spełniły się pragnienia wielu innych kapłanów i sióstr” – stwierdziła s. Maria.

Jednym z ochrzczonych w tamtym okresie jest obecny biskup diecezji Sapë na północnym wschodzie kraju – Simon Kulli (urodzony w 1973, wyświęcony na kapłana w 2000, na biskupa w 2017).

(KAI/SIR) | Tirana

www.praenatale-tests.ch

o możliwościach potencjalnego leczenia. Zamiast tego jako jedyne rozwiązanie oferowano im aborcję.

Badania prenatalne, mające wykrywać takie schorzenia jak zespół Downa, są przeprowadzane od dziesięcioleci. Uznawane są za pewne i miarodajne. W niektórych krajach aż 95% nienarodzonych, u których zdiagnozowano tę wadę genetyczną, poddawanych jest aborcji. „To kultura odrzucenia w praktyce” – napisał na Twitterze ks Matthew Schneider, działacz pro-life, nawiązując do słynnego określenia papieża Franciszka.

Badania prenatalne w 85% dają fałszywe wyniki

Ś

ledztwo przeprowadzone przez dziennikarzy New York Timesa wykazało, że nawet 85% badań prenatalnych daje fałszywe wyniki, zawyżając lub zaniżając ryzyko wstąpienia wad rozwojowych u nienarodzonych dzieci, co może stanowić dla nich wyrok śmierci. Istnieje obawa, że rodzice, decydując się na aborcję, mogą nie mieć świadomości, że ich dziecko jest zupełnie zdrowe.

Według Amerykańskiego Stowarzyszenia Położników i Ginekologów Pro-Life kobiety w ciąży były wprowadzane w błąd. Mówiono im, że ich

krew pobrana w pierwszym trymestrze pozwoli na wykrycie z niezwykłą dokładnością poważnych problemów genetycznych u ich nienarodzonych dzieci. Śledztwo dziennikarzy New York Timesa udowodniło, że firmy przeprowadzające badania okłamywały swoje klientki. Dodatkowo, jak podkreśla liderka amerykańskiego Marszu dla Życia Jeanne Mancini, w wypadku złych wyników testów, rodzice nie tylko nie otrzymywali koniecznego wsparcia, przygotowującego ich do radzenia sobie z problemami zdrowotnymi ich dzieci, ale także żadnych informacji

Aborcja w ubiegłym roku była najczęstszą przyczyną zgonów na świecie.

Odpowiada aż za 42% wszystkich śmierci. W 2021 r. zamordowano 42,6 mln nienarodzonych dzieci. Dla porównania, w tym samym okresie na Covid zmarło 3,5 mln ludzi. „To przerażające, że te badania wykorzystywane są jako dodatkowe usprawiedliwienie dla aborcji. Każde dziecko, niezależnie od jego stanu zdrowia, zasługuje na życie” – napisała na Twitterze działaczka pro-life Lila Rose. Łukasz Sośniak SJ vaticannews.va / Nowy Jork

W

naszej świątyni, między kolumnami, jest ogromna, pusta przestrzeń, którą trudno czymkolwiek wypełnić. Jedyne, co można zrobić to duży żyrandol, który będzie spełniał dwie funkcje: użytkową (więcej światła) i artystyczną (motywy łączące mozaikę ze stacjami drogi krzyżowej).

Od kilku miesięcy trzy zespoły: metaloplastyki, witrażu oraz pisania ikon, pracują nad takim żyrandolem, który będzie prawdziwym dziełem sztuki, wieńczącym wystrój ikonograficzny kościoła Świętej Rodziny.

Ośmioboczny żyrandol o średnicy 6 m, będzie wykonany z eboksydowanego (stylizowanego na złoto) aluminium. Ażurowe wycięcia prześwietlone ciepłym, ledowym światłem mają dać wrażenie słupa ognistego.

W każdej ze ścian oktagonu będzie ikona. Osiem ikon będzie tworzyć tzw. koronę misteryjną. Tematy ikon: Zwiastowanie, Narodzenie, Ofiarowanie, Chrzest, Przemienienie, Zmartwychwstanie, Zesłanie Ducha Świętego, Chrystus Pantokrator.

Kompozycja będzie nawiązywać do epifanii Boga w Biblii.

Od dołu będzie witrażowy świetlik z motywem Ducha Świętego zstępującego na zgromadzenie wiernych.

Całość wymaga niezwykle trwałej konstrukcji oraz ukrycia wszelkich instalacji, aby patrzący widział jednie otoczone światłem postacie Jezusa, Maryi i świętych.

Połowa środków została już wpłacona, drugą część zbieramy. Pierwotnie zakładaliśmy, że do końca roku

fot. rkw

Słup ognisty w kościele Świętej Rodziny

Makieta żyrandola

udałoby się żyrandol zainstalować ale recesja, zerwanie łańcucha dostaw, brak komponentów sprawiają, że termin realizacji wydłuży się. Gdyby ktoś chciał ufundować jeden obraz albo fragment świetlika może zgłosić to proboszczowi. proboszcz

15

Droga Krzyżowa przy bazylice Ta’ Pinu

M

alta to mały kraj–wyspa znajdujący się na Morzy Śródziemnym w odległości ok 80 km od Sycylii i 120 km od północnych wybrzeży Afryki. Malta to także miejsce i siedziba do dziś istniejącego Zakonu Kawalerów Maltańskich Rycerskiego Zakon Szpitalników Świętego Jana z Jerozolimy założonego w 1048 r. w Jerozolimie. Zakon jest powszechnie znany w całej Europie i Świecie a jego Krzyż Maltański powszechnie rozpoznawalnym znakiem. Innym sławnym aczkolwiek mniej znanym w naszym kraju Miejscem Świętym jest Bazylika w miejscowości Gharb na wyspie Gozo.

Wyspa jest częścią archipelagu wysp maltańskich znajduje się ok. 5 km od głównej wyspy Malty i na niej znajduje się słynąca z cudów Bazylika Ta’ Pinu z obrazem Wniebowzięcia Maryi Panny. Obraz namalowano w 1619 roku ale początek Objawień Matki Boskiej to rok 1883 gdzie Matka Boska ukazała się ubogiej wieśniaczce Karmni Grima. Corocznie Bazylikę odwiedza ok. 500 000 wiernych co przy liczącej zaledwie pól miliona mieszkańców Malcie wydaje się niemałą inwazją.

Bazylika a w niej obraz Wniebowzięcia NMP słynie z wielu potwierdzonych cudów i uzdrowień o czym świadczą wota umieszczone na ścianach zakrystii. W szczególności uwagę przykuwa zgromadzona na ścianach Bazyliki olbrzymia ilość darów, wotów i pamiątek w postaci ubranek dziecięcych i innych rzeczy związanych z faktem urodzenia się oczekiwanych i wymodlonych dzieci.

Podobnie jak w Częstochowie na Jasnej Górze tak i w Bazylice Ta’ Pinu na Malcie te świadectwa obrazują nieustającą pomoc Matki Boskiej dla modlących się potrzebujących wiernych.

Matka Boska obdarza przybywających tu pielgrzymów swoimi łaskami a piękno miejsca i otoczenia daje wiele

pozytywnych emocji i radości z faktu przebywania w takim miejscu. Rodzina nasza po raz drugi miała możliwość odwiedzenia Malty i śladami Świętego Pawła Apostoła i naszego Papieża Jana Pawła II odwiedziła Bazylikę Ta’ Pinu w styczniu 2022 r.

Jako dowód wdzięczności za otrzymane łaski po pierwszej naszej wizycie w 2019 r. złożyliśmy wotum wdzięczności w postaci obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, który to przekazaliśmy na ręce proboszcza i rektora Bazyliki Ta’ Pinu ojca Gerarda Buhagiar.

Integralną częścią Bazyliki Ta’ Pinu jest monumentalna „Via Crucis of Ta’ Pinu” zlokalizowana na sąsiadującym z Bazyliką wzgórzu o nazwie Ta’ Ghammar. Wzgórze to jest najwyższym wzniesieniem na wyspie Gozo i przypomina Golgotę miejsce ukrzyżowania Naszego Zbawiciela.

Dopiero w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku ukończono budowę monumentalnej Drogi Krzyżowej z przepięknymi wykonanymi w białym marmurze rzeźbami postaci uczestniczących w Męce Pana Jezusa. Autorem 50 marmurowych rzeźb jest maltański rzeźbiarz Alfred Camilleri Cauchi a zostały wykonane we włoskiej manufakturze Temistocle Sarti w miejscowości Pietrasanta. Stacje zlokalizowane są wzdłuż kamienistej drogi, która prowadzi na szczyt góry Ta’ Ghammar. Z tej góry można podziwiać piękny krajobraz śródziemnomorski wyspy Gozo a możliwość uczestniczenia w Drodze Krzyżowej podczas Wielkiego Piątku jest niepowtarzalnym przeżyciem na które ściągają corocznie wierni z całego świata.

Trzeba zaznaczyć, że cztery stacje Drogi Krzyżowej nieco różną się od ogólnie przyjętej i mają inną treść: Pierwsza stacja: „Ostatnia wieczerza”, Druga stacja to „Modlitwa w Ogrodzie Oliwnym”, Trzecia stacja to „Zdrada

PISMO PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ ŚWIĘTEJ RODZINY W PUŁAWACH

Judasza”, Dwunasta Stacja: „Jezus w ramionach swojej Matki” i Czternasta Stacja: „Jezus w glorii Zmartwychwstania”. Jak widać na załączonych zdjęciach Via Crucis of Ta’ Pinu jest przejmująco sugestywna i niezwykle realistyczna.

Wielkość postaci, realizm przedstawionych scen z Męki Pana Jezusa przeszywa dogłębnie sumienie i pozostawia niesamowite wrażenia co w obliczu ograniczeń zdrowotnych i zagrożeń politycznych na świecie umacnia w wierze i daje nadzieję na spokojną przyszłość i opiekę Matki Bożej w najtrudniejszych sprawach. Warto również z powodów krajoznawczych odwiedzić Maltę i wyspę Gozo pomodlić się do Matki Boskiej Ta’ Pinu. Podobnie jak w Częstochowie, Fatimie, Guadelupie, Lourdes – tu w na wyspie Gozo Matka Boska Ta’ Pinu otacza łaską Pielgrzymów z całego Świata.

Rangę sanktuarium podkreśla fakt, że miejsce to odwiedził św. Jan Paweł II i Benedykt XVI. Na obrazie złote gwiazdy wokół głowy Maryi to dar św. Jana Pawła II złożony w 1990 roku a złota róża u Jej stóp to dar Benedykta XVI ofiarowany w 2010 r. Planowana w 2020 r. pielgrzymka obecnego Ojca Świętego Franciszka z powodu pandemii nie doszła do skutku i została przełożona na późniejszy termin. Może warto w Wielkim Poście rozważyć stacje Drogi Krzyżowej z Malty aby być lepszym w życiu i pokonać frustracje spowodowaną otaczającą rzeczywistością. Także w sprawach narodzin małych dzieci warto zanieść modlitwy do Matki Boskiej Ta’ Pinu z wyspy Gozo na Malcie pomodlić się w intencji zdrowia i szczęścia rodziny czego osobiście doświadczyła rodzina niżej podpisanego.

Andrzej Pruchniak PS. Historia Bazyliki Ta’ Pinu na wyspie Gozo na Malcie została opisana w numerze 4/2020 „Głosu Rodziny” w artykule pt.

Ta’ Pinu maltańska Częstochowa.

Adres redakcji: ul. Saperów Kaniowskich 2, 24-100 Puławy; e-mail: ryszard.k.winiarski@gmail.com; h ps://pulawy-swrodziny.kuria.lublin.pl Z E S P Ó Ł R E D A KC YJ N Y: ks. Ryszard Winiarski – red. prowadzący, Agnieszka Kawka, Wojciech Kostecki, Joanna Kurlej – korekta, Wojciech Olech, Anna Różycka, Tomasz Sajnog, Justyna Szychowska, Andrzej Więcławski

16

fot. rkw

Maltańska Via Crucis

fot. rkw

Pierwsza żeńska gromada skautów na Niwie

fot. rkw

W stolarni gdzie powstają kapliczki